Η Δυστυχία των Παιδιών είναι η Μεγαλύτερη Αποτυχία μας!

Η ευτυχία των παιδιών είναι το ύψιστο καθήκον ενός κράτους, μιας πολιτείας και μιας ολόκληρης κοινωνίας. 

.......................
Σε αυτή την κοινωνία της ανταγωνιστικότητας τα παιδιά, στην πιο κρίσιμη ηλικία, φορτώνονται άγχος και τεράστιες ευθύνες. 

Στο σχολείο έχουν περιορισμένο χρόνο δημιουργικής απασχόλησης με ό,τι τους αρέσει. 

Το σχολείο διαδέχονται το ένα μετά το άλλο τα φροντιστήρια. 

Από τα Αγγλικά, στα Μαθηματικά, από τα Μαθηματικά, στα συμπληρωματικά Νέα Ελληνικά ή στα Αρχαία, από τα Αρχαία στο μάθημα χορού ή μπαλέτου (ακόμα κι αν δεν το επέλεξε το παιδί). 

Το παιδί επιστρέφει σπίτι τις απογευματινές ώρες και πρέπει να ολοκληρώσει την κατ’ οίκον εργασία του για τις επόμενες μέρες. 

Πού χρόνος για παιχνίδι, γέλιο και χαρά.

Με ευθύνες των μεγάλων, λοιπόν, τα μικρά παιδιά δεν ζουν την πιο όμορφη ηλικία της ανθρώπινης ύπαρξης. 

• Η παιδικότητα χάνεται στις ατέλειωτες ώρες μπροστά σ’ ένα ηλεκτρονικό υπολογιστή. 
• Η επικοινωνία υποκαθίσταται. Πλέον υπάρχει το facebook, το instagram, το twitter κ.λπ.. 
• Η πραγματική χαρά ενός παιδιού μετατρέπεται σε «χαρούμενες» selfie. 
• Η μπάλα δεν παίζεται πλέον στην αλάνα, αλλά με ένα μοχλό και μερικά κουμπιά πάνω σ’ ένα καναπέ.

Όλα αυτά είναι που κάνουν τα παιδιά δυστυχισμένα. 

Εκτός από τις ευθύνες των γονιών όμως, έχει και η παρεχόμενη Παιδεία τις δικές της. Παρά τις τεράστιες και φιλότιμες προσπάθειες πολλών εκπαιδευτικών, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν προχώρησε ποτέ στην ουσία. 

• Ποτέ δεν αφιερώνονται περισσότερες ώρες για να ασχοληθούν οι δάσκαλοι με επιμέρους αδυναμίες των παιδιών. 
• Η κριτική σκέψη είναι το άλφα και το ωμέγα κατά την ταπεινή μας άποψη σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Να μην κατσαδιάζονται δηλαδή τα παιδιά, που διαμορφώνουν με επιχειρήματα τη δική τους άποψη, η οποία δεν παπαγαλίζει τον δάσκαλο.

Πολλοί από εμάς όντες παιδιά έζησαν αυτή τη βάσανο των φροντιστηρίων και της εξαντλητικής ρουτίνας. 

Όπως φαίνεται, χρόνια μετά, πολύ λίγα άλλαξαν. Πέραν από τη λύπη που εκφράζουν οι αρμόδιοι, έχουν και την ευθύνη, επιτέλους, να αλλάξουν ριζικά πολλά πράγματα. Άλλωστε, μόνο ένα παιδί μπορεί να ονειρεύεται, μόνο αυτό μπορεί να φέρει το νέο που θα ωφελήσει την κοινωνία μας. 

Ας του δώσουμε την ευκαιρία…

Δημήτρης Στρατής

dialogos
Το Χαμομηλάκι

Πού πήγε ο Αυτοσεβασμός και ο Σεβασμός προς τον Συνάνθρωπο;

Η χαμένη "εκπομπή" της αξιοπρέπειας!

    Στις σύγχρονες κοινωνίες στις οποίες είμαστε αφομοιωμένοι, μπορούμε να τις επιβραβεύσουμε για ελάχιστα, αλλά σίγουρα μπορούμε να τις κατακρίνουμε για ακόμα περισσότερα. 

Είναι εκείνο το “τρένο των αξιών” που μαθαίνουμε εξ απαλών ονύχων να πρεσβεύουμε και μεγαλώνοντας το περιμένουμε στη “στάση”, και ας ξέρουμε ότι δε θα ‘ρθει πια.

Σε εκείνο το “τρένο” που ακόμα και αν δεν πέρασε ποτέ, επιβάτης με εισιτήριο πρώτης θέσης ήταν η αξία της αξιοπρέπειας!

    Είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που θα έπρεπε να διέπει όλους τους συνανθρώπους μας καθώς αποτελεί το γνώμονα για τη συνέπεια τόσο στην ανθρώπινη συνείδηση όσο και τη συγκρότηση του ατόμου.
    Αν όλοι βάζαμε ως πρώτη προτεραιότητα την αξιοπρέπεια τότε θα ήταν ίσως ευκολότερο να αντιληφθούμε και τον σεβασμό όχι μόνο προς τον εαυτό μας, αλλά και ως προς τις προσωπικότητες των άλλων. 

Προφανώς και δε ταυτίζω τον καθωσπρεπισμό με την αξιοπρέπεια! 

Ο προαναφερόμενος εκφράζει μια υποκριτική στάση που υιοθετείται από αρκετά άτομα προκειμένου να γίνουν κοινωνικά αποδεκτά.
    Η έλλειψη αυτοσεβασμού και σεβασμού προς το συνάνθρωπο, καθώς επίσης και η αδιαφορία για το ηθικό περιεχόμενο των ανθρώπινων πράξεων κατέληξαν στην ασυνειδησία! Η ισορροπία μεταξύ υλικού και πνευματικού ενδιαφέροντος έχει ανατραπεί, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την αλλοίωση του κώδικα αξιών που οδηγούν σε πλήθος κρουσμάτων διαφθοράς.
    Είναι, λοιπόν, επιτακτική η ανάγκη εναρμόνισης των ηθικών αξιών στις σύγχρονες συνθήκες ζωής. Σε αυτό μπορούν να συμβάλουν ιδιαίτερα η οικογένεια, η εκπαίδευση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και οι πολιτικοί ηγέτες. Εντούτοις, η προσήλωση στις ηθικές αξίες πρέπει να γίνει εμπράκτως για την αποφυγή μιας ψεύτικης ηθικής που καταλήγει στην υποκρισία.

Εβίτα Γκατζιούρα
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μάνα – Μητέρα – Μαμά…

... δια βίου ομφάλιος λώρος…

Ο ρόλος της μητέρας, όχι μόνο ως μάνας-τροφού, απαραίτητης για την επιβίωση του παιδιού, αλλά και ως παράγοντας στη συνέχεια της ωρίμανσής του, σε συνδυασμό φυσικά με την κληρονομική προικοδότηση του παιδιού, είναι αναμφισβήτητη.

Από τις πιο φαντασμαγορικές περιγραφές είναι εκείνη του Jean Paul Sartre, στο τέλος της δεκαετίας του 40, 

«πρόκειται για μία κοιλότητα μεγάλη, μια χώρα ολόκληρη, όπου εκεί συμβαίνουν πολλά πράγματα, ευδαιμονίας και τρόμου!»

Ο ρόλος της, καταλυτικής σημασίας για όλη την ανθρωπότητα, αφού μέσα στα πρώτα 5–6 χρόνια της ζωής ενός παιδιού, η ποιότητα του δεσμού της με το παιδί της, θα διαμορφώνουν συνειδητά ή ασυνείδητα το χαρακτήρα και την προσωπικότητα του αυριανού ενήλικα, τη συμπεριφορά προς τον εαυτό του, αλλά και προς τους άλλους.

Ο ρόλος της μητέρας στη διάπλαση του μελλοντικού ενήλικα
Η μητέρα είναι ο μηχανικός και ο αρχιτέκτονας της κοινωνίας, καθώς ευτυχισμένα παιδιά γίνονται από ευτυχισμένους γονείς και ειδικότερα, από ευτυχισμένες μανάδες!

Δυσλειτουργικές συμπεριφορές παιδιών, με αντικοινωνική συμπεριφορά, θύματα ή θήτες bullying, παιδιά που παρουσιάζουν σχολική φοβία, υπερκινητικότητα, σεξουαλικά προβλήματα αργότερα..... φαίνεται να αφορούν σε παιδιά που στερήθηκαν για σημαντικό διάστημα, ή παντοτινά, την αγαπημένη τους μητέρα, την πρώτη τους λατρεία! Ή που έζησαν με μία πολύ κακή μαμά.

Η μητέρα για το παιδί, ίσως τελικά να είναι ο μόνος άνθρωπος, στον οποίο το ίδιο, βλέπει τόσα διαφορετικά πρόσωπα και που θα του εμφυσήσει τόσα αντικρουόμενα συναισθήματα, — με την αγάπη της να μην μπορεί να λείπει, αλλά και την υπόστασή της, να γίνεται ενίοτε αφόρητη, αφού είναι άλλοτε καλή και άλλοτε κακή.

Η αγάπη, λοιπόν, μίας καλής μάνας θεωρείται σαν η πιο αγνή μορφή αγάπης, γιατί είναι απαλλαγμένη από τις περιπλοκές του σεξ ή και άλλων κοινωνικών επιφάσεων, και χαρακτηρίζεται από ανιδιοτελή αφοσίωση και συνεχή προσφορά.

Η προσωπικότητα του παιδιού αντλεί δύναμη και ορμή από την αγάπη αυτή και η αγάπη αυτή το πάει πιο ψηλά!

Από την άλλη, δεν υπάρχει ιδανική μητέρα, ούτως ή αλλιώς… 

Και φυσικά υπάρχουν και οι μητέρες, οι πιο δυστυχισμένες… δηλαδή αυτές που δεν κατόρθωσαν να ξεπεράσουν σε ικανοποιητικό βαθμό τα δικά τους σοβαρά ελλείμματα – ούτε ίσως να τα αναγνωρίσουν…. 

Επίσης υπάρχουν και οι καθημερινές μητέρες, που παραπαίουν σε ενδιάμεσα επίπεδα των παραπάνω καταστάσεων…

Μητρότητα και ο μεγάλος κίνδυνος
Πόσο εύκολο είναι να επιτρέψει η μητέρα, σε ένα δικό της κομμάτι, βγαλμένο από τα σπλάχνα της, να ζήσει ανεξάρτητα από εκείνη; 

Η καρδιά της μάνας που τα πάντα συγχωρεί, δυσκολεύεται να συγχωρέσει το αυτονόητο!… Την ελευθερία του παιδιού της… έτσι μπορεί να το “πνίξει” από υπερβολική αγάπη και σχεδόν να το καταστρέψει με την υπέρ-εμπλοκή της στη ζωή του… 

Πρόκειται για το φαινόμενο, όπου οι μητέρες αυτές κατακλύζονται από τον αγώνα της καθημερινής ζωής τους και την ανασφάλεια της ύπαρξής τους, μην έχοντας οι ίδιες βιώσει έναν ζεστό δεσμό με τη δική τους μητέρα και έτσι προσκολλώνται και γαντζώνονται από το παιδί τους…. έτσι κι εκείνες, γίνονται θύτες και είναι ταυτόχρονα και θύματα!

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι