Το Σύνδρομο του Επιτυχημένου Παιδιού

Συχνά σκεφτόμαστε ότι πολλά ψυχολογικά προβλήματα της ενήλικης ζωής προέρχονται από την έλλειψη αγάπης στα πρώιμα χρόνια της ζωής. 
Δεν ωριμάζουμε ψυχικά, μας κυριεύει η έλλειψη εμπιστοσύνης, το άγχος, ο παραλογισμός και η ντροπή, επειδή κάποτε στο παρελθόν δεν μας έδωσαν την απαραίτητα στοργή, φροντίδα και συμπόνια. 

Αλλά υπάρχει και ένα άλλο πιο περίεργο και πιο λεπτό πρόβλημα που μπορεί να προκύπτει από την παιδική ηλικία: αυτό που αποκαλούμε σύνδρομο του επιτυχημένου παιδιού.

The Golden Child Syndrome

Ίσως να μην είμαστε καλά ψυχικά όχι επειδή οι φροντιστές μας αγνοούσαν ή μας κακομεταχειρίζονταν, αλλά επειδή αντίθετα μας αγαπούσαν με ξεχωριστό και έντονο τρόπο, γιατί μας επαινούσαν συνεχώς (για ικανότητες που ίσως δεν είχαμε) και επωμιστήκαμε τις προσδοκίες και τις επιθυμίες των φροντιστών μας, αντί αυτών του εαυτού μας.

Υπάρχουν παιδιά που οι γονείς τους περιγράφουν ότι έχουν εξαιρετικές ικανότητες. Πως μπορεί να είναι ασυνήθιστα όμορφα, έξυπνα, ταλαντούχα και να προορίζονται από τη στιγμή της γέννησής τους για ένα σπουδαίο μέλλον. 

Για ένα τέτοιο παιδί δεν πρέπει να υπάρχουν εμπόδια. Οι γονείς του να λένε ότι θα γίνει σπουδαίο. Στην επιφάνεια, αυτό μπορεί να φαίνεται ότι δημιουργεί υψηλή αυτοπεποίθηση και ασφάλεια. Αλλά τέτοιου είδους προσδοκίες από ένα παιδί, κάνουν το παιδί να νιώθει τεράστια πίεση. 

Το επιτυχημένο παιδί δεν μπορεί να ξεφύγει από την αίσθηση ότι είναι ξεχωριστό και την πίεση για την επιτυχία. Ίσως το ίδιο δεν μπορεί να βρει μέσα του τους λόγους που θα έπρεπε να είναι έτσι.

Ιδανικά δεν θα έπρεπε να έχει σημασία για έναν γονέα τι θα κάνει ένα παιδί επαγγελματικά, ή θα έπρεπε να έχει τόση σημασία όσο δίνει το ίδιο το παιδί. 

Οι γονείς που βλέπουν το παιδί τους με αυτό τον τρόπο το έχουν στρέψει προς τη λάθος κατεύθυνση. 

 Το «επιτυχημένο» παιδί, με τον καιρό, προορίζεται για μια στιγμή κατάρρευσης, όταν οι προσδοκίες των γονέων για κάποιο λόγο δεν γίνονται πραγματικότητα. 

Αυτό το παιδί χρειάζεται να αποδεχτεί καταρχήν τον ίδιο του τον εαυτό. Να μπορεί να συγχωρεί τις αδυναμίες και τα λάθη του αντί να τα αρνείται και να προσπαθεί να τα καλύψει.

Η λαχτάρα ενός παιδιού δεν είναι να μιλούν όλοι για αυτό, αλλά να είναι αποδεκτό και να το αγαπούν για αυτό που πραγματικά είναι, χωρίς προϋποθέσεις, με όλα τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. 

Το επιτυχημένο παιδί για να απελευθερωθεί και να είναι ευτυχισμένο στη ζωή του πρέπει να μάθει πως δεν χρειάζεται να ξεχωρίσει ή να είναι «τέλειο» για να το αγαπάνε. 

Ότι μπορούμε να ζήσουμε και με τα πιο βασικά πράγματα και ότι αξίζουμε να μας αγαπούν άνευ όρων!

therapia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γεώργιος Παπανικολάου: Ο μεγάλος Έλληνας Γιατρός

Ο γιατρός Παπανικολάου γεννήθηκε στις 13 Μαΐου του 1883 στην Κύμη Ευβοίας και πέθανε στη Φλώριδα των ΗΠΑ. Το έτος 1904 ολοκλήρωσε τις ιατρικές σπουδές στην Αθήνα και εργάστηκε ως γιατρός μέχρι το 1910, οπότε μετέβη στο Μόναχο για μεταπτυχιακές σπουδές. Το 1913 πήγε στο Cornell Medical College, στην Αμερική, όπου έμεινε 47 χρόνια.

Εκεί μελέτησε το ρόλο των χρωματοσωμάτων στον καθορισμό του φύλου και σε κάποια φάση κατέγραψε ιστολογικές μεταβολές στον κόλπο θηλυκών χοίρων.
Σκοπός του ήταν να εντοπίσει σημεία αναφοράς για τον σεξουαλικό κύκλο διαφόρων θηλαστικών. 

Κατά τη μεταφορά αυτών των παρατηρήσεων σε ανθρώπους από το 1923 συσχέτισε τις ιστολογικές μεταβολές με προκαρκινικά συμπτώματα σε γυναίκες.

Τα συμπεράσματά του δεν κίνησαν όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μέχρι το 1943, οπότε δημοσιεύτηκε η μελέτη «Diagnosis of Uterine Cancer by the Vaginal Smear».

Έτσι αναγνωρίστηκε η σημασία των συμπερασμάτων του Παπανικολάου και επινοήθηκαν διάφορα τεστ για εύκολο εντοπισμό ιστολογικών αλλοιώσεων.

Έκτοτε διαδόθηκε η φήμη του Παπανικολάου, ο οποίος παρουσιάστηκε σε πολλά παθολογικά και καρκινολογικά συνέδρια για την εξήγηση των συμπερασμάτων του και του τρόπου εφαρμογής του ονομαζόμενου έκτοτε «Pap test».

Στα επόμενα χρόνια απονεμήθηκαν στον γιατρό και ερευνητή πολλά βραβεία και διακρίσεις.
Το 1961 έγινε διευθυντής του Cancer Research Institute στο Μαϊάμι της Φλώριδας, όπου πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 79 ετών (19 Φεβρουαρίου 1962).

«Το σπίτι μας δεν είναι μοντέρνο, ούτε μεγάλο. Όμως ...

είναι ασφαλές, ζεστό και γεμάτο αγάπη»
«Το σπίτι μας δεν είναι μοντέρνο, ούτε μεγάλο. Είναι όμως ασφαλές, ζεστό και γεμάτο αγάπη»

«Μαμά, είμαι ασφαλής», μου είπε ένα βράδυ η κόρη μου την ώρα που είμασταν στο κρεβάτι και ήταν έτοιμη να κοιμηθεί.
«Πώς της ήρθε;», αναρωτήθηκα. 

Της είπα ότι ναι ήταν ασφαλής και δεν είχε κανένα λόγο να φοβάται.

Η κόρη μου είναι δύο χρονών και απ΄όσο θυμάμαι, εκτός από ένα ατυχές περιστατικό με μια βαλσαμωμένη μαϊμού που την είχε κατατρομάξει, ποτέ δεν αισθάνθηκε ανασφάλεια. 

Σκέφτηκα ότι το πιο πιθανό ήταν να έχει δει σε παιδική σειρά κάτι που την προβλημάτισε και δεν το είχα προσέξει. 

Κρατώντας την αγκαλιά στο σκοτάδι και λέγοντάς τη πολλές φορές πόσο ασφαλής ήταν, συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να μπορεί να μιλάει ένα παιδί για τους φόβους του αλλά και για ό,τι το απασχολεί, ακόμα και σε τόσο μικρή ηλικία. Συνειδητοποίησα όμως κι άλλα πράγματα.

Βλέπετε, κατά καιρούς, νοιώθω άσχημα για το πώς είναι το σπίτι μας. 

Ότι δεν είναι αρκετά μεγάλο, δεν είναι σωστά διακοσμημένο, δεν είναι ευρύχωρο... 

Ίσως φταίει το διαδίκτυο και οι φωτογραφίες με τα τέλεια σπίτια που βλέπω στο Pinterest. 

Λαμβάνοντας υπόψιν τις υποδείξεις των περιοδικών διακόσμησης, το σπίτι μου γεμάτο ακατάλληλα έπιπλα, το χρώματα στους τοίχους δεν ταιριάζουν μεταξύ τους, ενώ σε όλο το σπίτι υπάρχουν παιχνίδια της μικρής: από κουκλόσπιτα μέχρι παιδική σκηνή. 

Όσο κι αν προσπαθώ να βελτιώσω την κατάσταση, νοιώθω ότι αποτυγχάνω καθημερινά.

Και όμως υπάρχουν στιγμές, όπως αυτή με την κόρη μου τις προάλλες, που με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι τα παιδιά δεν βλέπουν τα πράγματα όπως εμείς, οι μεγάλοι.

Θυμάμαι ότι κι εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι με φθαρμένα πατώματα που ήταν σκεπασμένα πάντα με μια μπλε μοκέτα ενώ το μπάνιο μας είχε μόνιμα υγρασία. 

Θυμάμαι χαρακτηριστικά να περιμένω κάθε πρωί τη σειρά μου για το μπάνιο (ένα μπάνιο για πέντε άτομα απαιτούσε ένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα για την καθημερινή προσωπική μας υγιεινή), συντροφιά με τη μαμά μου. Ποτέ δεν έδωσα σημασία σε όλα αυτά, γιατί πάντα ένιωθα ασφαλής.
Η δήλωση της κόρης μου περί ασφάλειας με προσγείωσε στην πραγματικότητα και με έκανε να νιώσω ανόητη για όσα σκεφτόμουν...

Δεν έχουμε ένα φανταχτερό σπίτι, αλλά έχουμε ένα σπίτι. 

Τα παιδιά μας έχουν κρεβάτι να κοιμηθούν και φαγητό να φάνε. 

Έχουν παιχνίδια να παίξουν και βιβλία να διαβάσουν. 

Και το πιο σημαντικό, έχουν τους γονείς τους που τα αγαπούν πολύ.
Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα – ζέστη το χειμώνα, γάλα στο ψυγείο, φαγητό στο ντουλάπι- είναι μικρές λεπτομέρειες που όμως κάνουν τη διαφορά. Αν δεν είμαι εγώ ευγνώμων για όλα αυτά, πώς θα μάθω στο παιδί μου να είναι;

Έχοντας την κόρη μου αγκαλιά, και βυθίζοντας το πρόσωπό μου στα μαλλιά της, προσευχήθηκα σιωπηλά για όσα έχω, για το προνόμιο να είμαι μαμά, για την ειλικρινή τιμιότητα των λέξεων του γλυκού μωρού μου.
Δεν είχαμε το μεγάλο φανταχτερό σπίτι αλλά είχαμε καταφύγιο για όσα άσχημα και δυσάρεστα συμβαίνουν στον κόσμο.
Ήμασταν μαζί, αγκαλιά τη νύχτα, και ήμασταν ασφαλείς.»

Απόδοση: Νίκη Παπανικολάου
Πηγή: www.mother.ly
mothersblog