Το έχεις νιώσει ποτέ;

Το έχεις νιώσει ποτέ;

Αυτό το αίσθημα, το να είσαι στα χαμένα, ζαλισμένος. Να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Όχι εξ αιτίας κάποιου γεγονότος σοβαρού, ή κάποιας κατάστασης εκτός ελέγχου…

Κάτι μέρες που είσαι από το πρωί στο πόδι, και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, έξω να έχει νυχτώσει. Και να κοιτάς τη μέρα σου, και να βλέπεις ότι τίποτα εξωφρενικό δεν έχεις κάνει πέραν από τα καθημερινά σου, και να αναρωτιέσαι πως πέρασε ξανά ο χρόνος, και να αναρωτιέσαι το γιατί, το γιατί όλα αυτά, το πιο το νόημα.

Και να είσαι έτσι, με τα πόδια σου πρησμένα, με το κεφάλι σου έτοιμο να σπάσει, και με πόνους σε όλο σου το σώμα, και να θέλεις μόνο να πας να κοιμηθείς, τίποτε άλλο. Να κοιμηθείς, να ξεκουραστείς, για να ξυπνήσεις την άλλη μέρα, και να ανταπεξέλθεις. Να ανταπεξέλθεις όμως σε τι; Πάλι στα ίδια, πάλι να τη βγάλεις καθαρή κουτσά στραβά, μέχρι το βράδυ, και να πέσεις ξανά για ύπνο.

Δεν ξέρω πως καλύτερα να σου περιγράψω την κατάσταση αυτή. Δεν ξέρω αν έχει κάποιο όνομα αυτό το αίσθημα.

Σου γράφω γιατί πιστεύω, πως δεν το νιώθω μόνον εγώ. Σου γράφω για να σου πω, πως δεν είσαι ο μόνος. Δεν ξέρω αν κάπως σε παρηγορεί, αλλά δεν είσαι ο μόνος που το νιώθει.

Σου γράφω για να σου πω ένα, άντεξε…Πως η Ανάσταση, μετά τη σταύρωση έρχεται πάντα.

Σου γράφω, ίσως, γιατί έχω και εγώ ανάγκη τα ακούσω…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc. 

e-psyxologos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όλη μας η ζωή

Να είναι γεμάτο το στομάχι. Να ικανοποιούνται οι ορμές. 

Να ξεχαρμανιάζουμε κάθε τόσο. 

Και να περνάμε καλά. Μια ζωή την έχουμε.

Μόνο αυτά. Σε πέντε φράσεις όλη η ζωή μας.

Και την υγειά μας βέβαια να έχουμε, για να μπορούμε να συνεχίζουμε ακάθεκτοι την καλοπέραση μας.

Και ναι. Να παλεύουμε, να προσπαθούμε, να αγωνιζόμαστε, για να εξασφαλίσουμε όμως πως και αύριο θα βιώσουμε την ίδια ηδονή.

Και να κάνουμε και καμιά φιλανθρωπία, να δίνουμε και καμιά βοήθεια σε κανέναν κακόμοιρο, έτσι για να νιώθουμε και εντάξει με την συνείδησή μας.

Και όχι. Να μην πειράζουμε κανέναν. Την δουλειά μας μόνο να κοιτάμε. Όχι από αγάπη. Όχι. Αλλά για να έχουμε πάτημα να μην μας πειράξει και κανείς.

Και να φοβόμαστε μην γίνει τίποτα και χάσουμε την βόλεψή μας. Και να φοβόμαστε μην κάτι πάει στραβά, κάτι εκτός προγράμματος, και τρέχουμε και δεν φτάνουμε μετά.

Αυτή είναι η ζωή μας. Αυτή, κατάντησε να είναι…

Τυφλωθήκαμε οι άνθρωποι. 

Κτηνοποιηθήκαμε. Σκληρύναμε. 

Χάσαμε τις ρίζες μας. 

Χάσαμε τον λόγο ύπαρξης μας. 

Χάσαμε τον προορισμό μας.

Ας είναι… Αλλάζει το πράγμα. Σηκώνει, να το πάρουμε ξανά από την αρχή. Δεν είναι εύκολο. Γίνεται. Θέλει μετάνοια όμως. Μετάνοια.

Μετάνοια, γιατί εκτός από όλα αυτά, θα χάσουμε και την ψυχή μας.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι