«Κατηγορώ» Κούρδισσας μάνας κατά Αμερικανών στρατιωτών: Πόσα παιδιά θα θάψουμε ακόμα για να κάνετε κάτι;

Ολοένα και αυξάνεται ο αριθμός των αμάχων που έχασαν την ζωή τους εξαιτίας της πολεμικής επιχείρησης που έχει εξαπολύσει η Τουρκία στην Β. Συρία.
Η αγωνία για επιβίωση και η οργή για το άδικο αυτού του άνισου πολέμου οδήγησε σε ένα συγκλονιστικό ξέσπασμα μιας Κούρδισσας μάνας εναντίον Αμερικανών στρατιωτικών στο Κομπάνι της Συρίας.

Μάλιστα η στιγμή έχει καταγραφεί σε βίντεο το οποίο και κάνει εδώ και αρκετές ώρες το γύρο του twitter. 
«Τα παιδιά μας είναι ορφανά τώρα. Προστατεύαμε την πόλη μας πέντε χρόνια. Εσείς γιατί είστε εδώ; Τι κάνετε εδώ; Καταλαβαίνετε ότι αυτή είναι η γη μας. Οι Τούρκοι μας δολοφονούν. Μέχρι πότε θα επιτρέπεται να συμβαίνει αυτό;», φωνάζει αρχικά. 
Με τη φωνή να σπάει συνεχίζει: «Καλύτερα να μας αφήσετε μόνους αν πραγματικά δεν θέλετε να σταματήσετε αυτόν τον πόλεμο. Εμείς μέχρι πότε θα ζούμε έτσι; Θα πρέπει να δολοφονήσουν και τα παιδιά μας για να κάνετε, επιτέλους, κάτι; Και ποιος είναι ο Ερντογάν που μας επιτίθεται; Αυτή η γη είναι δική μας, όχι του Ερντογάν. Πόσα παιδιά θα θάψουμε ακόμα; Πόσο θα μας λέτε να περιμένουμε;»

Απαντήσεις δεν ήρθαν ποτέ...

topontiki.gr

ΣΥΡΙΑ: Κρατά το ετοιμοθάνατο παιδί της και διερωτάται: «Τι θέλει από εμάς ο Ερντογάν»

Τα δεινά του πολέμου αποδίδει VIDEO που έχει αναρτηθεί τις τελευταίες ώρες σε κοινωνικά μέσα δικτύωσης…

Μια νέα γυναίκα κουρδικής καταγωγής κρατά το την βαριά άρρωστη κορούλα της και θρηνεί… Όπως εξηγεί εγκατέλειψε το Κομπανί μετά την εισβολή της Τουρκίας, με το παιδί της να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας.

Το tweet εντοπίσαμε στον λογαριασμό του γνωστού Κούρδου δημοσιογράφου Κουτλού Τσιβίρογλου, ο οποίος σχολιάζει ότι δεν είναι σε θέση να γράψει συνοδευτικό σχόλιο για το video, καθώς μόλις το έλαβε έμεινε άναυδος. Έχει γίνει retweet 4.1 χιλιάδες φορές...

Διευκρινίζει ακόμη ότι αν και το VIDEO παρουσιάζει την κουρδικής καταγωγής μάνα να λέει ότι η κόρη της είναι νεκρή, εντούτοις το κορίτσι είναι βαριά άρρωστο. Εξηγεί πως στα Κουρδικά η λέξη «θάνατος» και «ετοιμοθάνατος» εκφέρονται με τον ίδιο τρόπο (janaza). «Ο άνδρας της γυναίκας λείπει και η κόρη της πεθαίνει Το VIDEO είναι αυθεντικό» σημειώνει μεταξύ άλλων.

Παρουσιάζουμε αυτούσια τα λόγια της μάνας: «Άφησα πίσω μόνο τον άνδρα μου και δεν ξέρω αν είναι ζωντανός. Τι θέλει από εμάς ο Ερντογάν; Κουβάλησα την κόρη μου και έφυγα. Τι θέλει; Η Αμερική μας πούλησε στους Τούρκους.

Αυτοί (σημ. οι Τούρκοι) δολοφονούν εμάς και τα παιδιά μας. Πού είναι τα δικαιώματα του κουρδικού λαού; Πού είναι τα δικαιώματά μας; Δεν είμαστε άνθρωποι επειδή είμαστε Κούρδοι που μιλούν κουρδικά;
Κοιτάξτε εδώ! Κουβαλώ το σώμα της άρρωστης κόρης μου. Δεν έχω πού να πάω, δεν έχω πού να μείνω. Πού θα πάω αν μου κλέψουν το σπίτι μου στο Κομπανί; Τι θέλει από εμάς ο Ερντογάν; Γιατί δεν κάνει κάτι τη στιγμή που ο ISIS επιτίθεται στο Κομπανί και αποκεφαλίζει τα παιδιά μας;».

tothemaonline.com

Γονέας παιδιού με αναπηρία: Ήρωας ή ισορροπιστής;

Έχει προωθηθεί έντονα η άποψη ότι ο γονέας παιδιού με αναπηρία, είναι ήρωας.

Πώς νιώθει όμως ένας γονέας όταν μαθαίνει ότι το παιδί του έχει αναπηρία; Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις που περνάνε από το μυαλό του; Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια πάρα πολύ δύσκολη στιγμή. Ο ψυχισμός του υφίσταται ένα σοκ, καθώς με βίαιο τρόπο ματαιώνονται οι προσδοκίες και τα όνειρα που έχει για το παιδί του.

Διαφορετικός τρόπος αντιμετώπισης

Ο κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει με το δικό του τρόπο τις προκύπτουσες δυσκολίες ή/και κρίσεις. Ανάλογα με τα πιστεύω του, τις αντιλήψεις, τις εμπειρίες κ.α, έχει διαμορφώσει έναν εξατομικευμένο μηχανισμό επεξεργασίας των πληροφοριών που βοηθάει στη λήψη αποφάσεων. Μπορεί όμως ο γονέας παιδιού με αναπηρία να εκτιμήσει ορθά μια τέτοια κατάσταση και να ιεραρχήσει τις ανάγκες;
Ο γονέας παιδιού με αναπηρία, βρίσκεται διαρκώς σε μία εσωτερική σύγκρουση. Υπάρχουν στιγμές που η αμείλικτη πραγματικότητα συνθλίβει το συναίσθημα αλλά και το αντίστροφο. Ποιος αντέχει ν’ αντιμετωπίζει μια διαρκή κατάσταση δυσκολιών η οποία περιορίζει την κοινωνική ενσωμάτωση του παιδιού του; Το σίγουρο είναι ο,τι κανείς γονέας δεν τη θέλει.

Υπάρχουν γονείς που καταρρέουν στην είδηση ότι το παιδί τους είναι διαφορετικό. Άλλοι αρνούνται πεισματικά να δεχθούν ότι το παιδί τους έχει αναπηρία και προσποιούνται ότι όλα είναι φυσιολογικά. Κάποιοι, δεν αντέχουν το “φορτίο” κι απομακρύνονται ή μπορεί ακόμα και να εγκαταλείψουν τα παιδιά τους.

Αντίθετα, υπάρχουν γονείς που βρίσκονται δίπλα στο παιδί τους αλλά αδυνατούν να διαχειριστούν επαρκώς μια τόσο απαιτητική κατάσταση. Επιπλέον, συμβαίνει το εξής παράδοξο, όπου οι γονείς ενός παιδιού με αναπηρία, βιώνουν την ίδια κατάσταση, ο καθένας μ’ εντελώς διαφορετικό τρόπο.

Επίκριση ή επιδοκιμασία;
Ποιος όμως μπορεί να επικρίνει ένα γονέα που εγκαταλείπει τη μάχη, μη αντέχοντας να βλέπει την αναπηρία του παιδιού του; Εσύ πώς θ’ αντιμετώπιζες το ενδεχόμενο το παιδί σου να γεννηθεί με σπάνιο σύνδρομο ή σε νεαρή ηλικία ν’ απολέσει την όραση του; Πώς θ’ αντιδρούσες εάν μάθαινες ότι το παιδί σου βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού ή πώς έχει βαριά νοητική υστέρηση; Θ’ άλλαζαν τα συναισθήματα σου; Θα το αγαπούσες λιγότερο;

Από την άλλη, ποιος μπορεί να επιδοκιμάσει ένα γονέα που κινεί γη και ουρανό για να βοηθήσει το παιδί του; Εσύ, δεν βοηθάς το παιδί σου που δεν έχει αναπηρία; Είσαι “λιγότερο” γονέας από εκείνον που το παιδί του έχει αναπηρία;

Ουδείς γονέας είναι προετοιμασμένος ν’ αντεπεξέλθει ψυχικά στο γεγονός ότι το παιδί του έχει αναπηρία. Ουδείς γονέας γνωρίζει πως ν’ αντιμετωπίσει πρακτικά μια τέτοια κατάσταση. Ενδεχομένως, να απαιτηθεί χρόνος ή/και ψυχολογική απόσταση. Πάρ’ αυτά, η συνεννόηση κι η συνεργασία μεταξύ των γονέων θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ για την αποτελεσματική υποστήριξη του παιδιού.

Αναμφίβολα, προτεραιότητα έχει το παιδί κι όχι η ψυχολογική κατάσταση του γονέα. Όμως, ο βαθμός υποστήριξης του παιδιού κι η ικανότητα λήψης των ιδανικών αποφάσεων για την αντιμετώπιση των δυσκολιών, σχετίζονται άμεσα με την ψυχολογική κατάσταση του γονέα. Ενίοτε και τη σωματική κούραση.

Επί της ουσίας, πρόκειται για μία διαρκή πάλη με έντονες διακυμάνσεις ανάμεσα στο συναίσθημα και στην πραγματικότητα, ώστε να επιτευχθεί και να διατηρηθεί η πολυπόθητη ισορροπία.

maxmag.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι