Οι σκέψεις οι άσχημες...

Τις σκέψεις, δεν μπορείς να τις κάνεις να μην έρχονται. 

Κανένας δεν μπορεί. Δεν είναι στο χέρι σου, δεν εξαρτάται από σένα.
Αυτό που μπορείς να κάνεις εσύ, είναι να μην ανοίξεις διάλογο μαζί τους. Να μην τους πιάσεις κουβέντα. 

Απλά να αδιαφορήσεις.

    Σκέψου το πιο απλά. Στο σπίτι σου. Μπορείς να ελέγξεις ποιος θα έρθει και θα σου χτυπήσει την πόρτα; Μπορείς να το προβλέψεις; Μπορείς να το αποφύγεις; Όχι.

Αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να βλέπεις κάθε φορά, αν αυτός που στέκεται στο κατώφλι σου και σου χτυπά, είναι φίλος ή εχθρός. Και αν είναι φίλος, να του ανοίγεις και να τον καλοδέχεσαι και αν είναι εχθρός να τον αφήνεις έξω.

    Το ίδιο συμβαίνει και με τις σκέψεις. 

Δεν μπορείς να τις κάνεις, να μην έρχονται. Μπορείς να διαλέγεις όμως κάθε φορά, με ποιες από αυτές, θα κάνεις συζήτηση. 

Σε ποιες θα δώσεις σημασία.

    Και αν οι σκέψεις, οι άσχημες, επιμένουν; 

Και αν δεν φεύγουν;
Ας επιμένουν. Ας μην φεύγουν.
Άστες να χτυπάνε. Κάποια στιγμή θα βαρεθούν. 

Κάποια στιγμή, θα κουραστούν. 

Και θα φύγουν έτσι όπως ήρθανε.

Αρκεί να μην βρεθεί κανείς να τους ανοίξει…
Αρκεί εσύ, να μην τους ανοίξεις.

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Εγώ, το παιδί...

Γεννήθηκα για να χαίρομαι,
γεννήθηκα σαν άγγελος
μαντατοφόρος της ελπίδας.
Γεννιέμαι για να ζήσω... να ζήσω... 

    ΝΑ ΖΗΣΩ…

Είμαι ΕΓΩ, εδώ,
στο χτες, το τώρα και το αύριο
εδώ, πάντα ανάμεσά σας,
ΕΓΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ,
σταθερός αντιπρόσωπος
    της αθωότητας.

Με ποιο δικαίωμα
μου στήνετε δόκανα,
παγίδες αθλιότητας;

Με ποιο δικαίωμα τη χαρά μου την κάνετε
    λύπη ανείπωτη;
Με ποιο δικαίωμα το γέλιο μου,
    πόνου μορφασμό;

Με ποιο δικαίωμα
το βλέμμα μου,
που αναπαύεται στα όμορφα,
το αλλοιώνουν τα δάκρυα;

Βασιλική Π. Δεδούση

πρώτη ανάρτηση, hamomilaki

Το Χαμομηλάκι