Νίκος Δήμου: Τα Χριστουγεννιάτικα αυγά

    Είμαι εννέα χρόνων, δεν ξέρω τίποτα από Χριστούγεννα, δεν έχω δει ποτέ έλατο, μήτε στολίδια. Έχουμε πολύ πεινάσει στην Κατοχή, έχουμε πουλήσει παλιά προγονικά κειμήλια γενεών, έχουμε ανταλλάξει το πιάνο της μάνας μου με ένα ντενεκέ λάδι. 

    Μα αυτές εδώ οι γιορτές του '44 είναι οι πιο παράξενες, συνοδευμένες από εκπυρσοκροτήσεις όπλων, εκρήξεις βομβών, κροτάλισμα μυδραλιοβόλων, το γλουγλούκισμα των όλμων που περνάνε πάνω από το σπίτι.

    Εμείς τα παιδιά έχουμε χάσει και την αλήτικη κατοχική ελευθερία μας. (Τι κάναμε! Παίζαμε με σφαίρες και καψούλια, με κάλυκες και μακαρόνια δυναμίτη! Πατούσαμε απότομα με τα πέταλα του τακουνιού μας την άκρη του μακαρονιού - κι έφευγε σφυρίζοντας σαν πυροτέχνημα. Ποια πέταλα; Μα όλοι φορούσαμε σιδερένια πέταλα στα χιλιομπαλωμένα παπούτσια μας για να μη λιώνουν. Και περπατώντας αντηχούσαμε σαν αυτούς που χορεύουν κλακέτες!)

    Τώρα όμως μας έχουν μαντρώσει μέσα στο σπίτι «μη σας πάρει καμία αδέσποτη». Κι αυτό δεν ήταν άδεια κουβέντα. Λίγες ημέρες πριν, η ξαδελφούλα μου η Νίκη, με ξανθό ίσιο μαλλί ως τη μέση, δέχθηκε μία σφαίρα στον κατάλευκο κρόταφο.

    Κλεισμένοι μέσα, χωρίς φως - είχαμε συνεχείς διακοπές ρεύματος - καίγαμε μαγκάλι για ζέστη. Ο πατέρας βρισκόταν στην Σκομπία - έτσι λέγαμε τότε το κέντρο της Αθήνας που ελεγχόταν από τους Εγγλέζους του Σκόμπυ. Εμείς, είχαμε δίπλα μας την πολιτοφυλακή του ΕΛΑΣ. Η μητέρα φοβόταν τους Ελασίτες αλλά μία φορά που ήρθαν στο σπίτι, με τις γενειάδες και τα φυσεκλίκια τους, μας φέρθηκαν πολύ ευγενικά.

    Ο πατέρας εργαζόταν στο υπουργείο Οικονομικών - και (έτσι θυμάμαι) τον είχε καλέσει ο υπουργός για μία έκτακτη δουλειά και δεν μπόρεσε να επιστρέψει. Γεγονός πάντως πως μας έλειπε - και πως, παραμονή Χριστουγέννων, δεν υπήρχε ούτε φως, ούτε ζέστη, ούτε πατέρας. Μόνον όλμοι και βόμβες.

    Καθόμασταν λοιπόν γύρω από την λάμπα του πετρελαίου (ακόμα νιώθω την μυρωδιά της) όταν ξαφνικά ακούμε ένα κορνάρισμα έξω από το σπίτι. Παρά την απαγόρευση πετάγομαι στο μπαλκόνι - και τι να δω! Ένα νοσοκομειακό του Ερυθρού Σταυρού στην πόρτα μας - κι ένας εξάδελφος μου, μεγαλύτερος, που μου γνέφει να κατέβω.

    Κατρακυλάω τα σκαλιά. Τα νοσοκομειακά ήταν τότε τα μόνα οχήματα που ελευθεροκοινωνούσαν ανάμεσα στις δύο ζώνες. Ο εξάδελφος έφερνε μήνυμα από τον πατέρα. Ήταν καλά και μας έστελνε για δώρο μία σοκολάτα και δύο αυγά.

    Τώρα εσείς νομίζετε πως χάρηκα για τη σοκολάτα. Όχι πολύ - είχα ξαναφάει μία, Αγγλική, στην απελευθέρωση. Το θαύμα ήταν τα αυγά. Παιδί της κατοχικής πόλης, είχα ξεχάσει πως είναι ένα αυγό. Τα χάζευα, τα χάιδευα (τι τέλειο σχήμα που έχουν!) κι όταν τα βράσαμε και τα κόψαμε, έμεινα εκστατικός μπροστά στο χρώμα και τη γεωμετρική συμμετρία του κροκού μέσα στο ασπράδι.

Έτσι λοιπόν έγινε που, αντί για πασχαλινό, εγώ χάρηκα τότε αυγό Χριστουγεννιάτικο.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

The Time Shop: Συγκινητικό animation (μια οικογένεια τα Χριστούγεννα)

Η ιστορία δείχνει ένα χαρούμενο κοριτσάκι που απολαμβάνει το χιόνι. 

Είναι τόσο ενθουσιασμένο που χιονίζει που θέλει να το μοιραστεί πολύ με την μαμά του, όμως εκείνη παρασυρμένη από την δουλειά της δεν του δίνει σημασία.

Όταν πάει να μιλήσει στον μπαμπά της, εκείνος είναι απασχολημένος στο τηλέφωνο ενώ το αδερφάκι του, παίζει βιντεοπαιχνίδια και την διώχνει, διότι μπαίνει μπροστά στην οθόνη. Όλοι λοιπόν έχουν πιο σημαντικά πράγματα να κάνουν από το να την ακούσουν και αυτό την στενοχωρεί και την απογοητεύει.

Φεύγει λοιπόν από το σαλόνι και με έναν μαγικό τρόπο μεταφέρεται στο ρολόι του τοίχου όπου οι δύο γάτες του ρολογιού την οδηγούν στο Κατάστημα του Χρόνου. Εκεί, την βρίσκει ένας γλυκός παππούς ο οποίος γνωρίζει ποια είναι και της δείχνει δύο ρολόγια.

Το πρώτο ρολόι συμβολίζει τον χαμένο χρόνο και τον χρόνο που φεύγει, ενώ το δεύτερο ρολόι συμβολίζει τον χρόνο του μαζί, δηλαδή τον χρόνο που περνάμε με τους δικούς μας ανθρώπους και μαζεύουμε στιγμές που μένουν για πάντα.

Η μικρή, εύχεται να μπορούσε να το καταλάβει αυτό και η δική της οικογένεια. Τότε ο γλυκός παππούς της απαντά πως η οικογένειά της, το ξέρει ήδη, απλά χρειάζεται μία μικρή υπενθύμιση από την ίδια. Της δίνει λοιπόν ένα φάκελο, μέχρι που ακούγεται η φωνή της μαμάς της και αυτό την αναγκάζει να επιστρέψει στην πραγματικότητα.

.......

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι