Μαμά, έγινα κι εγώ μαμά και τώρα κατάλαβα…

Ξέρεις μαμά, καταλαβαίνω πια όλες τις μαμάδες! 

Τις κοιτάω που κοιμούνται. Η μία στο πλάι, έτσι από μικρή. Η άλλη ανάσκελα, με το μικροσκοπικό ποδαράκι της να κρέμεται έξω από την κούνια. Το ακουμπάω απαλά πάνω στο σεντόνι. Πώς μπορείς να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ από ό,τι τελικά οι λέξεις μπορούν να περιγράψουν;

Αυτή είναι η αγάπη της μαμάς. 

Για τη μαμά μου λοιπόν…

Είμαι 35 και σε κοιτάω σαν να είμαι 5. Εσύ ξέρεις πάντα τι να μου πεις, ξέρεις τι έχω, ξέρεις τι με απασχολεί χωρίς να σου πω λέξη και ξέρεις πώς θα με κάνεις να νιώσω καλύτερα. Και είναι κι αυτή η μαγική αγκαλιά σου, είναι αυτή η μυρωδιά, η τόσο οικεία από την πρώτη μέρα που γεννήθηκα, που απορροφάει κάθε έγνοια, κάθε δισταγμό, κάθε πίκρα.

Ξέρεις μαμά, έκλαψα την πρώτη μέρα που η κόρη μου είπε «μαμά». Δεν έχω ακούσει ωραιότερη λέξη στη ζωή μου. Μόνο όταν κρατήσεις το μωρό σου στα χέρια μπορείς να καταλάβεις όλα αυτά τα υπερβολικά συναισθήματα που ακούς από άλλες μητέρες. Νιώθεις πως θα σου βγει η καρδιά από το σώμα τόσο δυνατά που χτυπάει κάθε φορά που το αγκαλιάζεις. Προσπαθείς να το περιγράψεις. Δεν μπορείς.

Ξέρεις μαμά, πάντα σε αγαπούσα αλλά πλέον σ΄αγαπάω πιο πολύ. Μπορεί πιο ώριμα αλλά το ίδιο παθιασμένα.

Η Angelo di Spirito Rosa με μία καμπάνια που μας πλημμυρίζει συναισθήματα κι ένα βίντεο υψηλής αισθητικής διηγείται την ιδιαίτερη σχέση αγάπης και τρυφερότητας, τον ισχυρό δεσμό που βάζει τη σφραγίδα του σε όλη την οικογένεια: στη μητέρα, στην κόρη και στις γενιές που ακολουθούν.

Οι μαμάδες είναι ευτυχισμένες αρκεί να βλέπουν τα παιδιά τους χαρούμενα και τα κορίτσια θέλουν όταν μεγαλώσουν να αγαπούν τα παιδιά τους όπως ακριβώς αγαπήθηκαν οι ίδιες.

Το βίντεο που ακολουθεί θα σας θυμίσει εικόνες που όλοι έχουμε ζήσει και στιγμές που έχουμε μοιραστεί…

Ξέρεις μαμά, καταλαβαίνω πια όλες τις μαμάδες! 

Καταλαβαίνω όλες τις αγωνίες, τα άγχη, την ζακέτα που μου φώναζες να πάρω και δεν έπαιρνα ποτέ, το γιατί άργησες να σηκώσεις το τηλέφωνο, τα πρόσεχε, τα μη, το γιατί δεν τρως, το γιατί τρως και πάχυνες. Όλα, όλα τα καταλαβαίνω.

Ποτέ δε σε ρώτησα αν με αγαπάς. 

Γιατί άραγε; Τώρα ξέρω. Ξέρω ότι το να είσαι μαμά δεν είναι μόνο χάδια και αγκαλιές. Είναι πανικός, είναι φόβος, είναι άγχος. Είναι κούραση, τόση κούραση, που δεν φεύγει σχεδόν ποτέ. Είναι έλλειψη ελεύθερου χρόνου, είναι τύψεις, είναι τρόμος μην πάθει κάτι παιδί σου κι αν πάθει θέλεις να το κάνεις καλά, ως δια μαγείας, χωρίς να ταλαιπωρηθεί καθόλου.

Μαμά είναι αγάπη. 

Είναι η γυναίκα που όταν σε πληγώνουν εκείνη σε γιατρεύει, όταν ερωτεύεσαι εκείνη φοβάται, όταν πληγώνεσαι εκείνη σπάει, όταν πετυχαίνεις εκείνη σε σταυρώνει για το κακό μάτι και σε προσγειώνει για να μην πέσεις απότομα, και τραυματιστεί η ψυχή σου, όταν γεννάς εκείνη πονάει μαζί σου, όταν κάνεις παιδί, αρχίζεις και της μοιάζεις.

Μαμά, μεγάλωσα κι ας μη το βλέπεις. Κι όταν στο λέω μην με ακούς, εσύ να με βλέπεις πάντα σαν το μωρό σου…

Σε λίγες μέρες είναι η γιορτή της μητέρας, η γιορτή σου μαμά, μία ημέρα παγκοσμίως αφιερωμένη σε εκείνες τις γυναίκες που εξαιτίας τους υπάρχουμε, ζούμε, αναπνέουμε και που ζουν για εκείνο το χαμόγελό μας που τις πλημμυρίζει χαρά και δύναμη.

Ας μην ξεχνάμε τις γυναίκες που επέλεξαν να γίνουν μητέρες, τις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους, τις μητέρες που δεν γέννησαν αλλά κυρίως τις μητέρες που αγάπησαν. 

Όσο αυτονόητο κι αν ακούγεται, η μαμά δίνει ό,τι έχει και δεν έχει για τα παιδιά της, για να τους δώσει τα εφόδια και τις αρχές που θα τα ακολουθούν μια ζωή.

Ας θυμηθούμε το χάδι, την αγκαλιά της μαμάς μας κι ας σκεφτούμε κι εκείνες που μεγαλώνουν μόνες τους τα παιδιά τους. 

Η «Κιβωτός του Κόσμου» υπάρχει για αυτές τις γυναίκες, τις γυναίκες που μετράνε τις δυνάμεις που κρύβονται μέσα τους και με αποθέματα ψυχής παλεύουν για τα παιδιά τους μόνο και μόνο για να τα δουν χαρούμενα κι ευτυχισμένα.

Και δεν είναι μόνη της σε αυτό. 

Η Angelo di Spirito Rosa στηρίζει έμπρακτα και με μία συγκινησιακά φορτισμένη καμπάνια το πρόγραμμα «Στέγη για τη μητέρα και το παιδί» της «Κιβωτού του Κόσμου» προσφέροντας μέρος των συνολικών της εσόδων του Μαΐου για τη μαμά που μεγαλώνει μόνη το παιδί της.

Και τώρα πια που μεγάλωσα κι έγινα μαμά, ξέρω τι εννοούσε και δική μου μαμά όταν έλεγε «πως αυτή η αγάπη που νιώθεις για το παιδί, είναι άλλη αγάπη, μοναδική, διαφορετική».

Λίγο πριν φύγω από το δωμάτιό τους, κοντοστέκομαι και κοιτάω τις κόρες μου ξανά και το νιώθω... Κάποια μέρα, αργότερα, όταν θα γίνουν κι εκείνες μανούλες θα έρθουν και θα μου πουν «μαμά, έγινα κι εγώ μαμά και καταλαβαίνω όσα νιώθεις». Θα είναι το μυστικό μας...

newsbeast

Το Χαμομηλάκι

Παιχνίδια ρόλων: Θα ήθελα να ήμουνα… - Το Συμβολικό Παιχνίδι και η σημασία του.

...Εκατομμυριούχος… γιατρός… τραγουδίστρια... ποδοσφαιριστής… βασίλισσα… μανάβης… 

Τα παιδιά τρελαίνονται να «γλιστράνε» σε ρόλους, γιατί πολύ απλά, καταλαβαίνουν τον κόσμο και θέλουν να βρουν τη θέση τους μέσα του.

Τα παιδιά από τη φύση τους αγαπούν τα παιχνίδια ρόλων και τη δυνατότητα που αυτά τους δίνουν να μιμηθούν, να εκφραστούν και να φανταστούν χωρίς όρια. 

Το Συμβολικό Παιχνίδι και η σημασία του.

Τα παιχνίδια ρόλων αναπαριστούν αληθινές συνθήκες της καθημερινής ζωής. Σ’ αυτά κάθε παιδί μπορεί να προβάλει τις δικές του προσωπικές απόψεις και να μας αποκαλύψει λιγότερο γνωστές πλευρές του χαρακτήρα του. 

Είναι ένας τρόπος για τα παιδιά να εξερευνήσουν -από τη δική τους οπτική- τον κόσμο και να πειραματιστούν, να μιμηθούν τον κόσμο των ενηλίκων, να εξερευνήσουν σημαντικά θέματα και συναισθήματα όπως η αγάπη και η φροντίδα, η σχέση του ισχυρού και του αδύναμου, η απώλεια και η μοναξιά. 

Ο τρόπος που, μέσα από τον ρόλο τους θα σχετιστούν με τους άλλους ρόλους, τα βοηθά να γίνουν «μεγάλοι», να αναλάβουν και να κατανοήσουν ευθύνες, να επικοινωνήσουν τη γνώμη τους, να δουν την εξέλιξη του παιχνιδιού από τις αποφάσεις που θα πάρουν κατά τη διάρκεια του. 

Η διάδραση αυτή, βοηθά και ενισχύει τις κοινωνικές και λεκτικές δεξιότητες, ενισχύει την εμπειρία με διάφορα γεγονότα και το παιδί αποκτά μεγαλύτερη ανεξαρτησία, καθώς καλείται να συμπεριφερθεί και να επικοινωνήσει έξω από το στενό πλαίσιο του εαυτού του. 

Πριγκίπισσα και ιππότης 

Τα παιδιά λατρεύουν τους ισχυρούς ρόλους, οι οποίοι μάλιστα είναι απαραίτητοι στους φανταστικούς κόσμους. Οι ήρωες δεν πρέπει να ανήκουν απαραίτητα στους καλούς, μπορεί να είναι και μια μάγισσα ή ένας δράκος. 

Τα ντροπαλά παιδιά ωφελούνται ιδιαίτερα από αυτό το παιχνίδι. Εκείνος που ως ιππότης σώζει την πριγκίπισσα από το δράκο, μαθαίνει τι θαυμάσιο που είναι να είσαι ισχυρός, θαρραλέος και περήφανος. 

Η πριγκίπισσα από την άλλη είναι αντικείμενο γενικού θαυμασμού, την φροντίζουν και θέλουν να τη σώσουν. 

* Συχνά λειτουργούν ως πρότυπο και ήρωες βιβλίων ή ταινιών. 

Τους θαυμάζουν γιατί είναι θαρραλέοι ή αστείοι ή και λίγο επαναστατικοί.   

Πωλητής και πελάτης 

Όταν βρίσκονται τα παιδιά στο φανταστικό μαγαζί τους, συμπεριφέρονται όπως οι μεγάλοι. 

Ποια φρούτα είναι τα πιο ζουμερά; 

Έχετε και φρέσκο σπανάκι; 

Πόσο κοστίζει το κιλό; 

Αυτή η μορφή του παιχνιδιού των ρόλων είναι ήδη αρκετά περίπλοκη και απαιτεί κανόνες: 

Ποιος είναι ο μανάβης; 

Ποιος παίζει τη μαμά, που τώρα ψωνίζει για την οικογένεια; 

Ποια προσφορά κάνει το κατάστημα; 

Τι θα χρησιμοποιήσουμε ως υποκατάστατο των χρημάτων; 

Εξασκούνται έτσι μια σειρά από ανθρώπινες ικανότητες: δημιουργικότητα, ευελιξία, ανεκτικότητα, ξεκάθαρες συμφωνίες, ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου. 

* Τα παιδιά είναι μάστορες του αυτοσχεδιασμού. Για να παίξουν το μανάβικο δεν χρειάζονται ούτε φρούτα ούτε καφάσια ούτε ταμειακή μηχανή. Βουτάνε τα αντικείμενα που βρίσκουν εύκαιρα – και το μαγαζί είναι ήδη εξοπλισμένο με τον καλύτερο τρόπο! 

Μπαμπάς, μαμά, παιδί

Μαγειρεύουν σούπα, πάνε με το αυτοκίνητο στη γιαγιά, αλλάζουν την πάνα του μωρού. 

Η «οικογένεια» είναι το κλασικό παιχνίδι, όταν μοιράζονται ρόλοι. Ήδη από την ηλικία των τριών ετών περίπου, τα παιδιά φτιάχνουν την καθημερινότητά τους σύμφωνα με καταστάσεις που τα γοητεύουν και μπορούν να τις μιμηθούν καλά. 

Έτσι παίρνουν μια καλή πρόγευση του πώς είναι να είσαι ενήλικας και επίσης να συμπεριφέρεσαι ως ενήλικας. Και μην ξεχνάμε ότι για ένα παιδί, δεν υπάρχει τίποτα πιο συναρπαστικό από το να είσαι «μεγάλος». 

* Στο παιχνίδι μπαμπάς- μαμά- παιδί, εμείς οι γονείς, μπορούμε να παρατηρήσουμε με την ησυχία μας πώς μας βλέπουν τα παιδιά μας. 

Η μαμά είναι συνέχεια με το ξεσκονόπανο στο χέρι…

Ο μπαμπάς ρουφάει δυνατά τον καφέ του…

Η μαμά μιλάει έντονα στον μπαμπά…

Μήπως όμως δεν θα θέλατε να ξέρετε τόσες λεπτομέρειες; 

Γιατρός και ασθενής

Ο ρόλος του γιατρού είναι πολύ ελκυστικός για τα παιδιά, γιατί τα γοητεύει πολύ το σώμα τους (φυσικά και το σώμα άλλων παιδιών). 

Γιατί μακραίνουν τα μαλλιά; 

Γιατί «πονάει» η κοιλίτσα μου όταν τρώω πολλές καραμέλες; 

Γιατί τρέχει αίμα στο γόνατο όταν πέφτω με το ποδήλατο; 

Τα παιδιά ξέρουν ενστικτωδώς ότι το σώμα τους είναι ευαίσθητο και τραυματίζεται εύκολα. Και καταλαβαίνουν ότι μερικές φορές ο γιατρός μπορεί να κάνει κάτι για τις πληγές. 

Συναρπαστική σκέψη, το να μπορείς να θεραπεύσεις! 

Σε όλα τα παιδιά αρέσει να υιοθετούν αυτόν τον ισχυρό ρόλο. 

.........

Νύφη και γαμπρός

Το αγαπημένο παιχνίδι πολλών μικρών κοριτσιών: ένα βέλο από παλιές κουρτίνες, τεράστιο πλαστικό δαχτυλίδι – ο γάμος μπορεί ήδη να γίνει. Τα αγόρια δέχονται συνήθως -παρά τη θέλησή τους- να συμμετάσχουν. 

Γιατί αρέσει τόσο πολύ στα κορίτσια αυτό το παιχνίδι; 

Γιατί απλά στην προσχολική ηλικία καταλαβαίνουν ότι «θα γίνω μια γυναίκα, σαν τη μαμά και εκείνη στο κάτω - κάτω είναι παντρεμένη με τον μπαμπά….» 

Πάνω από όλα είναι συναρπαστικές οι ιεροτελεστίες: το ζευγάρι προχωρά τελετουργικά προς το ιερό, αλλάζει τα δαχτυλίδια, φιλιέται. 

* Στα παιδιά αρέσει να υπηρετούν κλισέ με τα παιχνίδια τους. Η μαμά καθαρίζει, μαγειρεύει, ταΐζει το μωρό. 

Ο μπαμπάς πηγαίνει στο γραφείο, διαβάζει εφημερίδα, επισκευάζει τη λάμπα του γραφείου. Τα μικρά δεν έχουν ακούσει ακόμα τίποτα για τη χειραφέτηση – και δεν το βρίσκουν καθόλου κακό. 

Με την συνεργασία της κας Χαρίκλειας Μανουσάκη 

imommy

Το Χαμομηλάκι

Γιατί κανένας άντρας δεν είναι ποτέ «αρκετός» για την κόρη μας;

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

«Αυτός δεν κάνει για σένα»: Είναι μια φράση που πολλές από εμάς έχουμε ακούσει από τους γονείς μας, κι ενδέχεται να την πούμε και οι ίδιες στις κόρες μας, όταν έρθει εκείνη η ώρα! 

Ομολογουμένως, πρόκειται για το πιο συνηθισμένο σενάριο που διαδραματίζεται στις περισσότερες οικογένειες, η κόρη να θεωρεί υπέροχο το σύντροφό της, αλλά οι γονείς της να αρνούνται να τον εγκρίνουν.
Τώρα, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι έχουν ανακαλύψει το λόγο για τον οποίο οι μαμάδες και οι μπαμπάδες σπάνια κρίνουν έναν άντρα ως αρκετά καλό για την κόρη τους. 

Η συμπεριφορά τους αυτή πηγάζει από ένα βαθύ εξελικτικό ένστικτο που τους «επιτάσσει» να θέλουν να τη δουν να «τακτοποιείται» με κάποιον που θα μπορεί να τη φροντίζει και να της ικανοποιεί κάθε της ανάγκη.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη έρευνα, που πραγματοποιήθηκε από Βρετανούς και Ολλανδούς επιστήμονες, οι γονείς είναι «προγραμματισμένοι» να διασφαλίσουν με κάθε δυνατό τρόπο ότι τα παιδιά τους θα καταλήξουν στη ζωή τους με αγάπη, υποστήριξη και χρήματα. Και θα προτιμούσαν η κόρη τους να βρει έναν υπεύθυνο και στοργικό σύντροφο, για να συνεχίσει επάξια το δικό τους έργο!
Βέβαια, πολύ συχνά οι κόρες τους εκμεταλλεύονται κατά κάποια άποψη αυτή τους την επιθυμία, επιλέγοντας άντρες που δεν είναι και τόσο «ικανοί», ποντάροντας απλά στην πεποίθησή τους ότι οι γονείς τους θα καλύψουν τις ενδεχόμενες ελλείψεις του, σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Ο δρ. Tim Fawcett, από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ, υποστηρίζει ότι αυτή η γονεϊκή αποδοκιμασία φαίνεται να σχετίζεται με την εξελικτική διαδικασία του ανθρώπινου είδους. Με άλλα λόγια, οι γονείς που αντιδρούν με το συγκεκριμένο απαξιωτικό τρόπο, το κάνουν μόνο και μόνο γιατί όντως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς - αντιδρούν απλά όπως η φύση τους τους επιτάσσει!

Σε συνεργασία με επιστημονική ομάδα από το Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν στην Ολλανδία, ο δρ. Fawcett δημιούργησε ένα ηλεκτρονικό πρόγραμμα προκειμένου να διερευνήσει το λόγο για τον οποίο οι δύο γενιές διαφωνούν σχετικά με τον ορισμό του «κατάλληλου συντρόφου».
Αυτό που διαπίστωσε είναι ότι το μήλο της έριδος εντοπίζεται κυρίως στο βαθμό της στήριξης που ένας άντρας θα μπορούσε να προσφέρει. Τυπικά, οι γονείς θα προτιμούσαν ο γαμπρός τους να είναι πιο υπεύθυνος και προστατευτικός από ό,τι η κόρη τους θα επέλεγε. Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα οι δύο γενιές να αναζητούν ένα εντελώς διαφορετικό τύπο άντρα.

«Οι γονείς το μόνο που θέλουν είναι οι κόρες τους να συνεχίσουν τη ζωή τους με την ίδια ασφάλεια και υποστήριξη που τους παρείχε η πατρογονική τους οικογένεια. Όμως, συχνά, προκειμένου να το πετύχουν, καταλήγουν να δίνουν στις κόρες τους περισσότερα από ό,τι ο σύντροφός τους», εξηγεί ο δρ. Fawcett.
Και προσθέτει: «Φυσικά, αυτό δημιουργεί έναν ανταγωνισμό ως προς την επιλογή του αρσενικού, επειδή συχνά οι κόρες έχουν τη δυνατότητα να διαλέξουν έναν όχι και τόσο υποστηρικτικό σύντροφο γνωρίζοντας ότι οι γονείς τους θα συμπληρώσουν τα κενά. Επομένως, καταλαβαίνετε ότι η αφετηρία της όλης διαμάχης επικεντρώνεται στο ζήτημα των γονεϊκών παροχών».

Η μελέτη του δρ. Fawcett, που δημοσιεύτηκε στην επιστημονική επιθεώρηση «Evolution and Human Behaviour», αφορά κυρίως τις κόρες. Ωστόσο, ο ειδικός πιστεύει ότι η ίδια θεωρία πιθανόν να ισχύει και στα αγόρια, εξηγώντας το λόγο για τον οποίο πολλοί γονείς είναι δυσαρεστημένοι και με την επιλογή συντρόφου του γιου τους.

πηγή
Το Χαμομηλάκι

Η μουσική είναι απόλυτα αναγκαία στον έφηβο, (κυρίως η πολύ δυνατή!)

Αν κάνει «περίεργες παρέες», μην θέσετε ζήτημα για τη μουσική. Eξετάστε τις παρέες.

H μουσική, κάτι απόλυτα αναγκαίο στον έφηβο, γίνεται καμιά φορά αφορμή για μεγάλες ανησυχίες και καβγάδες στην οικογένεια είτε λόγω του είδους (που πιθανόν δεν αρέσει στους γονείς) είτε λόγω της έντασης. 
Όμως ούτε το είδος της μουσικής ούτε η έντασή της πρέπει να απασχολούν τον γονιό.

Oι λόγοι που ακούει μουσική
Ένα βασικό στοιχείο για να κατανοήσετε την «ακαταλαβίστικη» μουσική που αρέσει στο 15χρονο παιδί σας ή να αντιληφθείτε γιατί την ακούει «απίστευτα δυνατά» είναι να συνειδητοποιήσετε πως εσείς και τα παιδιά σας δεν ακούτε μουσική για τους ίδιους λόγους.
Oι περισσότεροι μεγάλοι ακούμε μουσική για να χαλαρώσουμε ή για να «φτιάξει το κέφι μας». 
Tο παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία, όμως, χρησιμοποιεί τη μουσική σαν εργαλείο εκτόνωσης και διαφυγής, σαν μέσο επιβίωσης και σαν στήριγμα. H μουσική επιτελεί για το παιδί τόσο βασικές λειτουργίες, που καταλήγει απαραίτητη.

Σε έρευνα που έγινε με ερώτημα προς τους εφήβους, 
«Τι θα θεωρούσατε απαραίτητο στην έρημο» το 80% από αυτούς (αγόρια και κορίτσια) είχαν μέσα στα πρώτα τρία το mp4 τους.

Mια βασική «δουλειά» της μουσικής στη ζωή του εφήβου είναι η βοήθεια που του παρέχει στη «μετακόμισή» του από τη φωλιά της οικογένειας στην «αγκαλιά» της κοινωνίας. 
Aμφισβητεί την οικογένεια και πρέπει να διαφοροποιηθεί από αυτή σε όλα: στη μουσική, στα ρούχα, στη συμπεριφορά. 
Ποια «στολή», λοιπόν, θα «φορέσει»; 
Kάποια που θα του αρέσει αλλά και θα τον κάνει να αισθάνεται πως ανήκει κάπου.

Mε τη μουσική που διαλέγει να ακούει, ουσιαστικά «δηλώνει» ότι είναι κάτι που δεν ξέρει ούτε ο ίδιος καλά καλά. 
H ένταση της μουσικής απελευθερώνει τον έφηβο από το άγχος του. Σε μια έρευνα που έγινε μεταξύ μαθητών, διαπιστώθηκε πως, όταν αγχώνονται έντονα από ένα γεγονός, η μουσική είναι η δεύτερη επιλογή σε ό,τι αφορά την επόμενη κίνησή τους, συχνά και η πρώτη.
Oι άλλες δύο επιλογές στην πρώτη τριάδα των προτιμήσεων ήταν «Συζητώ το θέμα με φίλους/γονείς» ή 
«Αποφεύγω το θέμα τελείως».

O έφηβος έχει ανάγκη τη δυνατή μουσική, γιατί με αυτήν αποκλείει τον έξω κόσμο. 
Oι μομφές των γονιών ή των καθηγητών, η ακμή, κάποια τεστ, το κορίτσι ή το αγόρι που δεν του/της χαμογέλασε, το πορτοφόλι που έχασε και δεν θέλει να το πει, όλα όσα τον βασανίζουν χάνονται ως δια μαγείας για λίγες ώρες και ο μάγος που καταφέρνει να εξαφανίσει τα πάντα είναι η μουσική! 
Παράλληλα, η δυνατή μουσική προσφέρει στο παιδί τη στιγμιαία ψευδαίσθηση της παντοδυναμίας, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό για τον έφηβο, αφού συχνά νιώθει αδύναμος ή ότι περνά απαρατήρητος. 
Γίνεται, λοιπόν, δυνατός όσο και η επιλογή του, η μουσική.
Διαμαρτύρεται, πονάει, χαίρεται, κάνει τα πάντα – χωρίς να προδίδεται. 
Oι νότες δεν «μαρτυρούν» μυστικά. 
Eπιβάλλονται όμως! 
H δυνατή μουσική παίζει τον ρόλο της επίδειξης ισχύος, αφού με αυτήν οι έφηβοι καταλαμβάνουν περισσότερο ζωτικό χώρο.

Tι σας προτείνω
• Tο πρώτο πράγμα που μπορείτε να κάνετε είναι να αποφεύγετε να κρίνετε τις μουσικές επιλογές του/της εφήβου σας.
• Διαπραγματευτείτε με το παιδί να βάζει δυνατά τη μουσική μόνο σε ώρες που ξέρετε ότι λείπουν ή δεν ενοχλούνται οι γείτονες.
• Παρακαλέστε το παιδί σας να μην ακούει συνεχώς δυνατά μουσική με ακουστικά γιατί θα προκαλέσει βλάβες στα αυτιά του. Για να μην εκληφθεί ως «κήρυγμα», ψάξτε στο ίντερνετ στοιχεία σχετικά με τη βλάβη που προκαλεί στο τύμπανο η δυνατή μουσική.
• Eξετάστε το ενδεχόμενο να αλλάξετε διαρρύθμιση, ώστε το παιδί να πάρει το δωμάτιο με την καλύτερη μόνωση, προκειμένου να ακούει πιο άνετα μουσική χωρίς ακουστικά.
• Διερευνήστε αν θα ήθελε να μάθει κάποιο μουσικό όργανο.
• Σε κάποιες περιπτώσεις, μπορεί να συμμετέχει σε μικρά γκρουπ και να νιώθει πιο δημιουργικό. Να πάρετε την πρωτοβουλία με 2-3 γονείς να βρείτε ένα χώρο (ίσως στο γκαράζ ενός φιλικού σας σπιτιού) ώστε να κάνουν εκεί τα παιδιά τις πρόβες τους. 
• Eπικοινωνείτε όσο πιο συχνά μπορείτε με το παιδί σας.

Αν κάνει «περίεργες παρέες», μην θέσετε ζήτημα για τη μουσική. Eξετάστε τις παρέες.

akappatou

Το Χαμομηλάκι