Τα λάθη που μπορεί να σε αφήσουν χωρίς αληθινούς φίλους! Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας,

Αναρωτιέσαι γιατί είσαι μόνη; 

Γιατί δεν έχεις πραγματικούς φίλους;

Κι όμως... Αν και η φιλία είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά αυτού του κόσμου, υπάρχουν κορίτσια που δεν έχουν φίλους. 

Στο facebook ο αριθμός μπορεί να είναι τριψήφιος, στην πραγματική ζωή όμως η πραγματική φιλία είναι μια ουτοπία.

“Είναι πολύ συνηθισμένο να μην έχουμε αληθινούς φίλους” εξηγεί η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη. “Είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που είναι μοναχικοί και οι οποίοι καταφεύγουν να βρουν φίλους στο διαδίκτυο. 

Ακριβώς γιατί στο διαδίκτυο παρουσιάζουν μια διαφορετική εικόνα από αυτή που πραγματικά είναι. Μπορούν να την στολίσουν όσο θέλουν και να την πλασάρουν όπως θέλουν, ενώ όταν είσαι κοντά δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον άλλον και κάνεις φανερά τα λάθη και τον απομακρύνεις. Επειδή κάνουμε πολλά λάθη γι' αυτό και δεν έχουμε οι περισσότεροι από μας αληθινούς φίλους”.

ΤΑ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΛΑΘΗ

Η ψυχολόγος Χρυσούλα Μαυράκη εξηγεί τα κυριότερα λάθη που συνήθως μας αφήνουν χωρίς φίλους...

1. Γινόμαστε κτητικοί. 

Θέλουμε δηλαδή τον φίλο μας να είναι όπως τον θέλουμε, όποτε τον θέλουμε, όταν τον θέλουμε, για ό, τι τον θέλουμε. Δεν σεβόμαστε τις δικές του ανάγκες, προτεραιότητες, επιθυμίες. 

Ο πιο συχνός λόγος για να μείνεις χωρίς φίλο είναι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου και να μην σκέφτεσαι τον άλλον ανιδιοτελώς, δηλαδή για εκείνον και όχι για σένα. Άρα δεν ξέρουμε να είμαστε φίλοι αφού σκεφτόμαστε πρώτα τον εαυτό μας και είμαστε εγωκεντρικοί και ανώριμοι.

2. Τις περισσότερες φορές είμαστε ξεροκέφαλοι 

και θέλουμε να περνάει πάντα η άποψή μας, να γίνεται πάντα το δικό μας και δεν κάνουμε ποτέ πίσω. Δεν ξέρουμε δηλαδή να υποστηρίξουμε τη σχέση, να είμαστε διαλλακτικοί, να βρίσκουμε εναλλακτικές λύσεις και να μην τραβάμε τα πράγματα στα άκρα.

3. Πάρα πολλές φορές χρησιμοποιούμε τους φίλους για να αναδείξουμε τον εαυτό μας. 

Δηλαδή χρησιμοποιούμε τον φίλο για να τονίσουμε πόσο ομορφότεροι είμαστε, πόσο εξυπνότεροι είμαστε, πόσο πλουσιότεροι είμαστε, πόσο τυχερότεροι είμαστε από εκείνον και για οτιδήποτε. Κάνουμε ένα ζευγάρι αντίθεσης έτσι ώστε να φαινόμαστε καλύτεροι εμείς από ότι είμαστε. 

Για παράδειγμα κάποιες κοπέλες που δεν είναι τόσο λεπτές και φοβούνται ότι δεν είναι τόσο λεπτές όσο θα ήθελαν, κάνουν παρέα όχι με μια πιο αδύνατη αλλά με μια πιο ευτραφή κοπέλα οπότε να αισθάνονται καλύτερα σε σύγκριση.

4. Δεν είμαι σταθερός χαρακτήρας δηλαδή τη μία μέρα μπορεί να λέω αυτό και την άλλη άλλο. 

Τη μία μπορεί να μου έχεις εμπιστοσύνη και την άλλη να το έχω κάνει βούκινο. Δηλαδή δεν μένω σταθερός στη φιλία μου. Είμαι με άλλους συμμάχους και φίλους κάθε μέρα. Σήμερα είμαι μαζί σου φίλος και λέω αυτά που θέλεις και αύριο που κάνω παρέα με έναν άλλο, λέω πράγματα εις βάρος σου και όλα αυτά που μου έλεγες λέω ότι δεν είναι σωστά και σε εκθέτω.

5. Όταν είμαστε επιδεικτικοί, θέλουμε δηλαδή να φαινόμαστε και να είμαστε το επίκεντρο της προσοχής 

και έτσι κάνουμε όλους τους άλλους να αισθάνονται μηδενικά μπροστά μας. Επίσης και όταν είμαστε εξαιρετικά ανταγωνιστικοί. Θέλουμε να είμαστε πάντα εμείς οι πρώτοι, οι καλύτεροι, αυτοί που έχουν δίκιο, αυτοί που περνάει η άποψή τους κλπ.

Με λίγα λόγια είμαστε εγωκεντρικοί, ανώριμοι, ξεροκέφαλοι, για την πάρτι μας. Χρησιμοποιούμε τον άλλον και δεν τον έχουμε πραγματικά φίλο. Όταν τον χρησιμοποιούμε για να αναδειχθούμε εμείς δεν είμαστε σταθεροί και ειλικρινείς. Δηλαδή δεν μπορεί να σε έχει κάποιος φίλο, όταν τον προδίδεις συνεχώς. Κανείς δεν γουστάρει Ιούδα.

Η φιλία είναι από τα πολυτιμότερα αγαθά. Χωρίς φίλους, χωρίς στήριγμα, χωρίς συμμάχους δεν μπορείς. Για αυτό λοιπόν πρέπει να προσέχουμε...

“Για να έχουμε φίλους θα πρέπει να προσέχουμε να μην κάνουμε τίποτα από αυτά τα λάθη, να αναγνωρίσουμε τις χαρές της φιλίας και τη σημασία της. Να επιλέγουμε προσεκτικά τους φίλους, να έχουν εκείνοι αυτά που θέλουμε εμείς, αλλά να είμαστε και εμείς όπως εκείνοι μας θέλουν. 

Με άλλα λόγια πιστοί, ειλικρινείς, με κατανόηση, με προθυμία, με αλληλεγγύη και οπωσδήποτε με αληθινή αγάπη και στοργή” τονίζει η κ.Μαυράκη.

tlife

Σόλων ο Αθηναίος: Ο σοφός που πολέμησε την υπερβολή...

Η αρπαγή της γης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αθήνα του έβδομου π.Χ. αιώνα. Στα δικαστήρια, κέρδιζε όποιος είχε χρήματα να δωροδοκήσει τους δικαστές.

Η προμήθεια έδινε κι έπαιρνε κι είχε ημιεπίσημα οριστεί στο 10%. Γι’ αυτό και τους δικαστές που δε δέχονταν να δωροδοκηθούν, τους έλεγαν αδέκαστους: Χωρίς το ένα δέκατο, χωρίς το 10%. 

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οι ξεσηκωμοί των αδικημένων διαδέχονταν ο ένας τον άλλο και ουσιαστικά βασίλευε η αναρχία και τι δίκιο του πιο δυνατού.

Η αυστηρή νομοθεσία του Δράκοντα (621 π.Χ.) δεν καλυτέρευσε τα πράγματα, καθώς η αριστοκρατία την χρησιμοποίησε για το δικό της συμφέρον. Μια ακόμα εξέγερση (616 ή 612 π.Χ.) ενός Κύλωνα πνίγηκε στο αίμα. Οι οπαδοί του σφάχτηκαν, αν και είχαν καταφύγει ικέτες σε ναό. Ένας λοιμός, που έπεσε στην πόλη, ερμηνεύτηκε ως θεία δίκη για το «Κυλώνειον άγος», όπως ονομάστηκε.

Ο επώνυμος άρχοντας Μεγακλής, της οικογένειας των Αλκμεωνιδών, θεωρήθηκε υπεύθυνος της σφαγής κι εξορίστηκε με όλη την οικογένειά του, ενώ ο σοφός Επιμενίδης ο Κρης κλήθηκε να εξαγνίσει την πόλη. Ο Επιμενίδης έκανε τον καθαρμό αλλά και πρότεινε στους Αθηναίους να αναθέσουν στον φίλο του, σοφό έμπορο Σόλωνα, να φτιάξει νέους νόμους. Ήταν το 594 π.Χ.

Όταν ο Σόλων προτάθηκε να γίνει νομοθέτης με δικτατορικές εξουσίες, ανήκε ήδη στη γενιά των σαραντάρηδων που πολλά υπόσχονταν στον πολιτικό στίβο της εποχής. 

Γεννήθηκε το 639 π.Χ. από πατέρα κατευθείαν απόγονο του θρυλικού τελευταίου βασιλιά Κόδρου (και μακρινού απόγονου του θεού Ποσειδώνα). Γεννήθηκε αριστοκράτης, γλέντησε στα νιάτα του για τα καλά, έγραψε ποιήματα, που υμνούσαν τη φιλία, κι ένα εμβατήριο, που ξεσήκωσε τους Αθηναίους να πάρουν τη Σαλαμίνα.

Νωρίς, μπήκε δυναμικά στο εμπόριο και κατάφερε ν’ αποκτήσει τεράστια περιουσία, που του επέτρεπε να διαθέτει χρόνο για να φιλοσοφεί τη ματαιότητα της ζωής. Πριν να τον κατατάξουν στους Επτά Σοφούς της Αρχαιότητας, είχε κιόλας αναγνωριστεί, ως σοφός και μετρημένος άνθρωπος.

Έμβλημά του είχε το γνωμικό «μηδέν άγαν» (τίποτα υπερβολικό), που ο ίδιος πρωτοείπε και που τήρησε με ευλάβεια σε όλη του τη ζωή αλλά και στους νόμους του. Αυτή του, άλλωστε, η προσήλωση στη μετριοπάθεια αποτέλεσε και την κρυφή ελπίδα εκείνων που εισηγήθηκαν να του ανατεθούν οι τύχες της πόλης. Τους δικαίωσε πετυχαίνοντας το ακατόρθωτο: Να συμβιβάσει πλούσιους και φτωχούς για πρώτη και τελευταία φορά στην Παγκόσμια Ιστορία!

Όταν τον ερώτησαν, αν έχει τη γνώμη πως έδωσε στους Αθηναίους τους καλύτερους νόμους που μπορούσαν να θεσπιστούν, απάντησε θαρραλέα:
«Όχι! Τους έδωσα, όμως, τους καλύτερους, που μπορούσαν να δεχτούν»!
Με τους νόμους του, ο Σόλων επέβαλε τη λαϊκή συμμετοχή, άφησε μεγάλες αρμοδιότητες στους αριστοκράτες αλλά πέρασε την ως τότε ανεξέλεγκτη δράση τους μέσα από τους μηχανισμούς της έγκρισης από την πλειοψηφία. Καθιέρωσε, δηλαδή, την ισορροπία του ελέγχου, κάνοντας πράξη την περί ευνομούμενης πολιτείας φιλοσοφία του. Όταν τον ερώτησαν πώς αντιλαμβάνεται μια τέτοια πολιτεία, απάντησε:

«Είναι αυτή, της οποίας οι πολίτες υπακούουν στους κυβερνήτες τους και οι κυβερνήτες υπακούουν στους νόμους».

Του ζήτησαν να προχωρήσει στην ανακατανομή της γης, που οι αριστοκράτες είχαν ουσιαστικά αρπάξει. Αρνήθηκε τονίζοντας πως κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αιτία εμφύλιου πολέμου. Θέσπισε, όμως, τη σεισάχθεια (την άρση βαρών, όπως θα τη λέγαμε σήμερα) και με μια μονοκονδυλιά έσβησε όλα τα χρέη, εκτός από τα εμπορικά, κι απαγόρευσε στο εξής, τον δανεισμό με ενέχυρο το σώμα του δανειζόμενου. 

Μια και κανένας δε χρωστούσε πια τίποτα σε κανέναν, όλοι όσοι είχαν γίνει δούλοι για χρέη ελευθερώθηκαν. Με χρήματα του κράτους ελευθερώθηκαν και όσοι είχαν πουληθεί έξω από την Αττική. 

Οι πλούσιοι τον κατηγόρησαν ότι η νομοθεσία του ισοδυναμούσε με κατάσχεση αλλά δεν μπόρεσαν να τον διαβάλουν, επειδή γρήγορα γνωστοποιήθηκε ότι ο ίδιος ήταν μεγάλος πιστωτής και άρα μεγάλος χαμένος από τον ίδιο του τον νόμο. Δέκα χρόνια αργότερα, όλοι αναγνώριζαν ότι το μέτρο αυτό έσωσε την Αθήνα από την περιπέτεια μιας επανάστασης.

Η μεγάλη επιτυχία των νόμων του Σόλωνα εντοπίζεται στην επέκτασή τους σε πλούσιους και φτωχούς και στην καθιέρωση της συμμετοχής στα κοινά βάρη ανάλογα με τη δυνατότητα του καθένα. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τη διαφθορά, δείχνει πως είχε μυαλό «περπατημένου» και οξυδερκούς ανθρώπου, ο οποίος κατανοεί ότι «το χρήμα δεν είναι το παν, πετυχαίνει όμως το παν». Με ένα πολυσυζητημένο νόμο, μείωσε το ύψος της προίκας, ώστε, στους γάμους, να πρυτανεύει η αγάπη και η θέληση για τη δημιουργία οικογένειας κι όχι το συμφέρον. 

Όταν, όμως, του ζήτησαν να νομοθετήσει εναντίον των αγάμων, αρνήθηκε:
«Μια γυναίκα είναι βαρύ φορτίο», είπε.
Το μεγάλο επίτευγμά του, πάντως, ονομάζεται Ηλιαία. Ήταν ένα δικαστήριο ενόρκων, το οποίο δίκαζε τα πάντα εκτός από τους φόνους και τις ιεροσυλίες, που παρέμειναν στη δικαιοδοσία του Αρείου Πάγου. Την αποτελούσαν 6.000 δικαστές, που κληρώνονταν μεταξύ όλων των ελεύθερων πολιτών. Σε κάθε δίκη, δίκαζαν πεντακόσιοι που ορίζονταν με κλήρο το πρωί κι ήταν υποχρεωμένοι να εκδώσουν απόφαση ως τη δύση του ηλίου.

«Διότι», όπως γράφει σκωπτικά ο Διογένης ο Λαέρτιος, «ακόμα και για έναν Αθηναίο ήταν πολύ δύσκολο, σε μια μόνο μέρα, να δωροδοκήσει 500 δικαστές».
Κάποια άλλα από τα μέτρα που πήρε στον κοινωνικό τομέα, φανερώνουν σε ποιο σημείο κατάπτωσης είχε φτάσει η πόλη, που έμελλε, έναν αιώνα αργότερα, να σώσει την Ελλάδα από την περσική απειλή και να δημιουργήσει τον χρυσό αιώνα του πνεύματος και της τέχνης:
Οι γυναίκες απαγορευόταν να έχουν πάνω από τρεις φορεσιές, οι πομπώδεις τελετές τιμωρούνταν με βαριά πρόστιμα, οι πολυδάπανες θυσίες καταργήθηκαν, ενώ έτρωγε βαρύ πρόστιμο, όποιος το παράκανε με τα μοιρολόγια στις κηδείες. Έτσι, η επίδειξη χτυπήθηκε καίρια κι οι Αθηναίοι, θέλοντας και μη, οδηγήθηκαν στη σοφία του γνωμικού «παν μέτρον άριστον» (όλα με μέτρο).

Στα 572 π.Χ. σε ηλικία 67 χρόνων ο Σόλων αποσύρθηκε. Του πρότειναν να γίνει ισόβιος δικτάτορας. Αρνήθηκε:

«Η δικτατορία είναι ωραία τοποθεσία για να μένει κάποιος αλλά δεν προσφέρει τρόπο επιστροφής», είπε.

Ζήτησε από τους Αθηναίους να του ορκιστούν ότι θα εφαρμόζουν τους νόμους για τα δέκα επόμενα χρόνια κι έφυγε να γνωρίσει τον κόσμο.
Πήγε στην Αίγυπτο, πέρασε από την Κύπρο, όπου τον παρακάλεσαν να τους φτιάξει νόμους, κι από εκεί πήγε στις Σάρδεις, στην αυλή του βασιλιά της Λυδίας Κροίσου, που θέλησε να του κάνει επίδειξη. Ο Λυδός τον περιέφερε στο παλάτι δείχνοντάς του τα συσσωρευμένα πλούτη κι έπειτα τον ρώτησε, ποιον θεωρούσε πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο. Ο σοφός του απαρίθμησε περιπτώσεις ανθρώπων, που όλοι τους ήταν πια νεκροί. Ο Κροίσος διαμαρτυρήθηκε κι ο Αθηναίος του είπε το περίφημο:
«Μηδένα προ του τέλους μακάριζε» (μην καλοτυχίζεις κανέναν, πριν να δεις πώς πέθανε). 

Επέστρεψε στην πατρίδα του πολύ γέρος και πανέτοιμος να δεχτεί τον θάνατο. Πικράθηκε, όταν είδε τον μακρινό του ξάδερφο, Πεισίστρατο, να εξαπατά συμμάχους και αντιπάλους και να γίνεται τύραννος. Τότε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, έβγαλε έξω από την πόρτα τα όπλα του και την ασπίδα, σημάδι ότι εγκαταλείπει την πολιτική, κι αναστέναξε:
«Κάθε Αθηναίος μόνος του έχει το βήμα της αλεπούς. Όλοι μαζί, όμως, περπατούν σα χήνες».

Πέθανε το 559 π.Χ. σε ηλικία 80 χρόνων.
Απόσπασμα από το Έθνος, 27/05/1997
Jim Jimmy (Κλεισθένης)

Παλαιστίνη: Mία νέα επιτυχία χάρη σε σένα!

Αγαπητέ Φίλε,

Στην Παλαιστίνη, μια χώρα ίση περίπου σε μέγεθος με την Πελοπόννησο και με κόστος ζωής αντίστοιχο της Ελλάδας, η κατοχή και ο αποκλεισμός από το Ισραήλ είναι οι βασικές αιτίες για την έλλειψη ανάπτυξης. 

Η καθημερινότητα των Παλαιστινίων είναι αδιαμφισβήτητα σκληρή, όμως έχουμε ευχάριστα νέα και θα θέλαμε να τα μοιραστούμε μαζί σου!

Εκεί όπου οι Παλαιστίνιοι δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα για επιβίωση, αντιμέτωποι με προβλήματα όπως π.χ. η δυσκολία ή ακόμα και η απαγόρευση μετακίνησης, η απουσία ηλεκτροδότησης, οι παράνομες κατεδαφίσεις των σπιτιών τους, τα υψηλά ποσοστά ανεργίας και κυρίως η στέρηση βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δουλεύουμε μεταξύ άλλων με τους νέους, προσπαθώντας να τους εμφυσήσουμε ξανά την ελπίδα. 

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του 15χρονου Amer Al Ajlouni από την Παλαιά Πόλη της Χεβρώνας:

"Το παράνομο καθεστώς κατοχής του Ισραήλ διώχνει τα παιδιά από το σχολείο. Είχα αποφασίσει να σταματήσω το σχολείο, γιατί ήθελα να βοηθήσω την οικογένειά μου, που είναι πολύ φτωχή. 

Εκτός από αυτό, δεν ένιωθα πια ασφαλής στη διαδρομή για το σχολείο. 

Κάθε μέρα έπρεπε να περνάω από τα σημεία ελέγχου, να υφίσταμαι βία από τους Ισραηλινούς στρατιώτες και τους εποίκους και να αναπνέω τα δακρυγόνα που έριχναν οι στρατιώτες, ακόμα και στο σχολείο μας.

Χάρη στην εκστρατεία που οργάνωσε η ActionAid και τη θεατρική παράσταση που ανέβασε με θέμα την παιδική εργασία και το δικαίωμα όλων των παιδιών στην εκπαίδευση, κατάλαβα ότι με τη μόρφωση μπορώ να αγωνιστώ πιο αποτελεσματικά ενάντια στο καθεστώς κατοχής και να βοηθήσω την κοινότητά μου. 

Έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω τις σπουδές μου. Στόχος μου τώρα είναι να πάρω καλύτερους βαθμούς για να μπορέσω να σπουδάσω δικηγόρος, γι' αυτό και διαβάζω πολύ".

Εκ μέρους του Amer Al Ajlouni, που τον στηρίζουμε και του ευχόμαστε να πραγματοποιήσει το όνειρό του για τη δικηγορία, βοηθώντας μελλοντικά τους συνανθρώπους του, αλλά και εκ μέρους των υπόλοιπων παιδιών και των οικογενειών τους που ζουν στην Παλαιστίνη, θα θέλαμε να σου πούμε ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! Χάρη σε εσένα και το πρόγραμμα Αναδοχής Παιδιού, μπορούμε να αλλάξουμε ζωές και, σταδιακά, να αλλάζουμε τον κόσμο!

Action Aid