Προσεύχομαι για σένα που έχασες το παιδί σου στη φωτιά

Η σκέψη μου είναι σε σένα μάνα, που σηκώνεις αυτό το σταυρό

Μούδιασμα. Θλίψη. Άνθρωποι χαμένοι στις φλόγες. Και παιδιά. Τόσα παιδιά χαμένα στις φλόγες. Ο κόμπος στο στομάχι δεν φεύγει. Πώς είναι δυνατόν να καίγονται παιδιά λίγα μέτρα από τη θάλασσα, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας;

Αγκαλιάζω δυνατά τις κόρες μου κι οι εικόνες καταστροφής με ξεπερνούν. Προσεύχομαι για σένα...

Για σένα μάνα που ψάχνεις τα παιδιά σου. Που τα άφησες να ξεκουραστούν στο εξοχικό μαζί με τη γιαγιά και τώρα δεν τα βρίσκεις. Αγνοούνται εκείνα κι εσύ δεν χάνεις την πίστη σου. Θα βρεθούν. Θέλω να σου πω πως θα βρεθούν αλλά διστάζω.

Για σένα μάνα που πορεύεσαι με τα μωρά σου, μικρά ή μεγαλύτερα χωρίς σπίτι, χωρίς ρούχα, δίχως ελπίδα και ψάχνεις πάνες, μωρομάντηλα και γάζες. Είμαστε δίπλα σου.

Έχεις τη σκέψη μου εσύ γλυκιά μάνα, που είδες το μωρό σου, μόλις έξι μηνών να πνίγεται από τον καπνό, που πάλεψες να βγεις στην παραλία, που κατάφερες να φτάσεις στο νοσοκομείο κι όμως ήταν τόσο αργά. Θέλω να βρω κουράγιο να σου δώσω για την απώλειά σου αλλά τα δάκρυα δεν μ’ αφήνουν. Θέλω να σου πω πώς το αγγελούδι σου είναι ψηλά στον ουρανό αλλά μου λείπουν οι λέξεις. 

Σκέφτομαι κι εσένα που πάλεψες μέχρι την τελευταία στιγμή. Μάνα εσύ δυνατή, που έτρεξες όσο πιο γρήγορα μπορούσες, που εγκλωβίστηκες ανάμεσα στα βράχια και τις φλόγες. Που δεν παραιτήθηκες, που αγκάλιασες το μονάκριβό σου σφιχτά λίγο πριν το τέλος, που το πήρες αγκαλιά και το προστάτευσες μανιασμένα, που του έκλεισες τα μάτια για να του κλέψεις το φόβο, που του ψιθύρισες τρυφερά στο αυτί πως όλα θα πάνε καλά, κι ας ήξερες πως είναι ψέμα.

Ησύχασε τώρα, έκανες αυτό που ήταν δυνατό, κοιμηθήκατε αγκαλιά για μια τελευταία φορά.

Με στοιχειώνεις κι εσύ πατέρα. Εσύ που κρατάς σφιχτά το παιδί σου με μια κουβέρτα και προσπαθείς να κρύψεις την απελπισία, το φόβο, την κούρασή σου.

Η φωτιά μπορεί να κάψει τα πάντα. Δεν νικά όμως τη μάνα που παλεύει για τα παιδιά της με όση δύναμη έχει μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Δεν ξεπερνά τον πατέρα που θα πνιγεί για να σώσει το παιδί του από τη φωτιά.

Πηγή σκίτσου: Instagram
Πατούλια Κατερίνα 
queen.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Δεν υπάρχουν προβληματικά παιδιά, υπάρχουν μόνο παιδιά...

Πανέμορφη η χώρα στην οποία ζούμε μεν, οπισθοδρομική δε. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί οι περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες κι όχι μόνο. Υποτιθέμενη κινητοποίηση του κράτους και της κοινωνίας, στηρίζει τα παιδιά αυτά κι επιβάλλει την ισότητα. 

 

Υποτιθέμενη. Γιατί κάτι τέτοιο όχι μόνο δε γίνεται, φαίνεται πως δε θέλουμε πραγματικά να γίνει.

Πολλοί γονείς οι οποίοι συνειδητοποιούν πως το παιδί τους αντιμετωπίζει κάποιου είδους δυσκολία, αποφασίζουν να το κρύψουν σαν επτασφράγιστο μυστικό. Όχι μόνο δε συζητάνε γι’ αυτό αλλά πρακτικά δεν κάνουν κι ενέργειες προκειμένου να βοηθήσουν το ίδιο τους το παιδί. Ιδρύματα και παιδικοί σταθμοί, ενώ υποχρεούνται να τηρούν συνοδό για τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες αλλά και για πιο βαρείες περιπτώσεις -αυτισμός, υδροκεφαλισμός, σύνδρομο down- προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους χωρίς εξειδικευμένη βοήθεια και χωρίς να έχουν την παραμικρή διάθεση να προσλάβουν απόφοιτους από σχολές ειδικής αγωγής ή έστω να δεχτούν την οποιαδήποτε συμβουλή ή εμπλοκή στο μαθησιακό πρόγραμμα των εν λόγω παιδιών. Πολλά ζευγάρια της παραπάνω κατηγορίας πιστεύουν πως το παιδί τους έχει «πρόβλημα» και συνεπάγεται με το γεγονός ότι δεν μπορεί να ζήσει με τις ίδιες ευκολίες και συνήθειες όσο όλοι οι υπόλοιποι. Δεν μπορεί να αποκτήσει μια σχέση με τους εκάστοτε δασκάλους/καθηγητές του, δεν μπορεί να παίξει όπως τα υπόλοιπα παιδιά και δεν μπορεί να έχει διαπροσωπικές σχέσεις εκτός από το οικογενειακό του περιβάλλον. Όχι, όχι και πάλι όχι. Και κάπως έτσι διαδραματίζεται  η αντιμετώπιση αυτού του γεγονότος στον τόπο μας εν έτει 2018. Σ’ αρέσει; Σε εκνευρίζει; Μήπως σου περνάει παντελώς αδιάφορο γιατί σκέφτεσαι, «Και τι να κάνω εγώ; Μήπως αν μιλήσω θα μπορέσω ν’ αλλάξω την κατάσταση και τα γεγονότα;». Όχι δε θα αλλάξεις τα στατιστικά των τελευταίων ετών, ούτε θα συνετίσεις τους αναίσθητους που δε δίνουν δεκάρα, παρ’ όλα αυτά θα ευαισθητοποιηθείς εσύ ο ίδιος και θα βοηθήσεις όσο μπορείς. Έστω και εγκεφαλικά. Έστω και συζητώντας το ζήτημα με τους κοντινούς σου ανθρώπους. Βάλε λίγο στην αναμονή τη δική σου καλοπέραση, και σκέψου πόσο σημαντικό θα ήταν να μπορούσες να βοηθήσεις τον κόσμο να μη σκέφτεται αυτά τα παιδιά ως προβληματικά ή καθυστερημένα. Δε θα μπούμε σε διαδικασία υποδείξεων. Σκοπός είναι να περάσεις ένα μήνυμα. Τα παιδιά με την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητα αντιλαμβάνονται πολλά παραπάνω πράγματα από όσα πιστεύεις ότι αντιλαμβάνεται ένας ενήλικας. Έχουν πολύ έντονη διαίσθηση, πολύ μεγαλύτερη αντίληψη από ότι ένα παιδί το οποίο δεν παρουσιάζει καμία λεκτική ή εγκεφαλική ιδιαιτερότητα κι είναι πάντα και μόνιμα πολύ εύστοχα. Παιδιά με δυσκολία στη γλωσσική ανάπτυξη παρουσιάζουν τέτοια άνθιση των συναισθημάτων όπως και στην εκδήλωση αυτών που είναι σχεδόν ακατόρθωτο να αντιληφθεί κάποιος που δεν του έχει παρουσιαστεί κάποιο αντίστοιχο ζήτημα υγείας. Συγκεκριμένα, έχει παρατηρηθεί πως λόγω του ότι τα παιδιά κατακλύζονται από την αθωότητα, σε συνδυασμό με οποιαδήποτε γλωσσική δυσκολία που τους κάνει δύσκολο το προσόν του να εκφραστούν λεκτικά αναπτύσσουν με αστραπιαίους ρυθμούς τη δυνατότητα έκφρασης των συναισθημάτων τους. Θα αγκαλιάσουν τόσο σφιχτά αυτόν που αγαπούν, θα αγγίξουν για να εξερευνήσουν αυτό που τους κινεί την περιέργεια, θα γελάσουν πολύ έντονα, θα κλάψουν το ίδιο έντονα και τέλος, θα εκτιμήσουν εκφράσεις και συμπεριφορές που κατά κανόνα οι υπόλοιποι έχουμε ξεχάσει. Καταλαβαίνεις λοιπόν, πως ήρθε η ώρα να ασχοληθείς με κάτι που πραγματικά αξίζει. Στο μέλλον μπορεί να αντιμετωπίσεις κάποιο αντίστοιχο ζήτημα με παιδί του περιβάλλοντός σου. Ακόμη και δικό σου -ποτέ δεν ξέρεις-. Τα παιδιά ποτέ δε ζήτησαν τίποτα παραπάνω από αγάπη και καλή διάθεση. Δε νοιάζονται για τα χρήματα, ούτε για δουλειές, ούτε για επιφανειακά προβλήματα. Τους ενδιαφέρει να αγαπούν και ν’  αγαπιούνται, να παίζουν για να γελάνε αυτά αλλά κι ο απέναντί τους, να τρώνε γιατί είναι βιολογική ανάγκη και να κοιμούνται για να ονειρεύονται το πώς θ’ αγαπήσουν και θ’ αγαπηθούν την επόμενη μέρα. Κάνε τα χαρούμενα. Κάνε τα να σε αγαπήσουν. Αγάπησέ τα κι εσύ και θα δεις, ο κόσμος σου θα αλλάξει προς το καλύτερο. Συλλογίσου. Εάν σε έβλεπε το παιδί που ήσουν κάποτε, θα ήταν περήφανο για τον ενήλικα που είσαι τώρα;

 

dinfo

Ιδεοπηγή (Κλεισθένης) 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένας υπέροχος παππούς ομορφαίνει εθελοντικά σχολεία της Πάτρας με τις ζωγραφιές του...

Δίνει χαρά στα παιδιά και εισπράττει αγάπη από αυτά, ο «παππούς ο Γιώργος», όπως συνηθίζουν να αποκαλούν τον Γιώργο Κατσίποδο οι μαθητές των σχολείων της Πάτρας, τα προαύλια των οποίων έχει ομορφύνει με τις ζωγραφιές του

Το Αθηναϊκό – Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων συνάντησε τον συνταξιούχο ελαιοχρωματιστή Γιώργο Κατσίποδο στο προαύλιο του 4ου δημοτικού σχολείου της Πάτρας, στην περιοχή της Άνω πόλης.

Σε μία γωνιά του προαυλίου είχε τακτοποιημένα τα πινέλα του και τα χρώματα και ήταν έτοιμος να βάλει τις τελευταίες λεπτομέρειες στις ζωγραφιές που δημιούργησε στον μεγάλο τοίχο, που χωρίζει το σχολείο από τις γειτονικές πολυκατοικίες.

Βρισκόταν εκεί από τις 6:00 το πρωί, έχοντας ως συντροφιά ένα μικρό ραδιόφωνο. Όχι για να ακούει μουσική, αλλά για να μαθαίνει τις ειδήσεις.

Μας πρόσφερε μια μικρή καρέκλα, από αυτές που κάθονται οι μικροί μαθητές μέσα στις αίθουσες και εκεί σε μια γωνιά του προαυλίου που είχε ακόμα αρκετό ίσκιο, ξεκινήσαμε την κουβέντα για το πώς αποφάσισε να αρχίσει αυτή τη μεγάλη προσπάθεια για προσφορά.

«Αυτή η προσπάθεια ξεκίνησε εδώ και χρόνια. Πήγαινα τα εγγόνια μου στο σχολείο της περιοχής μας, στο Ριγανόκαμπο και έβλεπα με πόνο ψυχής ότι ήταν σε άσχημη κατάσταση. Σε συνεννόηση με τον διευθυντή αποφάσισα να το φτιάξω. Εκεί είχαν ζωγραφίσει παλαιότερα παραστάσεις από τον μινωικό πολιτισμό, αλλά είχαν ξεθωριάσει. Εγώ λυπήθηκα να τα σβήσω και κάθισα και τα έφτιαξα όλα από την αρχή. Αυτό ήταν. Όταν ζωγράφισα το σχολείο, ο κάθε εκπαιδευτικός που ερχόταν στο σχολείο ή που δούλευε σε αυτό και έφευγε, ρωτούσε ποιος το ζωγράφισε και τους απαντούσαν, ο παππούς ο Γιώργος . Έτσι λοιπόν ξεκίνησα και μέχρι τώρα έχω φτιάξει 31 σχολεία.»

Όπως εκμυστηρεύεται στο ΑΠΕ – ΜΠΕ, «ποτέ δεν περίμενα ότι θα έβρισκε τόσο μεγάλη ανταπόκριση αυτή η προσπάθεια, αλλά και το ότι θα έχω το κουράγιο να συνεχίσω».

«Αυτό που μου έδωσε περισσότερη δύναμη», συνεχίζει ο Γιώργος Κατσίποδος «ήταν η ανταπόκριση των παιδιών, των γονέων και των εκπαιδευτικών, που μπορώ να την χαρακτηρίσω ως υπέροχη και έτσι κατάφερα να συνεχίζω μέχρι και σήμερα».
Όμως, σε αυτό το σημείο ο «παππούς ο Γιώργος» λέει εμφανώς συγκινημένος ότι «η αγάπη των παιδιών είναι η πιο δυνατή αγάπη, γιατί αυτό που θα σου πουν και αυτό που θα σου εκφράσουν, είναι πέρα έως πέρα αληθινό».
Μιλώντας για τις επιλογές που κάνει ζωγραφίζοντας στα προαύλια των σχολείων, ανασύρει τις δικές του παιδικές μνήμες. «Επιλέγω τις φιγούρες του παλιού αναγνωστικού, γιατί μου θυμίζουν τα χρόνια που ήμουν και εγώ μαθητής, αλλά με έκπληξη διαπίστωσα στην πορεία ότι άρεσαν πολύ αυτές οι επιλογές στους μεγάλους, διότι θυμίζει και σε αυτούς τα παιδικά τους χρόνια».
Βέβαια, όπως σημειώνει, «πρέπει να ζωγραφίζω κάτι και για τα παιδιά, γιατί τα παιδιά δεν είναι μεγάλοι και για αυτό ακριβώς επιλέγω ήρωες του Ντίσνεϊ που ξέρω από τα εγγόνια μου ότι τους αρέσουν».
Όμως, ο Γιώργος Κατσίποδος λέει ότι με τις ζωγραφιές του θέλει να περάσει στα παιδιά το μήνυμα, ότι πρέπει να διαβάζουν. «Ζωγραφίζω ένα μεγάλο και ωραίο κεφάλι που έχει ένα βιβλίο και διαβάζει. Μέσα από αυτό το κεφάλι βγαίνουν αριθμοί και γράμματα και όταν με ρωτούν τα παιδιά τι συμβολίζει, τους απαντώ ότι όσο περισσότερο διαβάζετε, τόσο περισσότερο μαθαίνετε». Παράλληλα, περνάει μηνύματα στα παιδιά για αγάπη, φιλία, ειρήνη και προσφορά.

Συνήθως ζωγραφίζει τις πρωινές ώρες, δηλαδή τις ώρες που λειτουργούν τα σχολεία και όπως λέει χαρακτηριστικά, αυτές είναι οι πιο όμορφες στιγμές. «Κατά τη διάρκεια των διαλειμμάτων τα παιδιά με πλησιάζουν, με ρωτούν, μου λένε να προσθέσω κάτι, ενώ πολλές φορές μου έχουν διορθώσει κάτι που γράφω». «Παππού Γιώργο ξέχασες το άλφα» μου είπε ένα από τα παιδιά που ήταν ιδιαίτερα παρατηρητικό, ενώ δεν θα ξεχάσω ένα περιστατικό στο σχολείο στο Σούλι».
Συγκεκριμένα, «ζωγραφίζοντας το παλιό αναγνωστικό είχα ξεχάσει τις βίδες στα κάγκελα και τότε με πλησιάζει ένα παιδάκι και με ρωτάει: «Παππού δεν έχουν βίδες τα κάγκελα»;

Με αφορμή την προσφορά του στα δημοτικά σχολεία, ο Γιώργος Κατσίποδος δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη σημασία του εθελοντισμού, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο εθελοντισμός είναι μία πρόκληση και μία εμπειρία. Και καλό είναι όλοι μας, έστω και μία φορά να ζήσουμε στη ζωή μας τον εθελοντισμό, γιατί δίνει πολύ αγάπη. Ο εθελοντής, αυτό που λαμβάνει, είναι μεγάλη συναισθηματική και ηθική ικανοποίηση γι’ αυτό που προσφέρει. Μακάρι να μπορούσε ο καθένας μας, από αυτό το λίγο που μπορεί, να το προσφέρει και τότε πιστεύω ότι η κοινωνία μας θα γίνει πολύ καλύτερη». Όπως συμπληρώνει, «νόμιζα ότι είμαι μόνος σε αυτό που κάνω, αλλά ευτυχώς δεν είναι έτσι, είμαστε πολλοί, όχι στον ίδιο κλάδο, αλλά ο καθένας εκεί που μπορεί και αυτό είναι κάτι που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά».  

Κάθε φορά που ο Γιώργος Κατσίποδος μιλάει για τα παιδιά, δεν κρύβει τη συγκίνησή του. «Αυτό που εισπράττεις κάθε φορά, κυρίως από την αγάπη των παιδιών, αλλά και των γονέων και των εκπαιδευτικών, είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο. Εμένα αυτό μου δίνει ζωή. Αυτό μου δίνει τη δύναμη και συνεχίζω». Πολλές φορές, εξομολογείται, έχω αναρωτηθεί: «Τι κάθεσαι και κάνεις. Μπορούσες να είσαι στο σπίτι σου ή να πας για το ψάρεμά σου. Όμως, όταν βλέπω αυτό που δημιουργώ, ξέρω ότι θα δώσει χαρά. Ειδικά τα παιδιά, μου έχουν προσφέρει πολύ χαρά. Όπου και να πάω, θα δω παιδιά να με πλησιάζουν και να φωνάζουν, ο παππούς ο Γιώργος που ζωγράφισε το σχολείο μας». Στα επόμενα σχέδια του Γιώργου Κατσίποδου είναι να ζωγραφίσει το προαύλιο ενός σχολείου στο οποίο φοιτούν παιδιά με αναπηρίες, ενώ όπως προσθέτει του έχουν ζητήσει και από σχολεία εκτός Πατρών να ζωγραφίσει. Επανερχόμενος στον εθελοντισμό, ο Γιώργος Κατσίποδος τονίζει ότι «πρέπει να προβάλλεται, διότι ίσως να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον και άλλων συμπολιτών μας, που θέλουν πραγματικά να προσφέρουν, αλλά δεν ξέρουν τον τρόπο.»  

Μάλιστα, φέρνει ως παράδειγμα την εμπειρία συνταξιούχων ηλεκτρολόγων και υδραυλικών που θα μπορούσαν, όπως λέει, να βοηθήσουν, στην αποκατάσταση προβλημάτων ενός σχολείου. Ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας ο Γιώργος Κατσίποδος λέει ότι αυτό που θα ήθελε έπειτα και από πρόταση ενός εκπαιδευτικού είναι «να συγκεντρωθεί το οπτικό υλικό από τα ζωγραφισμένα προαύλια σε ένα άλμπουμ και να μοιραστεί στα παιδιά, το οποίο στην ουσία θα προβάλει τον εθελοντισμό». Φεύγοντας, αφήσαμε τον παππού Γιώργο να τελειώσει τις λεπτομέρειες, περιμένοντας με χαρά την ημέρα που θα ανοίξει το σχολείο, αφού τα παιδιά θα βρεθούν μπροστά σε μία ευχάριστη έκπληξη.

Πηγή

Ιδεοπηγή (Κλεισθένης)

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι