Σε ένιωσα, ήσουν σαν μπιζέλι. Και μετά σαν λεμόνι και μετά σαν μελιτζάνα.
Μα μετά ήρθες εσύ, δέκα δακτυλάκια, τρία κιλά, Αγάπη, τεράστια αγάπη.
Σε κράτησα, σε τάισα, συνειδητοποίησα ότι θα περνούσα τη ζωή μου κάνοντας πράγματα για να είσαι εσύ χαρούμενο και ότι αυτό θα με έκανε ευτυχισμένη.
Και μετά ήταν φορές που ήθελα να τα παρατήσω.
Που αναρωτιόμουν αν πάω καλά, που ήθελα να πέσω στα πόδια της μητέρας μου και να της πω ότι μπορώ να τα καταφέρω.
Αλλά μετά μου χαμογελάς και λες το όνομά μου και μου αρπάζεις το χέρι με αυτά τα μικρά δακτυλάκια.
Μεγαλώνουμε μαζί, βλέπουμε τον κόσμο λες κι είναι καινούριος.
Θα ανοίξω την καρδιά μου και θα πλημμυρίσεις αγάπη.
Θα χαμογελάσεις και θα τον ξανακάνουμε όλο από την αρχή!
Και θα περπατάμε χεράκι χεράκι, μέχρι να με αφήσεις….
Εγώ σε γέννησα, αλλά εσύ με έκανες μητέρα.
Μετάφραση: Δήμητρα Ζ.