Ας μην ξεχάσουμε τα χαμομηλάκια... μας χρειάζονται...

Αυτές τις Άγιες μέρες σκέψου

τα χαμομηλάκια,

τα κακοποιημένα και παραμελημένα παιδάκια

που είναι δίπλα σου,

και χάρισέ τους την Αγάπη σου με ένα δωράκι,
ένα χαμόγελο…

Καλά και Ευτυχισμένα Χριστούγεννα …

Τι κάνουμε όταν υποπτευόμαστε ότι υπάρχει κακοποίηση

• Μιλήστε με το παιδί.
• Κρατήστε την ψυχραιμία σας και καθησυχάστε το. Ίσως δε σας τα πουν όλα από την αρχή.
• Μη τα πιέσετε, αφήστε τα να πάρουν το χρόνο τους.
• Ακούστε τα προσεκτικά χωρίς να βάζετε λέξεις στο στόμα τους.
• Προσπαθήστε να μηδείξετε θυμό ή στεναχώρια
• η υπερβολική εκδήλωση των δικών σας συναισθημάτων θα τα αποθαρρύνει από το να ανοιχτούν περισσότερο και μπορεί να νιώσουν ενοχές.
• Πείτε στο παιδί ότι είναι πολύ γενναίο που σας μίλησε και ότι είστε ευχαριστημένος/η που σας το είπε.

Είναι μια δύσκολη στιγμή για τους γονείς και παιδιά.

Δε θέλουμε να τα κάνουμε χειρότερα και να τα φοβίσουμε, αλλά δε θέλουμε να δείξουμε ότι δε μας νοιάζει. Αφού καθησυχάσετε το παιδί σας και βεβαιώσετε ότι είναι ασφαλές, μακριά από το θύτη, μείνετε μόνοι και, ανάλογα με τις περιστάσεις, κάνετε τις ακόλουθες κινήσεις:

• Τηλεφωνήστε στην αστυνομία
• Τηλεφωνήστε στο Κέντρο Άμεσης Κοινωνικής Βοήθειας (197) ή σε άλλους οργανισμούς, όπως:

• Χαμόγελο του Παιδιού (1056),
• Ιατροδικαστική Υπηρεσία Αθηνών (210 3613340),
• Ιατροδικαστική Υπηρεσία Πειραιά (210 4177876),
• Υπηρεσία Επιμελητών Ανηλίκων Υπουργείου Δικαιοσύνης (210 8701319),
• Συνήγορος του Πολίτη (210 7289600),
• Συνήγορος του Πολίτη-Κύκλος για τα δικαιώματα του Παιδιού (8001132000),
• ΕΠΙΨΥ (801-801-1177),
• ΤμήμαΗλεκτρονικού Εγκλήματος (1890 ή ccu@ath.forthnet.gr).

Μπορεί να φοβάστε τις συνέπειες του τηλεφωνήματος αυτού.

Θυμηθείτε όμως ότι δουλειά των υπηρεσιών αυτών είναι να βοηθήσουν τα παιδιά.

Οι περισσότερες έρευνες έχουν δείξει ότι τα παιδιά ήταν εντέλει ευχαριστημένα να δεχθούν βοήθεια από τις κοινωνικές υπηρεσίες, ακόμη κι αν φοβήθηκαν στην αρχή.

Ίσως είναι το δυσκολότερο πράγμα που χρειάστηκε να κάνετε.

Αλλά θυμηθείτε ότι χρειάστηκε πολύ κουράγιο για το παιδί να σας αποκαλύψει την κακοποίηση.

Αν δε κάνετε τίποτα, τα παιδιά μπορεί να μη νιώσουν ποτέ ξανά ασφαλή να σας ξαναμιλήσουν.

Πηγές

• Πρεκατέ Β, Γιωτάκος Ο. (2005) Οδηγός εκπαιδευτικών και γονέων για την ανίχνευση της παιδικής κακοποίησης. Ιατρκές Εκδόσεις ΒΗΤΑ
• www.doh.gov.uk/cin
• www.stopitnow.org.uk
• www.jimhopper.com
• www.nccanch.acf.hhs.gov/pubs
• www.phac-aspc.gc.ca/ncfv-cnivf/familyviolence
• http://freespace.virgin.net/norris.wansdyke/index.htm
• «Crossroads to freedom» Arrowhead Correctional Center, Colorado Department of Corrections, Ιούλιος 1998
• Sedlak, Broadhurst, Executive Summary of the Third National Incidence Study of Child Abuse and Neglect, 1996, U.S. Department of Health and Human Services

ΟΧΙ ΣΤΗ ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Το προφίλ του θύματος.

2550 γυναίκες απευθύνθηκαν το 2006 στα συμβουλευτικά κέντρα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας σε Αθήνα και Πειραιά.
802 τα ραντεβού που έκλεισαν για συναντήσεις με τους ειδικούς. 
το 67% των γυναικών είναι έγγαμες, 20% διαζευγμένες, 16% αλλοδαπές, το 70% ήταν δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, 1 στις 3 παντρεύτηκε τον δράστη ενώ είχε δείγματα της βίαιης συμπεριφοράς του και πριν από τον γάμο.
2 στις 3 κακοποιημένες είχαν σχέση με τον δράστη για περισσότερο από 10 έτη.
745 κλήσεις είχε η γραμμή SOS για οικογενειακή βια.
77% ήταν γυναίκες.
67,8% ήταν από την Αττική, 48,1% ήταν ηλικίας από 25-44 και ήταν Ελληνίδες το 72,7%, 98,8% είχαν κακοποιηθεί από άντρες ηλικίας 35-54.

Όχι άλλη βια λένε μέσω των εκπροσώπων τους οι ελληνικές οργανώσεις που ασχολούνται συστηματικά με τα θέματα της βάναυσης μεταχείρισης εις βάρος των γυναικών. Το Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών της Ευρώπης έχει ως σήμερα διαχειριστεί περισσότερες από 8.000 υποθέσεις κακοποίησης. Μόνο πέρυσι δέχτηκε 745...  κλήσεις από όλη την Ελλάδα. Φιλοξενεί και έναν μικρό αριθμό θυμάτων στον ξενώνα του. Έχουν καταγράψει περιστατικά βίας από δικηγόρους ή γιατρούς, με άλλα λόγια η βια δεν είναι θέμα μορφωτικού επιπέδου. Έχει διαπιστωθεί πως έχει αυξηθεί η βια ενάντια σε άτομα με φυσική αδυναμία, εγκύους ή ηλικιωμένες, διαπίστωση που δείχνει φαινόμενο κοινωνικής αναλγησίας. Ακόμα και εάν οι άντρες θύτες σπεύδουν κατά καιρούς να ζητήσουν στήριξη. Κάποιοι επιθυμούν την διαμεσολάβηση για να φτιάξουν τη σχέση τους με τη γυναίκα ή τη φίλη τους, να μην κλιμακωθεί περαιτέρω η βια που έχουν ήδη ασκήσει. Καλό είναι αν μια γυναίκα πάει σε γιατρό εξαιτίας ξυλοδαρμού να ζητά επιτόπου και ιατρικό πιστοποιητικό ώστε να μπορεί στην συνέχεια να τεκμηριώσει δικαστικά τη σωματική της κακοποίηση.

Η μαρτυρία μιας γυναίκας που τόλμησε να ζητήσει βοήθεια και να διεκδικήσει μια ζωή χωρίς βία....  
Από το πολύ ξύλο είχε λιποθυμήσει. Ξύπνησα πια την άλλη μέρα, λέει. Ολόκληρο το σώμα μου ήταν πρησμένο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο σύντροφος μου με χτυπούσε ανελέητα. Άλλες φορές με είχε στείλει στο νοσοκομείο, ακόμα και με σπασμένη μύτη.  

Σιωπή και φόβος. 

Η κακοποίηση έχει επανάληψη, είναι κανόνας δυστυχώς, ότι οποίος σηκώσει μια φορά χέρι θα το επαναλάβει. Το πρόβλημα όμως είναι τελικά, πως οι κακοποιημένες γυναίκες θα σηκώσουν αργά το τηλέφωνο για βοήθεια, αφού πρώτα έχουν φάει ξύλο, ίσως και επί χρόνια. Ειδικά οι αστικές οικογένειες έχουν μεγαλύτερη δυσκολία να εκδηλωθούν καθώς θέλουν να διασώσουν τον καθωσπρεπισμό τους. Στο τέλος θα τολμήσουν συνήθως οι γυναίκες κατά μέσον όρο ηλικίας 25-45 ετών οι οποίες έχουν και παιδιά.

Μας το έστειλε η Mary Lagana