Πέφτεις να κοιμηθείς και, μέχρι να ξυπνήσεις...

... έχει αρχίσει πόλεμος.

Εσύ, που νόμιζες ότι ελέγχεις τα πάντα.
Εσύ, που έσκαγες για χίλιες δυο βλακείες.
Εσύ, που ένιωθες ένας μικρός θεός.
Εσύ, που πίστεψες σε χίλιες δυο κούφιες ιδεολογίες.
Εσύ, που θεοποίησες πολιτική, τέχνη και επιστήμη.

Ορίστε.
Πέφτεις να κοιμηθείς και, μέχρι να ξυπνήσεις, έχει αρχίσει πόλεμος.

Εμείς αποτύχαμε.
Ο Θεός να βάλει το χέρι Του.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Θα γίνει και εδώ πόλεμος, μαμά;»

«Όχι βέβαια αγάπη μου!», της απάντησα, κλείνοντας υπερβολικά αναστατωμένη την τηλεόραση.

Μου κόπηκαν τα πόδια τις προάλλες που η 6χρονη κόρη μου μού έκανε αυτή την ερώτηση.

Κακώς -πολύ κακώς- είχα ξεχάσει την τηλεόραση ανοιχτή, την ώρα που στις ειδήσεις έπαιζε το ρεπορτάζ από την ένταση μεταξύ Ρωσίας – Ουκρανίας και γινόταν λόγος για πόλεμο.

Οι εικόνες έδειχναν κάτι τανκ και στρατό να παρελαύνει πάνω στα χιόνια, θυμίζοντας τόσο πολύ εικόνες που τα παιδιά μας έχουν σίγουρα δει από ντοκιμαντέρ για τον πόλεμο του ‘40. 

Άρα ο συλλογισμός δεν ήταν αδικαιολόγητος: «Θα γίνει και εδώ πόλεμος, μαμά;».

“Όχι βέβαια αγάπη μου!”, της απάντησα, κλείνοντας υπερβολικά αναστατωμένη την τηλεόραση.

Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται τα παιδιά μας έπειτα από 2 χρόνια πανδημίας, έπειτα από 2 χρόνια που έχουν μπαφιάσει "φιμωμένα" όλη μέρα με μια μάσκα, και κυρίως έπειτα από 2 χρόνια καθημερινής αγωνίας “μην κολλήσουμε” (και κολλήσουμε και άλλους), είναι η έννοια του πολέμου!

Και αν νιώθουμε έτσι εμείς εδώ, που βρισκόμαστε και τρεις χώρες παρακάτω από το σημείο της σύρραξης, ούτε να φανταστώ δεν μπορώ πώς πρέπει να νιώθουν οι γονείς στην Ουκρανία, οι οποίοι -από αυτά που διαβάζω- δεν αφήνουν τα παιδιά τους ούτε στις κούνιες να πάνε, από φόβο μήπως τα βρει καμιά “αδέσποτη”.

“Μα στις ειδήσεις λέει, ότι θα γίνει πόλεμος…”, και εκεί παύουν πια τα ψέματα. Εκεί πρέπει να αποφασίσεις, ότι πρέπει να πεις την αλήθεια. 

Μία αλήθεια, όμως, που να μπορεί στα 6 της να αντέξει… Γιατί είπαμε -το φορτίο που ήδη κουβαλά η ψυχούλα τους είναι βαρύ.

Πώς μιλάμε, όμως, στα σημερινά παιδιά για το ενδεχόμενο πολέμου;
Τη συζήτηση αυτή είχα πρόσφατα με συναδέλφους, οι οποίες έχουν μεγαλύτερα παιδιά. “Τα παιδιά στην εφηβεία δεν επηρεάζονται τόσο πολύ από τις εξελίξεις αυτές. Είναι τόσο βίαια τα video games που παίζουν καθημερινά που αμφιβάλλω αν το ενδεχόμενο πολέμου τα αγγίζει”, μου λέει μια συνάδελφος με παιδιά στο Γυμνάσιο. Σε άρθρα διαβάζω, ότι άλλα παιδιά στο εξωτερικό ενημερώνονται για τις εξελίξεις αυτές μέσω TikTok. Πολλά από αυτά τα ανεβάζουν τα ίδια τα παιδιά της Ουκρανίας.

Ο Robert Stern που διοικεί την “The Social Leader”, μια εταιρία συμβούλων, η οποία βοηθά εταιρείες να αξιοποιήσουν καλύτερα τα social media, παρόλο που κατανοεί απόλυτα την ανάγκη των παιδιών να εκφράζονται μέσω αυτών, συμβουλεύει να μην αποτελούν αυτά το μοναδικό μέσο ενημέρωσης.

Τι κάνουμε, λοιπόν;
Η ψυχολόγος και μαμά δύο παιδιών Jessica Biren Caverly, λέει, ότι ανάλογα με την ηλικία των παιδιών μας θα μιλήσουμε διαφορετικά.

Στα 6 έχει νόημα να πεις στο παιδί μία σύντομη ιστορία του τι συμβαίνει με τις δύο αυτές χώρες, γιατί “τσακώνονται”, και ότι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να βρουν μία λύση με τη συζήτηση.

“Επιβεβαίωσε στο παιδί ότι ο πόλεμος γίνεται με στρατιώτες και όχι με μικρά παιδιά”, για να μη νιώσει ότι απειλείται, λέει η ίδια χαρακτηριστικά.

Στα μεγαλύτερα παιδιά, έχει νόημα να εξηγήσουμε μερικά πράγματα παραπάνω για να κατανοήσουν την κατάσταση. Μπορείτε, μάλιστα, να ψάξετε μαζί πληροφορίες και σίγουρα να τα ρωτήσετε πώς νιώθουν εκείνα για όλο αυτό. Επιπλέον, έχει νόημα, σε περίπτωση πολέμου, να αναζητήσετε τρόπους που μπορείτε να βοηθήσετε ενδεχομένως τα παιδιά που βρίσκονται στο μάτι του κυκλώνα.

Σε κάθε περίπτωση, διατηρήστε την ψυχραιμία σας. 

Πείτε την αλήθεια, εκφράστε τα δικά σας συναισθήματα και διαβεβαιώστε τα πως ό,τι κι αν γίνει, εσείς θα είστε πάντα εκεί για αυτά -το ασφαλές τους καταφύγιο.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς θα μάθετε έμπρακτα στα παιδιά σας τις Αξίες της Καλοσύνης και της Αγάπης!

Πόσο εύκολο είναι να εμφυσήσουμε την αξία της καλοσύνης σε μικρά παιδιά;

Δυστυχώς, μια από τις αρετές που στις μέρες μας απουσιάζει, είναι η καλοσύνη. Πολλοί τη θεωρούν αδυναμία και όχι προτέρημα. 

Και όμως… σε μια εποχή, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται, η καλοσύνη είναι ό,τι ακριβώς χρειάζονται μικροί και μεγάλοι.

How to Teach Your Children about Love and Kindness

Κατ' αρχάς να πούμε, πως τα παιδιά έχουν έμφυτη μέσα τους την καλοσύνη. Αυτό το βλέπω καθημερινά, όχι μόνο στα δικά μου παιδιά. αλλά και σε όλα τα παιδιά, με τα οποία συναναστρέφομαι λόγω επαγγέλματος και όχι μόνο. Αυτήν την έμφυτη καλοσύνη την είχαμε και εμείς όταν βρισκόμασταν, κάποτε, στην ηλικία τους.

Μεγαλώνοντας, ωστόσο, κάπου τη ξεχάσαμε, κάπου την αφήσαμε, κάπου την κουκουλώσαμε βαθιά μέσα μας και γίναμε σκληροί όπως ένα τσόφλι αυγού…

Τι μπορούμε να κάνουμε, λοιπόν, ως γονείς, προκειμένου τόσο να διατηρήσουμε αυτό το οποίο υπάρχει μέσα μας (και ας είναι βαθιά κρυμμένο για πολλούς πολλούς λόγους) όσο και να ενδυναμώσουμε την καλοσύνη, που υπάρχει μέσα στα παιδιά μας;

Ας δούμε πράξεις τις οποίες θα κάνουμε συνήθεια στα σπίτια μας, για να μεγαλώσουμε παιδιά, με καρδιά γεμάτη καλοσύνη και αγάπη:

• Μπορούμε να συγκεντρώνουμε παιχνίδια ή/και βιβλία και να τα προσφέρουμε είτε σε κάποιο ορφανοτροφείο είτε σε κάποια βιβλιοθήκη σχολείου ή του δήμου. Αφήνουμε τα παιδιά μας να διαλέξουν τι από όλα όσα έχουν, επιθυμούν να δωρίσουν. Τους μιλάμε για την σπουδαιότητα του να μοιραζόμαστε τα πράγματά μας και να τα δίνουμε σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.
• Ετοιμάζουμε ένα γεύμα παρέα με τα παιδιά μας και το παραδίδουμε σε έναν ηλικιωμένο γείτονα, φίλο ή συγγενή, που ξέρουμε ότι το έχει ανάγκη.
• Συμμετέχουμε και προσφέρουμε -όσο μπορούμε- κατά την συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης (στο σχολείο μας ή στην εκκλησία της ενορίας μας) για βοήθεια προς τους πρόσφυγες ή τους πυρόπληκτους ή οποιασδήποτε άλλης πληθυσμιακής ομάδας, που χρήζει υλικής υποστήριξης.
• Βάζουμε τα παιδάκια μας ή να γράψουν ευχαριστώ σε ανθρώπους, που εκτιμούν και ξεχωρίζουν όπως για παράδειγμα στη γιαγιά ή στον παππού, μαζί με ένα σύντομο γράμμα, όπου θα εκφράζουν τις όποιες ευχαριστίες τους ή να ετοιμάσουν μια ζωγραφιά- ως ένα μικρό δωράκι αγάπης. Τα διδάσκουμε, επίσης, να λένε το παρακαλώ…
• Ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας (μη ξεχνώντας και το δικό μας «εσωτερικό παιδί»!) να κάνουν μια ευχάριστη έκπληξη σε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο (πχ το αδερφάκι τους), ώστε να το κάνουν χαρούμενο.
• Ενθαρρύνουμε τα παιδιά μας να «προστατεύουν» τα μικρότερα παιδάκια του σχολείου όπως και κάθε άλλο «αδύναμο» παιδάκι, που δε μπορεί να υπερασπίσει τον εαυτό του και έτσι μαθαίνουν να μη στέκονται ως απλοί θεατές-παρατηρηρητές στην όποια αδικία εκτυλίσσεται μπροστά τους.
• Προτείνουμε στα παιδιά μας να μαζέψουν λουλούδια και να τα προσφέρουν σε αγαπημένα τους πρόσωπα όπως στο μπαμπά ή στη δασκάλα.
• Βοηθάμε τα παιδιά μας να μάθουν την «αξία των χρημάτων», προτείνοντάς τους να βάζουν ένα μικρό ποσό στην άκρη και στην συνέχεια να το προσφέρουν με την καθοδήγησή μας σε οργανισμούς, που το έχουν ανάγκη.
• Μαθαίνουμε στα παιδιά μας να προσφέρουν τη θέση τους είτε σε μεγαλύτερους ανθρώπους είτε σε μικρότερα παιδάκια είτε σε ανθρώπους που βρίσκονται σε κάποια αδύναμη θέση.
• Μαθαίνουμε, επίσης, στα παιδιά μας να αποδέχονται και να αγκαλιάζουν τη διαφορετικότητα μιας και ΟΛΟΙ οι άνθρωποι είμαστε παιδιά του Θεού και είμαστε ΙΣΟΙ.

Ας αναγνωρίζουμε, επιτέλους, τα λάθη μας και ας μιλάμε γι' αυτά στα παιδιά μας. Όταν για παράδειγμα χάνουμε τη δική μας ευγένεια, να λέμε στα παιδιά μας : «Είχα μια κακή στιγμή. Θα έπρεπε να ήμουν πιο ευγενική με τον τάδε άνθρωπο. Θα του ζητήσω συγγνώμη για τον τρόπο μου».

Εντέλει, το σημαντικότερο όλων είναι να γίνουμε το πρότυπό τους… Τα παιδιά κάνουν ακριβώς ό,τι κάνουμε. Αν είμαστε ευγενικοί με τους γύρω μας, αυτό θα κάνουν και τα παιδιά μας. Αν είμαστε κακότροποι με τους γύρω μας, αυτό θα κάνουν και τα παιδιά μας. Είμαστε ο καθρέφτης τους!

Είναι σημαντικό, επίσης, να επισημαίνουμε στα παιδιά μας πως ακόμα και η πιο μικρή πράξη καλοσύνης, όπως το να κρατήσεις την πόρτα ανοιχτή για κάποιον, να πεις ευχαριστώ, όταν κάποιος σου προσφέρει κάτι, ακόμα και αν αυτό το κάτι δεν σε χαροποιεί ιδιαίτερα, να χαρίσεις το χαμόγελό σου και την καλημέρα σου σε ένα παιδάκι στο σχολείο που είναι απομονωμένο, να κρατήσεις απλά το χέρι κάποιου που βλέπεις ότι είναι λυπημένος… όλα αυτά τα απλά αλλά καθόλου απλοϊκά, μπορούν να έχουν μεγάλο θετικό πρόσημο/ αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή όλων μας!

περισσότερα στην πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι