Η οσμή της ... τουαλέτας

Πήγαμε να πιούμε ένα καφέ. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι και παραγγείλαμε. Μας σέρβιραν ωραία και καλά.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω στη τουαλέτα. 
Ανέβαινες ένα όροφο, κάπως σαν πατάρι ήταν με αρκετές σκάλες. Στο προθάλαμο της τουαλέτας, ήταν δυο κυρίες.

Μόλις με είδαν οι κυρίες, έκαναν χώρο να περάσω και η μία μου είπε: «περάστε είναι ελεύθερες και οι δύο τουαλέτες».

Μπήκα στη τουαλέτα. Πεντακάθαρα.

Οι κυρίες συζητούσαν και ακούγονταν χωρίς προσπάθεια. Έλεγε η μια φωνή: «Τι ωραία που μυρίζει, τι ευχάριστη μυρωδιά!».

Μου έκανε εντύπωση! Ποιος πιάνει κουβέντα σε μια τουαλέτα και μάλιστα για τις … οσμές, έστω και στον προθάλαμο.

Βγήκα στον προθάλαμο. Οι κυρίες, προχώρησαν να φύγουν. Πρόσεξα τον προθάλαμο. Υπήρχαν δυο νιπτήρες, δυο συσκευές που έβγαζαν ρολό χαρτί με κουμπάκι και δυο συσκευές με υγρό σαπούνι. Όλα ήταν καθαρά και πράγματι το αποσμητικό είχε μια … ευχάριστη οσμή.

Πλύθηκα και προχώρησα να κατέβω τις σκάλες. Οι κυρίες δεν είχαν κατεβεί όλη την κλίμακα. Με πήραν είδηση, σταμάτησαν και κάνανε δεξιά στη σκάλα. Η κυρία που προπορευόταν μου είπε: «Περάστε, εμείς θέλουμε το χρόνο μας».

«Παρακαλώ, με την ησυχία σας» είπα.

Τότε μίλησε η δεύτερη γυναίκα. Αναγνώρισα τη φωνή της, ήταν αυτή που εξέφραζε την ευαρέσκεια της, για τις … οσμές. Ήταν μια νέα κοπέλα.

«Προχωρήστε εσείς», μου είπε. «Είμαι λίγο … τυφλή».

Γύρισα και την κοίταξα. Τόσο φως σε πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί. Ήταν χαρούμενη και μου χαμογελούσε.

Προσπέρασα, πήγα στο τραπέζι μου, έκρυψα το πρόσωπο μου και έκλαψα. 
Έκλαψα για το μεγαλείο της κοπέλας και τη δική μου μικρότητα, που τα έχω όλα και ξέχασα να εκτιμώ τα καλά και τα ωραία, ακόμη και την ευχάριστη οσμή της τουαλέτας....

χαμομηλάκι

Πώς θα πει το ποιηματάκι του στις γιορτούλες του σχολείου; - Γονείς, χαλαρώστε!!

Πήρες το χαρτάκι με το ποίημα και άρχισες με ενθουσιασμό να το λες στο παιδί σου για να το μάθει. Μια, δυο, δέκα φορές.

Με το καλημέρα, μετά το πρωινό, πριν μπει στην τάξη, όταν γυρνάει από το σχολείο, όταν έρχεται κάποιος επίσκεψη, πριν τον ύπνο. Σχεδόν έμμονη ιδέα σου έχει γίνει..

Κι αν δεν το πει;
Kι αν κάνει λάθος;
Kι αν γελάσουν μαζί του;
Έχει και αυτό το πρόβλημα στην άρθρωση. Ξεχνάει εύκολα.... Δεν το ξέρει....
Συναγερμός στο σπίτι για ένα (πιθανότατα) τετράστιχο!
Πάρε μια ανάσα και διάβασε παρακάτω...

-Οι γιορτούλες και γενικά οι επέτειοι γίνονται για να μπουν τα παιδιά στο κλίμα της ημέρας να μάθουν τι ακριβώς γιορτάζουμε και να καταλάβουν τι σημαίνουν ορισμένα πράγματα όπως η παρέλαση. Το πεντάχρονο παιδί σου δεν υπάρχει περίπτωση να καταλάβει τι είναι το 1940 σαν χρονική περίοδος. Ακόμα μπερδεύει το χτες και το αύριο.
Μπορεί όμως να καταλάβει ότι έγινε ένας πόλεμος, ποιοι πολέμησαν, γιατί κλπ.
Γίνονται ακόμα γιατί είναι μια αφορμή να αναπτύξουν τις ιδέες τους για πανανθρώπινες αξίες-δικαιώματα όπως η ειρήνη, η ελευθερία, η αξιοπρέπεια. 
Επίσης είναι μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για ν'ανοίξει το σχολείο στην τοπική κοινωνία, για συνεργασία με γονείς, τοπικούς φορείς κλπ που εμπλέκουν το παιδί σε δραστηριότητες και νέες εμπειρίες μέσα από συνεργασίες και ομαδική δουλειά.

- Οι γιορτές γενικά γίνονται πρώτα για να προσφέρουν στο παιδί και να τις ευχαριστηθεί εκείνο και μετά εσύ.
- Το ποίημα είναι ένα μόνο στοιχείο της γιορτής  που από μόνο του δεν έχει τόση σημασία όση του δίνεις.
- Μην μετατρέπεις μια ευχάριστη δραστηριότητα όπως η αποστήθιση ενός τετράστιχου σε βασανιστήριο για το παιδί. Άστο να σου ζητήσει εκείνο να το "μάθετε". Άστο να ενδιαφερθεί για το τι σημαίνουν τα λόγια και να ρωτήσει.
- Κανέναν δεν ενδιαφέρει το πρόβλημα στην άρθρωση που έχει το παιδί σου όταν λέει το ποίημα. Αντίθετα μας ενδιαφέρει να νιώθει όμορφα την ώρα που απαγγέλλει , περήφανο για τον εαυτό του και χαρούμενο να βλέπει στο χαμόγελο σου, να ακούει το "μπράβο" σου και να καμαρώνει το χειροκρότημα σου.
- Κανέναν δεν ενδιαφέρει αν το ξέρει τέλεια ή όχι. Άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε κι εσύ.
 
Κι επειδή πάντα ο γονιός έχει ένα "ναι αλλά" έτοιμο, σε προλαβαίνω. Μπορεί απλά να του έχεις σπάσει τα νεύρα με το ποίημα και να κάνει λάθη επίτηδες ή να σου λέει ότι δε θα το πει ή να αρνείται πεισματικά να αρθρώσει έστω μια λέξη. Αυτό δε σημαίνει ότι όταν θα βρεθεί στη σκηνή δε θα το πει ή ότι δεν το ξέρει. 
Χαλάρωσε κι άφησε το να χαρεί τις γιορτούλες στο σχολείο του.

 

Μαμά να! Αυτός είναι που με χτυπάει κάθε μέρα στο σχολείο!

 Πριν πιστέψετε το παιδί σας ότι το “χτυπάνε” στο σχολείο, ρωτήστε τη δασκάλα 

Αν μπορούσαμε να δούμε τα πράγματα μέσα από τα μάτια ενός πεντάχρονου θα καταλαβαίναμε πόσο παραπλανητική είναι αυτή η τραγική δήλωση.

    Το παιδί σας, παραπονιέται ότι στο σχολείο το χτυπούν, μπορεί να λέει ότι το χτυπούν συνέχεια, κάθε μέρα και να σας ζητάει να παρέμβετε ή να δηλώνει στυλώνοντας τα πόδια ότι δε θέλει να ξαναπάει σχολείο.

    Πριν πάρετε τοις μετρητοίς τα λόγια του και πριν πλακωθείτε στο ξύλο με κανέναν άλλο γονιό αναλογιστείτε τα παρακάτω:
- Το παιδί στα πέντε αντιλαμβάνεται τα πράγματα  με τα μέσα που διαθέτει ο πεντάχρονος εγκέφαλος του και η συναισθηματική, ψυχολογική και κοινωνική του ωριμότητα. Σημαντικό ρόλο παίζει και το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνει. Ένα παιδί που έχει μεγαλύτερα αδέλφια είναι συνήθως πιο ανεκτικό, δεν παραπονιέται εύκολα και με το παραμικρό και σίγουρα αν ενοχλήθηκε το έχει πει και στη δασκάλα. Ένα μοναχοπαίδι που μπορεί να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον ενηλίκων κυρίως χωρίς πολλές συναναστροφές με άλλα παιδιά και δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται διενέξεις με συνομήλικους πιθανόν να θεωρήσει ότι ακόμα και το κατα λάθος σπρώξιμο εμπίπτει στην κατηγορία "με χτυπάνε". Ένα  άλλο που μεγαλώνει σε υπερπροστατευτικό περιβάλλον μπορεί να κλαίει και να παραπονιέται ακόμα και για το παραμικρό άγγιγμα όταν γίνεται σε στιγμή που δεν του είναι ευχάριστο.

-Το παιδί σας που παραπονιέται ότι το χτυπούν δε θα σας πει σχεδόν ποτέ τι ακριβώς συνέβη και ποια ήταν η δική του ευθύνη στην όποια διένεξη. Είναι φυσικό γιατί για ένα πεντάχρονο ο εγωκεντρισμός δεν έχει δώσει τη θέση του ακόμα στην συνύπαρξη και την κοινωνικοποίηση.

-Σε καμιά περίπτωση και ποτέ δεν μιλάμε για επιθετικότητα σ'αυτή την ηλικία. Ξεχάστε ακόμα και την λέξη!

-Σε μια τάξη  οι μικροδιενέξεις ειδικά στην αρχή της χρονιάς είναι πολύ συνηθισμένες. Ο ένας θέλει το παιχνίδι που κρατάει ο άλλος ή τον μαρκαδόρο ή μπορεί να του γκρεμίσει τα τουβλάκια ή να του μουτζουρώσει τη ζωγραφιά. Να ξέρετε όμως οτι πρόκειται για μικρά παιδιά άγνωστα μεταξύ τους, σε έναν άγνωστο χώρο με μια άγνωστη μυστήρια που κάνει τη δασκάλα και που ήδη έχουν υποστεί μια μεγάλη αλλαγή ερχόμενα στο σχολείο. Πρέπει λοιπόν να έχουν τον χρόνο να προσαρμοστούν.

-Είναι πολύ συνηθισμένο να υπάρχουν παιδιά ιδιαίτερα ενθουσιώδη στις εκδηλώσεις τους, κάτι που εύκολα παρερμηνεύεται. Για παράδειγμα ένα αναπτυγμένο  και δυνατό νήπιο που θέλει να αγκαλιάσει τον φίλο του για του δείξει πόσο του έλειψε και το κάνει με τόση ορμή που το άλλο -ειδικά αν είναι πιο μικροκαμωμένο- μπορεί να δυσανασχετήσει.

-Ταινίες, ηλεκτρονικά παιχνίδια ή ήρωες που θαυμάζουν  ή ακόμα και παιχνίδια που μπορεί να παίζουν με μεγαλύτερους και να είναι πιο έντονα μπορεί να θελήσουν να τα εφαρμόσουν μέσα στην τάξη.

-Το παιδί σας που παραπονιέται ότι το χτυπάνε δε θα σας πει ποτέ πόσους έχει ενοχλήσει το ίδιο.

-Η δασκάλα δεν φεύγει ποτέ από την τάξη και επεμβαίνει όπου κρίνει αναγκαίο. Να έχετε λοιπόν υπόψη ότι καμιά δασκάλα δεν θέλει να βλέπει να χτυπιούνται -με την έννοια που δίνουμε εμείς οι ενήλικες - τα παιδιά της. Ούτε έχει καμιά όρεξη να βρίσκεται υπόλογη στους γονείς. Επιπλέον νιώθει την ευθύνη του παιδιού σας πολύ βαρύτερη από εσάς τους ίδιους. Κρατήστε λοιπόν αποστάσεις από δηλώσεις τύπου"το είπα στη δασκάλα και δεν έκανε τίποτα".

-Ακόμα και στην περίπτωση που κάποιο παιδί χτυπήσει ένα άλλο η δασκάλα θα παρέμβει νουθετώντας και τα δυο γιατί ασφαλώς μπορεί να υπάρξουν κλωτσιές ή χαστούκια ή ακόμα και δαγκώματα.

- Για ότι σας προβληματίζει πριν χαλάσετε τον κόσμο μιλήστε με τη δασκάλα. Μπορεί αυτά που θα σας πει να ανατρέψουν εντελώς την εικόνα που σχηματίσατε ακούγοντας το παιδί σας.

 

mikroseisaikaifainesai