Saturday 9 January 2016

Πέντε κοινοί φόβοι στην δεύτερη εγκυμοσύνη

Το έχετε ξαναζήσει αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχετε ξεπεράσει όλους τους φόβους και τις ανησυχίες σας. 
Αυτή τη φορά βέβαια τα πράγματα είναι διαφορετικά…. 


Θα μπορέσω να αγαπήσω το μωρό μου όσο και το πρώτο;
Πώς θα είναι ο τοκετός αυτή τη φορά; 
Τέτοιου είδους σκέψεις ενδεχομένως θα προκαλούν νευρικότητα. Ακολουθούν οι 5 πιο συνηθισμένοι φόβοι που βιώνει μια έγκυος περιμένοντας το δεύτερο παιδί της και καθώς και τρόποι για να τους αντιμετωπίσει.

Ο φόβος: Τι μπορώ να κάνω εάν δεν αγαπήσω το δεύτερο παιδί μου όσο και το πρώτο;
Το γεγονός: «Σε μια μαμά που περιμένει το δεύτερο παιδί της και λατρεύει το πρώτο φαντάζει αδύνατο να αισθανθεί στην καρδιά της την ίδια αγάπη. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ακόμα δέσιμο με το δεύτερο ενώ με το πρώτο υπάρχει (και με το παραπάνω) είναι λογικό να αισθάνεστε έτσι. Είναι ένας κοινός φόβος για τους γονείς που περιμένουν το δεύτερο παιδί τους αλλά το γεγονός ότι είστε τόσο δεμένοι με το πρώτο σας παιδί είναι η καλύτερη απόδειξη ότι θα δεθείτε και με το δεύτερο», τονίζει η Susan Bartell, ψυχολόγος και συγγραφέας στη Νέα Υόρκη. Στην πραγματικότητα, είστε πολύ ικανή να αισθανθείτε αγάπη όχι μόνο για ένα ή δύο αλλά για περισσότερα παιδιά.
Αν παρολ’ αυτά ανησυχείτε και θέλετε να πάρετε προληπτικά μέτρα ώστε να ενθαρρύνετε τη διαδικασία συγκόλλησης κατά τη διάρκεια της δεύτερης εγκυμοσύνης, τότε μπορείτε να παρακολουθήσετε μαθήματα προγεννητικής γιόγκα, να ακούτε απαλή μουσική ή απλά να μιλάτε στο μωρό σας κάθε μέρα για λίγα λεπτά.

Ο φόβος: Τι θα συμβεί αν ο τοκετός θα είναι τελείως διαφορετικός από τον πρώτο ή ο ίδιος;
Το γεγονός: Αν είχατε μια δύσκολη πρώτη γέννα είναι λογικό να φοβάστε ότι το ίδιο θα συμβεί και με τη δεύτερη. « Η πρώτη μου γέννα κράτησε 45 ώρες με δυνατές συσπάσεις σχεδόν κάθε πέντε λεπτά» θυμάται η μαμά Άντζελα. «Είχα τρομοκρατηθεί και άργησα πολύ να πάρω την απόφαση να ξαναμείνω έγκυος», συμπληρώνει η ίδια.
Ως εκ τούτου, ο Δρ Bartell ενθαρρύνει τις μητέρες να συζητούν όλους τους φόβους και τα άγχη τους με τον γιατρό αλλά και με τον σύντροφό τους και να δημιουργήσουν ένα πλάνο γέννησης που θα τις κάνει να αισθανθούν ασφαλείς και σίγουρες.

Ο φόβος: Τι θα κάνω αν δεν μπορέσω να θηλάσω το δεύτερο μωρό μου;
Το γεγονός: Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση ή την ικανότητα μιας γυναίκας να θηλάσει το μωρό της. Αν δεν το κάνετε την πρώτη φορά δεν σημαίνει ότι το ίδιο θα γίνει και τη δεύτερη ή το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση αν σκοπεύετε να θηλάσετε και αντιμετωπίσετε δυσκολίες απευθυνθείτε σε έναν σύμβουλο θηλασμού και σε καμιά περίπτωση μην πιέζετε τον εαυτό σας. Να θυμάστε ότι δεν υπάρχουν δυο παιδιά που σας αγαπούν πολύ και χρειάζονται κι εκείνα την αγάπη και την προσοχή σας. Δεν έχει σημασία λοιπόν αν θα ταΐσετε το μωρό σας με μητρικό γάλα ή εμπορίου αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι θέλετε το καλύτερο για το μωρό σας και κάνετε ότι καλύτερο μπορείτε για να τα καταφέρετε.

Ο φόβος: Τι θα κάνω με το μεγαλύτερο παιδί μου όταν έρθει η ώρα να γεννήσω;
Το γεγονός: Στο στάδιο της προετοιμασίας για τον ερχομό του δεύτερου μωρού μεγάλο ρόλο για την ανακούφιση των φόβων σας θα παίξει η οικογένεια που πάντα είναι πρόθυμη να βοηθήσει. Αν παρ’ όλα αυτά μένετε μακριά ή δεν έχετε οικογένεια πάντα υπάρχουν πρόθυμοι φίλοι ή ακόμα και γείτονες που δεν θα αρνηθούν να πάρουν το παιδί σας – ακόμα και κατά τη διάρκεια της νύχτας – όταν έρθει η ώρα να γεννήσετε.
    Αυτό που πρέπει να κάνετε εσείς από την πλευρά σας είναι να περνάτε χρόνο με το μεγαλύτερο παιδί σας και να το προετοιμάσετε με την πιθανότητα η μαμά να λείψει για 3 – 4 μέρες για να φέρει το αδερφάκι του στο σπίτι. Εξηγήστε του τι θα συμβεί και αναφέρετε ότι ο μπαμπάς δεν θα λείψει τόσες μέρες. 

Ο φόβος: Τι θα συμβεί αν δεν μπορέσω να βρω τις ισορροπίες με ένα μικρό παιδί και ένα νεογέννητο;
Το γεγονός: Η ιδέα ότι οι γονείς θα προσαρμοστούν αμέσως στην νέα τους καθημερινότητα, δεν είναι ρεαλιστική. Η αλήθεια είναι ότι η προσαρμογή στη ζωή με ένα δεύτερο παιδί είναι δύσκολη, αλλά η ισορροπία ακόμα κι αν αργήσει θα έρθει. Είναι σημαντικό λοιπόν να έχετε υπομονή.

Μια ιδέα είναι να περνάτε ξεχωριστό χρόνο με το κάθε σας παιδί. Έτσι κι αλλιώς το νεογέννητο τον πρώτο καιρό θα κοιμάται πολλές ώρες κατά τη διάρκεια των οποίων εσείς θα μπορείτε να παίζετε με το μεγαλύτερό σας παιδάκι. Μην ξεχνάτε βέβαια να ξεκουράζεστε και να φροντίζετε τον εαυτό σας. Τις ώρες εκείνες μπορείτε να επιστρατεύσετε τον μπαμπά για να ενθαρρύνετε και την ανάπτυξη του δικού του δεσίματος με το μωρό.

baby.gr

Έχεις; Δώσε! Νιώθεις; Μοιράσου! Μπορείς; Βοήθησε! Διαφωνείς; Φώναξε!

Να παραμείνεις ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Πόσους ανθρώπους που σε είχαν ανάγκη προσπέρασες μέσα στο 2015; Πόσες φορές έκλεισες τα μάτια σου και σιώπησες σε όσα συνέβαιναν γύρω σου; Πόσες φορές έκανες πράξη τον εθελοντισμό που κηρύττεις στους άλλους; 
Και φέτος να υποθέσω ότι ευχήθηκες «Καλή χρονιά με υγεία και χαρά», αλλά μήπως αυτή η ευχή στέκεται παθητικά στο ευχολόγιο σου χωρίς να είναι ικανή να σε κάνει να εκτιμήσεις, έστω και στο ελάχιστο, αυτά που ξεστομίζεις;
Συνήθισες να προσπερνάς, να σιωπάς, να αδρανείς, να τα θεωρείς όλους και όλα δεδομένα αλλά και να αναβάλλεις. Και το χρόνο που πέρασε ανέβαλες πολλά και ανάμεσα σε αυτά και το πιο σημαντικό, να νιώσεις άνθρωπος. Μπορεί στα λόγια και στις ιδέες να είναι όλα σωστά. Στις πράξεις όμως, σε αυτές που εκπνέουν πριν καν γίνουν πραγματικότητα, εκεί κρύβεται η ανθρωπιά σου. Κι αυτό μάλλον το λησμόνησες για άλλη μια φορά.
Συνήθεια είναι όλα γύρω μας και δυστυχώς σε κατάπιε και δεν έμεινε ούτε ίχνος από τις ιδέες, τα ιδανικά, την ανθρωπιά σου, το εγώ σου. Σκιές, αυτό είναι οι άνθρωποι για σένα, ή τουλάχιστον αυτό έγιναν. Βουβές σκιές που έχουν τόσα πολλά να σου πουν και εσύ απλά προσπερνάς χωρίς να ακούσεις τίποτα. Σκιές που πνίγονται στην άβυσσο της απανθρωπιάς και εσύ δεν απλώνεις το χέρι σου να τις γλιτώσεις. Πολλές φορές ούτε καν γυρνάς να κοιτάξεις, απλά γυρνάς το κεφάλι σου και συνεχίζεις τη νωθρή πορεία που άλλοι χάραξαν για σένα. Αδιαφορία, φόβος ή απλά συνήθεια; Κάτι σε κρατάει πάντως σε απόσταση από τους συνανθρώπους σου. Είσαι κοντά τους αλλά ποτέ δίπλα τους.
Και κάπως έτσι περνούν τα χρόνια. Δε σου αρέσει ο χρόνος που πέρασε, μισείς τον κόσμο που ζεις και πιστεύεις ότι στην εκπνοή του χρόνου όλα θα αλλάξουν. Ο χρόνος αλλάζει και εσύ περιμένεις μετά τα βεγγαλικά και τα πυροτεχνήματα όλα να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Πάντα όμως στο τέλος συνειδητοποιείς ότι απλά όλα συνεχίζουν από εκεί ακριβώς που πάγωσαν στην εκπνοή του χρόνου. Ίδια πορεία, ίδια προβλήματα και ένα καλά κρυμμένο κενό να σου θυμίζει αυτό που θα ήθελες να ήσουν εσύ, ο διπλανός σου, ο κόσμος σου γενικότερα.
Ξέρεις γιατί τίποτα δεν αλλάζει; 
Γιατί δεν αλλάζεις εσύ πρώτα. Μηχανικά ζούσες και πριν, μηχανικά θα ζεις και αυτόν το χρόνο. Συνήθισες στην τεχνητή αναπνοή, αλλά η ζωή είναι καρδιοχτύπια. Πώς λοιπόν θα μιλήσεις για ανθρωπιά, αφού και εσύ ο ίδιος λησμόνησες να είσαι άνθρωπος;

Κάτω από τη νεκρωμένη σου επιφάνεια χτυπάει ακόμα μια καρδιά που πονάει κάθε φορά που βλέπει το άδικο και την απανθρωπιά. Το στόμα σου μπορεί να σιωπά, οι λέξεις μπορεί να νεκρώνουν και το σώμα σου να παγώνει. Εκεί όμως, στο βάθος υπάρχει ακόμα κάτι που σου θυμίζει να αισθάνεσαι, να βοηθάς, να μοιράζεσαι και να νοιάζεσαι. Εκεί κρύβεται το έναυσμα που έψαχνες για να κάνεις μια φορά πράξη αυτό που περιοριζόταν στους κόλπους της πεζής κοσμοθεωρίας σου. Η ανθρώπινη λαιμαργία και ο εγωισμός προσπαθούν να σκεπάσουν αυτόν τον ήχο, όμως αυτή αντιστέκεται και συνεχίζει να χτυπά. Αυτή εμποδίζει το τέρας που κρύβεται μέσα σου να φανερωθεί. Άκουσε τη λοιπόν για μια φορά και κάνε πραγματικότητα όσα αυτή προστάζει αλλά αδυνατεί να κάνει πράξη.

Έχεις; Δώσε! 

Νιώθεις; Μοιράσου! 
Μπορείς; Βοήθησε! 
Διαφωνείς; Φώναξε!

Κάνε ό,τι περνάει από τα χέρια σου, απλά μη λησμονήσεις και φέτος να νιώσεις. Φέτος ευχήσου για μια αλλαγή, ένα ζευγάρι φτερά και αγάπη. Μια αλλαγή δική σου, ένα ζευγάρι φτερά για να πετάξεις μακριά από την απανθρωπιά του σήμερα και μια υπερβολική δόση αγάπης για να δώσεις, για να μοιραστείς, για να νιώσεις άνθρωπος.


Σοφία Καλπαζίδου

Eπιμέλεια Κειμένου: Μυρτώ Τσιτσιδάκη

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki