Tuesday, 18 January 2011

Οι 10 κανόνες για να μην κινδυνεύει το παιδί σας στο αυτοκίνητο

Σύμφωνα με ευρωπαϊκές μελέτες και στατιστικές είναι πολλοί εκείνοι που δεν τηρούν τους απαραίτητους κανόνες ασφαλείας κατά τη μεταφορά των παιδιών τους με... το αυτοκίνητο, διακινδυνεύοντας έτσι σημαντικά τη ζωή τους.
Εχει υπολογιστεί ότι τα παιδικά καθίσματα, όταν χρησιμοποιούνται σωστά, μειώνουν ως και 70% τον κίνδυνο σοβαρού τραυματισμού ή θανάτου παιδιών έως πέντε ετών.

Παρ΄ όλα αυτά, λίγοι γνωρίζουν ή σέβονται τον νόμο που θέλει τη χρήση του παιδικού καθίσματος αυτοκινήτου να είναι υποχρεωτική για παιδιά έως 12 ετών. Ετσι, οι ειδικοί κατήρτισαν έναν δεκάλογο με όλα τα στοιχεία που οφείλει να λαμβάνει υπόψη ένας γονιός για ασφαλείς μετακινήσεις με το αυτοκίνητο.

1) Η ζώνη αυτοκινήτου είναι σχεδιασμένη για την προστασία ενηλίκων και δεν παρέχει ασφάλεια για παιδιά ύψους κάτω του 1,5 μέτρου.

2) Το παιδικό κάθισμα πρέπει να προσαρμόζεται στον σωματότυπο του παιδιού και να υπακούει στις απαραίτητες ποιοτικές προδιαγραφές.

3) Η επιλογή του παιδικού καθίσματος οφείλει να γίνεται πάντοτε σύμφωνα με το βάρος του παιδιού, όπως ορίζουν σαφώς οι Ευρωπαϊκοί Κανονισμοί.

4) Η αγκαλιά της μαμάς δεν προσφέρει καμία ασφάλεια μέσα στο αυτοκίνητο. Αντιθέτως, σε περίπτωση σύγκρουσης μπορεί να οδηγήσει σε βαρύτατο τραυματισμό του παιδιού.

5) Μην τοποθετείτε ογκώδη ή βαριά αντικείμενα στην εταζέρα του αυτοκίνητου. Σε περίπτωση απότομου φρεναρίσματος ή σύγκρουσης κινδυνεύουν να εκτοξευθούν εντός της καμπίνας, με απρόβλεπτα αποτελέσματα.

6) Επειδή πηγαίνετε κάπου «πέντε λεπτά από το σπίτι» δεν σημαίνει ότι είστε προστατευμένοι. Η παραμικρή διαδρομή πρέπει να είναι σύμφωνη με τους κανόνες ασφαλείας.

7) Να θυμάστε ότι η τοποθέτηση του παιδικού καθίσματος είναι ασφαλέστερη στο μέσο του πίσω καθίσματος σε σχέση με τη θέση πίσω αριστερά ή πίσω δεξιά.

8) Προσοχή στα παιχνίδια και τα μικροαντικείμενα που μπορεί να κρύβει πάνω του το μικρό σας. Σιγουρευτείτε ότι τίποτε δεν παρεμβάλλεται ανάμεσα στο παιδί και στη ζώνη ασφαλείας.

9) Τα παιχνίδια που χρησιμεύουν για να περνάει ένα παιδί ευχάριστα την ώρα του μέσα στο αυτοκίνητο πρέπει να είναι διπλά ασφαλή. Απαγορεύονται τα μικροσκοπικά ή δυνητικά αιχμηρά αντικείμενα.

10) Μην ταΐζετε το παιδί σας όσο βρίσκεστε σε κίνηση. Σε ενδεχόμενη σύγκρουση, πιρούνια, μαχαίρια και σκεύη μπορεί να γίνουν επικίνδυνα ενώ το φαγητό μπορεί να φράξει τις αναπνευστικές οδούς του παιδιού.

ΠΗΓΗ: ΤΟ ΒΗΜΑ
newsit

Κίνδυνοι για τα παιδιά στο διαδίκτυο


Μόνο ένας στους τέσσερις γονείς στην Ελλάδα αξιοποιεί τα διαθέσιμα ηλεκτρονικά "εργαλεία" για να προστατέψει τα παιδιά του από πιθανούς κινδύνους στο Ίντερνετ, ένα φαινόμενο που έχει διεθνή διάσταση.


Από την άλλη, στη χώρα μας ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός (bullying) έχει μικρή εξάπλωση σε σχέση με άλλες χώρες.
Μια νέα έρευνα στην Ευρωπαϊκή Ένωση διαπίστωσε ότι τόσο τα παιδιά όσο και οι γονείς καθησυχάζονται, όταν τους παρέχονται περισσότερα "εργαλεία" για να αντιμετωπίσουν τους διαδικτυακούς κινδύνους. Προς το παρόν όμως, δεν χρησιμοποιούν συχνά τις διαθέσιμες επιλογές (συμβουλές μέσω διαδικτύου ή τα λεγόμενα 'κουμπιά πανικού') και επομένως η αγορά θα μπορούσε να προχωρήσει σε περαιτέρω προληπτικές ενέργειες προστασίας.
Περισσότερα από 25.000 παιδιά από όλη την Ευρώπη (και ένας από τους γονείς τους), σε 25 ευρωπαϊκές χώρες, συμμετείχαν μέσω συνεντεύξεων στην έρευνα EU Kids Online, που καθοδηγείται από τη London School of Economics, με συντονίστρια την καθηγήτρια Μέσων και Επικοινωνίας Σόνια Λίβινγκστόουν και χρηματοδοτείται από το κοινοτικό πρόγραμμα Safer Internet (Ασφαλέστερο Διαδίκτυο).
Η μελέτη αποκάλυψε ότι ενώ το 70% των γονέων μιλά με τα παιδιά του για το τι κάνουν στο διαδίκτυο και περισσότεροι από τους μισούς προσφέρουν πρακτικές συμβουλές και υποστήριξη, σχετικά λίγοι χρησιμοποιούν τα διαθέσιμα ηλεκτρονικά "εργαλεία" για να τα βοηθήσουν. Στην Ελλάδα αυτό ισχύει μόνο για το 24% των γονέων.
Η έρευνα δείχνει ότι, τα περισσότερα παιδιά δεν ενοχλούνται και δεν αναστατώνονται από αυτά που συναντούν στο διαδίκτυο. Αν και τα παιδιά αναφέρουν ότι ο εκφοβισμός (bullying) είναι σχετικά ασυνήθιστος, όσα έχουν υποστεί τέτοιο διαδικτυακό εκφοβισμό, ήταν πιο πιθανό να αναφέρουν ότι αυτή η εμπειρία τα αναστάτωσε. Η Ελλάδα πάντως και άλλες νοτιοανατολικές ευρωπαϊκές χώρες έχουν το μικρότερο ποσοστό στο φαινόμενο του εκφοβισμού (17% είτε μέσω διαδικτύου είτε στην πραγματική ζωή).
Επίσης, το 23% των παιδιών ανέφεραν ότι έχουν δει σεξουαλικό ή πορνογραφικό υλικό τον περασμένο χρόνο, με το διαδίκτυο να είναι εξίσου κοινή πηγή όσο η τηλεόραση, οι ταινίες και το βίντεο. Στην Ελλάδα το διαδίκτυο αποτελεί λιγότερο συχνή πηγή πορνογραφικού υλικού.
Η έρευνα δείχνει ότι τα παιδιά καλωσορίζουν την ενασχόληση των γονιών τους με τους κινδύνους που ελλοχεύει η χρήση του διαδικτύου, αλλά παράλληλα αναδεικνύει το πρόβλημα ότι υπάρχουν πολύ λίγα εργαλεία για να τους βοηθήσουν να μπλοκάρουν επαφές, να φιλτράρουν ανεπιθύμητο σεξουαλικό υλικό ή να καταγγείλουν προβλήματα, όταν αυτά συμβαίνουν.
Η έκθεση προτείνει επίσης οι αρμόδιες υπηρεσίες να στοχεύουν σε όλο και μικρότερα παιδιά, που τώρα ξεκινούν να χρησιμοποιούν το Ίντερνετ, όσον αφορά τις πηγές και την καθοδήγηση για την ασφάλεια στο διαδίκτυο, καθώς επίσης να αναπτύξουν περισσότερο θετικό περιεχόμενο που να απευθύνεται ειδικά στα παιδιά.
Από ελληνικής πλευράς συνέβαλε στην ευρωπαϊκή έρευνα η ελληνική ομάδα με την καθοδήγηση της δρος Λίζας Τσαλίκη, λέκτορα του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

http://taneatouoropou.blogspot.com/ (realdes.eu)

Τα παιδιά μιας κάποιας μάνας...

«Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί 
η απάντηση αυτή»

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας Έρχαρτ Κέστνερ έκανε την εξής εξομολόγηση. «Στα 1952 πήγα για πρώτη φορά μετά το πόλεμο, στην Αθήνα. 
Η γερμανική πρεσβεία, όταν άκουσε πως είχα πρόθεση να πάω στη Κρήτη, μου συνέστησε, επειδή ήταν πολύ νωρίς ακόμα και οι πληγές από τη γερμανική κατοχή ανεπούλωτες, να λέω πως είμαι Ελβετός. Αλλά εγώ τους ήξερα τους Κρήτες. Από την πρώτη στιγμή είπα πως ήμουν Γερμανός και όχι μόνο δεν κακόπαθα, αλλά ξανάζησα παντού όπου πέρασα τη θρυλική κρητική φιλοξενία.»
Ένα σούρουπο, καθώς ο ήλιος βασίλευε, πλησίασα το γερμανικό νεκροταφείο, έρημο με μόνο σύντροφο τις τελευταίες ηλιαχτίδες. Έκανα όμως λάθος. Υπήρχε εκεί και μια ζωντανή ψυχή, ήταν μια μαυροφορεμένη γυναίκα. Με μεγάλη μου έκπληξη την είδα ν' ανάβει κεριά στους τάφους των Γερμανών νεκρών του πολέμου και να πηγαίνει μεθοδικά από μνήμα σε μνήμα. Την πλησίασα και τη ρώτησα. Είστε από εδώ; Μάλιστα. Και τότε γιατί το κάνετε αυτό; Οι άνθρωποι αυτοί σκότωσαν τους Κρητικούς». Και γράφει ο Κέστνερ. «Η απάντηση, μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί».
Απαντά η γυναίκα:
«Παιδί μου, από τη προφορά σου φαίνεσαι ξένος και δεν θα γνωρίζεις τι συνέβη εδώ στα 41 με 44. Ο άντρας μου σκοτώθηκε στη μάχη της Κρήτης κι έμεινα με το μονάκριβο γιο μου. Μου τον πήραν οι Γερμανοί όμηρο στα 1943 και πέθανε σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως, στο Σαξενχάουζεν. Δεν ξέρω πού είναι θαμμένο το παιδί μου. Ξέρω όμως πως όλα τούτα ήταν τα παιδιά μιας κάποιας μάνας, σαν κι εμένα. Και ανάβω στη μνήμη τους, επειδή οι μάνες τους δεν μπορούν να 'ρθουν εδώ κάτω. Σίγουρα μια άλλη μάνα θα ανάβει το καντήλι στη μνήμη του γιού μου»...
Σωστά έγραψε ο Γερμανός, ότι «Μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να δοθεί η απάντηση αυτή». Λέμε εμείς. Ναι, στην Ελλάδα την ταλαιπωρημένη και απ' όλους αδικημένη.
 

Σωκράτης Αριστοτέλους
Σωτήρα Αμμοχώστου

ΣΥΜΠΟΣΙΟ

Πώς τα παιδιά θα μάθουν να διαβάζουν;

Πόσο εύκολο είναι για ένα παιδί που δεν διαβάζει να ακονίσει τη φαντασία του; Τηλεόραση, Ιnternet, γιγαντιαίες οθόνες παντού και πουθενά η εικόνα γνώριμων προσώπων, του παππού ή της γιαγιάς, που να κάθονται σε μια καρέκλα και να διαβάζουν.  

Η εξάρτηση των παιδιών από την τεχνολογία σε συνδυασμό με την απουσία των γονιών τους πολλές ώρες από το σπίτι οδηγούν πολλές φορές σε συνήθειες που είναι δύσκολο να ανατραπούν.

Πώς θα μάθουν τα παιδιά να διαβάζουν όταν όλες οι πλευρές του σύγχρονου τρόπου ζωής οδηγούν στο αντίθετο αποτέλεσμα; 
Πρόσφατα, έρευνα του βρετανικού εκδοτικού οίκου Ρearson αποκάλυψε ότι οι γονείς καταφεύγουν σε λύσεις όπως η «δωροδοκία» για να πείσουν τα παιδιά τους να μελετούν. 
Το ένα τρίτο των γονέων (32,4%) παραδέχεται ότι επιτρέπει στα παιδιά να δουν τηλεόραση ή να χρησιμοποιήσουν το κομπιούτερ μόνο αν προηγουμένως έχουν διαβάσει τα μαθήματά τους, ενώ το 9,6% τους προσφέρει λιχουδιές (σοκολάτες, γλυκά) για να τα πείσει να «ανοίξουν τα βιβλία».
Στην Ελλάδα, σε μια προσπάθεια να αντιστραφεί ένα παρόμοιο κλίμα, το υπουργείο Παιδείας εισάγει εφέτος στα 800 ολοήμερα δημοτικά σχολεία που λειτουργούν σε πιλοτικό πρόγραμμα το μάθημα της Φιλαναγνωσίας, το οποίο θα διδάσκεται εκτός του σχολικού χρόνου. Τα παιδιά θα έρχονται σε επαφή με τα λογοτεχνικά βιβλία, ενώ αντίστοιχες δράσεις διοργανώνονται και με τους εκπροσώπους του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου. « Διάβαζα βιβλία στα παιδιά μου από όταν ήταν μικρά και ευτυχώς αποδείχθηκε τελικά κάτι φυσικό γι΄ αυτά να έχουν ένα βιβλίο στο χέρι τους αρκετά συχνά » λέει η κυρία Χριστίνα Μαρκάτου, σύζυγος του πρώην πρύτανη του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου κ. Νίκου Μαρκάτου και μητέρα δύο παιδιών. 
«Υπάρχουν κάποια βιβλία που τους κινούσαν πάντα το ενδιαφέρον και αυτά τους έπαιρνα » λέει η κυρία Μαρκάτου. «Ο γιος μου διαβάζει πιο πολύ βιβλία στο στυλ του Χάρι Πότερ,φαντασίας με δράκους και κάστρα,ενώ η κόρη μου προτιμάει πιο κοριτσίστικα αναγνώσματα. Τους διάβαζα όμως πάντα παραμύθια,στο κρεβάτι,πριν κοιμηθούν και μετά άρχισαν να το κάνουν μόνα τους» καταλήγει. 
Την ίδια ευθύνη με τους γονείς έχουν όμως και οι εκπαιδευτικοί, όπως λέει η εκπαιδευτικός κυρία Κατερίνα Ρινάκη

«Το παιδί δεν μαθαίνει από τη μια μέρα στην άλλη να διαβάζει. Πρέπει να αποτελεί φιλοσοφία ζωής της οικογένειάς του,την οποία θα τη μάθει από νωρίς» λέει. «Μπορούμε να παροτρύνουμε τα παιδιά να γράφουν μόνα τους ιστορίες και αυτό είναι κάτι που το κάναμε συχνά στην τάξη. Δεν πρέπει όμως να συνηθίζουν στην εικόνα μιας οικογένειας που περνάει τις ώρες της κολλημένη μπροστά σε μια τηλεόραση » καταλήγει.

Αρχή από τη βρεφική ηλικία
«Μια καλή μέθοδος για να αγαπήσουν τα παιδιά τα βιβλία είναι να εξοικειωθούν με αυτά από πολύ μικρή ηλικία, πριν ακόμα μάθουν ανάγνωση » λέει μιλώντας στο «Βήμα» η ψυχολόγος και γνωσιακή ψυχοθεραπεύτρια κυρία Μίνα Χριστοπούλου.
«Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι ο γονιός που διαβάζει συχνά στο παιδί του βιβλία έχοντάς το αγκαλιάσυμβάλλει ποικιλοτρόπως στη μεταγενέστερη γλωσσική, νοητική και συναισθηματική του ανάπτυξη» συνεχίζει.
Πώς θα το πετύχουμε αυτό; 
«Κάντε το παιχνίδι της ανάγνωσης διασκεδαστικό και αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς του» απαντάει η κυρία Χριστοπούλου. «Διαβάστε του με ενδιαφέρον και ενθουσιασμό για να αντιδράσει κι εκείνο αναλόγως. Είναι βέβαια σημαντικό να διαβάζουν και οι γονείς βιβλία. Για να τα αγαπήσουν και να ασχοληθούν τα παιδιά με τα βιβλία πρέπει να τα αγαπάνε πρώτα οι γονείς» προσθέτει. 
«Σε παιδιά μικρής ηλικίας μπορούμε να διαβάζουμε για παράδειγμα ένα βιβλίο για τη φύση και την ανάπτυξη των φυτών και στη συνέχεια να φυτέψουμε σπόρους ή και να κάνουμε μια βόλτα σε κάποιο πάρκο, να παρατηρήσουμε πράγματα για τα οποία είχαμε διαβάσει. Ακόμα όμως και στα παραμύθια και στα λογοτεχνικά βιβλία μπορούμε να επινοήσουμε ένα πρακτικό κομμάτι» καταλήγει η κυρία Χριστοπούλου.
από eimaimama

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki