Καληνύχτα σας... με «Τ' αστέρι του βοριά» (Γκάτσου - Χατζιδάκι)

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος, Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις 

Τραγούδι: Πάνος, video: hamomilaki

Τ' αστέρι του βοριά 

θα φέρει η ξαστεριά 

μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί 

θα γίνω κύμα και φωτιά 

να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά 

Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή 

θα γίνεις χάδι και πληγή 

σαν ξημερώσει σ' άλλη γη 

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι, 

Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή 

Φεγγάρια μου παλιά 

καινούρια μου πουλιά 

διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό 

για να με δείτε να περνώ 

σαν αστραπή στον ουρανό.

Το Χαμομηλάκι

Νίκος Γκάτσος (✝12 Μαΐου 1992) «Κι ἂν θά διψάσεις γιά νερό θά στίψουμε ἕνα σύννεφο» (Αμοργός)

Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι

Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος

N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.

Wrecked House

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ ἥλιος δὲν ἀνατέλλει
Μόνο σκουλήκια βγαίνουνε νὰ κοροϊδέψουν τ᾿ ἄστρα
Μόνο φυτρώνουν ἄλογα στὶς μυρμηγκοφωλιὲς
Καὶ νυχτερίδες τρῶν πουλιὰ καὶ κατουρᾶνε σπέρμα.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ δὲ βασιλεύει ἡ νύχτα
Μόνο ξερνᾶν οἱ φυλλωσιὲς ἕνα ποτάμι δάκρυα
Ὅταν περνάει ὁ διάβολος νὰ καβαλήσει τὰ σκυλιὰ
Καὶ τὰ κοράκια κολυμπᾶν σ᾿ ἕνα πηγάδι μ᾿ αἷμα.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ τὸ μάτι ἔχει στερέψει
Ἔχει παγώσει τὸ μυαλὸ κι ἔχει ἡ καρδιὰ πετρώσει
Κρέμονται σάρκες βατραχιῶν στὰ δόντια τῆς ἀράχνης
Σκούζουν ἀκρίδες νηστικὲς σὲ βρυκολάκων πόδια.

Στοῦ πικραμένου τὴν αὐλὴ βγαίνει χορτάρι μαῦρο
Μόνο ἕνα βράδυ τοῦ Μαγιοῦ πέρασε ἕνας ἀγέρας
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

Κι ἂν θὰ διψάσεις γιὰ νερὸ θὰ στίψουμε ἕνα σύννεφο
Κι ἂν θὰ πεινάσεις γιὰ ψωμὶ θὰ σφάξουμε ἕνα ἀηδόνι
Μόνο καρτέρει μία στιγμὴ ν᾿ ἀνοίξει ὁ πικραπήγανος
N᾿ ἀστράψει ὁ μαῦρος οὐρανὸς νὰ λουλουδίσει ὁ φλόμος.

Μὰ εἶταν ἀγέρας κι ἔφυγε κορυδαλλὸς κι ἐχάθη
Εἶταν τοῦ Μάη τὸ πρόσωπο τοῦ φεγγαριοῦ ἡ ἀσπράδα
Ἕνα περπάτημα ἐλαφρὺ σὰ σκίρτημα τοῦ κάμπου
Ἕνα φιλὶ τῆς θάλασσας τῆς ἀφροστολισμένης.

                                                                Νίκος Γκάτσος 

Από τα Τετράδια της Αμπάς

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένας επτάχρονος εμποράκος...

Χρησιμοποιώ τις λέξεις γυφτάκια και γυφτάκι

χωρίς καμιά πρόθεση υποτίμησης...

Κάμποσα χρόνια πριν, χειμώνας, καθισμένοι στο καφενείο, η ώρα του καφέ.
Απ' έξω περνάνε δύο γυφτάκια, είναι ξυπόλυτα.

Σχολιάζει κάποιος «ρε παιδιά, αυτά είναι ξυπόλυτα, δεν κρυώνουν»;
Ένας γέρος που έχει πάρει αγκαλιά την σόμπα απαντά «αυτά και καταστροφή να έρθει θα επιζήσουν, τα δικά μας θα πεθάνουν απ' την πείνα».
Κουβέντες του καφενείου.

Πέρασε ο καιρός, ήρθε το καλοκαίρι, τέλειωσαν οι διακοπές και επιστρέφω. Καθώς οδηγώ βλέπω ένα βουνό καρπούζια στην άκρη του δρόμου.
Η συμβία: «σταμάτα σε παρακαλώ να πάρουμε κάνα καρπούζι για τα παιδιά».
Ναι! Ναι! Ακούγονται οι μπόμπιρες απ' το πίσω κάθισμα.

Θέλω να ξεμουδιάσω και λίγο οπότε σταματώ στην άκρη του δρόμου.
Πηγαίνω προς το σωρό με τα καρπούζια, βλέπω ένα γυφτάκι, είναι δεν είναι 7 χρονών. 

- Ποιος είναι εδώ;
- Εγώ
- Ποιος πουλάει τα καρπούζια;
- Εγώ
- Πόσο έχει το κιλό;
- Πόσα καρπούζια θα πάρεις;
- Γιατί;
- Αν είναι να πάρεις ένα-δύο θα στα δώσω με 30 δρχ. το ένα, αν είναι να πάρεις καμιά δεκαριά θα στα δώσω 25

Μένω άναυδος, μιλάμε για ένα παιδάκι όχι μεγαλύτερο από 7 χρονών!!
Μένω για λίγο αμίλητος και σκεφτικός, πώς είναι δυνατό ένα αγοράκι 7 χρονών να μιλάει σαν τέλειος έμπορος;

- Που είναι ο πατέρας σου, η μάνα σου; ρωτάω.
- Εδώ πιο πάνω, μαζεύουν καρπούζια, τα φέρνουν εδώ κι εγώ τα πουλάω
- Πας σχολείο;
Με κοιτάζει, χαμηλώνει το βλέμμα αλλά δεν απαντά.

- Θα πάρω δύο, του λέω, του δίνω ένα κατοστάρικο και γυρίζω στο αυτοκίνητο. 

Δεν ζήτησα ρέστα, αν μπορούσα θα του 'δινα παραπάνω.

Μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και οδηγώ σκεφτικός. Θυμάμαι την συζήτηση στο καφενείο τον χειμώνα. Κοιτάζω στο πίσω κάθισμα τα παιδιά μου, είναι πάνω κάτω στην ίδια ηλικία με το γυφτάκι αλλά....

Υ/Φ χρησιμοποιώ τις λέξεις “γυφτάκια” και “γυφτάκι” χωρίς πρόθεση υποτίμησης, είναι παιδιά κι αυτά, όπως όλα τα παιδιά όλου του κόσμου.

Δυστυχώς η κοινωνία μας δεν έχει καταφέρει να δώσει στα παιδιά της ό,τι πρέπει. 

Τα παιδιά χρειάζονται αγάπη, ασφάλεια, ελεύθερο χρόνο για παιγνίδι, μόρφωση. Σ' αυτό το θέμα η κοινωνία μας πάσχει.

kleisthenisblog
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι