Ο Εκπαιδευτικός ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ εκπαιδευτής αλόγων κούρσας

Δημήτρης Τσιριγώτης, Φυσικός

Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου στη χώρα μας δεν χαίρουν, ως κλάδος, ιδιαίτερης εκτίμησης; 

Φυσικά το να πούμε ότι οι εκπαιδευτικοί σήμερα είναι λιγότερο καλλιεργημένοι, με λιγότερα προσόντα και λιγότερο κοντά στα παιδιά από τους παλιότερους είναι επιχειρήματα που καταρρέουν με κρότο. 

Αυτό που συμβαίνει λοιπόν είναι ότι έχουν αλλάξει οι προσδοκίες των γονέων. Και αυτό που έχει χάσει την αξία του δεν είναι οι εκπαιδευτικοί ως πρόσωπα αλλά ως ο ρόλος που τους ζητούν οι άλλοι να παίξουν.

Ενώ παλιότερα οι γονείς έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο «για να μάθουν γράμματα και να γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία» σήμερα αυτό έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα αφού αυτό που λαχταρούν είναι «να περάσουν στο πανεπιστήμιο». Με κάθε κόστος και με κάθε τίμημα. Ακόμα και εις βάρος των παιδιών τους. 

Από τη στιγμή λοιπόν που αυτή την εργασία την έχει αναλάβει κατά αποκοπή η παραπαιδεία αυτό για τους γονείς σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί του σχολείου είναι ανάξιοι και αχρείαστοι. Η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική αντιμετώπιση της παιδείας από τους γονείς είναι η βασική αιτία της απαξίωσης των δημόσιων εκπαιδευτικών. 

Αν όμως βλέπεις το παιδί σου ως άλογο κούρσας τότε το επόμενο βήμα είναι να επιλέξεις εκείνον τον εκπαιδευτή που διαθέτει τα καλύτερα αναβολικά για το ντοπάρει. Και έτσι όπως στον αθλητισμό το ντόπινγκ το γεννάει ο πρωταθλητισμός, έτσι και στην εκπαίδευση την εκτόξευση της παραπαιδείας που συνοδεύεται παράλληλα από την απαξίωση του σχολείου την δημιουργεί ο ανταγωνισμός των γονέων για την επιτυχία των παιδιών τους. 

Όσο στο μυαλό των γονέων θα είναι να προηγείται το δικό τους παιδί μερικά μέτρα κατά την εκκίνηση του τελικού αγώνα των πανελλαδικών εξετάσεων τόσο θα θεωρούν καλούς εκπαιδευτικούς αυτούς που τους «μαθαίνουν το παρακάτω» και τους δείχνουν πώς να «κόψουν δρόμο» : τους νηπιαγωγούς που μαθαίνουν τα παιδιά ανάγνωση και γραφή πριν την ώρα τους, τους δασκάλους που βάζουν υπερβολική δουλειά για το σπίτι με φωτοτυπίες και με οδηγίες προς τους γονείς για το πώς θα διαβάσουν τα παιδιά τους και τους καθηγητές εκείνους που κάνουν φροντιστήριο στο σχολείο. 

Δηλαδή ιδιότυπες μορφές παραπαιδείας ακόμα και μέσα στο ίδιο το σχολείο όπου οι εκπαιδευτικοί τις προσφέρουν με μοναδικό κέρδος την αποδοχή των γονέων. Η πίεση που δέχονται οι εκπαιδευτικοί είναι ασφυχτική και υπόγεια και γι’ αυτό λίγοι είναι εκείνοι που ανθίστανται, κινδυνεύοντας όμως να πληρώσουν το κόστος της απόρριψης από τους γονείς.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί του σχολείου οφείλουμε να αρνούμαστε να παίξουμε αυτούς τους ρόλους όσο και αν μας πιέζει η γνώμη των γονέων. Οφείλουμε να πείσουμε τους γονείς ότι διαλέγουμε τον δύσκολο δρόμο φροντίζοντας για την ολόπλευρη ωρίμανση των παιδιών τους, αρνούμενοι να τα αντιμετωπίσουμε μόνο ως υποψηφίους επιτυχόντες στο πανεπιστήμιο. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε τον κλάδο μας απέναντι στις τόσο άδικες κατηγορίες που μας προσάπτει μεγάλη μερίδα των γονέων μεταθέτοντας ουσιαστικά τις δικές της ευθύνες. Ελπίζω πως το παρακάτω κείμενο, που έχει έντονο το στοιχείο της κριτικής προς ένα αρκετά μεγάλο μέρος των γονέων, να τους βοηθήσει να αλλάξουν γνώμη για τις κατηγορίες που προσάπτουν στους εκπαιδευτικούς του σχολείου. 

Και να γίνει επιτέλους συνείδηση ότι παρόλο που γονείς και εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν την ίδια ομάδα- εκείνη των παιδιών- για τα θέματα της εκπαίδευσης των παιδιών οι εκπαιδευτικοί γνωρίζουν καλύτερα. 

Μερικές από αυτές τις κατηγορίες είναι οι εξής :

Οι εκπαιδευτικοί του σχολείου δεν αγαπούν τη δουλειά τους
Όσοι τα ισχυρίζονται αυτά σίγουρα δεν πρέπει να έχουν βρεθεί σε εκείνες τις παρέες που οι περισσότεροι είναι εκπαιδευτικοί. Ξέρετε αυτές που είναι εφιαλτικές για όλους τους υπόλοιπους της παρέας. Που άμα αρχίσει η συζήτηση για το Γιωργάκη του Β4 και την Μαιρούλα του Α5 ξέρεις ότι κάπως έτσι θα κυλήσει όλη η βραδιά. 

Για κολλημένους με τη δουλειά τους, για επαγγελματική διαστροφή μπορείς να κατηγορήσεις τους εκπαιδευτικούς αλλά σίγουρα όχι για αδιαφορία. Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς τους που θέλοντας και μη δένονται με τα παιδιά και το νοιάξιμο είναι αναπόφευκτο. 

Και αν σήμερα που η δημόσια εκπαίδευση βάλλεται από παντού, το δημόσιο σχολείο συνεχίζει να στέκεται αξιοπρεπώς στη θέση του, αυτό οφείλεται αποκλειστικά στο μεράκι και στο πάθος των εκπαιδευτικών. Γιατί όλοι οι άλλοι φαίνεται να το έχουν εγκαταλείψει στη μοίρα του.

Οι καθηγητές του σχολείου δεν προετοιμάζουν επαρκώς τους μαθητές για εξετάσεις
Αλήθεια είναι. Πως μπορείς να προετοιμάσεις κάποιον μαθητή για εξετάσεις όταν είναι ήδη έτοιμος; Όταν καλείσαι να του διδάξεις πράγματα που ήδη ξέρει; Όταν στη Β΄ Λυκείου οι μαθητές κάνουν τα μαθήματα της Γ΄ Λυκείου; Όταν τα καλοκαίρια κάνουν θερινά μαθήματα για την επόμενη χρονιά; Όταν κάποιοι άλλοι...

Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή, να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε...

Η αγάπη σ’ ένα χαμόγελο παιδιού,
μας ομορφαίνει και γλυκαίνει την ψυχή μας,
σαν μία λάμψη, όπως ο φάρος του νησιού,
ορίζοντες ν’ ανοίγει στη ζωή μας!

Την ευτυχία πάντοτε μες στη ζωή,
μας τη χαρίζουν οι μικρές, καλές στιγμές μας,
μία φιλία, ένα χαμόγελο γλυκό,
μια προσμονή, μια σκέψη τρελή,
σαν σε όνειρό μας!

Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή,
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε,
να εκτιμάς την κάθε στιγμή, που εσύ γελάς,
ενώ άλλοι πονάνε…

Η αγάπη χωρίς αντάλλαγμα μπορεί,
τα πάντα στη ζωή να υπομένει,
και να γελάει και να πονάει και να μπορεί
να συγχωρεί, να προχωρεί, να περιμένει…

Αλήθεια, αξίζει σ’ αυτή τη ζωή,
να αγαπάς και να σ’ αγαπάνε,
να εκτιμάς την κάθε στιγμή, που εσύ γελάς,
ενώ άλλοι πονάνε…

Συμφωνική ορχήστρα MOTIVO και παιδική χορωδία Σπύρου Λάμπρου
ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας Πέτρος Ν. Πρόκος
στίχοι- μουσική: Σπύρος Λάμπρου