Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά...

... σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.

Ω θλίψη!
Έπρεπε να ξεφύγω, αλλιώς ήμουν χαμένος,
αλλά ο άγνωστος του σταθμού με περίμενε κιόλας στην άκρη του ταξιδιού μου.
Ποιος άγνωστος; Ήμουν εγώ ο ίδιος νικημένος κι άνοιγα τις πόρτες στα σταματημένα
βαγόνια κι έβγαινα απ’ την άλλη μεριά του ονείρου.
Ω θλίψη, σε μάθαμε από παιδιά, σχεδόν πριν γνωρίσουμε τον κόσμο.

Τάσος Λειβαδίτης - Αποσπάσματα 

Η «θλίψη» της Ποίησης

Θέλει σεβασμό ο πόνος ο ανθρώπινος...

Κάποια στιγμή που λες, ένας παπάς, φίλος μου καλός, χρειάστηκε να πάει σε ένα σπίτι όπου είχε κοιμηθεί, ένας νέος άνθρωπος.

Περιμένανε όλοι τον παπά να έρθει και να παρηγορήσει τους γονείς. Να τους πει δυο λόγια. Να τους υποστηρίξει.

Πήγε λοιπόν εκεί, διάβασε τον κεκοιμημένο, αλλά μιλιά δεν έβγαλε.

«Σας αγαπώ πολύ…», μόνο αυτό είπε στους γονείς.

«Σας αγαπώ πολύ. Τίποτα άλλο…».

Θέλει σεβασμό ο πόνος ο ανθρώπινος. Θέλει προσευχή. 

Δε θέλει πολλές-πολλές κουβέντες.

Ένα «Κύριε ελέησον» και ένα «σ’ αγαπώ πολύ», είναι αρκετά.

Κράτα το μες στο νου σου, τις μέρες που περνάμε.

e-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι