Για τη γιαγιά μου, με αγάπη….

Γιαγιάκα μου καλή,
Σε αγαπώ πολύ!
Και θέλω να σου πω ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Νικόλαος Γύζης ''Η γιαγιά με τα εγγόνια ''

Γιατί μεγάλωσα στα χέρια σου με ατελείωτη αγάπη και πολλές θυσίες.
Γιατί στερήθηκες πολλά για μένα και ποτέ δεν παραπονέθηκες.
Γιατί μου απλώνεις το χέρι σου κάθε φορά.
Γιατί μου φωτίζεις το νου, παρότι δεν πήγες σχολείο κι όμως έχεις τη μεγαλύτερη σοφία, αυτή της ίδιας της ζωής.
Γιατί μου λες όλες αυτές τις υπέροχες ιστορίες και ξαναγίνομαι παιδί.
Γιατί ονειρεύεσαι μαζί μου και κάνεις τις έγνοιες μου δικές σου.
Γιατί γελάς μαζί μου, όταν γελώ και κλαις, όταν κλαίω.
Γιατί είσαι αυθόρμητη και μου λες πάντα την αλήθεια, ακόμη κι αν αυτή πονάει.
Γιατί μαγειρεύεις τα πιο ωραία φαγητά.
Γιατί τα ζωηρά, πράσινα μάτια σου αντικατοπτρίζουν την τεράστια καρδιά σου.
Γιατί αυτή η καρδιά ανοίγει διάπλατα προς όλους κάθε στιγμή.
Γιατί με έμαθες να είμαι άνθρωπος.
Γιατί είμαι η κόρη σου κι ας μη με γέννησες.
Είσαι ένας θησαυρός γιαγιάκα μου γλυκιά,
γι’ αυτό κι εγώ σου στέλνω τα πιο γλυκά φιλιά!

Αυτό το αφιερώνω στη γιαγιά μου, τη Βασιλική που μας μεγάλωσε με ατελείωτη αγάπη και βρίσκεται πάντα στο πλευρό μας. 

Οι γιαγιάδες και οι παππούδες παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανατροφή ενός παιδιού. Μπορούν να του μάθουν πολλά πράγματα για τη ζωή καλύτερα κι από τους ίδιους τους γονείς. 

Είναι τεράστια τα οφέλη αυτής της σχέσης για τη ζωή των παιδιών.

....................

η συνέχεια εδώ: polispost

Με την επιστροφή στο σχολείο να μη χάσουν τα παιδιά μας τη φαντασία και την ελευθερία τους

H άρνηση της παιδικότητας

Του Στέλιου Παπαβέντση*

Τώρα που τελειώνει το καλοκαίρι και αρχίζουν τα σχολεία, αναλογίζομαι το ελεύθερο παιχνίδι που έκαναν τα μικρά μου επί τρεις μήνες και βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου να μην χάσω τον στόχο με το που ξεκινούν πάλι οι υποχρεώσεις τους. Το γέλιο τους, ο αυθορμητισμός τους, η αυτενέργειά τους.

Η ανθρωπότητα πάντοτε τα είχε βάλει με την παιδικότητα. 

Πιστεύω ότι οι μεγάλοι ζηλεύουν αυτήν την μοναδική ικανότητα των παιδιών, που εκείνοι προ πολλού έχουν χάσει, να δημιουργούν από το τίποτα και να ζουν τις στιγμές τους πλήρως για αυτό που είναι, στιγμές. 

Η παιδικότητα ήταν από παλιά κάτι που έπρεπε όσο πιο γρήγορα να κατασταλεί, με σωματική και ψυχολογική κακοποίηση, με περιορισμό του παιδιού και του χώρου του, με παιδική εργασία. Η χρησιμότητα και η επιτυχία πάνω από την ευτυχία και το παιδικό όνειρο. 

Η παιδική εργασία στις μέρες μας έχει αντικατασταθεί από πρόωρη ανεξαρτητοποίηση των μικρών παιδιών και από καταναγκαστική, ασφυκτική επιδίωξη απόκτησης δεξιοτήτων ήδη από τα νήπια. 

Ο παρονομαστής είναι κοινός και ίδιος: 

η έκβαση είναι να αρνούμαστε την παιδικότητα, να προσπαθούμε να την σκοτώσουμε όσο γίνεται πιο γρήγορα, να στερήσουμε τα παιδιά από το “άχρηστο” και “ανόητο” παιχνίδι, από την φαντασία και την ελευθερία.

Τώρα λοιπόν που θα αρχίσουν τα ατέλειωτα πήγαινε – έλα από το ένα μάθημα στο άλλο, το διάβασμα για το σπίτι, οι ξένες γλώσσες τα απογεύματα, η φρενίτιδα του γιάπι επιχειρηματία παιδιού δημοτικού, η δική μου ευχή για καλή καινούργια σχολική χρονιά είναι η εξής:

Διαφυλάξτε έστω λίγες μικρές στιγμές μέσα στην εβδομάδα για να πετάτε μακριά το βάρος του γονεϊκού ρόλου. Διατηρήστε ως κόρη οφθαλμού έστω λίγο χρόνο μέσα στην εβδομάδα για να είναι το παιδί σας παιδί, έστω και μέχρι τουλάχιστον την προεφηβεία. 

Αφήστε παιχνίδι με αυτενέργεια, μη κατευθυνόμενο, μη στημένο, χωρίς επιβαλλόμενη αρχή, μέση και τέλος, γεμάτο με «άχρηστα» για το μάτι ενήλικα υλικά και δυνατότητες, με συνδυασμούς παράλογους για το μυαλό των μεγάλων, με τοξική χαρά που μεταδίδεται από το ένα παιδί στο άλλο χωρίς εξωτερικό λόγο και σκοπό, μόνο και μόνο επειδή βρίσκονται μαζί και απολαμβάνουν να είναι άνθρωποι, 

με μικρές στιγμές που πετάμε από πάνω μας το βάρος του να είμαστε συνέχεια γονείς, δηλαδή συνέχεια να δασκαλεύουμε, να επιπλήττουμε, να οριοθετούμε, να προσγειώνουμε στην ασφυκτική πραγματικότητα, να πεζοποιούμε, να βιαζόμαστε, να μιλάμε χωρίς να ακούμε, μικρές στιγμές που και εκείνα πετάνε το βάρος του να πρέπει να μεγαλώσουν, συνέχεια να αποδεικνύουν ότι ωριμάζουν χωρίς πισωγυρίσματα, πλήρεις, διεσταλμένες, ανέμελες στιγμές που θα χαρακτηρίζουν, απελπιστικά μόνες και λίγες, δεκαετίες αργότερα, τα πιο καλά εναπομείναντα όνειρά μας. 

Γιατί τις στιγμές της τρεχάλας θα συνεχίσουμε να τις ζούμε μέχρι να πεθάνουμε, ενώ οι διεσταλμένες στιγμές της παιδικής ηλικίας φεύγουν γρήγορα και χωρίς γυρισμό. 

Γιατί η μόνη γονεϊκή κληρονομιά που αξίζει είναι η ανάμνηση μιας γεμάτης παιδικής ηλικίας, τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια που κατακτούσαμε τον κόσμο όλο χάνοντας τον χρόνο κάτω από την κληματαριά και υπό τους ήχους των τζιτζικιών..

*Στέλιος Παπαβέντσης MBBS MRCPCH DCH IBCLC 2016

presspublica

Ο Παιδικός Σταθμός, είναι πράγματι ένας «σταθμός» στην πορεία ανάπτυξης και ζωής του ανθρώπου!

Mετάβαση στον παιδικό σταθμό: Ψυχολογία

αναπτυξιακού σταδίου στο νήπιο και οφέλη ένταξης

Ο παιδικός σταθμός, είναι πράγματι ένας «σταθμός» στην πορεία ανάπτυξης και ζωής του ανθρώπου! Φτάνει, κάποτε, αυτή η φοβερή στιγμή, που η οικογένεια καλείται να ανοίξει για τα καλά την πόρτα στην «έξω ζωή» για το μικρό της, μακριά από τη γνώριμη ασφάλεια του σπιτιού.

Είναι ένα σημαντικό στάδιο, όταν πια το παιδί φεύγει από τη συνεχή και μόνιμη φροντίδα της μαμάς και του οικογενειακού περιβάλλοντος και αρχίζει τώρα να εξερευνά τον εαυτό του και σε άλλο πλαίσιο, αυτό του παιδικού σταθμού. Έτσι, η ταυτότητα-προσωπικότητα του παιδιού μας, ενώ αρχικά διαμορφώνεται κυρίως από τα ερεθίσματα που λαμβάνει από το σπίτι (οικογενειακό σύστημα), τώρα θα εμπλουτισθεί από την επαφή του με το «δεύτερο κόσμο» (κοινωνικό-πολιτισμικό σύστημα): των συνομηλίκων, των δασκάλων, σε έναν κοινόχρηστο τόπο παιχνιδιού και μάθησης, στο πρώτο ίσως κοινωνικό πλαίσιο που θα αφήσουμε το παιδί μας μόνο.

Φαντάσου τι μεγάλο βήμα είναι αυτό! 

Ο αποχωρισμός, αλλά και ο αποχαιρετισμός της «βρεφικής» ηλικίας! Τώρα το παιδάκι μας θα μαθαίνει όλο και περισσότερο να αποδεσμεύεται από εμάς, να αυτονομείται: σιγά-σιγά συνειδητοποιεί ότι, δε ζει μόνο μέσα από εμάς, αλλά ότι είναι το ίδιο μια ανεξάρτητη οντότητα, με δική του μοναδική προσωπικότητα και χαρακτήρα που υπάρχει σε σχέση και μέσα σε έναν «μεγάλο» κόσμο. Αυτός ο κόσμος, και η αλληλεπίδρασή του με αυτόν, θα διαμορφώσουν σε σημαντικό βαθμό το ποιος είναι.

Σύμφωνα με τον αναπτυξιακό ψυχολόγο Ε.Erikson, ο άνθρωπος καθώς μεγαλώνει, περνάει διάφορα ψυχοκοινωνικά στάδια ανάπτυξης, κατά τα οποία διαμορφώνει την ταυτότητα του εγώ: τη συνειδητή αίσθηση του εαυτού την οποία αναπτύσσουμε μέσω της κοινωνικής αλληλεπίδρασης.

Στη θεωρία του Erikson, σε κάθε στάδιο το άτομο ενδιαφέρεται να γίνει ικανό σε έναν τομέα της ζωής του και έρχεται αντιμέτωπο με μια κρίσιμη αναπτυξιακά «πρόκληση» στην οποία θα πρέπει να ανταποκριθεί. Αν το στάδιο αντιμετωπίζεται καλά, το πρόσωπο θα αισθανθεί μια αίσθηση κυριαρχίας (mastery) και θα επιτύχει να βιώσει «ψυχική υγεία», συναισθηματική ισορροπία. Αν το στάδιο δεν ρυθμιστεί σωστά, το άτομο θα βγει με μια αίσθηση ανεπάρκειας.

Οι προκλήσεις που έχει να ανταπεξέλθει ο άνθρωπος στην ηλικία από περίπου το δεύτερο έως περίπου το πέμπτο έτος της ηλικίας του, αφορούν θέματα αυτονομίας (πχ.πώς να ντύνεται μόνο του, προσωπική υγιεινή κτλ.), που αν δεν κατακτήσει επαρκώς ωθείται σε μια κατάσταση αμφιβολίας ή ντροπής. Αντίστοιχα, αντιμετωπίζει προκλήσεις ώστε να καταφέρει ή να αποκτήσει πρωτοβουλία/θέληση, ή να κατευθυνθεί προς την ενοχή.

Θα καταφέρει το μικρό μας να αυτονομηθεί, και να λειτουργήσει στον συνεργατικό-ομαδικό κόσμο του παιδικού σταθμού; 

Πολλοί γονείς αγχώνονται βλέποντας το παιδί τους μπροστά σε αυτήν την πρόκληση. Βεβαίως, ο αποχαιρετισμός και ο αποχωρισμός, δεν γίνονται μόνο από την πλευρά του παιδιού, αλλά και από την πλευρά των γονέων, και ιδιαίτερα της μητέρας με την οποία συνήθως το παιδί είναι πιο προσκολλημένο.

• Είναι έτοιμη η μαμά να αποχαιρετίσει την παλιά δυναμική της σχέσης της με το παιδί της και να περάσει και η ίδια στο επόμενο στάδιο-στην επόμενη δυναμική με το παιδί της καθώς αυτό κοινωνικοποιείται και ανεξαρτητοποιείται; 

Για όλους σίγουρα είναι ένα μεταβατικό στάδιο! 

Όσο πιο εύκολο το βιώνει μέσα της η μαμά να περάσει στο επόμενο στάδιο, τόσο πιο εύκολο θα είναι και για το παιδί. Αυτό που συμβαίνει συνήθως είναι ότι χρειάζεται ένα χρονικό διάστημα μεταβατικό, ώστε η οικογένεια να διαχειριστεί την αλλαγή στο οικογενειακό σύστημα και να βρει τη νέα ισορροπία με βάση τα νέα δεδομένα.

Σε αυτό το μεταβατικό διάστημα αλλά και στη συνέχεια έως περίπου 6 ετών, πολλά παιδιά παρουσιάζουν «άγχος αποχωρισμού», μια φυσιολογική αναπτυξιακή διαδικασία που ίσως αντανακλά αυτόν το φόβο του παιδιού να βρεθεί μόνο μπροστά στις ποικίλες προκλήσεις-ερεθίσματα του περιβάλλοντος. 

Μπορεί να εκδηλωθεί με άμεσους (π.χ.κλάμα) ή έμμεσους τρόπους (ψυχοσωματικά συμπτώματα πχ.τάση για εμετό κτλ) άρνησής του να πάει στον παιδικό σταθμό. Συνήθως, μετά την πάροδο ενός-ενάμισι μήνα, επιτυγχάνεται η ομαλή προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα.

Με βάση τα παραπάνω, ....

.............

η συνέχεια εδώ

Η Πρώτη Μέρα στο Σχολείο Καλή σχολική χρονιά, χαμομηλάκια!!

Όταν χτύπησε το ξυπνητήρι, ήμουν ήδη ξύπνιος, καθισμένος στο κρεβάτι μου. Για δέκατη φορά βεβαιώθηκα πως δεν έλειπε τίποτα από την καινούργια μου τσάντα. 

Η κασετίνα, τα μολύβια, η σβήστρα, το πρόχειρο τετράδιο. 

Σηκώθηκα κρυφά. Πήγα γρήγορα και βρήκα το μικρό γούνινο αρκουδάκι μου, το έχωσα μέσα στην τσάντα και γύρισα στο κρεβάτι μου. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου για να δει η μαμά πόσο καλά είχα κοιμηθεί, εγώ, που στριφογύριζα σα σβούρα όλη τη νύχτα. Ο μπαμπάς άνοιξε την πόρτα.

— Το πρωινό είναι έτοιμο, Αργύρη! Εμπρός, όρθιος μεγάλε!

Έκανα ότι δεν άκουσα τίποτα. Η μαμά ήρθε να με φιλήσει. Την κοίταξα με μεγάλα έκπληκτα μάτια τάχα, σαν μπούφος. Αλλά ο μπούφος, εκείνο το πρωί δεν πεινούσε. Το στομάχι του έκανε περίεργους θορύβους κι έτσι το γάλα και η φέτα με το βούτυρο έμειναν πάνω στο τραπέζι. Η μαμά επέμενε:

— Μα είσαι μεγάλος πια, μικρούλη μου! Το σκέφτεσαι; σε μισή ώρα θα βρίσκεσαι στο μεγάλο σχολείο!

Μου είχαν κοπεί τα πόδια. Κρύωνα κιόλας. Αλλά οι μεγάλοι είναι θαρραλέοι. Κατάφερα να φορέσω τα καινούργια μου ρούχα. Όλα ήταν καινούργια, εκτός από το φόβο που είχε αρχίσει από τις διακοπές κιόλας. 

Στο δρόμο, αφού ήμουν πια μεγάλος, άφησα το χέρι της μαμάς. Δεν ήμουν εγώ σαν όλα αυτά τα πιτσιρίκια που περπατούσαν μπροστά μου. 

Μόλις όμως αντίκρισα το σχολείο, ξανάπιασα γρήγορα-γρήγορα το χέρι της μαμάς. Μου το έσφιξε δυνατά. Έπειτα μ΄ αγκάλιασε και δεν ήθελε να μ΄ αφήσει. Χρειάστηκε να βάλω όλη τη δύναμη για να της ξεφύγω. Ήμουν μεγάλος πια εγώ. 

Μπήκα στο μεγάλο σχολείο χωρίς να γυρίσω πίσω. Σκούπισα τα μάτια μου. Έκανα τάχα πως μπήκε σκόνη στο μάτι μου. Οι μεγάλοι δεν κλαίνε. Μήπως και στα μάτια της μαμάς είχε μπει σκόνη; Θάρρος. 

Το μεσημέρι όταν θα έρθει να με πάρει, θα ξέρω να διαβάζω. Σίγουρα. Και να γράφω και να λογαριάζω. Όλα θα τα ξέρω. Θα ακούω προσεκτικά τη δασκάλα, θα είμαι ευγενικός με τους συμμαθητές μου, δε θα λέω κακά λόγια, θα μπω ήσυχα-ήσυχα στη σειρά μου και δε θα λερώσω τα ωραία μου καινούργια ρούχα.

Η δασκάλα μας ήταν η κυρία Μεταξά. Ήθελε να τη φωνάζουμε Γεωργία και κυρίως όχι «δασκάλα». Ο Κυριάκος που καθόταν δίπλα μου, είπε:

— Δασκάλα, μπορώ...

Σταμάτησε. Η δασκάλα μας χαμογέλασε. Μετά είπαμε όλοι τα ονόματά μας. Φανή, Γιάννης, Ιουλία, Αναστασία... Η δασκάλα μας κυρία Γεωργία τα έγραψε στον πίνακα. Κοιταζόμασταν όλοι μεταξύ μας με κάτι χαζά χαμόγελα. Με τι θέλετε να αρχίσουμε; ρώτησε η κυρία μας.

Ο Κωστής σήκωσε το χέρι.

— Με την τουαλέτα κυρία.

Κλοντ Γκούτμαν

ebooks