ΗΠΑ: Οι «Δέκα Εντολές» για την καταπολέμηση της παιδεραστίας

Τις «δέκα εντολές» για την καταπολέμηση της παιδεραστίας έδωσε στη δημοσιότητα η Σύνοδος των Καθολικών Επισκόπων.

Η Σύνοδος των Καθολικών Επισκόπων των ΗΠΑ έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα έναν κατάλογο με «δέκα εντολές» για το πώς θα πρέπει να ενεργούν οι ιερείς ώστε να αποφεύγεται η σεξουαλική κακοποίηση παιδιών στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων της Εκκλησίας.

«Είναι αφελές να πιστέψουμε ότι οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτόματα τα όρια και είναι καλό που οι οικογένειες και οι οργανώσεις θέτουν όρια» αναφέρει στην ανακοίνωσή της η Τερέζα Κέτελκαμπ, διευθύντρια του γραφείου προστασίας των παιδιών της Συνόδου. «Για παράδειγμα, κανένας νέος που ασχολείται με παιδιά, κανένας ιερέας, κανένας ενήλικος δεν θα πρέπει να βρίσκεται μόνος σε ένα δωμάτιο με ένα παιδί», προσθέτει το κείμενο.

Σύμφωνα με τον «οδηγό» αυτόν, οι εκκλησίες θα πρέπει να ελέγχουν συστηματικά το παρελθόν των ατόμων στα οποία αναθέτουν να ασχολούνται με τα παιδιά. «Εάν ένας ενήλικας είχε προβλήματα με τους κανόνες της κοινωνικής ζωής, όπως το να μην οδηγεί μεθυσμένος ή να διαταράσσει την τάξη, ίσως να έχει και άλλα προβλήματα με άλλους κανόνες, όπως αυτός που ορίζει να μην αγγίζει τα παιδιά», σημειώνει η Κέτελκαμπ.

Τα ίδια τα παιδιά καλούνται να αποκαλύπτουν «συμπεριφορές που αποτελούν προμηνύματα σεξουαλικής κακοποίησης», όπως για παράδειγμα εάν κάποιος ενήλικος τα γεμίζει με δώρα ή αν τους επιτρέπει να κάνουν πράγματα που τους έχουν απαγορεύσει οι γονείς τους.

kathimerini με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πέντε μαθητές λυκείων στην 4η Ολυμπιάδα Αστροφυσικής του Πεκίνου

Πέντε μαθητές λυκείων είναι οι φετινοί νικητές του 15ου Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Αστρονομίας και Διαστημικής, που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα στην 

4η Αστρονομική Ολυμπιάδα, τον Σεπτέμβριο στο Πεκίνο.

Η 4η Ολυμπιάδα Αστρονομίας και Αστροφυσικής θα πραγματοποιηθεί στο Πεκίνο, το Σεπτέμβριο του 2010.

Πρόκειται για τους:

Ορφέα Βουτυρά από το 1ο Τοσίτσειο Εκάλης και 

τον Γιώργο Λιούτα από το 1ο Λύκειο Τρικάλων, που ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση, 

την Δέσποινα Παζούλη από το 3ο Λύκειο Δράμας, 

τον Νίκο Φλεμοτόμο από το 1ο Αρσάκειο Ψυχικού και 

τον Αθανάσιο Μητράκη από το ελληνικό Λύκειο Βρυξελλών.

Οι τρεις πρώτοι μαθητές αναδείχθηκαν οι μεγάλοι επιτυχόντες του πανελλήνιου μαθητικού διαγωνισμού, που διεξήχθη στο Βόλο, και θα μεταβούν τον Ιούλιο για δέκα μέρες στη NASA, με τη συνδρομή του Ευγενείδιου Ιδρύματος.

Οι μαθητές παρακολούθησαν, μεταξύ δεκάδων άλλων μαθητών, το Θερινό Σχολείο Αστρονομίας Βόλου και τα μηνιαία μαθήματα που γίνονται κατά τη διάρκεια του έτους. Οι Λιούτας, Βουτυράς και Μητράκης μετείχαν και πέρυσι στη 3η Ολυμπιάδα της Τεχεράνης και απέσπασαν δύο τιμητικούς επαίνους.

Στον πανελλήνιο διαγωνισμό μετείχαν 30 μαθητές και μαθήτριες, οι οποίοι πέτυχαν στην 1η φάση «ΕΥΔΟΞΟΣ» και στη 2η φάση «ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ», η οποία έγινε στα κεντρικά Λύκεια των Νομών και Διαμερισμάτων της χώρας με την άδεια του υπουργείου Παιδείας.

Στον ίδιο διαγωνισμό, αλλά με διαφορετικά θέματα, μετείχαν εφέτος για πρώτη φορά και μαθητές του Γυμνασίου από σχολεία όλης της Ελλάδας. 

Σε αυτόν αναδείχθηκαν οι μαθητές: 

Ευθύμιος Πράπας, του 15ου Γυμνασίου Λάρισας, 

Ελένη Τσαπράζη του Γυμνασίου Ιδιωτικών Εκπαιδευτηρίων Βέροιας, 

Ιωάννα Κούρκουλου, του 1ου Γυμνασίου Γλυκών Νερών Αττικής, 

Αναστάσιος Μαυρίδης, του 2ου Γυμνασίου Κοζάνης, 

Πηνελόπη Μάγειρα, του Γυμνασίου Αυγουλέα Λιναρδάτου Αθηνών και 

Γιώργος Δρακονταειδής, του Γυμνασίου Ληξουρίου Κεφαλονιάς.

Τα βραβεία και οι έπαινοι προς τους μαθητές καθώς και τα τιμητικά διπλώματα προς τα σχολεία τους, θα απονεμηθούν σε επίσημη τελετή, που θα γίνει στο Βόλο τον Οκτώβριο.

kathimerini

Ένα σύμβολο θυσίας στους προεδρικούς κήπους

Έργο του Γ. Ζογγολόπουλου τοποθετήθηκε έξω από το Μέγαρο της Ηρώδου Αττικού

Η ιδέα του μνημείου ξεκίνησε το 1950. Ένα σύμβολο μνήμης έπρεπε να τοποθετηθεί στον ιστορικό βράχο του όρους Ζάλογγο, στον γκρεμό του οποίου έπεσαν, τον Δεκέμβριο του 1803, 63 ηρωικές Σουλιώτισσες μαζί με τα παιδιά τους.

Ο επισκέπτης μπορεί να φθάσει και να θαυμάσει το μνημείο ανεβαίνοντας τα 410 σκαλιά, που έχουν αφετηρία το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου. Στο χώρο αυτό το 1803, όταν το Σούλι μετά από πολύχρονους αγώνες υπέκυψε στον Αλή Πασά, 63 Σουλιώτισσες με τα παιδιά στην αγκαλιά, τραγουδώντας και χορεύοντας, έπεσαν από το βράχο, προτιμώντας να πεθάνουν ελεύθερες παρά να παραδοθούν στο Οθωμανό κατακτητή.

 
Το 1953 έγινε πανελλήνιος διαγωνισμός και το μνημείο άρχισε να κατασκευάζεται με μαθητικούς εράνους την επόμενη χρονιά. Ολοκληρώθηκε το 1961.

 Έξι αφαιρετικές γυναικείες μορφές που πιασμένες χέρι χέρι σέρνουν τον χορό μεγεθύνονται κλιμακωτά και καθώς φθάνουν στην άκρη του γκρεμού γιγαντώνονται και μετατρέπονται σε σύμβολο θυσίας και αγάπης για την ελευθερία. Το μνημείο του Ζαλόγγου- γιατί περί αυτού πρόκειται- φέρει την υπογραφή του γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου και είναι ορατό από την αρχαία Νικόπολη, σε απόσταση 22 χλμ. από την Πρέβεζα. Εδώ και λίγες ημέρες ακριβές αντίγραφό του κοσμεί τους κήπους της Προεδρίας της Δημοκρατίας- προσφορά του Ιδρύματος Γεωργίου Ζογγολόπουλου, με αφορμή τις εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης του μνημείου.

Το έργο «Ζάλογγο», όπως ονομάζεται το συγκεκριμένο αντίγραφο, βρήκε τη θέση του κοντά στην είσοδο του Μεγάρου με μέτωπο προς την οδό Ηρώδου Αττικού, τοποθετημένο σε βάση μονόλιθου ακατέργαστου μαρμάρου βάρους τριών τόνων. Πρόκειται, βεβαίως, για ένα έργο μικρότερης κλίμακας από το μήκους 18 και ύψους 15 μέτρων πρωτότυπο (1,80 Χ 0,40 Χ 1,30). Είναι το δεύτερο έργο του Ζογγολόπουλου που τοποθετείται στους κήπους μετά το «ΤΕL-ΝΕΑΝΤ», το οποίο είχε αναρτηθεί το 2005 στην κεντρική λίμνη.

Διαβάστε περισσότερα...

Η καθημερινή ζωή χωρίς χέρια Scenes from the everyday life of Simona Atzori Το μυστικό της δύναμής της

Δείτε πως ζει καθημερινά η γεννημένη χωρίς χέρια, Σιμόνα Ατζόρι. Όταν παραπονιόμαστε για τα προβλήματά μας, ας θυμόμαστε τη Σιμόνα κι ας είμαστε ευγνώμονες για όσα θεωρούμε αυτονόητα.

Scenes from the everyday life of Simona Atzori, armless amputee, marvelous ballet dancer & painter with her feet.

---

SIMONA ATZORI: Το μυστικό της δύναμής της

Έχει αγάπη, πίστη, χαρά και πολύ ταλέντο. Η Simona Atzori ζωγραφίζει, χορεύει, εμψυχώνει τους συνανθρώπους της. Το μυστικό της δύναμής της είναι απλό, πολύ απλό, αλλά τόσο πολύτιμο!

Ήταν μεγάλη τιμή και χαρά που γνώρισα τη Simona Atzori. Μία ταλαντούχα νεαρή κοπέλα, που κάνει τα πάντα με τα πόδια της, αφού γεννήθηκε χωρίς χέρια. Πηγαίνοντας στη συνέντευξη ήξερα ότι θα συναντήσω ένα κορίτσι με πλούσιο εσωτερικό κόσμο και μεγάλη δύναμη ψυχής. Η συζήτησή μας στο Hilton Park, όπου η Simona μόλις είχε μιλήσει στο Παγκύπριο Συνέδριο της Interlife Insurance με αφορμή τα 10χρονα της εταιρείας, κύλησε αβίαστα κι ευχάριστα, με την ίδια να κάνει κινήσεις με το πόδι της, όπως χαρακτηριστικά κάνουν όλοι οι Ιταλοί με τα χέρια τους όταν μιλούν.

Simona, όταν ήσουν παιδί, υπήρξε κάποια στιγμή που κατάλαβες ότι κάνεις τα πράγματα διαφορετικά από τους άλλους;
Δεν νομίζω ότι υπήρξε αυτή η στιγμή. Γεννήθηκα χωρίς χέρια. Τα πόδια μου έγιναν τα χέρια μου. Στην κούνια ακόμα, οι γονείς μου έβλεπαν ότι χρησιμοποιούσα τα πόδια για να παίρνω πράγματα και με βοηθούσαν. Έκανα τα πάντα με τα πόδια, όπως εσύ με τα χέρια σου. Άρα δεν υπήρξε αυτή η στιγμή που έπρεπε να πω στον εαυτό μου «τώρα θα προσπαθήσω να κάνω αυτό ή εκείνο με τα πόδια μου». Ήταν κάτι σταδιακό.
Στην ιστοσελίδα σου αναφέρεις «το να εκφράσω τη χαρά και την αγάπη μου για τη ζωή είναι το πιο σημαντικό πράγμα». Τι εννοείς ακριβώς;
Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζω ό,τι έχω μέσα μου. Γι’ αυτό επέλεξα να δημιουργώ, να ζωγραφίζω και να χορεύω. Θέλω να μεταδώσω τη χαρά της ζωής, αυτό που είμαι, αυτό που νιώθω.
Σκέφτηκες ποτέ ότι όλα στη ζωή είναι όπως θα έπρεπε να είναι;
Ναι. Όλα είναι όπως πρέπει να είναι. Πιστεύω στο Θεό και πιστεύω ότι ο Θεός με «σχεδίασε» όπως είμαι. Δεν γεννήθηκα με ελλείψεις. Έπρεπε να ήμουν εδώ και μ’ αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως πάντα έτσι ένιωθα, χωρίς να το καταλαβαίνω. Ήταν ο τρόπος που ζούσα και ο τρόπος που με αντιμετώπιζαν οι γονείς μου. Ποτέ δεν με έκαναν να νιώθω διαφορετική.
Τα άλλα παιδιά πώς σε αντιμετώπιζαν στο σχολείο όταν ήσουν μικρή;
Αρκετά καλά. Ήμουν πολύ ανοιχτή. Τα παιδιά έρχονταν σ’ εμένα με ερωτήσεις κι εγώ τους απαντούσα χωρίς πρόβλημα. Δεν ήταν ανάγκη να κρύψω κάτι. Γιατί δεν είχα κάτι να κρύψω. Ήμουν απλώς εγώ. Τους έδειχνα ότι μπορούσα να κάνω ό,τι έκαναν κι αυτοί αλλά με διαφορετικό τρόπο. Μπορούσα να παίξω μαζί τους, να κάνω τα μαθήματά μου, να γελώ. Με αποδέχονταν γιατί δεν χρειάζονταν να κοπιάσουν γι’ αυτό. Εγώ έκανα τον κόπο… για να είμαι μαζί τους.

περισσότερα...