Ο Σοπέν έχει μείνει γνωστός ως «Η ψυχή του πιάνου».
Υιοθέτησε μια νέα προσέγγιση της σπουδής, ανέπτυξε την nocturne και ήταν από τους πρώτους που πρόσθεσαν στοιχεία εθνικισμού με τις μαζούρκες και τις πολωνέζες τους (πολωνικοί χοροί).
Η σύγχρονη κριτική τον τοποθετεί ανάμεσα στους αθάνατους της μουσικής. Διέθετε το σπάνιο χάρισμα να συνθέτει μελωδίες με πολύ προσωπικό χαρακτήρα που εξέφραζαν ψυχικά συναισθήματα, χωρίς ωστόσο να καταφεύγει στο συναισθηματισμό.
«Ρομαντική» στην ουσία της η μουσική του, δεν περιέχει εντούτοις τα αναμενόμενα διακριτικά στοιχεία του ρομαντισμού, αλλά χαρακτηρίζεται από μια κλασσική καθαρότητα.