Όλα όσα θεωρούσα δεδομένα… μου τα θύμισε ο Κορωνοϊός

Να εκτιμώ όσα είχα για δεδομένα,
Και να εκτιμώ πράγματα ή κι ανθρώπους
Που παράβλεπα λίγο ή πολύ την αξία τους.

Το να έχω ένα ρυθμό, να ξυπνάω το πρωί να πηγαίνω στη δουλειά μου.
Να βλέπω ανθρώπους και να κολλάω στην κίνηση.
Να λέω καλημέρα.

Να αγκαλιάζω.
Να σφίγγω χέρια να χορεύω.
Να απολαμβάνω την ξεκούραση, το διάλειμμα, τον ύπνο.

Να νιώθω παραγωγικός
Να τιμώ τα χρήματα που παίρνω σε αντάλλαγμα για αυτό που προσφέρω.

Να απολαμβάνω τις δραστηριότητες,
Τους καφέδες,
Τα ψώνια και τις βόλτες,
Που βαριόμουν αρκετές φορές να πάω.

Να παρατηρώ τη λάμψη στα μάτια των φίλων μου,
Τα χαμόγελά τους,
Το αεράκι που κάνουν τα χέρια τους όταν μιλάνε και παθιασμένα.
Να νιώθω ευγνωμοσύνη που αναπνέω βαθιά.

Να εκτιμώ τον κάθε σύντροφο,
Που για λίγο ή πολύ επέλεξε εμένα,
Να μοιράζεται τον χρόνο του,
Μαζί μου.

Να αντιλαμβάνομαι τις μυρωδιές.
Να ακούω το θρόισμα των φύλλων στο βουνό και στο δάσος,
Το κελάηδημα των πουλιών που δε συναντώ στην πόλη,
Και τον ήχο από το ρυάκι,
Που γλιστρά ανάμεσα σε πέτρες χώμα και κλαδάκια.

Να νιώθω την ζεστή άμμο στα πόδια μου,
Και την δροσερή θάλασσα να σφίγγει το κορμί μου.
Να χαίρομαι για την υγεία μου,
Των γύρω συνανθρώπων μου,
Κι αυτών που αγαπάω πιο πολύ.
Μικρούς μεγάλους.

Να εκτιμώ την παρέα, την συντροφικότητα και το ανήκειν.
Να καταλάβω πως υπό μια ασθένεια,
Πλημμύρα ή καταστροφή,
Δεν έχει σημασία ούτε η εθνικότητα, ούτε το χρώμα,
Ούτε τα πιστεύω, ούτε το κοινωνικό στάτους.
Το χώμα και η στάχτη,
Ίδιο ‘ναι για όλους.

Να καταλάβω πως δεν έχει σημασία τι φοράς,
Τι δείχνεις, τι πουλάς,
Αλλά τι είσαι.

Να καταλάβω πως είμαι μέρος της φύσης,
Κι αν δεν της φέρομαι καλά και δεν την αγαπώ,
Αυτή, δε θα με τιμωρήσει.

Μόνο θα πάρει τα μέτρα τ’ απαιτούμενα,
Για να διαφυλάξει τη συνέχισή της.

Να καταλάβω πως με την τωρινή συμπεριφορά μου,
Εκείνη θεραπεύεται,
Χωρίς εμένα.

Και παρόλα αυτά συνεχίζει να με φιλοξενεί,
Και να πιστεύει σε μένα.
Δίνοντάς μου ευκαιρίες,
Ξανά και ξανά.

Όπως η μάνα,
Που πάντα θα αγαπάει το παιδί της.
Πότε πότε με υπομονή,
Κι άλλοτε με συστάσεις προειδοποιήσεις,
Ή ξυλιές,
Που δε τις ακούω,
Ή τις ξεχνώ.

Να καταλάβω πως μπορούμε όλοι να γίνουμε ένα.
Και πως δεν είναι ο κοινός εχθρός και το μίσος,
Που ενώνουν τους ανθρώπους.
Μα η αγάπη.

Κι όλα αυτά,
Επειδή μου έσπασε για λίγο όλους τους καθρέφτες,
Εκτός από έναν.
Τον δικό μου.

Γιατί αφαίρεσε από την καθημερινότητά μου,
Όλες τις παρεμβολές,
Σειρήνες και σκιές,
Εκτός από μια.
Τη δικιά μου.

Γιατί μου στέρησε όλους τους Ήλιους.
Των αστεριών,
Των συνανθρώπων μου,
Όλους.
Εκτός από έναν.
Τον δικό μου.

Γιατί μου στέρησε όλους τους ανθρώπους.
Κι αυτούς με το μικρό άλφα,
Κι αυτούς με το μεγάλο,
Εκτός από δύο.

Αυτούς που τόσο καλά είχα κρύψει μέσα μου.
Ακόμα κι από μένα.

Κι έτσι,
Μ’ ανάγκασε σκληρά μα τρυφερά,
Μ’ αποδοχή κι αγάπη,
Να αποχαιρετήσω τον άνθρωπο με το μικρό άλφα μέσα μου,
Και να καλωσορίσω τον Άνθρωπο,
Με το μεγάλο.

Πόνε Διδάσκαλε,
Όποιος κι αν σ’ έφτιαξε,
Συγνώμη για οτιδήποτε υπάρχει μέσα μου,
Που συνδημιουργεί αυτή την πραγματικότητα,
Η οποία δεν μ’ ευχαριστεί άλλο,
Και δεν έχει κάτι άλλο να μου μάθει.

Σ’ αγαπάω όπως είσαι,
Με αγαπάω όπως είμαι,
Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες αυτή την ευκαιρία,
Να καθαρίσω κι αυτά τα κομμάτια μέσα μου.

Ευχαριστώ το Θείο που τώρα καθαρίζει επίσης,
Αυτά τα κομμάτια μέσα μου,
Και με εξαγνίζει.

Κι έτσι,
Σε απελευθερώνω από την ανάγκη μου να υπάρχεις,
Για την δική μου εξέλιξη.
Σ’ ευχαριστώ.

Κι όσο για τις απώλειες,
Ευχαριστώ ακόμα περισσότερο κι εσάς,
Αληθινά κι από βαθιά κι από καρδιάς,
Που με την θυσία σας,
Ψυχικά την οικειοθελή,
Μου δείξατε τι ‘ναι σημαντικό.
Και τι όχι.

Εύχομαι σε όλες σας,
Μετάβαση γαλήνια καλή και ομαλή,
Στα Ιλίσια.

Και σ’ όλους ή όσους εμάς,
Που παραμένουμε σε τούτο το σχολιό.
Καλώς βρεθήκαμε,
Νέοι, Ηλιακοί Άνθρωποι,
Με Άλφα Κεφαλαίο πια.

Αθανάσιος Στεργίου
enallaktikidrasi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κορωνοϊός: Σε αυτή την τηλεφωνική γραμμή τα παιδιά ακούνε παραμύθια

Ένα παραμύθι είναι διαθέσιμο στο τηλέφωνο ενός μικρού βιβλιοπωλείου, το «Madamadi», στο χωριό Μανταμάδος της Λέσβου, με αφορμή την πανδημία του κορωνοϊού.
«Οι τρεις συμβουλές» για τον κορωνοϊό

«Αν και δεν έχει καθόλου βήχα» λέει στους μικρούς φίλους του στο χωριό έχει κλείσει και οι άνθρωποί του μένουν σπίτι. Φροντίζουν, όμως, να τους κρατάνε παρέα με το παραμύθι «Οι τρεις συμβουλές» που είναι διαθέσιμο όλες τις ώρες, μέρα και νύχτα, σε όποιον καλεί στο τηλέφωνο του βιβλιοπωλείου 2253061005!

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ οι άνθρωποι του βιβλιοπωλείου «κόντρα στη βίαιη κρίση των ημερών» ηχογράφησαν το παραμύθι με την ωραία και παραστατική φωνή της Αθηνάς Σουλογάνη. Το παραμύθι προέρχεται από την Ιταλία και κάποιοι μιλούν και για ιρλανδέζικες ρίζες του.

«Μία μικρή συντροφιά για όλους που είμαστε πια στο σπίτι και έχουμε ανάγκη μία μικρή ιστορία για παρέα. Θα μένουμε σπίτι αλλά θα ποτίζουμε τα λουλούδια μας κάθε μέρα. Είμαστε αισιόδοξοι πως αυτή η δύσκολη διαδρομή θα κρατήσει λίγο και σίγουροι πως θα τα πούμε στον τερματισμό. Καλή αντάμωση», λένε οι άνθρωποι του βιβλιοπωλείου.
 
Πηγή: iefimerida.gr

Οι μητέρες "φαντάσματα" του 19ου αιώνα. / Ghost Mother: Creept Baby Portraits

Μία ανατριχιαστικά αλλόκοτη τακτική των φωτογράφων της εποχής, προκειμένου να καταφέρουν να φωτογραφίσουν πορτρέτα μικρών παιδιών.

GHOST MOTHER: CREEPY VINTAGE BABY PORTRAITS WITH MOTHERS ‘HIDING’

Ως γνωστόν, κατά τον 19ο αιώνα το να βγει κάποιος φωτογραφία ήταν μία αρκετά χρονοβόρα διαδικασία. 

Έπρεπε να σταθεί κανείς εντελώς ακίνητος για περισσότερα από πέντε, ίσως και δέκα, λεπτά μπροστά στον φακό του φωτογράφου, αφού αυτός πατήσει το κλικ της μηχανής. 

Ως εκ τούτου, ήταν σχεδόν αδύνατον να φωτογραφηθούν μικρά παιδιά μόνα τους, πόσο μάλλον βρέφη. 

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο είναι ελάχιστες οι φωτογραφίες παιδιών από εκείνη την εποχή. 

 Αγανακτισμένοι, λοιπόν, οι φωτογράφοι από την αεικινησία των πιτσιρικιών υιοθέτησαν μία τακτική η οποία ονομαζόταν 

"Η κρυμμένη μητέρα": 

Κάλυπταν τα πρόσωπα των γυναικών που ερχόταν να φωτογραφίσουν τα τέκνα τους με ένα σεντόνι που ταίριαζε στο χρώμα του background ή της ταπετσαρίας του χώρου, ευελπιστώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα τις καμουφλάρουν επαρκώς και θα εστίαζαν στο παιδάκι, ενώ ταυτόχρονα αυτές θα βοηθούσαν στην ακινησία που απαιτούνταν κρατώντας τα μικρά. 

Έτσι κι αλλιώς, οι περισσότερες φωτογραφίες της εποχής εκείνης αποπνέουν κάτι το τρομακτικό κι απόκοσμο, αλλά αυτές εδώ οι εικόνες των μαμάδων-φαντάσματα πηγαίνουν τον παράγοντα θρίλερ ένα μεγάλο βήμα παραπέρα! 
lifo
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι