Ο Απών Γονέας - Absent parents

Απόντες γονείς χαρακτηρίζονται εκείνοι οι γονείς που δε μπορούν ή δε θέλουν να ασχοληθούν με το παιδί τους. 

Η απουσία των γονιών αφήνει βαθιά τραύματα και συναισθηματικό κενό στο παιδί. 

Αν και συνήθως αναφέρεται στον μπαμπά αυτή η κατάσταση, τα τελευταία χρόνια το συναντάμε και στις μητέρες.

Οι απόντες γονείς μπορεί να εμπίπτουν σε μία, ή σε περισσότερες από μία, από τις καταστάσεις που θα παρουσιάσουμε παρακάτω. 

Αν βρείτε και τον εαυτό σας μέσα στις παρακάτω κατηγορίες, είναι η ώρα για αλλαγή.
Absent parents

Ζητήστε βοήθεια για να αποκαταστήσετε το δεσμό με τα παιδιά σας πριν οι συνέπειες γίνουν μη αναστρέψιμες.

1. Επιβάλλοντας την άποψή του
Συνήθως, ο πατέρας είναι σωματικά παρών. Η συναισθηματική του αποσύνδεση εκφράζεται μέσα από την επιβολή της θέλησής του και την άποψη των παιδιών του, χωρίς να ακούει τις εξηγήσεις της οικογένειάς του.

Η οικογένειά δεν τον ενδιαφέρει, δεν ξέρει ή δεν εκτιμάει τη γνώμη του παιδιού του...

Απαιτεί και επιβάλει την επίτευξη υψηλών στόχων, αλλά δεν αναγνωρίζει την προσπάθεια ή δεν ενισχύει τις θετικές πράξεις.

2. Είναι απαθείς απέναντι στις ανάγκες των παιδιών τους
Αν και παρέχουν εισόδημα στην οικογένεια, δεν ασχολούνται με τα ενδιαφέροντα των παιδιών τους. Δεν ασχολούνται με κανόνες ή να θέσουν όρια. 

Επιπλέον, δεν έχουν τη διάθεση να δημιουργήσουν χώρο για να τον μοιραστούν με τα παιδιά.

Δε μπορούν να κάνουν ένα κομπλιμέντο ή μια επίπληξη, όταν πρέπει. Γενικά, αυτό αφήνει όλο το βάρος της εκπαίδευσης των παιδιών στη μητέρα. Δεν είναι επικοινωνιακοί και οι ευθύνες τους περιορίζονται στο να παρέχουν τα απαραίτητα στην οικογένεια.

3. Συναισθηματική ανωριμότητα
Είναι αυτό το είδος του πατέρα που αρνείται να μεγαλώσει και θέλει να μείνει ένας αιώνιος έφηβος. Τα παιδιά είναι βάρος για τον τρόπο ζωής τους. Δεν έχουν την ωριμότητα να παίρνουν αποφάσεις και να θέτουν τα όρια που χρειάζονται τα παιδιά.

Είναι εύκολο για αυτούς να έχουν παιδιά, επειδή δε δεσμεύονται στην ευθύνη που έχουν οι γονείς. 

Περνάνε περισσότερο χρόνο με τον εαυτό τους παρά με τα παιδιά τους. Επίσης, δε μπορούν να αποτελέσουν θετικό πρότυπο για τα παιδιά τους. 

Εξάλλου, οι προτεραιότητές τους είναι η ικανοποίηση των δικών τους αναγκών, κι αν δεν καταφέρουν να τις εκπληρώσουν, εκνευρίζονται.

4. Οι απόντες γονείς δεν έχουν χρόνο
Είναι ο πατέρας που, για λόγους εργασίας, δε βρίσκεται στο σπίτι. Ίσως δε θέλει να είναι απών, μπορεί και να προέρχεται από ένα σπίτι όπου υπήρχε ένας πατέρας που νοιαζόταν και αγαπούσε τα παιδιά του. 

Ίσως αρνείται το ρόλο του πατέρα επειδή πρέπει να ανταποκριθεί σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα εργασίας για να παρέχει τρόφιμα στο σπίτι.

Αν και η τεχνολογία προσφέρει επιλογές για να “μοιραστείτε” ενδιαφέροντα και να έρθετε πιο κοντά με την ανάπτυξη των παιδιών, αυτό δεν είναι αρκετό. Το παιδί χρειάζεται να περάσει χρόνο με τον πατέρα του. 

Η αγάπη που εκφράζει κάποιος μέσω των κοινωνικών μέσων δικτύωσης ή μέσω εφαρμογών δεν είναι αρκετή. Χρειάζεται να υπάρχει σωματική εκδήλωση με αγκαλιές και με την παρουσία του στη ζωή των παιδιών.

5. Ανεύθυνος
Δεν συμμετέχει στη συναισθηματική ούτε στην οικονομική υποστήριξη των παιδιών. Όσο κι αν η μητέρα πιέζει τον πατέρα να έχει έναν περισσότερο ενεργό ρόλο στη ζωή των παιδιών, δεν το κατορθώνει.
Πίσω από έναν ανεύθυνο γονιό, μπορεί να υπάρχει ένα παιδί που μεγάλωσε κι αυτό με έναν απόντα γονιό, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την συμπεριφορά του. 

Είναι εκείνος που αρνείται την πατρότητα ενός παιδιού ή εξαφανίζεται μετά από ένα χωρισμό ή ένα διαζύγιο.

6. Υπάρχει μια αυταρχική ή εκδικητική μητέρα
Ρωτήστε πάντα τις μητέρες που παραπονιούνται ότι οι σύντροφοί τους είναι απόντες, αν τους επιτρέπουν να είναι παρόντες. Όντως πίσω από κάποιους απόντες γονείς υπάρχουν κάποιες αυταρχικές μητέρες.
Εκτός από εκείνες που αναλαμβάνουν όλες τις ευθύνες της εκπαίδευσης και του γονέα, υπάρχουν κι εκείνες που αρνούνται στους γονείς οποιαδήποτε πιθανότητα να είναι παρόντες.

Η διάλυση ενός ζευγαριού οδηγεί μερικές γυναίκες στο να επιτεθούν στον πατέρα του παιδιού. Είναι ένα είδος εκδίκησης, το οποίο δεν γίνεται πάντα επίτηδες. 

Ωστόσο, είναι το ίδιο αρνητικό για τα παιδιά. Αν και ο πατέρας θέλει να είναι παρών και να συμμετέχει με κάποιο τρόπο στη ζωή των παιδιών του, η γυναίκα αρνείται οποιαδήποτε πιθανότητα μπορεί να έχει.

Απόντες γονείς και οι συνέπειές τους
Το να μεγαλώνουν τα παιδιά με απόντες γονείς έχει σοβαρές επιπτώσεις στο ίδιο το παιδί:
* Προβλήματα σε σχέσεις με τους άλλους
* Δυσκολία να συνδέονται με τα συναισθήματά τους
* Ανικανότητα να ακολουθούν κανόνες και να σέβονται την εξουσία
* Ανικανότητα να έχουν ρόλους εξουσίας
* Έλλειψη θέλησης ή ανικανότητα να εκπληρώσουν τα όνειρά τους ή τα σχέδιά τους.

Ένας γονιός που νοιάζεται, αγαπάει και είναι υπεύθυνος για τα παιδιά του δεν είναι απαραίτητος μόνο για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών, αλλά και για να έχουν τα παιδιά αυτοπεποίθηση και αυτοσεβασμό.

Ωστόσο, σας δίνει κι εσάς την ευκαιρία να γιατρέψετε τις δικές σας πληγές, αν μεγαλώσατε κι εσείς με έναν γονέα που ήταν απών.

meygeia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο εθισμός των παιδιών στα «μπράβο»

Μεγαλώνουμε παιδιά σε μια εποχή που, κακά τα ψέματα, η ατομική ευτυχία υπαγορεύεται πολλές φορές από την εικόνα που έχουν οι άλλοι άνθρωποι για εμάς. Όταν είναι μικρά τα παιδιά μας περιμένουν από εμάς να τα επαινέσουμε και να τα κάνουμε να αισθανθούν όμορφα για τον εαυτό τους. Αργότερα όμως επιζητούν αυτή την επιβεβαίωση από τους γύρω τους. Είναι σημαντικό όμως να μάθουν να αξιολογούν μόνοι τους τον εαυτό τους και να νιώθουν ικανοποίηση - ανεξάρτητα από τι λένε οι άλλοι. Αυτό είναι ένα κείμενο που πρέπει να διαβάσει κάθε γονιός που έχει παιδιά σε μικρή ηλικία.

Ψάχνουμε για επιβεβαίωση από όταν είμαστε μικρά παιδιά. Σύμφωνα με την Μory Fontanez, σύμβουλο ζωής, όλο αυτό ξεκινάει από την νηπιακή ηλικία. «Ένας 5χρονος τραγουδά ένα όμορφο τραγούδι και κοιτάζει τη μαμά ή τον μπαμπά του για να δει αν τους αρέσει αυτό που ακούν. Ένας 8χρονος βάζει γκολ και αμέσως γυρίζει το κεφάλι του στις κερκίδες για να δει αν οι γονείς του πανηγυρίζουν γι' αυτόν. Είναι φυσιολογικό και οφείλουμε να επαινούμε τα μικρά μας. Παράλληλα όμως πρέπει να τα μάθουμε να αξιολογούν τα ίδια τον εαυτό τους.»

Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και μπαίνουν στον κόσμο των social media τόσο περισσότερη ανάγκη έχουν από επιβεβαίωση και επαίνους. Είναι σημαντικό όμως να μάθουν να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους. Η Fontanez για παράδειγμα, προτείνει όταν ένα παιδί φέρνει έναν καλό βαθμό ή αντί να το επαινέσουμε, να του πούμε «Πρέπει να νιώθεις πολύ περήφανος για τον εαυτό σου». Έτσι μαθαίνουν ότι η δική τους γνώμη έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από των γύρων του.

Βοηθώντας τα παιδιά μας να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και να είναι σίγουρα για τον εαυτό και τις ικανότητές τους γίνονται πιο ευτυχισμένα. Πώς θα το πετύχουμε όμως;

Γίνετε πρότυπο

Να δείχνετε σίγουρη για τον εαυτό σας ακόμα κι αν δεν το αισθάνεστε. Δοκιμάστε νέα πράγματα. Είναι φυσιολογικό να επισημάνετε τυχόν δυσκολίες ή ανησυχίες, αλλά εστιάστε στα θετικά.

Τα λάθη κάνουν καλό

Διδάξτε στα παιδιά σας ότι όλοι κάνουν λάθη και όλοι μαθαίνουμε από αυτά. Αυτό τα βοηθά να καταλάβουν ότι θα υπάρξουν αποτυχίες, αλλά δεν τους καθορίζουν και μπορούν πάντα να προσπαθήσουν ξανά και ξανά για να επιτύχουν αυτό που θέλουν.

Θέστε στόχους

Θέστε στόχους, μικρούς και μεγάλους και ενθαρρύνετε το παιδί να κάνει το ίδιο.  Η επίτευξη αυτών φέρνει ευτυχία και χτίζει την αυτοπεποίθηση.

Κανείς δεν είναι τέλειος

Δεν υπάρχει τέλειος άνθρωπος. Όλοι κάνουμε λάθη, έχουμε άσχημες πλευρές και ενίοτε συμπεριφορές για τις οποίες δεν νιώθουμε ιδιαίτερα περήφανοι. Είναι όμως φυσιολογικό  - εξηγήστε στο παιδί σας ότι όλα αυτά που βλέπουν στο διαδίκτυο και τα social media, είναι απλώς όμορφες εικόνες και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Αποδεχτείτε το παιδί σας γι' αυτό που είναι

Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας γνωρίζει ότι το αγαπάτε έτσι όπως είναι με τα ελαττώματα και τα χαρίσματά του. Δείξτε του έμπρακτα ότι είναι υπέροχο όλες τις ώρες και πιστέψτε μας, αυτό είναι κάτι που θα το βοηθήσει πολύ όταν αμφισβητεί τον εαυτό του.

Πληροφορίες: scarymommy.com

mama365.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Άνθρωποι και κτήνη...

Υπάρχει μια λεπτή γραμμή που όταν την περάσει ο άνθρωπος μετατρέπεται στη στιγμή, δίχως τις περισσότερες φορές καν να το καταλαβαίνει, σε κτήνος.
Είναι εύκολα αντιληπτό πως τη γραμμή αυτή έχουν περάσει προ πολλού όσοι δίχως καμία αισχύνη βομβαρδίζουν ανθρώπους στα τυφλά ή σκοτώνουν αδιακρίτως συνανθρώπους τους. Δίχως καν τύψεις και εφιάλτες να συνοδεύουν τον ύπνο τους.
Είναι όμως μονάχα αυτοί εκείνοι που έχουν χάσει οριστικά και αμετάκλητα την ανθρώπινη τους ιδιότητα; Μήπως τελικά κι εσύ ή εγώ έχουμε περάσει αυτή τη γραμμή και απλά αρνούμαστε να το δούμε;
Μήπως τελικά κτήνος δεν είναι μονάχα εκείνος που πατάει το κουμπί αλλά και πολλοί άλλοι μαζί του;

Κλείνεις τα μάτια και τ' αυτιά σου στα εγκλήματα που συμβαίνουν καθημερινά σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ανέχεσαι σιωπηλά κοιτάζοντας τη δουλίτσα σου τις βόμβες, τον πόνο και τα δάκρυα μόνο και μόνο γιατί δεν είναι δίπλα σου.

Γυρνάς την πλάτη στη δυστυχία συνεχίζοντας τη μέρα σου σα να μη συμβαίνει τίποτα. Πατάς ένα απρόσωπο like ή κάποιο δακρύβρεχτο emoticon στο Facebook κάθε φορά που έρχεται στο χρονολόγιο σου μια φωτογραφία ενός παιδιού κάτω από ερείπια και αισθάνεσαι πως έχεις εκπληρώσει το καθήκον σου.
Τι σε κάνει όμως να πιστεύεις πως δεν έχεις ήδη διαβεί με την αδιαφορία σου τη γραμμή που χωρίζει τους ανθρώπους από τα κτήνη;

Πιστεύεις στο δικαίωμα της μόρφωσης, απαιτείς μάλιστα και καλύτερη ποιότητα στην εκπαίδευση του παιδιού σου την στιγμή που με τα ίδια σου τα χέρια σφραγίζεις ερμητικά την πόρτα του σχολείου για μη τη διαβούν παιδιά που γλύτωσαν από τη φρίκη του πολέμου.
Περιχαρακώνεσαι γύρω από τη θρησκεία και τη σημαία σου για να μη μολύνεις τον μικρόκοσμο σου με το διαφορετικό. Αντιμετωπίζεις ανθρώπους που ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους ως μιάσματα που ήρθαν για να σου αλλάξουν τον, σάπιο, τρόπο που έμαθες να ζεις.
Φοβάσαι ν' αντικρίσεις στα μάτια, δεν τολμάς καν ν' αγγίξεις εκείνους που μέσα σε μια στιγμή άλλαξε δίχως να έχουν την παραμικρή ευθύνη ο κόσμος τους και που χτυπάνε την πόρτα σου εκλιπαρώντας για τη βοήθεια σου.
Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις πως δεν είσαι κι εσύ ένα ακόμα κτήνος;

Τα παιδιά της Συρίας δεν κοιμούνται τα βράδια πια. Κι όταν το καταφέρνουν, ο ύπνος τους διακόπτεται διαρκώς από εφιάλτες που σημάδεψαν ανεξίτηλα την ψυχή τους...
Τα παιδιά της Συρίας δεν πηγαίνουν πια στο σχολείο τους, δεν παίζουν ανέμελα στην αυλή με τους συμμαθητές τους, δε γελάνε, δεν τραγουδάνε. Κι όταν το κάνουν, πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο γεμάτο τρύπες από οβίδες και ''έξυπνες βόμβες'' και νιώθουν πως κάθε στιγμή μπορεί να είναι και η τελευταία τους...
Τα παιδιά της Συρίας παίζουν ανάμεσα σε χαλάσματα και γκρεμισμένα σπίτια, κολυμπάνε σε τρύπες που άνοιξαν στη γη οι βόμβες που σκότωσαν τους δικούς τους ανθρώπους, τραγουδάνε μονάχα μοιρολόγια για τους χαμένους τους φίλους...
Τα παιδιά της Συρίας πνίγονται στη γειτονιά σου και κρυώνουν, πεινάνε και διψάνε στα στρατόπεδα που έφτιαξες για να τα φυλακίσεις...
Τι σε κάνει λοιπόν να πιστεύεις πως δεν είσαι κι εσύ ένα κτήνος που το ανέχεσαι αυτό και κλείνεις τα μάτια;

Πρέπει επιτέλους να επιλέξεις σε ποια πλευρά της γραμμής θα τοποθετήσεις τον εαυτό σου. Να αποφασίσεις επιτέλους αν είσαι άνθρωπος ή ένα ακόμα κτήνος...
Δεν έχεις άλλο περιθώριο να κλείνεις τα μάτια. Δεν μπορείς άλλο πια να γυρνάς το βλέμμα σου από την άλλη και να συνεχίζεις να επιτρέπεις να πεθαίνουν παιδιά και αθώες ψυχές.
Δεν μπορείς να συνεχίσεις να ζεις έτσι.
Πρέπει να πάψεις να είσαι συνένοχος στο έγκλημα. Αν θέλεις ακόμα να λέγεσαι άνθρωπος...

mygdalia