Friday 26 May 2017

Τιμωρώντας τα παιδιά, τα μαθαίνουμε να τιμωρούν

Είναι γεγονός, ότι οι σύγχρονες παιδαγωγικές έχουν μια ροπή στην... ελαστικότητα. 
Δεν προτείνουν, ωστόσο, να συγχαίρεις το παιδί σου κάθε φορά που κάνει κάτι κακό ή, τέλος πάντων, εκτός ορίων. 
Απλώς, η επιστήμη μας έχει πια προικίσει με γνώσεις τέτοιες που μας επιτρέπουν να δούμε πιο καθαρά τον ψυχισμό ενός παιδιού και μ' αυτήν την καθαρή ματιά να χαλιναγωγούμε τον θυμό μας και να τον μετουσιώνουμε σε πειθαρχία θετική και μεθόδους λιγότερο υποτιμητικές, ενοχικές και βλαπτικές για το σώμα και τον ψυχισμό των παιδιών.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο «Πήγαινε στο δωμάτιο σου και μην τολμήσεις να βγεις για την επόμενη μία ώρα -είσαι τιμωρημένος» απ' το «Πήγαινε στο δωμάτιό σου κι όταν ηρεμήσεις, έλα έξω να μιλήσουμε» -ακόμη κι αν η διαφορά αυτή φαντάζει μικρή κι ασήμαντη. 
Η τιμωρία, με την παραδοσιακή της έννοια, θυμίζει λίγο φυλακή και όσοι την μέμφονται ως αναχρονιστική έχουν μερικούς καλούς λόγους να μας πείσουν να σταματήσουμε να την εφαρμόζουμε.

Πονάει
Επί της αρχής, ο στόχος της τιμωρίας είναι να προκαλέσει δυσάρεστα συναισθήματα -ή ακόμα και πόνο στην περίπτωση που είναι σωματική- ούτως ώστε το παιδί να «ταρακουνηθεί» και την επόμενη φορά να μην επαναλάβει το ίδιο λάθος αναλογιζόμενο πόσο άσχημα πέρασε την τελευταία φορά που το διέπραξε. 
Ανεξάρτητα από το πόσο ορθή είναι η δική μας συμβουλή/ επιθυμία/ όριο, η τιμωρία δημιουργεί ένα δίπολο «γονείς εναντίον παιδιού». 
Αυτή η... ενδοοικογενειακή διαίρεση, τροχίζει τους δεσμούς επικοινωνίας κι εμπιστοσύνης ανάμεσα στον γονιό και το παιδί, είτε το θέλουμε είτε όχι.

Είναι, καμιά φορά, άδικη
Δεν είναι λίγες οι φορές, που τα παιδιά τιμωρούνται επειδή συμπεριφέρθηκαν με τρόπο απρεπή κοινωνικά -φώναξαν και κυλήστηκαν στα πατώματα του τοπικού σούπερ μάρκετ, για παράδειγμα. 
Δυστυχώς, όμως, αυτή τους η απρεπής συμπεριφορά ίσως είναι φυσιολογική. Έρευνες επί ερευνών, αποδεικνύουν ότι τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να διαχειρίζονται τα αρνητικά τους συναισθήματα καθώς ο προμετωπιαίος φλοιός του εγκεφάλου τους βρίσκεται ακόμη... στην ανάπτυξη. 
Σ' αυτό το αναπτυξιακό στάδιο, λοιπόν, δεν έχει νόημα να οργιζόμαστε, αλλά να επιβάλλουμε τα επιθυμητά όρια με επιμονή και ηρεμία.

Μήπως η κακή συμπεριφορά είναι προσπάθεια για προσοχή;
Υπάρχουν παιδιά των οποίων η συμπεριφορά είναι πολύ χειρότερη όταν βρίσκονται μαζί με τη μαμά τους ή που ξεφεύγει απ' τα κλασικά όρια «κακής συμπεριφοράς» του μέσου τετράχρονου. 
Δεν είναι, λοιπόν, λογικό, πριν απ' όλα ο γονιός να εξετάσει το ενδεχόμενο μήπως η συμπεριφορά αυτή είναι κραυγή για επικοινωνία και προσοχή; 
Σ' αυτήν την περίπτωση, τιμωρώντας και δείχνοντας περισσότερο σκληρότητα παρά κατανόηση κι αγάπη, ενισχύεται η αίσθηση της απόστασης και της ανασφάλειας κι έτσι η τιμωρία καταλήγει να ισχυροποιεί τα αίτια που την προκαλούν.

Τιμωρώντας τα παιδιά, τα μαθαίνουμε να τιμωρούν
Η τιμωρία μειώνει την ικανότητα του παιδιού να εστιάσει στη δική σας οπτική, γεγονός που σκοτώνει λίγο-λίγο την ικανότητα για ενσυναίσθηση, που είναι η ρίζα κάθε υγιούς σχέσης και εύρυθμης κοινωνικής λειτουργίας. 
Η τιμωρία κάνει το παιδί να στρέφεται στον εαυτό κι όχι στην πράξη του: ακόμα και σε ένα ενήλικο μυαλό, τα δυσάρεστα συναισθήματα εμποδίζουν την αξιολόγηση των πράξεων και την προσπάθεια για βελτίωση. 
Αν κάθε φορά που το παιδί κάνει κάτι λάθος ή κακό, τιμωρείται αυστηρά, μαθαίνει ότι η φυσική συνέπεια μιας λάθους συμπεριφοράς είναι η ποινή κι έτσι μεγαλώνει θεωρώντας ότι «στους κακούς αξίζει κάτι κακό».

Οι πιο γνωστές κλεμμένες Ελληνικές αρχαιότητες στα Μουσεία του κόσμου

Ένα μεγάλο τμήμα του πολιτισμού της Ελλάδας κλάπηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων από διάφορους κατακτητές και έτσι σήμερα πολλά ελληνικά έργα τέχνης βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα μουσεία στον κόσμο και όχι στον τόπο που που τα γέννησε. Από το θησαυρό των ξενιτεμένων αυτών έργων τέχνης επιλέξαμε μερικά από τα πιο γνωστά και σας τα παρουσιάζουμε.


ΛΟΥΒΡΟ – ΠΑΡΙΣΙ
Η Αφροδίτη της Μήλου

Είναι ένα πολύ γνωστό μαρμάρινο άγαλμα,της ελληνιστικής εποχής, το οποίο βρέθηκε την άνοιξη του 1820 σε αγροτική περιοχή της

Μήλου, σε θέση αρχαίου οικισμού, από έναν αγρότη. Ο ίδιος, λόγω των πολλών πιέσεων που δέχτηκε (από Γάλλους αρχαιολόγους και διπλωμάτες, από τους Έλληνες προκρίτους του νησιού και από τον

δραγουμάνο Μουρούζη που εκπροσωπούσε και την Υψηλή Πύλη, δηλαδή την κυβέρνηση των Οθωμανών) μάλλον δεν μπόρεσε να κερδίσει κάτι σημαντικό από το εύρημά του, αν και οι περισσότερες πηγές αναφέρουν ότι πήρε 400 γρόσια. Το άγαλμα, που βρέθηκε σε πάνω από 6 χωριστά κομμάτια, κατέληξε ένα χρόνο αργότερα στο Μουσείο του Λούβρου, όπου και εκτίθεται μέχρι σήμερα. Στο μουσείο της Μήλου υπάρχει ένα πιστό αντίγραφό του,το οποίο έστειλε αργότερα ως δωρεά το Λούβρο. 
Η Αφροδίτη της Μήλου είναι από Παριανό μάρμαρο και έχει ύψος 2,02 μ.Βρέθηκε ακρωτηριασμένο και για τα χέρια της υπάρχει ο μύθος ότι έσπασαν πάνω σε καβγά Γάλλων αρχαιολόγων και Ελλήνων κατά τη μεταφορά του αγάλματος, αλλά αυτό δεν ευσταθεί γιατί το έργο είχε βρεθεί εξαρχής δίχως τα χέρια. Εκείνο που πιθανόν αληθεύει είναι ότι τμήματα των χεριών είχαν βρεθεί σε διάφορα σημεία και ότι το αριστερό κρατούσε μήλο, αλλά χάθηκε κατά τη μεταφορά ή ότι επάνω στη συμπλοκή (η οποία όντως συνέβη για την απόκτησή της), κάποια από αυτά τα κομμάτια που συνόδευαν το γλυπτό (όπως το αριστερό χέρι) έπεσαν στη θάλασσα από τα βράχια και χάθηκαν για πάντα.
Η Αφροδίτη της Μήλου θεωρείται ένα καταπληκτικό έργο της ελληνιστικής τέχνης, συνδυάζοντας αρμονικά τη γυναικεία ομορφιά και θηλυκότητα. Χρονολογείται γύρω στον 1ο αιώνα π.Χ. Άλλοτε θεωρείτο έργο του Πραξιτέλη, σήμερα όμως είναι σαφές ότι ο

δημιουργός της είναι ο Αγήσανδρος ή Αλέξανδρος, γιο του Μηνίδη από την Αντιόχεια του Μαιάνδρου. Το μισό όνομά του αναφερόταν στη βάση του γλυπτού όπου απέμενε χαραγμένη η φράση ...ΝΔΡΟΣ ΜΗΝΙΔΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΥΣ ΑΠΟ ΜΑΙΑΝΔΡΟΥ ΕΠΟΙΗΣΕ.

Αυτή η επιγραφή που φαίνεται σε ένα σχέδιο της εποχής, χάθηκε γύρω στο 1825 ενώ το απόκτημα βρισκόταν στο Λούβρο και πολλοί πιστεύουν ότι την εξαφάνισαν οι τότε διευθυντές του για να μπορούν να υποστηρίξουν ότι ήταν έργο του Πραξιτέλη.

Η Νίκη της Σαμοθράκης

Είναι ένα πολύ γνωστό και πρωτότυπο μαρμάρινο έργο, με ύψος 2,75 μέτρα, άγνωστου καλλιτέχνη της ελληνιστικής εποχής, που

βρέθηκε στη Σαμοθράκη και παριστάνει φτερωτή τη θεά Νίκη, θεότητα της ελληνικής μυθολογίας που προσωποποιούσε τη δόξα του ελληνικού πολιτισμού.Η Νίκη χρονολογείται γύρω στο 190 π.Χ. και δείχνει να βρίσκεται, με ανοιχτά φτερά, στην πλώρη ενός πλοίου\σαλπίζοντας ορμητικά τη νίκη. Για να δείχνει πιο αληθινό, το σύμπλεγμα ήταν στημένο πάνω σε τεχνητή λιμνούλα.Το 1863, η Νίκη της Σαμοθράκης βρέθηκε κοντά στο ναό των «Μεγάλων Θεών» ή Καβείρων, στο νησί της Σαμοθράκης, από τον Γάλλο πρόξενο

Σαμπουαζώ. Κατόπιν, μεταφέρθηκε στο μουσείο του Λούβρου το 1884, όπου βρίσκεται μέχρι σήμερα. "...Άφησε το νησί της και πάει αλλού, μα φεύγοντας έκρυψε το κεφάλι της να μην την αναγνωρίσουν οι άνθρωποι· γιατί το πρόσωπο της ήταν παράξενα λυπημένο που άφηνε το νησί της... Ξέχασε όμως να κρύψει και τα φτερά της, λησμόνησε πως τα φορούσε φεύγοντας... Και από τα φτερά της την εγνώρισαν..." (Ίων Δραγούμης)

Η Άρτεμις των Βερσαλλιών.
Απεικονίζεται η θεά του κυνηγιού με κοντό χιτώνα και σανδάλια, χλαμύδα δεμένη στη μέση και με διάδημα. Η θεά φαίνεται να κινείται με δύναμη προς τα μπροστά δίπλα σε ένα ελάφι. Με το δεξί χέρι κρατούσε το τόξο, ενώ με το αριστερό ετοιμαζόταν να βγάλει ένα βέλος από τη φαρέτρα που είχε κρεμασμένη στην πλάτη. Το άγαλμα είναι ένα ρωμαϊκό αντίγραφο που βασίστηκε στα αθηναϊκά πρότυπα, τα οποία υπηρέτησε πιστά η γλυπτική τέχνη του Λεωχάρους.

Το πρωτότυπο γλυπτό της μεγαλόπρεπης θέας συσχετίζεται με τον Απόλλωνα του Belvedere, που είχε φιλοξενηθεί παλαιότερα στο Λούβρο.

ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ - ΛΟΝΔΙΝΟ

Τα Γλυπτά του Παρθενώνα, γνωστά και ως Ελγίνεια Μάρμαρα, είναι μεγάλη συλλογή από μαρμάρινα γλυπτά που μεταφέρθηκαν στην Βρετανία το 1806 από τον Τόμας Μπρους, Ζ' Κόμης του Έλγιν, πρέσβη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.Τα γλυπτά αυτά

αποθηκεύτηκαν στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου το 1816. Το οθωμανικό φιρμάνι, που κατέχει το Βρετανικό Μουσείο "δεν φέρει την υπογραφή και τη σφραγίδα του Σουλτάνου ή τη συνήθη επίκληση στο Θεό, και χωρίς αυτά, ο Elgin και συνεπώς το

Βρετανικό Μουσείο δεν έχουν καμία νομική απόδειξη της κυριότητας των Γλυπτών του Παρθενώνα. Η εν λόγω συλλογή γλυπτών περιλαμβάνει μερικά από τα γλυπτά των αετωμάτων, των μετοπών που απεικονίζουν μάχες μεταξύ των Λαπίθων και των Κενταύρων, αλλά και της Ζωφόρου του Παρθενώνα που κοσμούσε το ανώτερο τμήμα των τοίχων του σηκού του ναού σε όλο τους το μήκος.
Τα αποκτήματα του Έλγιν περιλαμβάνουν ακόμη αντικείμενα από άλλα κτίρια της Αθηναϊκής Ακρόπολης: το Ερέχθειο, που μεταβλήθηκε σε ερείπιο κατά τον ελληνικό αγώνα της Ανεξαρτησίας(1821-1833), τα Προπύλαια και τον Ναό της Αθηνάς Νίκης. Ο λόρδος Έλγιν πήρε περίπου τα μισά από τα γλυπτά του Παρθενώνα και από τα υπόλοιπα δημιουργήθηκαν εκμαγεία σε γύψο. Στη συλλογή των μαρμάρων δόθηκε το όνομα του

Λόρδου Έλγιν. Το πιο διάσημο, ίσως , από τα Ελγίνεια, είναι η Καρυάτιδα , που βρισκόταν μαζί με άλλες πέντε, στο Ερέχθειο, στην Ακρόπολη των Αθηνών.

Λέγεται ότι ο Ικτίνος εμπνεύστηκε τις Καρυάτιδες όταν παρακολούθησε ένα λατρευτικό χορό Παρθένων που γινόταν στα Καρυάτια , μια ιδιότυπη γιορτή των Καρυών της Λακωνίας, που ήταν αφιερωμένη στη θεά Άρτεμη. Φορούν ιωνικό χιτώνα και φέρουν στο κεφάλι τους ένα κάνιστρο, που παίζει το ρόλο κιονόκρανου.
ΜΟΥΣΕΙΟ ΠΕΡΓΑΜΟΥ- ΒΕΡΟΛΙΝΟ
Το κυριότερο έκθεμα είναι και αυτό που συναντάμε πρώτο. Πρόκειται για τον επιβλητικό Βωμό της Περγάμου (180-160 π.Χ.), ο οποίος ανακαλύφθηκε από Γερμανούς αρχαιολόγους σε εκσκαφές στη Μικρά Ασία γύρω στα 1880 και μεταφέρθηκε στο Βερολίνο για να ξαναχτιστεί στην αρχική του μορφή εντός του Μουσείου της Περγάμου. Αποτελούσε τμήμα ενός μεγαλύτερου αρχιτεκτονικού συγκροτήματος, μοντέλο του οποίου εκτίθεται επίσης στο μουσείο.

Ακριβώς απέναντι από τον Βωμό της Περγάμου υπάρχουν κομμάτια από τη ζωοφόρο με θέμα την Τιτανομαχία.
Επίσης την πρώτη αυτή αίθουσα πλαισιώνουν αρκετά καλοδιατηρημένα αγάλματα.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΕΡΜΙΤΑΖ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Ένα από τα πιο γνωστά εκθέματα του μουσείου είναι η Αφροδίτη της Ταυρίδας. Το άγαλμα αυτό κατασκευάστηκε τον 3ο ή 2ο π.Χ. αιώνα και είναι αντίγραφο, αλλά όχι πιστό, ενός από τα πιο περίφημα έργα του 4ου π.Χ αιώνα του Πραξιτέλη, της Κνιδίας Αφροδίτης. 
Με το εκφραστικό πρόσωπο και το καλλίγραμμο κορμί, προκάλεσε θαυμασμό που έφτανε ενίοτε στο πάθος, σε σημείο, που πολλοί ταξίδευαν στην Κνίδο για να τη δουν. Κατά τους Ελληνιστικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους, αντιγράφηκεπερισσότερο από κάθε άλλο γλυπτό. 
Η Αφροδίτη του Ερμιτάζ είναι το πρώτο έργο αρχαίας τέχνης που έφτασε στην Αγία Πετρούπολη, ο Μέγας Πέτρος την απέκτησε ύστερα από μακρές διαπραγματεύσεις με τον πάπα.

ΜΟΥΣΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ
Ο Δισκοβόλος του Μύρωνα. 
Το άγαλμα τοποθετείται στυλιστικά στο τέλος του αυστηρού ρυθμού, πριν από την έλευση της όψιμης κλασσικής τέχνης. Απεικονίζει ένα γυμνό αθλητή της δισκοβολίας, ο οποίος λυγίζει τα γόνατά του και γέρνει έντονα προς τα εμπρός, στρέφοντας τον κορμό και το κεφάλι του προς τα δεξιά. Το δεξιό του πόδι πατάει σταθερά στο έδαφος, ενώ το αριστερό μόλις που στηρίζεται στα ακροδάχτυλα, τη στιγμή ακριβώς πριν συστραφεί γύρω από τον άξονά του για να εκσφενδονίσει το δίσκο που κρατάει στο χέρι του. Παρά την ένταση που αποτυπώνεται στο κορμί του, το πρόσωπό του διατηρεί μία γαλήνια εσωστρέφεια.

Αναρτήθηκε από ΠΕΤΡΟΣ ΜΥΛΩΝΑΣ

Ένα υπερσύγχρονο κτιριακό συγκρότημα Σχολείων
στο Κορωπί βγαλμένο από το μέλλον!

Πώς ένα υπερσύγχρονο κτιριακό συγκρότημα άλλαξε την καθημερινότητα των μαθητών, του εκπαιδευτικού προσωπικού αλλά και των ντόπιων κατοίκων.

Συνήθως το πρωί που πηγαίνω στη δουλειά περνάω μπροστά από το παλιό μου σχολείο. Κάθε φορά που το βλέμμα μου πέφτει επάνω του γυρίζω για λίγο πίσω στα χρόνια που ήμουν μαθητής.
Και παρότι ο χρόνος, όπως το συνηθίζει, με προστατεύει ανατρέχοντας συνηθίζει στις καλές αναμνήσεις, θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια τις ατέλειωτες ώρες μέσα σ’ εκείνο το επιβλητικό παλιό κτίριο. 
Τις βαριές καγκελόπορτες –ήταν φυλακές ανηλίκων πριν γίνει σχολείο-, το καλοριφέρ που ήταν πάντα των άκρων και λειτουργούσε είτε στο φουλ είτε καθόλου, τις σκουριασμένες μπασκέτες, τους μάλλον διακοσμητικούς ανεμιστήρες οροφής και τον αδιάκοπο θόρυβο από την παρακείμενη λεωφόρο.

Όταν είσαι αναγκασμένος να περνάς πολλές ώρες μέσα σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον, υπό οιεσδήποτε συνθήκες, έχεις την τάση να το συνηθίζεις και τελικώς να το αποδέχεσαι. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς και δεν σε πειράζει πια. 
Έτσι και ‘γω, σε κάποια ανύποπτη στιγμή, έπαψα να έχω πρόβλημα με την κατάσταση του σχολείου. Δεν το κατηγορώ για τις ευθύνες του εκπαιδευτικού συστήματος ή τις δικές μου επιλογές. Καμιά φορά μόνο αναρωτιέμαι πως θα ήταν, πως θα ήμουν εγώ αν το σχολικό περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγάλωσα ήταν διαφορετικό.

Ένα υπερσύγχρονο σχολείο που μοιάζει
βγαλμένο από το μέλλον
Έτσι, όταν μου είπαν ότι θα έχω την ευκαιρία να επισκεφτώ ένα καινούργιο, καινοτόμο σχολείο στο Κορωπί που έχει χρηματοδοτηθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση, φαντάστηκα απλώς ακόμη ένα καθαρό, φρεσκοβαμμένο κτίριο και τίποτα περισσότερο. 
Το υπερσύγχρονο σχολικό συγκρότημα στο Κίτσι του Δήμου Κρωπίας (νηπιαγωγείο, δημοτικό, 3ο Γυμνάσιο, 2ο Λύκειο) 
δεν έχει απολύτως καμία σχέση με όσα νόμιζα ότι ήξερα μέχρι σήμερα. 
Και φρόντισε να μου το αποδείξει από την πρώτη στιγμή που πέρασα την πύλη του. Από το υπόγειο μέχρι και την ταράτσα τα πράγματα είναι τόσο εντυπωσιακά όσο αυτά που γράφονται στις γραμμές που ακολουθούν.
Και τα τρία σχολικά κτίρια του συγκροτήματος είναι εξοπλισμένα με υπερσύγχρονα μέσα, ενώ τα πάντα μοιάζουν να είναι μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Προγράμματα ενεργειακής εξοικονόμησης, φωτοβολταϊκά, κλιματισμός, θέρμανση, συστήματα πυρανίχνευσης, τουαλέτες με φωτοκύτταρα και βρύσες με διακόπτες χρονοροής για να μην ξοδεύεται το νερό, (σ.σ. ειδικές τουαλέτες για ΑμΕΑ), ζεστό νερό χρήσης με ηλιακούς συλλέκτες, συστήματα προστασίας δακτύλων στις πόρτες και πλωτές σκάλες που απορροφούν τους κραδασμούς είναι μερικά μόνο από τα καινοτόμα χαρακτηριστικά τους.
Στα πιο εντυπωσιακά τμήματα των ολοκαίνουργιων κτιρίων συμπεριλαμβάνονται η αίθουσα πολλαπλών χρήσεων που είναι εξοπλισμένη με τα πλέον άρτια οπτικοακουστικά συστήματα για να υποστηρίξει οποιαδήποτε εκδήλωση, το εργαστήριο ηλεκτρονικών υπολογιστών που διαθέτει pc ανοιχτού λογισμικού raspberry τελευταίας τεχνολογίας, scanner ακόμη και 3D printer, η βιβλιοθήκη και φυσικά το εργαστήριο θετικών επιστημών.
Όπως μου εξήγησαν, μάλιστα, ολόκληρο το συγκρότημα έχει κατασκευαστεί με τις πιο υψηλές ηχοακουστικές απαιτήσεις έτσι ώστε η στάθμη του θορύβου να μην ξεπερνά ένα ορισμένο επίπεδο και πράγματι όσο βρισκόμουν εκεί δεν έφτασε στα αυτιά μου κανένας εξωτερικός θόρυβος. 
Μόνο ο διαπεραστικός ήχος του κουδουνιού και τα γρήγορα βήματα δύο παιδιών με σορτσάκια που ανέβαιναν τρέχοντας τα σκαλιά. Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, στο συγκρότημα έχει εγκατασταθεί και ένα απομακρυσμένο σύστημα παρακολούθησης που είναι σε θέση να ενημερώνει 24ώρες το 24ωρο για πιθανές βλάβες, διαρροές ακόμη και για το αν η στάθμη του διοξειδίου του άνθρακα έχει ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια!
«Τα παιδιά σέβονται το χώρο γιατί νιώθουν ότι τα σέβονται»

Την ώρα της ξενάγησης το προσωπικό του σχολείου και οι ειδήμονες του χώρου συνέχιζαν να μου επισημαίνουν μικρές, σχεδόν απαρατήρητες λεπτομέρειες, που έδειχναν το μεράκι και την αγάπη τους για τη δουλειά που έχουν κάνει. Δουλειά που οδήγησε στη βράβευση ολόκληρου του έργου το 2014 από το περιοδικό World Finance ως «Education Deal of The Year» σε παγκόσμιο επίπεδο.
Όμως, η καρδιά ενός σχολείου θα είναι πάντα τα παιδιά και το εκπαιδευτικό προσωπικό του. Πώς βλέπουν οι ίδιοι το καινούργιο τους σχολείο; «Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που προΐσταμαι ενός τέτοιου σχολείου, είναι ένα από τα πρώτα που προέκυψαν από τη σύμπραξη ιδιωτικού και δημόσιου τομέα» τόνισε η διευθύντρια του γυμνασίου κ.Ελισάβετ Μερκούρη και προσέθεσε με σιγουριά: 
«Tέτοια κτίρια δεν υπάρχουν στα συμβατικά σχολεία». 
Όσο για τη συμπεριφορά των μαθητών όταν πρωτομπήκαν στις αίθουσες, η Μερκούρη θυμάται: «Στην αρχή τα παιδιά ήταν λίγο «θηριάκια», ήταν μαθημένα αλλιώς. Τους είπα ότι αυτό ήταν ένα διαφορετικό σχολείο, ότι πρέπει πρώτα αυτά να το αγαπήσουν. Τώρα μαζεύουν και το παραμικρό σκουπιδάκι. Έχει πολύ μεγάλη σημασία το περιβάλλον. Γι’ αυτό πολλές φορές λέμε ότι η οικογένεια παίζει καθοριστικό ρόλο για την ανάπτυξη ενός παιδιού. Πόσο μάλλον όταν και το σχολείο είναι τόσο οργανωμένο. Ακόμη και το κτίριο, δηλαδή, υποβάλλει στα παιδιά την ανάγκη να συμπεριφέρονται καλύτερα».
Στην αλλαγή της συμπεριφοράς των παιδιών και του προσωπικού εστίασε και ο διευθυντής του λυκείου κ. Βαγγέλης Καλπίας. 
«Το κτίριο τους δίνει περισσότερα πράγματα και το σέβονται. Έχει αλλάξει η συμπεριφορά και των παιδιών και του προσωπικού» ανέφερε και για του λόγου το αληθές μου περιέγραψε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: 
«Κάποια στιγμή βρέθηκαν λίγα χαρτιά μέσα στην τουαλέτα. Τα παιδιά του λυκείου που είναι πιο μεγάλα, χωρίς να παρέμβει κανένας καθηγητής, μίλησαν στα παιδιά του γυμνασίου, βρήκαν ποιοι το έκαναν και εκείνα ήρθαν από μόνα τους και μας είπαν “εμείς το κάναμε, δεν θα ξαναγίνει”. Αυτό ήταν το μοναδικό επεισόδιο που είχαμε», εξήγησε.
«Άλλαξε η ψυχολογία γονέων και παιδιών»

Το σχολείο, όμως, δεν άλλαξε μόνο την συμπεριφορά των παιδιών αλλά και την ψυχολογία τους αφού αναβάθμισε την καθημερινότητά τους, ειδικά σε έναν δήμο όπως το Κορωπί που τα σχολικά συγκροτήματα δεν βρίσκονται τόσο κοντά το ένα στο άλλο όπως συμβαίνει π.χ. στο κέντρο της Αθήνας. «Tα δικά μου παιδιά ταλαιπωρήθηκαν αρκετά με τις αποστάσεις. Και στο δημοτικό είχαμε θέμα, πόσο μάλλον γυμνάσιο-λύκειο που δεν υπήρχε στην περιοχή» λέει η πρόεδρος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων κ. Παναγιώτα Δημητροπούλου και συνέχισε: 
«Όταν το έργο ολοκληρώθηκε, το οποίο θεωρώ ότι είναι ένα στολίδι για την περιοχή, δεν αναβάθμισε μόνο την περιοχή σαν εικόνα, αλλά και την ψυχολογία των γονέων και των παιδιών. Περιμέναμε 20 χρόνια για να γίνει. Ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα δεν περίμεναν τα παιδιά ότι θα έχουν ένα τέτοιο σχολείο». 
Για την ανεβασμένη διάθεση των παιδιών μας μίλησε και η κ. Γλυτσού Παρασκευή, μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων: «Το σχολείο έχει άριστη υλικοτεχνική υποδομή και αυτό που μας ευχαριστεί πάρα πολύ είναι πως από τη στιγμή που ήρθαμε εδώ το περιβάλλον είναι τόσο θετικό, τόσο προσιτό. 
Τα παιδιά το δέχτηκαν πολύ καλά. Ανέβηκε η διάθεσή τους. Δεν έχει καμία σχέση με τα υπόλοιπα δημοτικά σχολεία της περιοχής και νομίζω πως είναι εφάμιλλο των ιδιωτικών».

Το σχολείο ενίσχυσε και την εμπορική εικόνα της περιοχής

Σαν κέντρο μόρφωσης και εκπαίδευσης ένα καινούργιο σχολείο έχει, έτσι κι αλλιώς, θετική δυναμική. Δεν παύει όμως να αλληλεπιδρά και να ωφελεί σημαντικά και την τοπική κοινωνία αφού δημιουργεί γύρω του έναν εμπορικό «κύκλο». Αυτό διαπιστώνει για το σχολικό συγκρότημα του Κιτσίου και η κ. Πανούση – Θεοχάρη Σοφία, κάτοικος της περιοχής και επίσης μέλος του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων. «Αρχίζει και διαφαίνεται μια πιο “εμπορική” εικόνα στην περιοχή, πράγμα που ξέρουμε πόσο αναγκαίο είναι στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει ζήτηση για ξένες γλώσσες, φροντιστήρια, φούρνους, γυμναστήρια. Το σχολείο βοηθάει και την τοπική κοινωνία, γεγονός πολύ σημαντικό».
24 καινοτόμα σχολεία σε ολόκληρη την Αττική

Το εν λόγω έργο ήταν έτοιμο να υπογραφεί το 2011 αλλά «πάγωσε» λόγω της βαθιάς οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα. Χάρη στη βοήθεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τη χρηματοδότηση από το χρηματοδοτικό εργαλείο JESSICA, την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και ιδιωτικούς πόρους το έργο υπογράφηκε τελικώς το 2014 και ολοκληρώθηκε μέσα σε μόλις δύο χρόνια. Μαζί με το σχολείο στο Κορωπί, έχουν παραδοθεί 24 σχολικές μονάδες στην Αττική. Ο συνολικός προϋπολογισμός ανέρχεται στα 110 εκατ. ευρώ. Την ουσιαστική συμβολή της Ε.Ε. στην ολοκλήρωση του έργου μου επισήμανε και ο δήμαρχος Κρωπίας κ. Δημήτρης Κιούσης: «Τέτοια έργα που χρηματοδοτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σημαντικά γιατί το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων είναι πολύ περιορισμένο και αδυνατεί να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες της χώρας. Εμείς σαν δήμος προσπαθήσαμε να τελειώσει το σχολείο εμπρόθεσμα για να μην ταλαιπωρούνται και μετακινούνται οι μαθητές σε άλλα σχολεία. Αλλά και για να έχουμε σύγχρονες εγκαταστάσεις όπως αυτό το ΣΔΙΤ που πραγματικά απέδειξε ότι αξίζει να κάνουμε σχολεία μέσω συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
«Η επένδυση στη μόρφωση αποδίδει πάντα τον καλύτερο τόκο»

Όταν τελείωσε η ξενάγηση και ήρθε η ώρα φύγουμε το σχολείο είχε πια αδειάσει από παιδιά. Έξω στην πύλη περίμεναν τους γονείς τους δύο μαθητές, ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Μας χαιρέτησαν χαμογελώντας. Δεν ξέρω αν χαίρονταν για το καινούργιο τους σχολείο ή απλώς χαμογελούσαν γιατί έτσι κάνουν συνήθως τα παιδιά. Εδώ που τα λέμε, πιθανότατα ίσχυε το δεύτερο. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι στο δρόμο της επιστροφής είχα συνεχώς στο μυαλό μου κολλημένη εκείνη τη φράση που είπε κάποτε ο Αμερικανός πολιτικός, συγγραφέας και επιστήμονας Βενιαμίν Φραγκλίνος. «Η επένδυση στη μόρφωση (στη γνώση) αποδίδει πάντα τον καλύτερο τόκο».
Για περισσότερες πληροφορίες για τις επενδύσεις της Ε.Ε. μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα: https://europa.eu/investeu/home_el #InvestEU
_______________________
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΨΑΣΚΗΣ
by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki