Vanuatu: Εδώ ζουν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο Judged the happiest place on the planet

Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο δεν έχουν ασφαλτοστρωμένους δρόμους. Ούτε ορυκτό πλούτο. Δεν έχουν στρατό. Είναι αγρότες και ψαράδες ή εργάζονται σε ξενοδοχεία και εστιατόρια. Και δυσκολεύονται να καταλάβουν ο ένας τον άλλο: η χώρα όπου ζουν έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία γλωσσών στον κόσμο. Διακόσιες χιλιάδες κάτοικοι μιλούν πάνω από εκατό γλώσσες. Το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνάει τα εξήντα τρία χρόνια.

Vanuatu judged the happiest place on the planet.

«Εδώ οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι, επειδή αρκούνται σε λίγα» λέει ένας τοπικός δημοσιογράφος. «Η ζωή τους στρέφεται γύρω από την κοινότητα, την οικογένεια και ό,τι καλό μπορούμε να κάνουμε μαζί με τους άλλους. Είναι ένα μέρος όπου οι άνθρωποι δεν έχουν πολλές έγνοιες. Φοβούνται μόνο τους κυκλώνες και τους σεισμούς».

Αν πιστέψουμε το Happy Planet Index του 2006, το Βανουάτου είναι το ευτυχέστερο μέρος του κόσμου. Βρίσκεται στο νοτιοδυτικό Ειρηνικό Ωκεανό και ήταν κάποτε γνωστό ως Νέες Εβρίδες. Η έρευνα περί ευτυχίας συνδυάζει τρεις μεταβλητές: το βαθμό ικανοποίησης από τη ζωή, το προσδόκιμο και το οικολογικό αποτύπωμα ανά κάτοικο. Μέσω του πρώτου δείκτη δημιουργείται ένα μέτρο της «υποκειμενικής» συνολικής ικανοποίησης των ατόμων από τη ζωή τους.

Το Βανουάτου έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία γλωσσών στον κόσμο. Διακόσιες χιλιάδες κάτοικοι μιλούν πάνω από εκατό γλώσσες. Θα ωφελούσε λοιπόν τον άνθρωπο να ζει σε ηφαιστειώδες νησί με πυκνότητα πληθυσμού δεκαεφτά κατοίκους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο, ήπιο κλίμα με πολύ ήλιο και οργιώδη βλάστηση, με θρησκευτική ποικιλία (ανιμισμό, προτεσταντισμό, αγγλικανισμό, καθολικισμό και αιρέσεις), με ταπεινές αλλά έντιμες συνθήκες εργασίας και με μεγάλο αριθμό αυτοαπασχολούμενων; 

Το Βανουάτου είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία με ισχυρό πρωθυπουργό, πρόεδρο χωρίς εξουσίες και δικαστικό σύστημα αγγλοσαξονικού τύπου.

Όμως, δεν ήταν αυτό που ήθελαν να μάθουν με τόση ακρίβεια οι ερευνητές του New Economics Foundation, οι οποίοι συντάσσουν το Happy Planet Index, και που ανάμεσά τους βρίσκεται η οικολογική οργάνωση Friends of the Earth. 

Ο πρώτος τους στόχος ήταν να ορίσουν σε ποιο βαθμό ο άνθρωπος μπορεί να επέμβει στη φύση και σε ποιο βαθμό είναι αναγκασμένος να βλάψει το περιβάλλον του, για να εξασφαλίσει τη δική του ευημερία. Και η απάντηση είναι ότι όσο λιγότερο επεμβαίνει τόσο καλύτερα.

Αν συγκρίνουμε αυτό το ηφαιστειώδες νησί με μια πλούσια χώρα του βιομηχανικού κόσμου, θα διαπιστώσουμε ότι σε αυτήν ο παράγοντας της ευτυχίας είναι προβληματικός, παρότι η ίδια θεωρείται τόπος προόδου με μεγάλο προσδόκιμο ζωής και απεριόριστες δυνατότητες κατανάλωσης, ελεύθερου χρόνου και ψυχαγωγίας. 

Η Γερμανία έρχεται 81η σε «ευτυχία» – 4η ευρωπαϊκή χώρα μετά την Ιταλία, την Αυστρία και το Λουξεμβούργο. Οι σκανδιναβικές χώρες με το τόσο επιτυχημένο κοινωνικό μοντέλο ακολουθούν: στην 112η θέση η Δανία, στην 115η η Νορβηγία, στην 119η η Σουηδία, στην 123η η Φινλανδία. (Σ.τ.Μ.: Η Ελλάδα βρισκόταν στην 133η θέση το 2006 και στην 97η το 2009.)

Φαίνεται λοιπόν ότι στην Κίνα, στη Μογγολία και στην Τζαμάικα θα ήμασταν πιο ευτυχισμένοι. 

Η ποιότητα της ζωής κρίνεται αξιοθρήνητη στη «χώρα της ελευθερίας»: οι ΗΠΑ βρίσκονται στην 150ή θέση. Όσο για το Κουβέιτ και το Κατάρ, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πλουτίσει από το πετρέλαιο, βρίσκονται στην 159η και 166η θέση. Στις τελευταίες θέσεις είναι η Ρωσία, η Ουκρανία, το Κονγκό, η Σουαζιλάνδη και η Ζιμπάμπουε.

Η ανάπτυξη –ο στόχος όλων των βιομηχανικών χωρών– δεν φέρνει την ευτυχία.

Αντιθέτως, πληρώνουν το τίμημα αυτής της ανάπτυξης. Ας ξεχάσουμε προς το παρόν ότι οι μέρες στα ευτυχισμένα νησιά είναι μετρημένες· το επίπεδο της θάλασσας ανεβαίνει εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, ο ωκεανός δεν θα αργήσει να σκεπάσει τα πάντα. Ας δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από τους ανθρώπους του νότιου Ειρηνικού που θεωρούνται οι ευτυχέστεροι στον κόσμο. Το πρώτο μάθημα είναι απλό, ξεκάθαρο και εντάσσεται στην οπτική των μελετητών του Happy Planet Index: το χρήμα, η κατανάλωση, η εξουσία και το μεγάλο προσδόκιμο ζωής δεν φέρνουν την ευτυχία.

Ας ξεχάσουμε ότι οι μέρες στα ευτυχισμένα νησιά είναι μετρημένες. Ας δούμε τι μπορούμε να μάθουμε από τους ανθρώπους του νότιου Ειρηνικού που θεωρούνται οι ευτυχέστεροι στον κόσμο.

Το μήνυμα έχει ενδιαφέρον. Προπάντων σε μια εποχή όπου το εισόδημα μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού δεν αυξάνεται ούτε στις βιομηχανικές χώρες της Δύσης. Ίσως αυτός είναι κι ο λόγος που Ινστιτούτα, σαν το New Economics Foundation, προσπαθούν να καταλάβουν σε ποιο βαθμό φέρνει ευτυχία το χρήμα και αν τα κριτήρια του εισοδήματος και της ιδιοκτησίας έχουν σημασία για τη μέτρηση της ευτυχίας και της επιτυχίας μιας κοινωνίας. Μέσα από αυτό το πρίσμα, η «οικονομία της ευτυχίας» αποτελεί έναν πολλά υποσχόμενο ερευνητικό κλάδο.

Οι «οικονομολόγοι της ευτυχίας» παρατήρησαν, με διάφορες δημοσκοπήσεις και έρευνες, ότι το πραγματικό εισόδημα και το βιοτικό επίπεδο της ζωής στις ΗΠΑ βελτιώθηκε κατά 50% από τη δεκαετία του 1950. Όμως, το ποσοστό των ανθρώπων που θεωρούν τον εαυτό τους ευτυχισμένο δεν αυξήθηκε αναλόγως, έμεινε μάλλον στάσιμο. Ο λεπτομερής υπολογισμός μιας άλλης μελέτης κατέληξε στο συμπέρασμα ότι από το ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα των 20.000 δολαρίων και πάνω η ευτυχία δεν αυξάνεται κατ’ αναλογίαν του εισοδήματος.

Μια εξήγηση είναι ότι η απόκτηση αγαθών ικανοποιεί βραχυπρόθεσμα αλλά όχι μακροπρόθεσμα. Όταν πραγματοποιηθούν κάποιες επιθυμίες, ακολουθούν άλλες. Στο μεταξύ, έχουμε συνηθίσει τα αποκτήματά μας, λες και πρόκειται για το φυσικότερο πράγμα στον κόσμο. Ο πλούτος είναι λοιπόν μια σχετική ιδέα. Προπάντων είναι μια εντύπωση, και μάλιστα μια εντύπωση που παρέχεται από τους άλλους. Κάποιος που παίρνει το βασικό μισθό στην Ευρώπη δεν μπορεί να αισθανθεί πλούσιος. Με τα μέτρα της Ινδίας, όμως, είναι Κροίσος.

Ένας φτωχός ψαράς κάθεται στον ήλιο χωρίς να κάνει τίποτα. Τον πλησιάζει ένας τουρίστας και προσπαθεί να τον πείσει ότι θα ήταν προτιμότερο να πάει να ψαρέψει. «Γιατί;» ρωτάει ο ψαράς. «Για να βγάζετε περισσότερα χρήματα» απαντάει ο τουρίστας. «Γιατί;» ξαναρωτάει ο ψαράς. «Αν γίνετε πλούσιος, θα μπορείτε να περνάτε τη μέρα σας στον ήλιο χωρίς να κάνετε τίποτα» λέει ο τουρίστας. «Μα αυτό κάνω ήδη» απαντάει ο ψαράς και ξαπλώνει στον ήλιο.

Το παράξενο με όλα αυτά τα δεδομένα είναι ότι δεν επηρεάζουν τη ζωή μας. Το όνειρο της οικονομικής ανεξαρτησίας είναι πιο διαδεδομένο στις βιομηχανικές χώρες. Να γιατί μοχθούμε όλη μέρα, παρότι οι περισσότεροι δεν κατακτάμε τελικά την ελευθερία. Το χρήμα και το γόητρο καταλαμβάνουν τα δύο ψηλότερα σκαλοπάτια του προσωπικού μας συστήματος αξιών· βρίσκονται ψηλότερα κι από την οικογένεια και τους φίλους. Είναι λοιπόν εκπληκτικό το ότι η κλίμακα αξιών των οικονομολόγων της ευτυχίας είναι αντίστροφη.

Σύμφωνα μ’ αυτήν την εκτίμηση, τίποτα δεν μας χαροποιεί περισσότερο από τις διαπροσωπικές σχέσεις, δηλαδή από την οικογένεια, το/τη σύντροφό μας, τα παιδιά και τους φίλους μας. Στη δεύτερη θέση έρχεται το αίσθημα τού να είμαστε χρήσιμοι και, στη συνέχεια, η υγεία και η ελευθερία. 

Αν πιστέψουμε αυτήν την κλίμακα αξιών, συμπεραίνουμε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι των πλούσιων χωρών σφάλλουν με το να αποδίδουν τόση αξία στο χρήμα: αυτό τους οδηγεί σε λανθασμένες αποφάσεις. Αναζητούν μια ασφάλεια που μάλλον δεν θα αποκτήσουν ποτέ. Θυσιάζουν την ελευθερία και την αυτονομία τους για όλο και μεγαλύτερο μισθό. Και αγοράζουν πράγματα που δεν χρειάζονται, για να εντυπωσιάσουν τους άλλους, τους οποίους ούτε καν εκτιμούν.

Η «οικονομία της ευτυχίας» αποτελεί έναν πολλά υποσχόμενο ερευνητικό κλάδο.

Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος σκέψης μας και ολόκληρο το κοινωνικό μας σύστημα βασίζονται σ’ αυτόν τον υλικό προσανατολισμό. .....

..........................

η συνέχεια εδώ: antikleidi

Andro.gr

Απαραίτητα τα παραμύθια και όταν αρχίζει το σχολείο

«Αλλοίμονο στα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς παραμύθια» λέει η κ. Ρουγγέρη . Και συνεχίζει: «Οι γονείς πάντα μου λένε πόσο αρέσει στα παιδιά να ζουν με παραμύθια και να κοιμούνται με αυτά, γιατί παίρνουν στα όνειρά τους τις εικόνες και τις μελωδίες των παραμυθιών που έχουν δεί στο θέατρο.»

Στη σημασία των παραμυθιών ακόμα και την εποχή που αρχίζει το σχολείο εστιάζει η ηθοποιός και σκηνοθέτης θεάτρου Κάρμεν Ρουγγέρη . Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και ιδιαίτερα στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, τα παραμύθια συνεχίζουν να τα μαγεύουν και λειτουργούν σαν ένα τρυφερό βάλσαμο στην ψυχούλα τους. Προσωπικά πιστεύω ότι το θέατρο που απευθύνεται στα παιδιά πρέπει να είναι ΠΗΓΗ ΓΝΩΣΗΣ – ΚΑΙ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ, δίνοντας τους μηνύματα που μπορούν να τα σημαδέψουν θετικά σε όλη τους τη ζωή.  Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι όλοι μας λίγο πολύ γαλουχηθήκαμε με τα κλασσικά παραμύθια που μας διηγήθηκαν οι παππούδες, οι γιαγιάδες, η μαμά και ο μπαμπάς μας, σε κάποια αυλή τα βράδια τα καλοκαιρινά, η στο κρεβάτι μας πριν ο Μορφέας μας πάρει στην αγκαλιά του,  κι ακόμα σε μικρά ανοικτά θεατράκια όπου ο Καραγκιόζης μας περνούσε τόσο αληθινά και όμορφα μηνύματα για την ζωή με τον μοναδικό του τρόπο, όπου ο Αίσωπος με τους μύθους του μας δίδασκε αρετή και γνώση, όπου που η Πηνελόπη Δέλτα και πόσοι ακόμα συγγραφείς Έλληνες και ξένοι μας μύησαν σε ιστορικούς θρύλους προσδιορίζοντας μέσα από τα παραμύθια, τον μελλοντικό μας χαρακτήρα, τις αξίες και τα θέλω μας”. Η γνωστή ηθοποιός, η οποία θα ανεβάσει εφέτος την “Ιλιάδα” στο Ιδρυμα “Μιχάλης Κακογιάννης”” και τον “Κουρέα της Σεβίλλης” στο θέατρο “Κιβωτός”, επισημαίνει:”Στο σχολείο η πρώτη επαφή με το βιβλίο και γενικά με την λογοτεχνία γίνεται μέσα από παραμύθια, όπου η μετάδοση γνώσεων σε συνδυασμό με την ψυχαγωγία και την δημιουργικότητα, αλληλεπιδρούν και δημιουργούν στο παιδί ένα ευχάριστο περιβάλλον.  Πάντα σκέφτομαι πως αν δίναμε μορφή παραμυθιού στο μάθημα της ιστορίας ή της γεωγραφίας ή ακόμα και της γραμματικής, το μάθημα θα γινόταν πιο ευχάριστο, και τα παιδιά θα αγαπούσαν περισσότερο το σχολείο, κι έτσι : Σίγουρα θα ζούσαν όλα τα παιδιά καλά, και εμείς καλύτερα…….” Ισμήνη Χαραλαμποπούλου

Πηγή

Πώς το αντέχουμε; Πώς το ανεχόμαστε; Είναι μόλις πέντε χρονών...

Όλη η φρίκη και η τραγωδία της Συρίας, στο βλέμμα ενός παιδιού
Η φωτογραφία του 5χρονου κάνει τον γύρο του κόσμου.
Και Λοιπόν;;;;

Μία εικόνα χίλιες λέξεις. 

Όσο τετριμμένη και αν ακούγεται αυτή η φράση βρίσκει στην περίπτωση του 5χρονου Ομράν Ντακνίς την καλύτερη ερμηνεία. 

Η φωτογραφία του κάνει το γύρο του κόσμου και η ψυχή παγώνει.

Και Λοιπόν;;;;

Ένα μικρό παιδί ανασύρεται από τα ερείπια που έχουν αφήσει πίσω τους οι βομβαρδισμοί στο Χαλέπι. Βάζουν τον Ομράν στο ασθενοφόρο. Είναι καλυμμένος με αίματα. 

Δεν κλαίει, όπως θα περίμενε κανείς. Το σοκ του δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις. Ο φακός αποτυπώνει το κενό στο βλέμμα του. 

Αυτό το παγωμένο βλέμμα που φέρει μέσα του τη φρίκη του πολέμου. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αγγίξει μόνο τα αίματα που καλύπτουν το πρόσωπό του.

Μόνο την περασμένη Τετάρτη 12 παιδιά διακομίστηκαν στο νοσοκομείο του Χαλεπίου και δέχθηκαν τις πρώτες βοήθειες. 

Από το 2011 που ξέσπασε ο πόλεμος στη Συρία πάνω από 300.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους.

Περισσότερα