Απλά μαθήματα Πολιτικού Ήθους

ΛΥΣΙΑ ΚΑΤΑ ΑΛΚΙΒΙΑΔΟΥ ΛΙΠΟΤΑΞΙΟΥ (12-13)

Ο Αλκιβιάδης, γιος του ομώνυμου γνωστού πολιτικού και της Ιππαρέτης, κατηγορείται ότι, ενώ κατατάχθηκε το 395/4 π.Χ. για να πολεμήσει ως οπλίτης στην Αλίαρτο της Βοιωτίας, λόγω της δειλίας του μεταπήδησε στο σώμα των ιππέων, μολονότι αυτό απαγορευόταν για κάποιον που δεν είχε προηγουμένως δοκιμαστεί ενώπιον της Βουλής.
Ο ΛΥΣΙΑΣ ως δημόσιος κατήγορος, δηλώνει την πρόθεσή του να επιτύχει την τιμωρία του κατηγορουμένου.

1. Ελεύθερη απόδοση
Πιστεύω, κύριοι δικαστές, ότι οι καταδικαστικές σας αποφάσεις δεν αποσκοπούν μόνον στην τιμωρία των ενόχων αλλά έχουν σκοπό να κάνουν σωφρονέστερους και τους άλλους που παρανομούν, ή έχουν την πρόθεση να παρανομήσουν.
Στην περίπτωση που τιμωρείτε ασήμαντους μόνον ανθρώπους κανένας από τους υπόλοιπους πολίτες δεν πρόκειται να παραδειγματιστεί, εφόσον κανένας δεν πρόκειται να πληροφορηθεί τις καταδικαστικές σας αποφάσεις.
Εάν όμως τιμωρείτε τους διάσημους ενόχους, θα γίνει γνωστό σε όλους, με αποτέλεσμα αυτό να λειτουργήσει ως παράδειγμα και η κοινωνία να βελτιωθεί.
Εάν λοιπόν καταδικάσετε τον Αλκιβιάδη, δεν θα το μάθουν μόνον οι συμπολίτες μας αλλά και οι σύμμαχοι και οι εχθροί μας θα το πληροφορηθούν και όλοι θα θεωρήσουν πως η πόλη μας αξίζει πολύ περισσότερο απ’ όσο φαντάζονται, αφού θα διαπιστώσουν ότι σας εξοργίζουν τα τέτοιου είδους ατοπήματα και δεν απαλλάσσετε τους ριψάσπιδες, όσο ψηλά και αν βρίσκονται.
 
2. Αρχαίο κείμενο
[12] καὶ μὲν δή, ὦ ἄνδρες δικασταί, ἡγοῦμαι δικάζειν ὑμᾶς οὐ μόνον τῶν ἐξαμαρτανόντων ἕνεκα, ἀλλ’ ἵνα καὶ τοὺς ἄλλους τῶν ἀκοσμούντων σωφρονεστέρους ποιῆτε. ἐὰν μὲν τοίνυν τοὺς ἀγνῶτας κολάζητε, οὐδεὶς ἔσται τῶν ἄλλων βελτίων· οὐδεὶς γὰρ εἴσεται τὰ ὑφ’ ὑμῶν καταψηφισθέντα· ἐὰν δὲ τοὺς ἐπιφανεστάτους τῶν ἐξαμαρτανόντων τιμωρῆσθε, πάντες πεύσονται, ὥστε τούτῳ παραδείγματι χρώμενοι βελτίους ἔσονται οἱ πολῖται. [13] ἐὰν τοίνυν τούτου καταψηφίσησθε, οὐ μόνον οἱ ἐν τῇ πόλει εἴσονται, ἀλλὰ καὶ οἱ σύμμαχοι αἰσθήσονται καὶ οἱ πολέμιοι πεύσονται, καὶ ἡγήσονται πολὺ πλείονος ἀξίαν εἶναι τὴν πόλιν, ἐὰν ὁρῶσιν ἐπὶ τοῖς τοιούτοις τῶν ἁμαρτημάτων μάλισθ’ ὑμᾶς ὀργιζομένους καὶ μηδεμιᾶς συγγνώμης τοὺς ἀκοσμοῦντας ἐν τῷ πολέμῳ τυγχάνοντας.

3. Μετάφραση Σ. Τζουμελέας. [1939] χ.χ. Λυσίας. Λόγοι. Μετάφραση, σχόλια. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος. Και βέβαια, κύριοι δικασταί, φρονώ ότι σεις δικάζετε όχι μόνον διά να τιμωρήτε τους περιπίπτοντας εις σφάλματα, αλλά διά να κάμνετε κοσμιωτέρους και τους άλλους εγκληματούντας. Εάν λοιπόν τιμωρείτε τους ασήμους, κανείς από τους άλλους δεν θα γίνη καλύτερος από ό,τι είναι· διότι ουδείς θα μάθη την υφ' υμών καταδίκην ανθρώπων ασήμων· εάν δε τιμωρήτε τους επιφανεστάτους από τους περιπίπτοντας εις σφάλματα, όλοι θα πληροφορηθούν την υφ' υμών καταδίκην, ώστε έχοντες ως παράδειγμα την των επιφανών τιμωρίαν, θα είναι εις το μέλλον καλύτεροι, οι πολίται. Εάν λοιπόν καταδικάσετε τούτον, όχι μόνον οι εν τη πόλει κατοικούντες θα λάβουν γνώσιν της καταδίκης, αλλά και οι σύμμαχοι θα το μάθουν, και οι εχθροί θα το πληροφορηθούν, και θα νομίσουν ότι η πόλις μας αξίζει πολύ, εάν βλέπουν ότι σεις οργίζεσθε πολύ εναντίον των διαπραττόντων τοιαύτα σφάλματα και ότι ουδόλως συγχωρείτε τους εν τω πολέμω παραβαίνοντας τους νόμους.

Η ανάγκη τήρησης των νόμων και επιβολής των ποινών.

Η τιμωρία των επιφανών ενόχων φρονηματίζει τους πολίτες

και εξυψώνει το γόητρο της Πολιτείας.

Στοιχεία: Πύλη, greek-language.gr

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΛΞΗΣ - ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ;

Τα τελευταία χρόνια πολλά λέγονται για το «Νόμο της Έλξης», ιδίως μετά την κυκλοφορία του βιβλίου και της ταινίας «Το Μυστικό».

Πολλοί είναι αυτοί που τον έχουν εφαρμόσει επιτυχημένα , αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι που δεν πέτυχαν απολύτως κανένα αποτέλεσμα, και τα παράτησαν απογοητευμένοι.

Γιατί ο «Νόμος της Έλξης» μερικές φορές δεν λειτουργεί;

Αυτό είναι δυσάρεστο, αλλά καθόλου περίεργο.

Αν θέλουμε αυτός ο Νόμος να λειτουργήσει αποτελεσματικά, ας μην θεωρούμε ότι είναι μια δύναμη που υπάρχει έξω από εμάς.

Δεν προσπαθούμε να «έλκουμε» κάτι που είναι έξω από εμάς – κάτι που δεν το έχουμε και μας λείπει.

Αν τον κατανοήσουμε σωστά, ο «Νόμος της ΄Έλξης» δεν είναι κάτι άλλο από τον τρόπο έκφρασης της πραγματικής μας φύσης.

Αυτό σημαίνει ότι αντί να ελκύουμε κάτι που υπάρχει έξω από εμάς, εκφράζουμε την ευχή και την επιθυμία να φέρουμε στην επίγνωσή μας κάτι το οποίο είναι ήδη τμήμα του δυναμικού της φύσης μας.

Πως λειτουργεί, λοιπόν, αυτή η διαδικασία πρακτικά;

Βασίζεται στην αλήθεια, ότι είμαστε αναπόσπαστες όψεις της Πηγής, της Θείας Πρόνοιας, του Θεού, όλων όσων υπάρχουν τώρα, στο παρελθόν, αλλά και για πάντα, (σύμφωνα με την ανθρώπινη αντίληψη για τον χρόνο). Γι αυτό το λόγο τα πάντα βρίσκονται ήδη μέσα μας, στην διάθεσή μας να ανασυρθούν στην συνειδητότητά μας, και να υλοποιηθούν έτσι και σαν καταστάσεις που βιώνουμε.

Ο Θεός είναι το Όλον, το Ένα.

Είμαστε τμήμα του Θεού, άρα σαν τον Θεό είμαστε Όλον.

Όπως οποιοδήποτε στοιχείο του ολογράμματος περιέχει και συμπεριλαμβάνει το Όλον, έτσι κι εμείς περιέχουμε και συμπεριλαμβάνουμε και Είμαστε το Όλον.

Αυτό εννοούσε ο Ιησούς όταν έλεγε:

«Και ο Ιησούς είπε σε αυτόν, Πήγαινε τον δρόμο σου, η πίστη σου σε κατέστησε ολοκληρωμένο». – Ματθαίος 10:52.

Η αληθινή σημασία αυτού είναι ότι η δύναμη της αληθινής Πίστης έκανε τον άνθρωπο που θεράπευσε ικανό να συνειδητοποιήσει την Ολότητά τους, και η Ολότητα δεν έχει καμιά έλλειψη, συμπεριλαμβανομένης και της υγείας.

Αυτό σημαίνει ότι πολύ απλά οτιδήποτε μπορούμε να βάλουμε με το μυαλό μας είναι ήδη τμήμα της Ολότητάς μας.

Εφόσον ισχύει αυτό, το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να εκφράσουμε οποιαδήποτε επιθυμία, η οποία είναι ήδη τμήμα δικό μας, και να την επικαλεστούμε να ανέλθει στην επίγνωσή μας και να υλοποιηθεί στην ζωή μας.

Με άλλα λόγια, απλά γινόμαστε Γνώστες, και ως εκ τούτου βιώνουμε μια πλευρά της Θεϊκής Ολότητάς μας.

Όμως, πρέπει να προσέξουμε και κάτι άλλο.

Σαν όψεις της Πηγής, αλλά όχι η Πηγή με απόλυτους όρους, δεν έχουμε έμφυτη δύναμη να εκπληρώσουμε αυτή την Έκφραση από μόνοι μας, ξεκομμένοι από το Όλον.

Η δύναμη στην οποία έχουμε πρόσβαση είναι άπειρη, απεριόριστη, απέραντη και ρέει μέσα από μας προερχόμενη από την Πηγή, δίνοντας ενέργεια και ισχύ στην Έκφραση του δυναμικού μας μέσα από τις σκέψεις μας, τα συναισθήματα, τα οποία με την σειρά τους εκπληρώνονται και υλοποιούνται σε κάτι χειροπιαστό.

Και ο Ιησούς δίδασκε αυτή την Αλήθεια, επανειλημμένα στους μαθητές του:

«Αποκρίθηκε τότε ο Ιησούς και τους είπε: «Σας διαβεβαιώνω ότι δεν μπορεί ο Υιός να πράττει από τον εαυτό του τίποτα εάν δεν βλέπει τον Πατέρα να πράττει. Υπάρχει απόλυτη ομοφωνία μεταξύ του Πατρός και Υιού, διότι εκείνα που ενεργεί ο Πατέρας, κατά τον αυτόν τρόπο, τα ίδια πράττει και ο Υιός.» -- Ιωάννης 5:19

Ο «Υιός» είναι ο καθένας μας σαν Έκφραση του «Πατέρα», του Θεού.

Ο Ιησούς, επίσης είπε:

«Δεν πιστεύεις ότι εγώ είμαι αχώριστα ενωμένος με τον Πατέρα, ότι είμαι και μένω μέσα στον Πατέρα και ότι ο Πατέρας είναι και μένει μέσα σε μένα; Ακριβώς επειδή είμαι ενωμένος με τον Πατέρα, τα λόγια, τα οποία εγώ σας διδάσκω, δεν τα λέγω από τον εαυτό μου, αλλά ο Πατέρας, ο οποίος διαμένει μέσα σε μένα, ενεργεί δι εμού όλα αυτά τα θαυμαστά έργα, που βλέπετε και ακούετε.

Να παραδεχτείτε, λοιπόν, ότι εγώ μένω εις τον Πατέρα και ο Πατέρας μένει εις εμέ. Πιστέψατε τουλάχιστον χάρη στα έργα μου. Σας διαβεβαιώνω ότι εκείνος που πιστεύει εις εμέ θα κάνει, χάρη σ’ αυτή την πίστη του, τα μεγάλα και θαυμαστά έργα τα οποία εγώ κάνω και ακόμη μεγαλύτερα από αυτά, γιατί εγώ πορεύομαι προς τον Πατέρα μου.» -- Ιωάννης 14:10 – 14

Πολύ σημαντικές και αποκαλυπτικές δηλώσεις.

Ο Ιησούς λέει ότι αυτός, άρα κι εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα από μόνοι μας, και ότι είναι ο «Πατέρας», με άλλα λόγια η Ενέργεια της Πηγής, ο Θεός που εκφράζεται μέσα από εμάς και κάνει τα «Έργα».

Όταν λέει «γιατί εγώ πορεύομαι προς τον Πατέρα μου», εννοεί ότι εκφράζεται όπως ο «Πατέρας», αντλώντας έτσι δύναμη από τον «Πατέρα» για να φέρει μια όψη του Όλου στην εμπειρική πραγματικότητα.

Επίσης αποκαλύπτει την μεγάλη Αλήθεια ότι όσο αναπτυσσόμαστε πνευματικά δεν θα κάνουμε μόνο τα «θαύματα» που αποδίδονται στον Ιησού, αλλά θα προχωρήσουμε ακόμα περισσότερο και θα εκφράσουμε ακόμα σπουδαιότερα πράγματα – ίσως πέρα από την ικανότητα αντίληψης τον περισσότερων ανθρώπων σε αυτό το στάδιο ανάπτυξης.

Το συμπέρασμα, λοιπό, είναι:

Σαν αναπόσπαστες όψεις του Θεού, ο Οποίος είναι το Όλον, και συμπεριλαμβάνει τα πάντα μέσα στην Δημιουργία, έτσι κι εμείς – φτιαγμένοι κατ’ εικόνα του Θεού – είμαστε Όλον, επίσης συμπεριλαμβάνουμε τα πάντα μέσα στον Δημιουργία, και άρα το μόνο που κάνουμε είναι να εκφράσουμε τις ευχές, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας μέσα στην παρούσα δόνηση της συνειδητότητάς μας αντλώντας δύναμη από και μέσα από τον Θεό, χωρίς τον Οποίο τίποτα δεν θα ήταν δυνατό.

Ακριβώς όπως μια λυχνία φωτός δεν μπορεί να δώσει φως αν δεν είναι συνδεδεμένη

με την πρίζα, έτσι κι εμείς δεν μπορούμε να ελκύσουμε, να «εκφράσουμε το δυναμικό μας, χωρίς να είμαστε «συνδεδεμένοι» με την Πηγή μας από την οποία αντλούμε την Δύναμη.

Όσο εξελισσόμαστε κερδίζουμε την ικανότητα να εκφράζουμε όλο και περισσότερο το Όλον, μέχρι τελικά, όσο πλησιάζουμε την Πηγή μας, να μπορούμε να εκφράσουμε – να ελκύσουμε – σχεδόν τα πάντα

Ανήθικες Ηθικότητες

Πόσες φορές, αυτουργοί μιας εξωφρενικά αποκρουστικής ανηθικότητας υπήρξαν οι ίδιοι οι μέντορες σας στο μάθημα της ηθικής;

Στο μάθημα της αξιοπρέπειας και του σεβασμού;
Εγώ είχα την τύχη να πιστεύω μέχρι μια εποχή, καμία. Είχα μέντορες καλούς, με μεταπτυχιακά και πολυποίκιλες έρευνες πάνω στο θεματάκι. Ήμουν καλή μαθήτρια, κυνηγούσα τον έπαινο ... το αριστείο, μέχρι που ... οι μέντορες μου έπεσαν από το έδρανο. Έχασαν την αξία τους, την επιρροή που μπορούσαν να μου ασκούν. Ένιωσα χαζή που τους άκουγα τόσα χρόνια, ένιωσα πως μάλλον λάθος τα είχα καταλάβει. Δεν μπορεί ξαφνικά να κάνουν τέτοια λάθη, κάτι δεν κατάλαβα εγώ καλά και έτσι, άρχισα να ψάχνω στις σημειώσεις μου.

Τις έψαξα ξανά και ξανά και πάντα έβγαινα στο ίδιο συμπέρασμα. Πως, αυτοί καταπάτησαν όσους νόμους με είχαν διδάξει, όσους κανόνες μου είχαν επιβάλλει να αποστηθίσω.... Δεν είχε μείνει τίποτα όρθιο να τους θυμίζει, μόνο η σαθρή πλέον όψη τους. Ακόμα και αυτή είχε υποστεί αλλαγές...

Δεν στεναχωρήθηκα τόσο για αυτό. Όχι τόσο για τα λάθη τους. Όλοι την πατάμε κάποια στιγμή. Λυπήθηκα για την συνέχεια τους. Λυπήθηκα που έστω και αργά δεν κοίταξαν να περισώσουν ό,τι μπορούσαν. Έστω και ένα μικρό κανόνα από τα βιβλία τους.
Έκατσαν απλά εκεί, να πνίγονται στα λάθη τους, αμαχητί. Άρχισαν να πέφτουν ακατάπαυστα, αδιαφορώντας για την κατάντια τους, αδιαφορώντας που οι καρποί τους τους έβλεπαν να αλλοιώνονται. Τους έβλεπαν να χάνουν την προσωπικότητα τους, τον εαυτό τους...

Πλέον έρχονται στιγμές που νιώθω και εγώ χαμένη στο δικό τους άβατο, στη δική τους καταστροφή.

Κατάντησα από μαθήτρια αξιών, παρατηρητής παρωδίας.
Αναρωτιέμαι ώρες ώρες πως μπορούμε οι άνθρωποι να γινόμαστε τόσο αξιοθρήνητοι Δεν θέλω να γίνω αξιοθρήνητη Φοβάμαι...

Τώρα, αισίως μετά από καιρό, στέκομαι εδώ να τους κοιτάω να γελοιοποιούνται μπροστά στα μάτια μου.

Αποφάσισα όμως να πάψω να στεναχωριέμαι για χάρη τους, είναι άξιοι της μοίρας τους και βγήκαν ανίκανοι να σηκώσουν στις πλάτες τους βαριές αξίες. Ανίκανοι να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους.
Όχι δεν στεναχωριέμαι πια για αυτούς, απλά τους οικτίρω που έστω και αργά δεν βρήκαν το κουράγιο να ορθώσουν το ανάστημα τους. Να αντιμετωπίσουν τα λάθη τους, αλλά αποδείχτηκαν κοτόπουλα καλοβολεμένα στο κοτέτσι τους.

Κρίμα, πραγματικά....... όχι για μένα, για την ανάμνηση που πάνε να μου αφήσουν........

g.l.

Αναρτήθηκε από blackmail