Δεν την λες και την καλύτερη χρονιά το 2023

Πάει και το 2023 !

Δεν είναι που είχαμε την τραγωδία των Τεμπών, που χάθηκαν άδικα 57 άνθρωποι.

Δεν είναι που κάηκαν τα πάντα ...

Δεν είναι που πνίγηκαν οι πάντες, κι ακόμα υποφέρουν ... από τις βιβλικές καταστροφές

Δεν είναι οι σεισμοί που έγιναν, Τουρκία, Συρία, Μαρόκο ... με 70 χιλιάδες νεκρούς

Δεν είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία ... 

Δεν είναι η εισβολή στη Γάζα και τα 8.000+ παιδάκια που μέχρι τώρα χάθηκαν

Δεν είναι οι 700+ ψυχές που πνίγηκαν ανοιχτά της Πύλου 

Δεν είναι τα δυο πραξικοπήματα στην Αφρική, στον Νίγηρα και στην Γκαμπόν

Δεν είναι ο εμφύλιος στο Σουδάν

Δεν είναι η επίθεση στο Ναγκόρνο Καραμπάχ

Δεν είναι ούτε αυτή η Τεχνητή Νοημοσύνη(;), που έχει κατακλέψει τις εργασίες των ειδικών και την ρωτάς και απαντάει και θα ... σώσει τον κόσμο.

Είναι και η ανησυχία των ηθοποιών του Χόλιγουντ, που θα τους κλωνοποιήσουν και δεν θα παίρνουν προμήθεια.

Είναι κι αυτή η ακρίβεια που δεν έχει προοπτική ... κατάπαυσης. Όλοι θα φτωχύνουμε και κάτι σαν φεουδαρχία μας βλέπω, με ωριαίους δούλους και ανάλογη εργασία υποτέλειας.

Δηλαδή, πέστε μου, τι στο καλό κάνει αυτή η ρημάδα η Ανθρωπότητα. 

Δηλαδή, πέστε μου ένα καλό που έγινε, έτσι να χαρώ, επειδή κινδυνεύω να πάω από κατάθλιψη.

Αλλά είναι και αυτά τα μαχαιρώματα, που πας να βγεις μια βόλτα και σου την πέφτουν κάτι τύποι της γειτονιάς και πας καλιά σου.

Και κάναμε και εισαγωγή χουλιγκάνους και διάφορους άλλους μυστήριους τύπους.

Δεν είναι η βία στα παιδιά μας, που ορμάνε παρέες παιδιών σε άλλα παιδιά να του αρπάξουν το κινητό του. Ορμάνε σε άλλα παιδιά, επειδή δεν είναι οπαδός της δικής τους ομάδας. Αλλά τώρα πια, ορμάνε και έτσι για πλάκα.

Εκείνο που με τρομάζει πιο πολύ, είναι η έκπτωση των αξιών. Είναι η εξαφάνιση του συνάνθρωπου, είναι που καλλιεργείται συστηματικά η ατομικότητα και το ΕΓΩ

Σ' αυτό το 2023 κόντεψαν να μου πάρουν την Ελπίδα, την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος έχει περιθώριο να σωθεί, να ξαναβρεί την ανθρωπιά του, να έρθει η ʹʹἌνωθεν Εἰρήνηʹʹ στον κόσμο.

Επειδή όσο ζω, θα ελπίζω.

 

Το Χαμομηλάκι

Βασιλόπιτα κέικ!!

Επειδή οι έτοιμες δεν χαρίζουν τη μοσχοβολιά τους 

στο σπίτι, ας φτιάξουμε μαζί με τα χαμομηλάκια μας 

τη βασιλόπιτα!! 

.

Μικρασιάτικη βασιλόπιτα

Μια πολύ νόστιμη βασιλόπιτα, σαν κέικ.      

Vasilopita - Greek Saint Basil’s New Year's Cake             

Υλικά για το μείγμα 1

• 300 γραμμάρια βούτυρο
• 250 γραμμάρια  άχνη ζάχαρη
• ξύσμα από 1 – 2 πορτοκάλια
• 1 βανίλια
• 1/2 κουταλάκι μοσχοκάρυδο
• 1 γραμμάρια  μαστίχα
• 1 συσκευασία μαχλέπι

Υλικά για το μείγμα 2

• 200 γραμμάρια  αυγά - 75 γραμμάρια  γάλα

Υλικά για το μείγμα 3

• 400 γραμμάρια  αλεύρι - 1 κουτ. σούπας μπέκιν πάουντερ

.

ΕΚΤΕΛΕΣΗ:

• Χτυπάμε το βούτυρο και άχνη πολύ καλά μέχρι να αφρατέψουν.
• Προσθέτουμε όλα τα υπόλοιπα υλικά του πρώτου μείγματος (αφού τα έχουμε θρυμματίσει στο μπλέντερ με μια κουταλιά ζάχαρη).
• Προσθέτουμε τα υλικά του μείγματος Β σιγά σιγά.
• Βγάζουμε τον κάδο από το μίξερ και προσθέτουμε το μείγμα Γ και ανακατεύουμε πολύ σιγά με μια κουτάλα. 
• Βουτυρώνουμε – Αλευρώνουμε μια φόρμα κέικ και 
• Ψήνουμε το κέικ σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για 45-50 λεπτά, αφού πρώτα έχουμε αλείψει το πάνω μέρος του κέικ με ένα κρόκο αυγού.

από topsyntages

Εγκυκλο-παιδικά: Η Πρωτοχρονιά στον... χωροχρόνο

Μια φορά και ένα καιρό, οι άνθρωποι αποφάσισαν
να χωρίσουν τον χρόνο (την έννοια) σε μέρες, μήνες και έτη.
Μερικά από τα ημερολόγια βασίζονται στη θέση του ήλιου, άλλα στη θέση της σελήνης και άλλα και στα δύο ταυτόχρονα.
Σε κάθε γωνιά του πλανήτη, υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για αυτό που λέμε «πρωτοχρονιά».

Πολλά χρόνια πριν...

Στην αρχαία Αίγυπτο...

Στην Αίγυπτο των αρχαίων χρόνων, η πρωτοχρονιά γιορταζόταν όταν «γέμιζε» ο Νείλος ποταμός, δηλαδή περίπου στα τέλη Σεπτεμβρίου. Η υπερχείλιση του Νείλου ήταν ζωτικής σημασίας, γιατί, χωρίς αυτήν οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν τις σοδειές τους. Κατά την ημέρα της αιγυπτιακής Πρωτοχρονιάς, αγάλματα του Θεού Άμμωνα και της συζύγου του, μεταφέρονταν με βάρκες στο Νείλο, με τους πιστούς να τραγουδούν, να χορεύουν και να δοξάζουν τον... Κύριο. Ακολούθως τα αγάλματα επιστρέφονταν στο Ναό.

Στη Βαβυλωνία...

Η Βαβυλωνία βρισκόταν εκεί που σήμερα εκτείνεται το Ιράκ. Η Πρωτοχρονιά των Βαβυλώνιων ήταν την άνοιξη και σήμαινε για τους πολίτες την απόλυτη ελευθερία ως και ασυδοσία. Κατά τη διάρκεια των εορτασμών, ο βασιλιάς γυμνωνόταν από τα ρούχα του και έφευγε μακριά από τη χώρα, για μερικές μέρες, με αποτέλεσμα οι υπήκοοι να μπορούν να κάνουν ό,τι επιθυμούν, χωρίς κανέναν έλεγχο. Η χαρά των κατεργαρέων όμως δεν κρατούσε πολύ, αφού σύντομα ο Βασιλιάς επέστρεφε εν μέσω περίλαμπρης τελετής και φορώντας τα καλύτερα και πιο ακριβά φορέματά του, για να διαψεύσει τις περί του αντιθέτου προσδοκίες. Και έτσι, όλοι επέστρεφαν στις δουλειές τους και... στους πάγκους τους. Όλη αυτή η ιστορία, σήμαινε για τους Βαβυλώνιους ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή τους.

Οι Ρωμαίοι...

Για πολλά χρόνια, οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά, την πρώτη Μαρτίου. Το 46 π. Χ. όμως, ο Ιούλιος Καίσαρας άρχισε ένα νέο ημερολόγιο, αυτό που χρησιμοποιούμε και σήμερα, με αποτέλεσμα να θεωρείται πρώτη του χρόνου, η πρώτη Ιανουαρίου. Ο μήνας αυτός έχει πάρει το όνομά του από το Θεό των Ρωμαίων Ιανό (Janus), o οποίος πάντα απεικονίζεται με δύο πρόσωπα, με το ένα να κοιτάζει πίσω στον παλιό χρόνο και το άλλο, μπροστά, στο νέο έτος. Οι γιορτές των Ρωμαίων ονομάζονταν Calends (calendar=καλαντάρι=ημερολόγιο) και οι άνθρωποι στόλιζαν τα σπίτια τους και αντάλλασσαν δώρα. Οι σκλάβοι έτρωγαν μαζί με τους αφέντες τους και μπορούσαν να κάνουν ό,τι επιθυμούσαν.

 

Οι Κέλτες...
Πρέπει να είναι συντοπίτες με τον Σαρλ ντε Γκολ, αυτός ο λαός, καθώς ζούσε σε μια περιοχή της Γαλλίας, που λεγόταν Γκολ, αλλά και σε μερικά μέρη της Βρετανίας, πριν την άφιξη των Ρωμαίων. Οι πρωτοχρονιάτικες γιορτές τους ονομάζονταν Samhain και διεξάγονταν το τέλος Οκτωβρίου, αφού η λέξη σημαίνει «το τέλος του καλοκαιριού» (summer 's end). Οι Κέλτες λοιπόν, μαζεύονταν όλοι μαζί για να κρατήσουν μακριά τα φαντάσματα των νεκρών, που επέστρεφαν για να κυνηγήσουν τους ζωντανούς.  

 

Οι Εβραίοι...
Το εβραϊκό νέο έτος ονομάζεται Ρος Χαναά. Πρόκειται για την ιερή στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι αναλογίζονται τα λάθη του παρελθόντος και υπόσχονται να μην τα επαναλάβουν στο μέλλον. Ειδικές τελετές γίνονται στις Συναγωγές με τα παιδιά ντυμένα σε ειδικά ρούχα. Οι γυναίκες ψήνουν το πρωτοχρονιάτικο ψωμί, ενώ άφθονη είναι η κατανάλωση φρούτων, ώστε οι άνθρωποι να μην ξεχνάνε την περίοδο της σοδειάς.

Οι Μουσουλμάνοι...

Το μουσουλμανικό ημερολόγιο βασίζεται στις φάσεις της Σελήνης, με αποτέλεσμα η πρώτη του έτους να προκύπτει 11 μέρες νωρίτερα κάθε χρόνο.
Στο Ιράν, την πρώην Περσία, η πρωτοχρονιά γιορτάζεται στις 21 Μαρτίου και λίγες μέρες πριν, οι άνθρωποι βάζουν λίγους σπόρους σιταριού σε ένα πιατάκι για να μεγαλώσουν. Μέχρι την ημέρα της Πρωτοχρονιάς, οι σπόροι δίνουν καρπούς, ώστε να θυμίζουν την άνοιξη και το ξεκίνημα μια νέας ζωής. 

Οι Ινδουιστές...
Οι περισσότεροι ινδουιστές ζουν στην Ινδία, αλλά δεν γιορτάζουν όλοι την Πρωτοχρονιά κατά τον ίδιο τρόπο, ούτε καν την ίδια περίοδο.
Στη Δυτική Βεγγάλη, φοράνε λουλούδια την πρωτοχρονιά, δείχνοντας προτίμηση σε εκείνα που έχουν χρώμα ροζ, κόκκινο, μοβ ή άσπρο. Οι γυναίκες πάντως προτιμούν τα άνθη σε χρώμα κίτρινο, που είναι και το χρώμα της άνοιξης.
Στην Κεράλα, στη Νότια Ινδία, οι μαμάδες βάζουν φαγητό, λουλούδια και μικρά δώρα σε ένα δίσκο. Την ημέρα της πρωτοχρονιάς, τα πιτσιρίκια κρατάνε τα μάτια τους κλειστά μέχρι να οδηγηθούν μπροστά στο... δίσκο με τα δώρα και η συνέχεια είναι αυτονόητη.
Στην Κεντρική Ινδία, την ημέρα της Πρωτοχρονιάς τοποθετούνται στο εξωτερικό των κτιρίων πορτοκαλί σημαίες.
Γενικά, οι ινδουιστές σκέφτονται κατά την πρωτοχρονιά, κυρίως τη θεά της υγείας, Λαξμί... και καλά κάνουν.

Στην Άπω Ανατολή...

Οι Ιάπωνες...
Στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, ο νέος χρόνος γιορτάζεται την πρώτη Ιανουαρίου, ωστόσο οι Ιάπωνες κρατάνε ακόμα μερικές πεποιθήσεις από τη μακραίωνη θρησκεία τους, που ονομάζεται Σίντο. 

Για να κρατήσουν μακριά τα κακά πνεύματα, κρεμάνε ένα σκοινί από άχυρο στις πόρτες των σπιτιών τους, συμβολίζοντας την ευτυχία και την καλή τύχη. Για να είναι μάλιστα σίγουροι οι Γιαπωνέζοι, ότι ο νέος χρόνος θα τους φέρει τύχη, φροντίζουν να... σκάνε στα γέλια, την ώρα που μπαίνει το νέο έτος.

Οι Κινέζοι...
Ο κινεζική πρωτοχρονιά γιορτάζεται κάπου ανάμεσα στις 17 Ιανουαρίου και τις 19 Φεβρουαρίου, όταν έχει Νέα Σελήνη και ακούει στο όνομα Γουάν Ταν. 

Σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν βρίσκονται οι Κινέζοι, γιορτάζουν αυτή τη μέρα, με ιδιαίτερο ενθουσιασμό και πολλά... φανάρια. Χιλιάδες φανάρια «σηκώνονται» για να φωτίσουν το δρόμο, ώστε ο Νέος χρόνος να μην σκοντάψει καθώς θα μπαίνει!

Και στη Δύση;

Στις ΗΠΑ, ο εορτασμός του Νέου έτους δεν γίνεται χωρίς μπάντες, μουσικές και διακοσμήσεις, ενώ το ποδόσφαιρο κατέχει περίοπτη θέση στις συνήθειες των Αμερικανών, κατά την πρώτη του έτους.
 
Στη Γηραιά Ήπειρο, ο νέος χρόνος είναι η εποχή των προκαταλήψεων, ενώ σε μερικές περιοχές της Αυστρίας και της Ελβετίας, οι κύριοι και οι κυρίες βάζουν τα καλά τους, για να τιμήσουν τη μέρα του Αγίου Σιλβέστρου. Το 314 μ.Χ. ο Πάπας Σιλβέστρος, είχε καταφέρει να πείσει τους πιστούς ότι μπόρεσε να συλλάβει ένα τρομερό θαλάσσιο τέρας. Σύμφωνα με τις δοξασίες, το τέρας αυτό θα κατάφερνε να απελευθερωθεί το έτος 1000 και να καταστρέψει τον κόσμο. Μια και κάτι τέτοιο δεν συνέβη, όλοι ήταν ευχαριστημένοι για την καλή δουλειά του Σιλβέστρου και τον τιμούν έτσι, μέχρι και σήμερα.
 
Στη Σκωτία, 

η πρωτοχρονιά ονομάζεται Hogmanay. Σε μερικά χωριά, οι κάτοικοι αφήνουν αναμμένα βαρέλια γεμάτα μπύρα να κυλήσουν στους δρόμους και όταν αυτά σκάσουν, τότε ο νέος χρόνος έχει την άδεια να... μπει. 

Οι Σκωτσέζοι, όπως και εμείς, πιστεύουν στο ποδαρικό, έχουν όμως ιδιαίτερες προτιμήσεις, καθώς την καλή τύχη θα φέρει μόνο κάποιος που είναι μελαχρινός και μπαίνει στο σπίτι κρατώντας ένα δωράκι, έστω και συμβολικό.

πηγή

Αν το σχολείο δεν κάνει καλύτερο τον άνθρωπο, γιατί υπάρχει;

Τα χρόνια περνάνε μαζί τους και οι δεκαετίες και εμείς στον ίδιο πάντα δρόμο, στον πατημένο δρόμο, που ξέρουμε ότι δεν οδηγεί στην πρόοδο…
Γιατί δεν αναρωτιόμαστε για ποιο λόγο υπάρχει το σχολείο; 

Έχουμε βρει έναν μόνο σκοπό και το βλέμμα μας είναι μόνιμα εκεί. Δεν στοχαζόμαστε μήπως υπάρχει και κάτι άλλο. Δεν προβληματιζόμαστε γιατί το σχολείο δεν συνεργεί αποφασιστικά στην πραγματική κοινωνική εξέλιξη. Δεν συζητάμε μήπως κάτι δεν πάει καλά.

Κι όμως το σχολείο έχει στην καταστατική του σύσταση και άλλους σκοπούς και όχι μόνο μια καλή επαγγελματική προοπτική – που και αυτή στους σημερινούς δύσκολους καιρούς είναι στομωμένη. 

Το σχολείο έχει γεννηθεί για να δίνει σε κάθε κοινωνία ένα μέλλον πιο φωτεινό, μια ζωή καλύτερη. 

Και το έργο του είναι προσδιορισμένο μέσα από την ιστορία και δεν μπορούμε να καμωνόμαστε ότι δεν το ξέρουμε…

Το σχολείο έχει τρεις βασικές αποστολές.

Να μάθει Γράμματα και να δώσει ως μορφωτική αποστολή στους μαθητές μια ισχυρή Γενική Παιδεία. 

Να τους εμπνεύσει τη χαρά της γνώσης, έτσι ώστε σε όλη τους τη ζωή να έχουν πάντα ακόρεστη την επιθυμία της μάθησης και της έρευνας. Αλλά αυτή «η "γραμματοσύνη" είναι μια ποιότητα συνείδησης και όχι απλώς κατάκτηση μιας ηθικά ουδέτερης τεχνικής» (Θ. Γέρου).

Να εντάξει παιδιά και νέους στην κοινωνία με τέτοιο τρόπο, ώστε να είναι δημιουργικοί και ενεργοί πολίτες. 

Να μάθουν να ζουν αρμονικά με σεβασμό στον άλλον, με ανεκτικότητα και αλληλεγγύη. 

Να αγωνίζονται για το κοινό καλό – ναι υπάρχει… -, για δικαιοσύνη και ελευθερία, για χειραφέτηση και αυτοπραγμάτωση.

Να εξανθρωπίσει το χαρακτήρα τους και να εξευγενίσει τη συμπεριφορά τους. 

Να τους διαπαιδαγωγήσει σε ένα ανθρωπιστικό αξιακό πεδίο. Να κάνει τον άνθρωπο καλύτερο. Να τον ασκήσει με πάθος στην αγάπη.
Το σχολείο δεν υπάρχει για να παρέχει μόνο γνώσεις! 

Η γνώση από μόνη της δεν οδηγεί σε ξέφωτα. 

Η βαρβαρότητα σε όλη τη ροή της ιστορίας έχει συνδεθεί με αιχμές της γνώσης. Και μόνο την εξέλιξη των όπλων να εξετάσει κάποιος θα κατανοήσει ότι ένα μεγάλο μέρος της γνώσης εντάχθηκε στον αφανισμό του ανθρώπου. Αλλά και σήμερα ποια είναι πιο κερδοφόρα μαζική επιχείρηση σε παγκόσμια κλίμακα από τη βιομηχανία των όπλων;

Μπορεί το σχολείο από μόνο του να αντιπαλέψει τη βαρβαρότητα; 
Προφανώς και όχι. 

Μπορεί όμως να την αμφισβητήσει και να ρίξει σπόρους μιας ουμανιστικής θεώρησης της ζωής. Μπορεί να καλλιεργήσει ένα σχήμα παιδείας και πολιτισμού, που θα δίνει σε κάθε πολίτη τη δυνατότητα δημιουργικού στοχασμού και κουλτούρας αμφισβήτησης των τόσων και τόσων διακρίσεων που επιβάλλουν οι κάθε λογής μορφές εξουσίας, η αμάθεια και η προκαταλήψεις. 

Γιατί αν δεν κάνει το έργο αυτό το σχολείο, τότε ποιος;

Μπορεί το σχολείο να διαμορφώσει μια κοινωνία δημοκρατική, πλουραλιστική, ουμανιστική ή πολύ περισσότερο να ανατρέψει την κρατούσα εμπορευματική οργάνωση; 

Προφανώς όχι! 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά οι θεωρίες αναπαραγωγής και οι ταξικές αναλύσεις εκτιμούν ότι αναπαράγει την κεφαλαιοκρατική εξουσία, όπως όλοι οι θεσμοί των σύγχρονων κοινωνιών: αστυνομία, ΜΜΕ, φυλακή, κράτος, παραγωγή, διοίκηση κλπ. 

Είναι μόνο αυτή η όλη λειτουργία του σχολείου και της εκπαίδευσης; Δεν είναι και θεσμός προαγωγής του ορθολογισμού και των διαφωτιστικών ρευμάτων; 

Τα Γράμματα και η Μόρφωση δεν είναι πεδία καλλιέργειας της ανεξαρτησίας του πνεύματος; 

Και αν δεν μπορούν αυτά τα πεδία να αμφισβητήσουν την επικυριαρχία της εξουσίας στον άνθρωπο και να θέσουν βάσεις για μια κοινωνία προόδου, τότε ποιος;

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά στο θέμα μας, μια βαθιά αντιδραστική θέση και πλήρως ανορθολογική προκατάληψη με μερικές ενδεικτικές όψεις: ότι ο καλός άνθρωπος ή είναι υπόθεση της θρησκείας ή είναι μια εξέλιξη που προκύπτει μόνη της ή ότι δεν συμφέρει να είναι είσαι καλός, γιατί θα σε εκμεταλλευτούν. Όλα αυτά είναι εκτιμήσεις εκτός πραγματικότητας.
Ο καλός άνθρωπος – που αγωνίζεται συγκροτημένα και με πάθος για τη συνολική πρόοδο του κοινωνικού του περιβάλλοντος – μπορεί περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον να βρει και να δημιουργήσει την ομορφιά της ζωής, να διαμορφώσει μια άρτια προσωπικότητα, να γευθεί τις χαρές του κόσμου, να νιώσει την πληρότητα του εαυτού του!
Ο μεγάλος παιδαγωγός Π. Φρέιρε αναδεικνύει τον βασικό πυρήνα της αγωγής, την πρώτη ευθύνη του σχολείου. 

«Σ’ όλα τα στάδια της απελευθερωτική τους πάλης, οι καταπιεζόμενοι πρέπει να βλέπουν τον εαυτό τους ως ανθρώπους που αγωνίζονται να κατακτήσουν τον οντολογικό και ιστορικό τους προορισμό και που δεν είναι άλλος από την ολοκλήρωσή τους ως ανθρώπινες υπάρξεις».

alfavita
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα ακαταλαβίστικα Κάλαντα της Πρωτοχρονιάς!!

Ακαταλαβίστικα φαίνονται, εκ πρώτης όψεως 😃

Αν τα διαβάσουμε σωστά καταλαβαίνουμε πόσο περίτεχνα συνδυάζονται οι ευχές με τις γαλιφιές στην κυρά του σπιτιού για να δώσει γενναίο μποναμά 😃

Αρχιμηνιά κι Αρχιχρονιά

ψηλή μου δεντρολιβανιά

κι αρχή καλός μας χρόνος

Εκκλησιά με άγιο θρόνο (1).

Αρχή που βγήκε ο Χριστός
Άγιος και Πνευματικός,
στη γη να περπατήσει
και να μας καλοκαρδίσει.

Άγιος Βασίλης έρχεται, 

για δεν μας καταδέχεσαι;

από την Καισαρεία,

συ 'σαι αρχόντισσα κυρία.

Βαστά εικόνα και χαρτί

ζαχαροκάντιο(2) ζυμωτή

χαρτί και καλαμάρι

δες και με - δες και με το παλικάρι.

Το καλαμάρι έγραφε,
τη μοίρα μου την έλεγε (3)
και το χαρτί-και το χαρτί ομίλει
Άγιε μου-Άγιε μου καλέ Βασίλη.

1. προφανής η αναφορά στην Αγία Σοφία με την οποία συγκρίνεται η αρετή και η μεγαλοσύνη της νοικοκυράς.
2. τόσο γλυκιά σαν να σε ζύμωσαν με ζάχαρη και κάντιο
3. να και οι προλήψεις για καλή τύχη και εύνοια της μοίρας!! 

Posted by hamomilaki

Να παλεύεις για το καλύτερο, αλλά...

Η βαρετή δουλειά σου είναι το όνειρο των ανέργων.

Το μικρό σου σπίτι είναι το όνειρο των άστεγων.

Τα λίγα σου λεφτά είναι το όνειρο αυτών που δεν έχουν τίποτα.

Το ανήσυχο παιδί σου είναι το όνειρο αυτών που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά.

Να είσαι πάντα ευγνώμων για ό, τι έχεις....

Αλλά να προσπαθείς και για το καλύτερο....

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Έλληνας έχει πάντα τη σωστή απάντηση...

Έξω από το Νομισματικό Μουσείο ένας τύπος κρατάει ένα τρίγωνο
και λέει το «αρχή μηνιά κι αρχή χρονιά». 
Τον προσπερνάω και μου φωνάζει να του δώσω κάτι.

—Μα δεν έχουμε Πρωτοχρονιά.
—Αυτό σε πείραξε; Όλα τ' άλλα τα βρίσκεις λογικά στη Χώρα; μου απαντάει.
—Έχεις δίκιο. Του έδωσα αμέσως κάτι.

Γέλασε και μου είπε:

Όλοι το ίδιο μου λένε κι όλοι μου δίνουν.

Πηγή.
Διαδώστε την «Ιδεοπηγή»

Η ιστορία του «Πάρτα Όλα»

Το κλασσικό και αγαπημένο παιγνίδι για μικρούς και μεγάλους, που παίζεται την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, με χρήματα ή όχι, για το καλό το νέου χρόνου.
Η πρώτη ημέρα του χρόνου είναι συνδεδεμένη με τυχερά παιχνίδια για το γούρι, για να πάει καλά η νέα χρόνια. Μεταξύ αυτών είναι και το κλασσικό σε όλους μας «Πάρτα Όλα».

Μια μακρά ιστορία
Το παιγνίδι έλκει την καταγωγή του από την αρχαία Ρώμη και από εκεί διαδόθηκε στην Ευρώπη. Υπάρχουν αναφορές ότι παιζόταν στην Αγγλία τον 18ο αιώνα με την ονομασία teetotum, όπως ονομάζεται και σήμερα στα αγγλικά. (απαντάται και την ονομασία «Put and Take»). 

Ένα είδος «πάρτα όλα» με την ονομασία ντρέιντελ (dreidel) παίζεται από τους Εβραίους κατά την εορτή της Χανουκά, ενώ με την ονομασία perinola το συναντάμε στις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Οι όροι του παιχνιδιού
Στο επίκεντρο του παιγνιδιού βρίσκεται μία σβούρα, κοκάλινη παλιότερα, πλαστική σήμερα, στις έξι πλευρές της οποίας αναγράφονται οι εντολές προς τους παίκτες και συγκεκριμένα:Πάρε ένα
Βάλε ένα
Πάρε δύο
Βάλε δύο
Πάρτα όλα
Βάλτε όλοι

Αρχικά, οι παίκτες που συμμετέχουν στο παιγνίδι συμφωνούν για τη συνεισφορά τους στην μπάγκα, που μπορεί να είναι χρήματα, μάρκες ή και φασόλια παλιότερα, όταν το παιγνίδι γίνεται καθαρά για ψυχαγωγικό σκοπό. 

Ο πρώτος παίχτης στριφογυρίζει τη σβούρα και περιμένει αυτή να «καθίσει», οπότε διαβάζει την εντολή τής πάνω πλευράς και πράττει αναλόγως. Ακολουθεί ο δεύτερος, ο τρίτος κ.ο.κ.

Όταν η εντολή είναι «πάρε ένα ή δύο», ο παίκτης κερδίζει από την μπάγκα μία ή δύο μονάδες, ενώ στο «βάλε ένα ή δύο» βάζει στη μπάγκα μία ή δύο μονάδες. 

Στην εντολή «βάλτε όλοι» συνεισφέρουν στην μπάγκα όλοι οι παίχτες από μία μονάδα, ενώ στο «πάρτα όλα» ο τυχερός τινάζει την μπάγκα στο αέρα.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Για μια καλύτερη χρονιά

Εύχομαι το 2024 να διώξει τις "μάσκες" από τη ζωή μας και να φέρει τις ηθικές αξίες που χρόνια τώρα έχουμε ξεχάσει και τότε...

ο κόσμος θα γίνει καλύτερος.

Ας μιλήσουμε πραγματικά για Αγάπη, Συγχώρεση, Ταπεινότητα. 

Ας γίνουμε συνειδητοποιημένοι πολίτες. 

Οφείλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας έναν καλύτερο κόσμο.

Ας αγαπήσουμε το σώμα μας, ας φροντίσουμε την ψυχή μας, ας κάνουμε δεύτερες σκέψεις, πριν μιλήσουμε "επί παντός επιστητού", ας μην υποτιμάμε ούτε το μυρμήγκι, ... ...

 

Άρια Β. Γ.

Το Χαμομηλάκι

Αυτά που ποθούμε στη ζωή μας, Ευτυχία, Ελευθερία, Πνευματική Γαλήνη...

... τ’ αποκτούμε, αφού πρώτα τα προσφέρουμε εμείς σε κάποιον άλλο.

Αλληλεγγύη: η συνισταμένη των αξιών

Το όραμα για τη δημιουργία μιας “ιδανικής κοινωνίας” στηρίζεται στις πανανθρώπινες αξίες που η κλασική Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. και ο ευρωπαϊκός Διαφωτισμός του 18ου αιώνα δημιούργησαν.

Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα-ατομικά, κοινωνικά, πολιτικά.

Τρεις είναι ίσως οι πιο σημαντικές.

Πρώτη και θεμελιώδης αξία για την ύπαρξη ενός όμορφου κόσμου είναι η ελευθερία.

Ο Βολταίρος ονομάζει ελευθερία «το να μπορώ ανεμπόδιστα να κινούμαι ή να στέκομαι, σύμφωνα με την εκλογή του πνεύματός μου». Όταν, δηλαδή, ο άνθρωπος έχει «ιδίαν» βούληση, διαθέτει τον εαυτό του, ρυθμίζει τη ζωή του, παίρνει και εκτελεί τις αποφάσεις του κατά τη δική του κρίση, σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τα συμφέροντά του με την υποχρέωση, όμως, να σέβεται το αντίστοιχο δικαίωμα των άλλων στο πλαίσιο της συνύπαρξης.

Αυτή η μορφή της ελευθερίας, που αποτελεί την κοινωνική ελευθερία, αποκτά το πραγματικό της νόημα, όταν γίνει το σκαλοπάτι για την απόκτηση της εσωτερικής ελευθερίας. Με αυτήν την τελευταία μπορεί να ελέγξει τις ενστικτώδεις αντιδράσεις του και να ρυθμίζει τη συμπεριφορά του σύμφωνα με τις αρχές, τις αξίες που θέτει ο ίδιος, τις αιώνιες αξίες της δικαιοσύνης, της αλήθειας, της αγάπης. Με λίγα λόγια εσωτερική ελευθερία σημαίνει αυτοδέσμευση του εαυτού σου, στροφή στην Αρετή.

Η δεύτερη αξία αφορά τη δικαιοσύνη.

Κατά τον Πλάτωνα, στο έργο του «Πολιτεία», από τις τέσσερις αρετές, Σοφία, Ανδρεία, Σωφροσύνη, Δικαιοσύνη, που πρέπει να χαρακτηρίζουν την ιδεώδη πολιτεία, η Δικαιοσύνη αποτελεί το θεμέλιο λίθο της. Βασική αρχή της είναι η θέση ότι κάθε πολίτης εργάζεται μόνο στο αντικείμενό του και επομένως συνεισφέρει από το πόστο του στην κοινωνική πρόοδο. Γι’αυτό «αποστολή του κράτους είναι να φέρει με τη δικαιοσύνη στην κοινωνία των ανθρώπων αρμονία και τάξη» (Κ. Τσάτσος).

Αλλά και η σύγχρονη αντίληψη της δικαιοσύνης εκφράζει την πλατωνική προσέγγιση.

Αφού το άτομο, κάνοντας ελεύθερα τις επιλογές του, αξιοποιεί ή όχι τις ικανότητές του, απολαμβάνει ή όχι τα κοινωνικά αγαθά, υλικά και πνευματικά – εισόδημα, αγάπη, εκτίμηση, αναγνώριση, συντροφιά, σιγουριά-, με την προϋπόθεση ότι το κράτος δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους στην εκπαίδευση, την πληροφόρηση, τη γνώση, τη συμμετοχή. Επομένως, ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του προσφέρει στην κοινωνία και αμείβεται ανάλογα με την προσφορά του.

Τρίτη αξία, η συνισταμένη των προηγούμενων, είναι η αλληλεγγύη.

Ως αλληλεγγύη θεωρείται το ηθικό καθήκον της αλληλοβοήθειας, της υποχρέωσης που έχουν τα μέλη μιας ομάδας να υποστηρίζονται και να ενισχύονται αμοιβαία. Η συμπεριφορά αυτή αποκτά μεγάλη ηθική αξία, όταν αποτελεί αυτοσκοπό και ποτέ το μέσον προκειμένου να πετύχουμε κάποιον άλλον σκοπό μας. Αλλά και μικραίνει η αξία της, όταν εκδηλώνεται μονάχα από φόβο. Όταν εκπληρώνεται ως καθήκον αυτοπροαίρετα χαρίζει ηθική ικανοποίηση και υψηλή αυτοεκτίμηση.

Γίνεται πράξη απελευθερωτική, ενώ παράλληλα γεννιέται η δυνατότητα για μεταστροφή των κοινωνικών πραγμάτων. Όμως το χρέος της αλληλεγγύης εκπορεύεται όχι μόνο από τα ανθρωπιστικά συναισθήματα. Υπαγορεύεται από το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατικότητας. Η αλληλεγγύη διαφέρει από τη φιλανθρωπία στο ότι δεν αφορά άμεσα ένα άλλο πρόσωπο εξατομικευμένα. Αφορά τους πάντες και είναι επωφελής για τους πάντες μέσα σε μια κρατικά οργανωμένη κοινωνία.

Η Κινέζικη ρήση:

“Αν σου ζητήσει κάποιος πεινασμένος ρύζι μην του δώσεις , μάθε τον να το καλλιεργεί”, φανερώνει τη διαφορά. Χωρίς αυτή την αξία οι δύο προηγούμενες, ελευθερία και δικαιοσύνη χάνουν την καθολικοτητά τους.

Γι’ αυτό σήμερα βρίσκονται σε κρίση. Η ανεργία και η φτώχεια από τη μια, η απουσία κοινωνικού κράτους από την άλλη οδηγούν στην απώλεια των κοινωνικών, εργασιακών και οικονομικών δικαιωμάτων των πολιτών. Η στοιχειώδης κοινωνική ευημερία συρρικνώνεται ιδιαίτερα για τις ασθενέστερες οικονομικά τάξεις, ενώ σε πολλές περιπτώσεις περισσεύει η αναξιοπρέπεια, η εξαθλίωση, η κοινωνική αδικία.

Με την ανάληψη ποικίλων πρωτοβουλιών αλληλεγγύης εκ μέρους των πολιτών και την εθελοντική ενεργοποίησή τους οι πάσχοντες είναι δυνατόν να αποκτήσουν ισοτιμία, αξιοπρέπεια και ενεργό συμμετοχή στα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, περιορίζοντας τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, ο άνθρωπος να προσφέρει τον εαυτό του στους άλλους χωρίς να αποβλέπει σε κάποιο οικονομικό, επαγγελματικό ή άλλο όφελος.

Για να γίνει αυτό απαιτείται να απορρίψει δυο αρχές που καταδυναστεύουν τη ζωή του και αποτελούν φαινόμενα του σύγχρονου πολιτισμού και τρόπου ζωής.

Η μία είναι ο ατομικισμός, δηλαδή η τάση του ανθρώπου να επιδιώκει την ικανοποίηση του ατομικού συμφέροντος αδιαφορώντας, αν αυτό στρέφεται ενάντια στο κοινό καλό και το κοινωνικό συμφέρον.

Η άλλη είναι ο υλισμός, δηλαδή η πίστη στην ύπαρξη μόνο της ύλης, η προσπάθεια απόκτησης καθετί υλικού μόνο και η απόρριψη των ιδεών. Με αυτές τις αρχές επικρατεί μίσος, καχυποψία, ανασφάλεια, αδυναμία εξεύρεσης λύσεων.

Αντίθετα, υιοθετώντας το ανθρωπιστικό ιδεώδες καταπολεμείται η φτώχεια, η εκμετάλλευση, ο αναλφαβητισμός, οι ασθένειες, ανακουφίζονται οι άνθρωποι από εμπόλεμη κατάσταση ή φυσική καταστροφή, προστατεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και το φυσικό περιβάλλον, εξασφαλίζεται η δυνατότητα να ζουν με ελευθερία, δικαιοσύνη, ισότητα, αξιοπρέπεια, απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις και ρατσισμό. Ακόμα, καλλιεργείται η κοινωνική συνείδηση, οι πολίτες γίνονται ενεργά μέλη της κοινωνίας με αποτέλεσμα την καλύτερη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και τη στήριξη του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Επομένως, το ηθικό καθήκον της φροντίδας για την ευδαιμονία των άλλων, επιτάσσεται και από τον ορθό λόγο, γιατί καθορίζει τη μορφή της κοινωνίας.

“Τρία πράγματα που ποθούμε περισσότερο στη ζωή μας, ευτυχία, ελευθερία, πνευματική γαλήνη, τ’ αποκτούμε πάντα αφού πρώτα τα προσφέρουμε εμείς σε κάποιον άλλο”.

Νικόλαος Γ. Ζυγογιάννης – Καθηγητής

antikleidi.com

Αυτά σε κάνουν Όμορφο Άνθρωπο

........

Θέλω να σου θυμίσω εδώ οκτώ σημαντικούς λόγους που σε κάνουν όμορφο άνθρωπο, ακόμα και αν μέσα σου αισθάνεσαι χάλια.

Το χαμόγελό σου
Το χαμόγελό σου σε κάνει να δείχνεις όμορφη/ος. 

Η ζεστασιά που έχει το χαμόγελό σου, η αυθεντικότητά του, αντικατοπτρίζει την δική σου εσωτερική ομορφιά. 

Το χαμόγελο είναι ο ήλιος που φωτίζει το πρόσωπό σου. 

Γίνεται η λιακάδα στη μέρα κάποιου άλλου. Οι άνθρωποι αναγνωρίζουν και ανταποδίδουν την ομορφιά ενός χαμόγελου, γι’ αυτό και το αντιγυρίζουν αυθόρμητα ακόμα και σε έναν άγνωστο που τους χαμογελά.

Το γέλιο σου
Το γέλιο σου μπορεί να είναι κακαριστό, καμπανιστό, ολόψυχο, ξεκαρδιστικό, οτιδήποτε! Αλλά είναι αυθόρμητο! 

Πηγάζει από μέσα σου, από ένα βαθύτερο σημείο του εαυτού σου που αναγνωρίζει το χιούμορ, το αστείο, το ανάλαφρο. Πηγάζει από ένα σημείο που συνδέεται με τη ζωτικότητα και τον ενθουσιασμό σου, αλλά και την ικανότητά σου να «αφήνεσαι» και να απολαμβάνεις. 

Το γέλιο σου δείχνει ότι αγαπάς τη ζωή, ότι έχεις μία ανοιχτόκαρδη στάση ζωής.

Τα δάκρυα σου
Τα δάκρυα σου επίσης σε κάνουν να δείχνεις την ομορφιά σου- ακόμα και αν δεν το πιστεύεις! Δε χρειάζεται να ντρέπεσαι για τα δάκρυα σου. 

Ακόμα και αν σου είναι δύσκολο να πονάς και να ξέρεις ότι σε βλέπουν οι άλλοι, ακόμα και αν ντρέπεσαι να παραδεχτείς το πώς νιώθεις, να ξέρεις ότι είσαι ένας όμορφος άνθρωπος. 

Εκείνη τη δύσκολη στιγμή γίνεσαι πιο ανθρώπινη, δείχνεις την ευαισθησία σου, αντί να κρύβεις τα συναισθήματά σου τα αφήνεις να εκδηλωθούν, επικοινωνείς με το μέσα σου και με τους γύρω σου. Και μέσα στα δάκρυα σου δείχνεις μια διαφορετική εικόνα ανθρώπινης ομορφιάς.

Η καλοσύνη σου
Η καλοσύνη σου είναι ένα άλλο στοιχείο που σε ομορφαίνει. Οι πράξεις καλοσύνης, μικρές ή μεγάλες, έχουν αντίκτυπο στους άλλους γύρω σου. 

Μπορεί να κράτησες την πόρτα ανοιχτή για να περάσεις το άτομο πίσω σου, ή να έδωσες τη θέση σου σε έναν ηλικιωμένο, ή να έδωσες προτεραιότητα σε ένα αυτοκίνητο ή έναν πεζό, ή χάρισες παλιά ρούχα σε μία οργάνωση, ή έδωσες χαρτζιλίκι στα ανίψια σου… Τα παραδείγματα καλοσύνης είναι άπειρα. 

Όταν κάνεις το καλό και δεν περιμένεις αντάλλαγμα, τότε παίρνεις το μεγαλύτερο αντάλλαγμα: το θετικό συναίσθημα που σε πλημμυρίζει επειδή έκανες μια μικρή καλή πράξη, επειδή με αυτή την πράξη σου συνέβαλες στο να γίνει ο κόσμος γύρω σου λίγο καλύτερος. 

Και αυτό το θετικό συναίσθημα σου φτιάχνει τη διάθεση και μαζί τη διάθεση των ανθρώπων γύρω σου. Και νιώθεις μέσα σου όμορφα- και οι άλλοι βλέπουν αυτή την ομορφιά της ψυχής σου να αντανακλάται στο πρόσωπό σου.

Η ενσυναίσθησή σου
Ενσυναίσθηση είναι η ικανότητά σου να καταλαβαίνεις πώς αισθάνεται κάποιος άλλος, να μπορείς να μπεις συναισθηματικά στη θέση του και να καταλάβεις πώς νιώθει, ακόμα και αν δε συμφωνείς με το πώς νιώθει ή για ποιο λόγο αισθάνεται έτσι. 

Το να μπορείς να μπεις στη θέση του άλλου, να κατανοήσεις πώς ο άλλος βλέπει τα πράγματα από τη δική του οπτική γωνία, σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία, η συμπόνια για τον άλλον είναι ένα στοιχείο που κάνει εσένα να είσαι ένας όμορφος άνθρωπος.

Η αγάπη σου
Όταν αγαπάς, προσφέρεις το δώρο της αγάπης στον άλλον. Η αγάπη μπορεί να είναι για την πατρική σου οικογένεια, την δική σου οικογένεια, τους συγγενείς, τους φίλους, το κατοικίδιο σου. 

Η αγάπη είναι ένα πολύτιμο δώρο που κάνεις στους άλλους και παράλληλα στον εαυτό σου. Είναι πολύ σημαντικό όμως να ξεκινάς αγαπώντας τον εαυτό σου. 

Η αγάπη προς τον εαυτό δεν πρέπει να είναι εγωιστική, αλλά να είναι το είδος της αγάπης που σε στηρίζει και σε εμπλουτίζει ψυχικά: να αγαπάς και να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είσαι, με τα προτερήματα και τα ελαττώματα σου.

Η φιλία σου
Ένα άλλο στοιχείο που σε κάνει όμορφη/ο είναι η φιλία που προσφέρεις στους γύρω σου. 

Μπορεί να είναι η βαθιά φιλία που έχεις με ανθρώπους από τα παιδικά ή τα νεανικά σου χρόνια. 

Μπορεί να είναι φιλίες που έκανες πρόσφατα, με άτομα που γνώρισες τώρα τελευταία και δεν περίμενες καν ότι θα έχετε τόσα κοινά στοιχεία και θα ταιριάξετε. 

Μπορεί να είναι και η φιλική σου διάθεση, μια πιο ανοιχτή στάση που σε κάνει να δείχνεις φιλικό και προσιτό άτομο, που προοιωνίζει κάτι θετικό.

Η εμπιστοσύνη σου
Κάτι ακόμα που δείχνει την ομορφιά σου είναι η εμπιστοσύνη που έχεις στον εαυτό σου και τις δυνάμεις σου. Και μη βιαστείς να πεις ότι δεν έχεις εμπιστοσύνη στον εαυτό σου! 

Το ξέρω ότι έχεις! Πώς; 

Μα, έφτασες να διαβάσεις αυτό το άρθρο ως το τέλος, που δείχνει ότι όσο δύσκολα και αν περνάς σήμερα, μέσα σου έχεις ένα σποράκι εμπιστοσύνης ότι θα τα καταφέρεις, ότι θα βγεις από αυτή την κατάσταση. 

Να έχεις εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σου, αυτές που σε βοήθησαν στο παρελθόν σε ζόρικες καταστάσεις, τις δυνάμεις που σε έβγαλαν από τα δύσκολα. Να θυμάσαι ότι είναι εκεί, μέσα σου, και περιμένουν να τις αξιοποιήσεις. 

Να θυμάσαι ότι η εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, το να περπατάς με το κεφάλι ψηλά και να λες μέσα σου «θα τα καταφέρω» είναι σημάδι της ομορφιάς σου.

περισσότερα εδώ: varvogli

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«... και Δόξα τω Θεώ» - Καλημέρα σας...

Παράθυρο για τ’ όνειρο
κι αυλή για το σεργιάνι
ο ίσκιος σου να μη σε φτάνει
και Δόξα τω Θεώ

Απ’ το πρωί μες στη βροχή
και μέσα στο λιοπύρι
για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι
και Δόξα τω Θεώ

Παράθυρο για τ’ όνειρο
κι αυλή για το σεργιάνι
ο ίσκιος σου να μη σε φτάνει
και Δόξα τω Θεώ

Πέτρα στην πέτρα ολημερίς
χτίζω και δε σε φτάνω
ήλιε μου πόσο είσαι πάνω
και Δόξα τω Θεώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...«Τα καλικαντζαράκια»

ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ήταν ένας τσαγκάρης, που χωρίς να φταίει, έπεσε σε μεγάλη φτώχεια. Και δεν τού 'μεινε πια τίποτα παρά μονάχα ένα κομμάτι δέρμα για ένα ζευγάρι παπούτσια. Κάθισε λοιπόν αποβραδίς κι έκοψε το δέρμα, για να ξυπνήσει το πρωί και να φτιάξει τα παπούτσια. Κι επειδή είχε ήσυχη τη συνείδηση του, έκανε το σταυρό του κι έπεσε στο κρεβάτι του να κοιμηθεί.

Την άλλη μέρα, αφού ξύπνησε κι είπε την προσευχή το, ετοιμάστηκε να καθίσει στον πάγκο του να δουλέψει. Τι να δει όμως; Τα παπούτσια ήταν έτοιμα, στολισμένα πάνω στον πάγκο του! Τα πήρε στα χέρια του για να τα δει από κοντά κι ήταν στ' αλήθεια τόσο καλά δουλεμένα που ούτε μια βελονιά δεν ήταν στραβά κεντημένη, λες και τα 'χε φτιάξει ο καλύτερος τσαγκάρης της πολιτείας. Σε λίγο μπήκε μέσα ένας πελάτης κι επειδή τα παπούτσια τού άρεσαν πολύ, πλήρωσε διπλά για να τα αγοράσει. Ο τσαγκάρης μας λοιπόν αγόρασε δέρμα για δυο ζευγάρια παπούτσια. Το 'κοψε κι αυτό αποβραδίς να το 'χει έτοιμο την άλλη μέρα το πρωί να δουλέψει.

Αλλά δεν χρειάστηκε: όταν ξύπνησε, βρήκε πάλι τα δυο ζευγάρια έτοιμα. Οι πελάτες δεν άργησαν να 'ρθουν κι αυτή τη φορά ο τσαγκάρης πήρε χρήματα αρκετά και αγόρασε δέρμα για τέσσερα ζευγάρια παπούτσια. Την άλλη μέρα το πρωί βρήκε πάλι τα παπούτσια έτοιμα. Κι έτσι έγινε και την άλλη και την παράλλη: όσα ζευγάρια παπούτσια έκοβε αποβραδίς, τα 'βρισκε έτοιμα την άλλη μέρα το πρωί. Ώσπου έγινε πλούσιος. Κι ένα βράδυ, λίγο πριν απ ' τα Χριστούγεννα, την ώρα του τέλειωσε τη δουλειά του κι ετοιμάστηκε να πάει για ύπνο, είπε στη γυναίκα του: «Γυναίκα, τι θα 'λεγες να μείνουμε ξύπνιοι τούτη τη νύχτα, να δούμε ποιος κάνει όλη τούτη τη δουλειά για χάρη μας;» Η γυναίκα του συμφώνησε και άναψε μια μικρή λάμπα, για να βλέπουν. Ύστερα κρύφτηκαν στη γωνίτσα και κράτησαν τα μάτια τους ανοιχτά, να μην κοιμηθούν.

Όταν χτύπησαν μεσάνυχτα, ήρθαν δυο μικρούλικα γυμνά καλικαντζαράκια, κάθισαν στον πάγκο του τσαγκάρη, πήραν τα κομμάτια το δέρμα κι άρχισαν να ράβουν και να καρφώνουν τόσο γρήγορα κι επιδέξια με τα μικροσκοπικά τους δαχτυλάκια που ο τσαγκάρης έμεινε μ' ανοιχτό το στόμα απ την κατάπληξη και το θαυμασμό. Τα δυο καλικαντζαράκια δεν σταμάτησαν, ώσπου τέλειωσαν όλη τη δουλειά. Τότε έδωσαν έναν πήδο κι έφυγαν, όπως είχαν έρθει.

Την άλλη μέρα το πρωί η γυναίκα είπε στον άντρα της: «Τα δυο καλικαντζαράκια μάς έκαναν πλούσιους. Πρέπει να τους δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας. Έτσι  γυμνά που τριγυρνάνε, θα κρυώνουν. Έχω μια ιδέα: Θα τους ράψω πουκαμισάκια, παντελονάκια και γιλεκάκια. Και θα τους πλέξω κι από ένα ζευγάρι κάλτσες. Κάτσε κι εσύ και φτιάξ' τους από ένα ζευγάρι παπουτσάκια». Ο άντρας δεν περίμενε να του το πει δεύτερη φορά. Ως το βράδυ είχαν τελειώσει. Κι αντί ν' αφήσουν τον πάγκο φορτωμένο με δουλειά, όπως πάντα, τον στόλισαν με τα δωράκια τους. Ύστερα κρύφτηκαν, να δουν τι θα γίνει. 

Τα μεσάνυχτα ήρθαν πάλι τα δυο καλικαντζαράκια κι ετοιμάστηκαν να πιάσουν δουλειά. Αλλά δουλειά δεν βρήκαν. Κι όταν είδαν τα μικροσκοπικά ρουχαλάκια και τις κάλτσες και τα παπούτσια, απόρησαν στην αρχή. Έπειτα όμως δεν ήξεραν τι να κάνουν απ’ τη χαρά τους. Χορεύοντας και γελώντας ντύθηκαν, κι, όλο καμάρι πηδούσαν και τραγουδούσαν:

«Είμαστε όμορφα ντυμένοι
και ποδεμένοι και στολισμένοι!
Με τόση λεβεντιά και χάρη,
γιατί να κάνουμε τον τσαγκάρη;»

Έτσι χόρευαν και τραγουδούσαν και στριφογύριζαν σ' όλη την κάμαρη, πηδούσαν πάνω στις καρέκλες και στα τραπέζια με κέφι και χαρά. Στο τέλος, χορεύοντας πάντα, βγήκαν απ’ την πόρτα κι έφυγαν. Και δεν ξαναγύρισαν ποτέ πια. Αλλά κι ο τσαγκάρης έζησε καλά κι εμείς καλύτερα.

 

[πηγή: Τα παραμύθια των αδερφών Γκριμμ, Α' τόμος, εισαγωγή Marthe Robert, μετάφραση Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Άγρα, Αθήνα 1993, σ. 320-324]

  

πηγή

ciaran-sidhe.blogspot.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Γεννήθηκε η ευσπλαχνία»

Ἕνα ἄλλο βράδυ τὸν ἄκουσα νὰ κλαίει δίπλα. Χτύπησα τὴν πόρτα καὶ μπῆκα.

Μοῦ ῾δειξε πάνω στὸ κομοδίνο ἕνα μικρὸ ξύλινο σταυρό.

«Εἶδες - μου λέει - γεννήθηκε ἡ εὐσπλαγχνία». Ἔσκυψα τότε τὸ κεφάλι κι ἔκλαψα κι ἐγώ.

Γιατί θὰ περνοῦσαν αἰῶνες καὶ αἰῶνες καὶ δὲ θά ῾χαμε νὰ ποῦμε τίποτα ὡραιότερο ἀπ᾿ αὐτό.

Τάσος Λειβαδίτης 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Δυο μωρά σε μία Φάτνη — Μια ιστορία ζωής

Η ιστορία αυτή είναι διασκευή από ένα ισπανικό  βιβλίο που προέκυψε από μια επίσκεψη σε ένα ορφανοτροφείο δυο εκπαιδευτικών.

Το 1994 δυο εκπαιδευτικοί Αμερικανοί ανταποκρίθηκαν σε μια πρόσκληση για να διδάξουν ηθική στις δημόσιες σχολές, στηριζόμενοι στις βιβλικές αρχές.
Είχαν διδάξει σε φυλακές, σε επιχειρήσεις, στην αστυνομία και στο τέλος σ' ένα μεγάλο ορφανοτροφείο της Ισπανίας.
Σε αυτό το ορφανοτροφείο υπήρχαν 100 περίπου παιδια που ηταν εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους.
 
Πλησίαζαν οι γιορτές του 1994 και τα παιδιά του ορφανοτροφειου άκουγαν για πρώτη φορά απο τους δυο Αμερικάνους την ιστορία της Γέννησης του Χριστού. Έμαθαν για την αφιξη τησ Παρθένου Μαρίας και του Ιωσήφ στη Βηθλεεμ που δεν βρηκαν τοπο στα πανδοχεια και ετσι πηγαν σε ενα σταβλο οπου γεννηθηκε ο μικρός Ιησούς και τοποθετηθηκε σε μια φατνη.
Κατα τη διαρκεια τησ ιστοριασ τα παιδια δεν μπορουσαν να συγκρατησουν την καταπληξη τουσ. Προσπαθουσαν να μη χασουν ουτε μια λεξη απο την αφηγηση.
Όταν τελειωσαν την ιστορια, εδωσαν στα παιδια τρια κομματια χαρτονι για να κανουν μια φατνη. Τους εδωσαν επίσης χρωματιστεσ κίτρινες πετσετεσ οπου κοβοντασ τισ εβαλαν για αχυρο, λιγη τσοχα καφε για να φτιαξουν τη φιγουρα του μωρου και ενα μικρο κουρελακι για κουβερτα.
Όλα λοιπον τα ορφανα αρχισαν να φτιαχνουν βιαστικα τισ φατνεσ.

Όλα πηγαιναν καλα μεχρι που εφτασε η σειρα ενοσ μικρου παιδιου του Μίσα, για να δειξει τι ειχε κανει. Φαινοταν μεχρι εξι χρονων και ειχε τελειωσει πρωτοσ τη φατνη.
Τον πλησιασαν οι δυο αμερικανοι και εκπληκτοι κοιταζοντασ τη φατνη,ειδαν μεσα δυο μωρα αντι για ενα. Κοιταγαν απορημενοι και εκπληκτοι φωναξαν γρηγορα τον διερμηνεα για να ρωτησουν τι συμβαινει.
Ο μικρός Μίσα σταυρωσε τα χερια του και παρατηρώντας τη φατνη, αρχισε να διηγειται την ιστορια τησ γεννησησ. Η αφήγηση ενοσ παιδιου που ακουγε την ιστορια μια μονο φορα ηταν πολυ καλη, μεχρι που εφτασε στο σημειο που η Μαρία εβαλε το μωρο στη φατνη.
 
Εκεί ο μικρός Μίσα άρχισε να επινοεί το δικό του τέλος για την ιστορία, και άρχισε να λέει:
«Και όταν η Παρθένος Μαρία άφησε το μωρό στη φάτνη, ο Ιησούς με κοίταξε και με ρώτησε εάν είχα μέρος να μείνω.
Εγώ του είπα ότι δεν είχα γονείς και γι' αυτό δεν είχα που να μείνω.
Τότε ο Ιησούς μου είπε ότι μπορούσα να μείνω εκεί μαζί του.
Του απαντησα οτι δεν μπορουσα, διοτι δεν ειχα καποιο δωρο να του προσφερω οπωσ ολοι.

Σκεφτηκα ομωσ οτι θα μπορουσα να του προσφερω τη ζεστασια μου αφου ηταν μικροσ και μεσα σε μια φατνη.
Γι αυτο τον ρωτησα: 
— Εάν σου προσφερω ζεστασια, αυτο θα ειναι καλο δωρο για σενα;
Και ο ιησουσ μου ειπε: 
— Εάν μου προσφέρεις ζεστασιά, αυτό θα ειναι το καλυτερο δωρο που θα μου εχουν δωσει.
Έτσι λοιπον μπηκα κι εγω μεσα στη φατνη ειπε ο μικροσ, αφου ο Ιησούς μου ειπε οτι θα μπορούσα να μείνω εκεί για παντα».
 
Όταν λοιπον ο μικρός τελειωσε τη δικη του ιστορια, τα ματακια του ελαμπαν γεματα απο δακρυα τα οποια μουσκευαν τα μαγουλα του. Σκεπασε το προσωπο του και εσκυψε το κεφαλι του. Tο μικρο ορφανο συναντησε επιτελουσ καποιον ο οποιοσ ποτέ δεν θα το εγκατελειπε, ουτε θα το εκμεταλλευοταν.
Καποιον που θα ηταν μαζι του για παντα αφου ο ιδιοσ ηταν η ζωή!! 

Χριστούγεννα λοιπον δεν ειναι τα φωτα, οι γιρλαντεσ, τα δωρα, τα γελια, η μουσικη, το γιορτινο τραπεζι, τα καλαντα και τα παιχνίδια.

Είναι κατι περισσοτερο απο αυτα τα υλικα.

Ειναι το μεγαλειο που εχουμε μεσα μασ για να δειξουμε συμπονοια, φιλια και αγαπη στουσ γυρω μασ.
Η γεννηση του Χριστού ειναι ιστορικο γεγονοσ, αλλα σημασια εχει να γεννιεται μεσα μασ καθε φορα, αφου εκεινοσ ειναι η αρχη μιασ νέας ζωής. 

Ας τρέξουμε λοιπον, να χαρουμε ολοι τα Χριστούγεννα με την προϋπόθεση ομωσ, τα φετινα να γινουμε πιο ανθρώπινοι.

Αναρτήθηκε από jk o sκρουτζακοs