Αναδοχή παιδιού - Ρούφαγε Αγάπη μέσα από τα μάτια της....

Δεν είναι η πρώτη φορά.
Στον Πηγαιμό έχουμε κατ' επανάληψη ασχοληθεί με την «Αναδοχή παιδιών» που δεν σημαίνει κατ' ανάγκη υιοθεσία.
Ιστορίες Αγάπης κι ανθρωπιάς από την εξαιρετικά ποιοτική κι υπεύθυνη πέννα του δημοσιογράφου ΠΕΤΡΟΥ ΣΤΕΦΑΝΗ μας έχουν κατασυγκινήσει και έχουν δείξει τον δρόμο για έναν... εναλλακτικό τρόπο προσέγγισης των εγκαταλελειμμένων παιδιών,την «Αναδοχή»

«Ενδιαφερόμενοι τηλεφωνούν, αλλά ζητούν μόνο υγιή παιδάκια. Αντιθέτως, όταν ακούν έστω και για ήπια προβλήματα υγείας, αποθαρρύνονται. Εμείς τους προτρέπουμε να έρθουν και να γνωρίσουν από κοντά τα παιδιά αυτά. Θα τα πάρουν και πιο σύντομα σπίτι, σε σχέση με τη διαδικασία της υιοθεσίας... »

Θα μου πείτε , είναι εποχή σήμερα για να αναλάβεις να μεγαλώσεις παιδιά  όταν δεν μπορείς να τα φέρεις βόλτα με τα δικά σου για χίλιους δυο λόγους;
ΝΑΙ είναι. !
Είναι μάλιστα ένας εναλλακτικός τρόπος κοινωνικής εργασίας υψίστης ανθρωπιστικής αξίας που σε αποζημιώνει όσο καμία άλλη εργασία.
Αφιερώστε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο σας στην ψυχή σας. Ειλικρινά το λέω .
Ποτίστε την με την αντιοξειδωτική ουσία της Αγάπης . !
Διαβάσετε το αναλυτικό εξαιρετικό ρεπορτάζ του κ. Πέτρου Στεφανή και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Και το εννοώ σοβαρά ....

ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ  ( για χρηστικές  πληροφορίες)

 Η αναδοχή είναι  μορφή παιδικής προστασίας αναγνωρισμένη από το κράτος. Σημαίνει ότι μια οικογένεια αναλαμβάνει την ανατροφή ενός παιδιού, καθώς:

1. -οι φυσικοί γονείς του προσωρινά αδυνατούν να το φροντίσουν, αλλά προγραμματίζουν να το ξαναπάρουν κοντά τους .
2 .-πρόκειται για παιδί  με ειδικές ανάγκες ή άλλα προβλήματα υγείας και γι' αυτό στερείται τη φυσική οικογένειά του.
3.- για σοβαρούς λόγους δεν ΅μπορεί να ΅είναι κοντά στους φυσικούς γονείς του, αλλά θα ΅μεγαλώσει σε ανάδοχη οικογένεια  με παράλληλη επικοινωνία  μαζί τους.

850  ευρώ μπορεί να φτάσει το μηνιαίο επίδομα που παρέχεται στην ανάδοχη οικογένεια ανάλογα με τις ανάγκες κάθε παιδιού. Επίσης παρέχονται πλήρης ιατροφαρμακευτική και νοσηλευτική κάλυψη (και ειδικών θεραπειών), χρήματα για έξοδα ένδυσης και υπόδησης, ειδών πρώτης εγκατάστασής του στην οικογένεια, μετακινήσεων, σχολικών δαπανών (και ξένων γλωσσών).

30 - 50 ετών πρέπει να είναι οι ανάδοχοι γονείς. Μπορεί να είναι οικογένειες με ή χωρίς δικά τους παιδιά, μονογονικές ή συγγενικές οικογένειες ή μεμονωμένα πρόσωπα.

όλοι περνούν από «τσεκάρισμα» ειδικών, για 10-12 εβδομάδες

INFO:
n Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα»,
http://www.kvmhtera.gr, τηλ. 213-2015.700.
n Αναρρωτήριο Πεντέλης,
τηλ. 213-2059.800-4.
n Παιδόπολη «Αγιος Ανδρέας»,
http://www.paidopoli-alimou.gr, τηλ. 210-9858.337.
ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ

Απόσπασμα από http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=4615970
```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

ΑΝΑΔΟΧΕΣ ΟΊΚΟΓΕΝΕΊΕΣ

Με κοιτούσε και ρούφαγε αγάπη μέσα από τα μάτια μου

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: ΠΕΤΡΟΣ ΣΤΕΦΑΝΗΣ , pstefanis@dolnet.gr

Τη γνώρισε τυχαία, όταν ήταν μωρό. Από τότε δεν αποχωρίζεται η μία την άλλη. Η μικρή Μαρία είχε αποστερηθεί τους φυσικούς γονείς της. Μέσα στην ατυχία της στάθηκε τυχερή. Τυχερή, διότι βρήκε την αγκαλιά της Κυριακής.
Τυχερή, διότι είναι  μετρημένες οι οικογένειες που αναλαμβάνουν τη φροντίδα παιδιών με αναδοχή.

«Μεγαλώνουμε τη Μαρία σαν παιδί  μας, αφού όλοι μας πια της έχουμε παθολογική αδυναμία!
Δεν είναι  μόνο γιατί πρόκειται για το πιο μικρό μέλος της οικογένειάς μας. Είναι, κυρίως, γιατί ήρθε τόσο αναπάντεχα στη ζωή μας! Μέχρι τότε, ούτε που είχε περάσει από το μυαλό μας να αναλάβουμε τη φροντίδα ενός παιδιού μέσω αναδοχής ...».

Εδώ και τέσσερα χρόνια, απολαμβάνει  τη φροντίδα της νέας της οικογένειας, που δεν δίστασε να πάρει σπίτι της, με αναδοχή, ένα παιδί με προβλήματα ΅μάλιστα στην υγεία του.
 Μητέρα δύο ενήλικων παιδιών σήμερα,  ταυτόχρονα  και γιαγιά εγγονής οκτώμισι χρονών, η 55χρονη Κυριακή Μωραΐτη νιώθει πλέον τρίτεκνη και το χαίρεται. Το ίδιο και ο 64χρονος σύζυγός της, Δημήτρης, αμφότεροι συνταξιούχοι ιδιωτικοί υπάλληλοι.

«Θυμάμαι να λέω στα παιδιά μου ότι "τώρα που βγήκα στη σύνταξη, θα πάω να ασχοληθώ εθελοντικά σε ορφανοτροφείο ή σε κάποιο άλλο ίδρυμα, ώστε να βοηθώ παιδιά".
 Το εννοούσα όταν το 'λεγα.Κι όταν πια έτυχε να βρω στον δρόμο μου αυτό το υπέροχο πλάσμα, έδωσα αγώνα μέχρι να το πάρω σπίτι μου ...», λέει στα «ΝΕΑ» η Κυριακή Μωραΐτη.

Καθαρά συμπτωματικά, η σκέψη της έγινε πραγματικότητα. Σε βάση όχι εθελοντική, όπως υπολόγιζε, αλλά «συγγενική», μητέρας - κόρης.

 «Η μαία ανιψιά μου μού πρότεινε να αναλάβω ως συνοδός ένα κοριτσάκι που χρειαζόταν  τότε να νοσηλευτεί για μια σειρά επεμβάσεων. Ξεχώρισε και αυτή από την αρχή τη μικρή Μαρία, γι' αυτό και μου ζήτησε να τη φροντίζω στη διάρκεια της νοσηλείας της.
 Εκ περιτροπής, λοιπόν, με την ανιψιά και την κόρη μου ξεκινήσαμε από  πέντε μηνών να την επιβλέπουμε.  Μείναμε τότε ενάμιση μήνα στο προσκεφάλι της, ώσπου επέστρεψε στο ίδρυμα που τη φιλοξενούσε. Πήγαινα τότε και εκεί, δυο-τρεις φορές την ημέρα, για να τη βλέπω, να την περιποιούμαι ...», ανατρέχει.

ΣΗΜΕΡΑ, έχει αποκωδικοποιήσει στο μυαλό της γιατί  τα θεμέλια αυτής της πρώτης επαφής έγιναν έκτοτε και «μπετόν».
«Στην αρχή όντως τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ολοι έμεναν με την απορία, έλεγαν πως "εμείς δεν θα μπορούσαμε ποτέ να κάνουμε κάτι τέτοιο". Εγώ, όμως, αγάπησα απ' την πρώτη στιγμή τη Μαρία! Ένοιωσα πόνο γι' αυτό το παιδί, μαζί όμως και μεγάλο θαυμασμό για  τη θέλησή της να επιζήσει. Το προσπαθούσε, το πάλευε, την ώρα που οι γιατροί ήταν απαισιόδοξοι, την είχαν ξεγραμμένη. Αυτή ,ωστόσο, αποδείχθηκε αγωνίστρια κι αυτό με κέρδισε!
Ο τρόπος που με κοιτούσε... Ρούφαγε αγάπη μέσα από τα μάτια μου!
Αυτό ακριβώς ήθελε, αγάπη, για να κρατηθεί από κάπου. Γι' αυτό κι εμείς της τη  δώσαμε!
Με τη σειρά της, με λέει πλέον  μαμά  ή  μανούλα  μου" κι αυτό μου φτάνει!», περιγράφει.

ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ, η βελτίωση στην υγεία της μικρούλας ήταν θεαματική. «Πλέον το παιδάκι έγινε καλά, τα προγενέστερα προβλήματά του ξεπεράστηκαν!
 Έχουμε, βέβαια, ακόμα δουλειά ΅μπροστά μας, καθώς χρειάζεται μια σειρά από αισθητικές επεμβάσεις.
Αλλά δεν έχει καμία σχέση με την κατάσταση στην οποία βρισκόταν.
Προσωπικά, σχεδόν ποτέ δεν απογοητεύτηκα, γιατί έβλεπα πως  το μυαλό της αντιδρούσε φυσιολογικά για την ηλικία της. Προβληματίστηκα, ωστόσο, για την κινησιακή της κατάσταση, καθώς οκτώ μηνών δεν ήξερε να καθίσει. Εκεί μόνο χρειάστηκε να το ξανασκεφτώ. Αλλά και πάλι είπα"θα τη βοηθήσω και θα τα καταφέρουμε!"», αφηγείται.

Πράγματι, σήμερα η Μαρία τρέχει, πηγαίνει μπαλέτο και κολυμβητήριο! Του χρόνου θα πάει και στο νηπιαγωγείο
Ήδη γνωρίζει την αλφαβήτα, μετρά μέχρι το σαράντα, τραγουδά.
«Δεν ξέρω,σκέφτομαι ώρες ώρες αν είχα τόση αγάπη για τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μου όταν τα μεγάλωνα! Έχω αφιερώσει πλέον τη ζωή μου στη Μαρία. Για την ακρίβεια, έχει γίνει σκοπός ζωής για ολόκληρη την  οικογένειά  μας. Θέλουμε όσο τίποτα  να τη δούμε μια μέρα κοπέλα ολόκληρη, να την καμαρώσουμε! Το σίγουρο είναι ότι θα μεγαλώσει μαζί  μας, ως πλήρες, ισότιμο μέλος στην οικογένειά μας», ξεκαθαρίζει.

Παιδιά υπάρχουν, αλλά...

Χωλαίνει, σύμφωνα με τους ειδικούς, ο θεσμός της αναδοχής στη χώρα μας. Οι αρμόδιες υπηρεσίες έχουν βγει στη... γύρα,εις άγρα αναδόχων γονέων, αλλά εις μάτην. «Το 2010 δεχτήκαμε 200 αιτήσεις για υιοθεσία, αλλά μόλις οκτώ για αναδοχή.

Στο τέλος, μόνο 2 παιδιά έφυγαν πέρυσι από εμάς για ανάδοχες οικογένειες. Ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει τον θεσμό αυτόν, ενώ αρκετοί τον συγχέουν με την υιοθεσία. Μας ρωτούν "να πάρω αυτό το παιδάκι για Σαββατοκύριακο;". Εμείς, όμως, εννοούμε αποκατάσταση, όχι φιλευσπλαχνία, όχι παιδί-"μπαλάκι". Στόχος μας ακριβώς είναι να εξασφαλιστεί μόνιμη και μακρόχρονη τοποθέτηση του παιδιού σε μια οικογένεια...», λέει στα «ΝΕΑ» ο κοινωνιολόγος Δημήτρης Βεζυράκης, διοικητής στο Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα», στο Ίλιον Αττικής. Είναι ένα από τα τρία ιδρύματα που υλοποιούν προγράμματα αναδοχής. Προστατεύει σήμερα 83 παιδιά, τοποθετημένα σε 62 ανάδοχες οικογένειες.
«Την τελευταία δεκαετία έχουμε δώσει συνολικά 154 παιδιά σε ανάδοχες οικογένειες.  ωστόσο, οι σχετικοί ρυθμοί είναι εξαιρετικά περιορισμένοι: το 2010  μόλις δύο παιδάκια δόθηκαν για φιλοξενία σε σπίτια αναδόχων γονέων...», λέει από την πλευρά της η Ελένη Κοντονάσιου, διοικήτρια στο Αναρρωτήριο Πεντέλης, που επίσης τρέχει πρόγραμμα αναδοχής.

«Ενδιαφερόμενοι τηλεφωνούν, αλλά ζητούν μόνο υγιή παιδάκια. Αντιθέτως, όταν ακούν έστω και για ήπια προβλήματα υγείας, αποθαρρύνονται. Εμείς τους προτρέπουμε να έρθουν και να γνωρίσουν από κοντά τα παιδιά αυτά. Θα τα πάρουν και πιο σύντομα σπίτι, σε σχέση με τη διαδικασία της υιοθεσίας... », αναφέρει.

Για κενά, πάντως, στη στελέχωση των φορέων που φιλοξενούν παιδιά προς αναδοχή  μιλούν οι εργαζόμενοι στην Παιδόπολη «Αγιος Ανδρέας», στον Άλιμο.
Οπως υποστηρίζουν, η Μονάδα δεν αποκλείεται να κατεβάσει προσεχώς ρολά, καθώς οι ελλείψεις προσωπικού και πόρων είναι απαγορευτικές για την προσφορά ποιοτικής διαβίωσης στα παιδιά.

Η ΑΝΑΔΟΧΗ   ΔΕΝ   ΕΙΝΑΙ ΥΙΟΘΕΣΙΑ

Το παιδί εξακολουθεί να είναι νόμιμο τέκνο των φυσικών γονέων του. Ωστόσο, δεν αποκλείεται  μελλοντικά η υιοθεσία του ή, η μετέπειτα ανάληψη της επιμέλειάς του από αυτούς.

Τι φοβούνται τα παιδιά μας Fears - Parenting Tips for dealing with children's fears

Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της ανάπτυξής τους, τα παιδιά βιώνουν και εκφράζουν συχνά διάφορους φόβους. Οι φόβοι αυτοί αποτελούν μέρος της φυσιολογικής διαδικασίας της εξέλιξής τους και συχνά φαντάζουν στους ενήλικες υπερβολικοί και αναίτιοι.

Fears - Parenting Tips for dealing with children's fears

Ο πραγματικός και απώτερος φόβος που πάντοτε βρίσκεται στη βάση όλων των εκφράσεων του παιδιού είναι να μην χάσει την αγάπη των γονιών του και την ασφάλεια που του παρέχουν.

Οι πιο συνηθισμένοι φόβοι των παιδιών όπως καταγράφονται είναι ο φόβος για το σκοτάδι, για το νερό, για τον μπαμπούλα ή τις μάγισσες, για το κούρεμα, τα ζώα, τη βρωμιά, τους μεγαλόσωμους άντρες, τον γιατρό, το σχολείο κ.α. 

Οι φόβοι συχνά διαφοροποιούνται με την ηλικία. 

Τα μωρά και τα νήπια συχνά φοβούνται τους ξαφνικούς θορύβους ή μεγάλα οχήματα, όπως τα φορτηγά, τα ζώα, τους ξένους καθώς και τους μεγαλόσωμους ενήλικες. 

Τα παιδιά προσχολικής ηλικίας μπορεί να φοβούνται τα μυθικά πλάσματα των παραμυθιών, ενώ τα μεγαλύτερα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο αρχίζουν να φοβούνται το σχολείο, την αποτυχία και τη μη αποδοχή ή φοβούνται να μεγαλώσουν.

Οι φόβοι οφείλονται σε εγγενείς αιτίες, όπως ο φόβος για το σκοτάδι, δηλαδή για ενστικτώδεις φόβους που δεν σχετίζονται με κάποια προηγούμενη δυσάρεστη εμπειρία. Φόβοι, επίσης, αναπτύσσονται όταν υπάρχουν συναισθηματικές εμπειρίες. 

Για παράδειγμα, όταν ένα μικρό παιδί δει έναν μεγαλόσωμο σκύλο να γαβγίζει και βιώσει τον φόβο, είναι πιθανό να εκφράζει φόβο για κάθε σκυλάκι.  

Συχνά, οι φόβοι είναι επίδραση του περιβάλλοντος, δηλαδή οι φόβοι που εκφράζονται από τους γονείς υιοθετούνται και από τα παιδιά, όπως π.χ. για τα ατυχήματα.

Όποιοι κι αν είναι οι φόβοι που εκφράζει το παιδί σε κάθε ηλικία, τις περισσότερες φορές αποτελούν έκφραση ασυνείδητου υπαρξιακού φόβου και αγωνίας. Αυτοί πυροδοτούνται από ερεθίσματα που ερμηνεύονται ως απειλή της ύπαρξής.  

Ο πραγματικός και απώτερος φόβος που πάντοτε βρίσκεται στη βάση όλων των εκφράσεων του παιδιού είναι να μην χάσει την αγάπη των γονιών του και την ασφάλεια που του παρέχουν. Πρέπει, λοιπόν, ο γονιός να αντιμετωπίζει τους φόβους του παιδιού του περισσότερο ως σχήματα έκφρασης και λιγότερο ως αδυναμίες ή παραξενιές του.

Ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, αλλά και αργότερα, οι φόβοι εκφράζονται περισσότερο μη λεκτικά, παρά λεκτικά. Πιο πιθανό είναι το παιδί να είναι εκνευρισμένο και να φέρεται με επιθετικότητα όταν έρθει η ώρα να πάει στο γιατρό, παρά να εκφραστεί με λόγια και να πει «φοβάμαι το γιατρό». Αυτό σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να είναι υποψιασμένοι, ώστε να εντοπίζουν τα έμμεσα σημάδια του φόβου, που μπορεί να είναι καλυμμένα ή να μην εκφράζονται την ίδια στιγμή που υπάρχει το ερέθισμα. Σημάδια έκφρασης φόβων μπορεί να είναι η νυχτερινή ενούρηση σε μεγάλη ηλικία, ξαφνική αλλαγή συμπεριφοράς και υιοθέτηση στοιχείων μικρότερων ηλικιών, όπως πιπίλισμα του χεριού, απόσυρση του παιδιού στον εαυτό του, παθητικότητα ή αντίθετα επιθετικότητα, αϋπνία, έντονα ενοχλητικής συμπεριφοράς προς τους άλλους. 

Όλα αυτά αποτελούν απόπειρες του παιδιού να μειώσει την ένταση του φόβου του και μηνύματα για να του δώσετε τη δική σας βοήθεια.

Ο ρόλος του γονιού είναι καθοριστικός στη διαχείριση του παιδικού φόβου. 

Αυτό που πρέπει πρωτίστως να κάνουν οι γονείς, είναι να κατανοήσουν τα συναισθήματα και τους φόβους του παιδιού τους και να του το εκφράσουν. Να του δείξουν ότι εκείνοι είναι δίπλα του, το αγαπούν και να το κάνουν να αισθανθεί ασφάλεια. Το μήνυμα αυτό τα παιδιά το λαμβάνουν επίσης εξωλεκτικά, δηλαδή δεν αρκεί η ορθολογιστική πρόταση «μα, εγώ σε αγαπάω, γιατί φοβάσαι, αφού είμαι δίπλα σου;», επειδή συχνά δεν σημαίνει τόσα πολλά στο παιδί, που ερμηνεύει τα πάντα κυρίως με το συναίσθημα και όχι με τη λογική. Καλύτερο αποτέλεσμα, δηλαδή, έχει η αγκαλιά του γονιού, το χαμόγελο, η προσοχή του στο παιδί και η ουσιαστική ενασχόληση μαζί του.

Ο γονιός ίσως προσπαθήσει να εκλογικεύσει τον φόβο, για παράδειγμα, να πει στο παιδί που φοβάται το νερό «να, βλέπεις, δεν παθαίνω κάτι εγώ που βρέχομαι», αλλά ακριβώς επειδή ο φόβος δεν στηρίζεται στη λογική, αλλά στο συναίσθημα και επειδή αυτή είναι η κινητήριος δύναμη της παιδικής ηλικίας, κάτι τέτοιο πιθανότατα δεν θα έχει κανένα αποτέλεσμα. 

Αυτό που θα έχει αποτέλεσμα είναι, για παράδειγμα, να πει ο γονιός «μπράβο που κάθεσαι να κάνουμε μπάνιο, είμαι περήφανος για σένα». Τις περισσότερες φορές η τόνωση της αυτοπεποίθησης του παιδιού είναι αρκετή για να μπορέσει να δώσει λύση το ίδιο το παιδί στους φόβους του και να προχωρήσει στην εξέλιξή του.

Φυσικά, αυτό που ΔΕΝ πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να υποτιμούν τα συναισθήματα φόβου του παιδιού και ακόμα χειρότερα να του το εκφράζουν. Δηλαδή, είναι εις βάρος του παιδιού να πουν «μα, τι υπερβολικός που είσαι» ή «πώς κάνεις έτσι, βρε χαζέ». Το μόνο που θα πετύχουν είναι να οξύνουν την αγωνία του παιδιού.

Κλείνοντας, να τονίσουμε ότι στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι φόβοι των παιδιών ανήκουν σε φυσιολογικά και υγιή πλαίσια και ξεπερνιούνται καθώς το παιδί μεγαλώνει και αποκτά νέες εμπειρίες. Είναι κομμάτι της πορείας του και μέσο για την εξέλιξή  του και την απόκτηση ωριμότητας, καθώς η υπέρβαση ή η λύση του κάθε φόβου είναι για το παιδί μία ακόμη κατάκτηση, μία νίκη, ένα λιθαράκι στην αυτοπεποίθησή και στην εμπιστοσύνη στον εαυτό του και φυσικά στη γνωριμία του με τον πραγματικό κόσμο.

πηγή

Ο παπάς που τα έβαλε με τις βιομηχανίες

ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΠΑΠΑΣ που δεν σπούδασε θεολογία αλλά μαθηματικά. Είναι ακτιβιστής αλλά δεν ξεπήδησε από οικολογική οργάνωση. Κηρύσσει την ειρήνη αλλά βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Γι’ αυτό, άλλωστε, βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών: «Για πράξεις κοινωνικής αρετής και ανθρωπισμού… σε τομέα που η μέριμνα της πολιτείας ήταν ανύπαρκτη ή ανεπαρκής»! Για αγώνα, δηλαδή, όσο η πολιτεία κοιμάται.

Με όπλο μία φωτογραφική μηχανή, έστηνε καρτέρι μέσα στις λάσπες και στο ποτάμι, προκειμένου να φωτογραφήσει τα φορτηγά να αδειάζουν ή να θάβουν τα απόβλητά τους στις χωματερές. Όλοι οι φύλακες των εργοστασίων και οι οδηγοί των φορτηγών ήξεραν πλέον τον παπά με τη φωτογραφική μηχανή. Όσο οι βιομήχανοι και η τοπική αυτοδιοίκηση το αρνούνταν, τόσο εκείνος τους φωτογράφιζε.

Ο πατήρ Ιωάννης Οικονομίδης, από τα Οινόφυτα Βοιωτίας, έγινε παπάς το 1999, κατόπιν προτροπής της γιαγιάς του, Ειρήνης. Λίγα χρόνια αργότερα, έκανε αυτό που κανείς άλλος δεν τόλμησε από το 1969. Να τα βάλει με τις βιομηχανίες, που ακόμα και τώρα μολύνουν με τα τοξικά απόβλητά τους όλη την περιοχή που διαπερνά ο Ασωπός ποταμός.

Στην αρχή ο αγώνας ήταν μοναχικός, με εξαίρεση τον εμπνευστή του, χημικό Αθανάσιο Παντέλογλου. Λίγες γνώσεις εναντίον πολλών εχθρών και τεράστιων οικονομικών συμφερόντων. Όταν οι αντίπαλοι άρχισαν να τον παίρνουν στα σοβαρά, κινητοποίησαν όλον τον βρόμικο μηχανισμό τους. Η τοπική κοινωνία άρχισε να βομβαρδίζεται από παραπληροφόρηση και εγκληματικά διλήμματα:

«Ή πιστεύετε ότι σας δηλητηριάζουμε ή κλείνουμε τα εργοστάσια και μένετε άνεργοι». Το αυτονόητο και ο φόβος είναι δύο αντίπαλοι που μπροστά τους ο Γολιάθ φαντάζει παιχνιδάκι. Ο πατήρ Οικονομίδης ξέρει πως τα 700 ευρώ ενός εργάτη δύσκολα ρισκάρονται. Η μόνη λύση ήταν η απόδειξη της αλήθειας: «Τα απόβλητα τους σκοτώνουν».

Καθημερινά μιλούσε στους κατοίκους. Πέρασαν σχεδόν τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να πείσει. Κάποιοι θύμωναν, κάποιοι συμφωνούσαν, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η αδιαφορία. Κανείς δεν είχε τη διάθεση να συγκρουστεί με κανέναν, παρά μόνο με τον ίδιο.

«Το ράσο δεν εμπόδισε κανέναν να στραφεί εναντίον μου. Οι άνθρωποι στην κόντρα είναι εξαιρετικά καλοί». Όσο κι αν τον ρωτήσεις, ποτέ δεν θα παραδεχθεί τις ακρότητες που έγιναν εναντίον του. Αυτολογοκρίνεται και συνεχίζει στην ουσία. Η Νομαρχία Βοιωτίας και τα εργοστάσια ήταν στο στόχαστρό του, αλλά τα βόλια του ήταν άσφαιρα.

Σοκ και δέος

Οι βιομηχανίες είχαν δύο εξαιρετικούς συμμάχους. Το πολιτικό σύστημα και τον φόβο των εργατών και των κατοίκων. Κι αυτό το γνώριζε καλά ο ιερέας. Άλλωστε ο πατέρας του ήταν εργάτης σε αυτά τα εργοστάσια. Οι πρώτοι κάτοικοι που ενοχλήθηκαν από τους αγώνες του ήταν οι αγρότες: «Ακόμα και σήμερα οι περισσότεροι αγρότες προτιμούν να μη μιλήσουν για το πρόβλημα κι έτσι να κινδυνεύουν και οι ίδιοι και οι καταναλωτές παρά να συγκρουστούν με τις βιομηχανίες. Θα έπρεπε να έχουν οργανωθεί, να ζητούν τρελές αποζημιώσεις και να ζουν από αυτές». Ελάχιστους μπορεί να πείσει!

Χρειάστηκε να κατεβάσει τον πήχη. Του εξήγησαν ότι ο δρόμος είναι μακρύς και ότι η «σωτηρία» δεν μπορεί να είναι μαζική. Αυτό τον πλήγωσε, αλλά το κατανόησε. Επρεπε να γίνει μεθοδικός. Το όπλο του ήταν η αλήθεια και η γνώση του συμπολεμιστή του Θανάση Παντέλογλου. Οι αποδείξεις ήταν η μόνη λύση κι επειδή οι εικόνες πείθουν περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο πατήρ Ιωάννης δεν δίστασε να λερώσει το ράσο του.

Με όπλο μία φωτογραφική μηχανή, έστηνε καρτέρι μέσα στις λάσπες και στο ποτάμι, προκειμένου να φωτογραφήσει τα φορτηγά να αδειάζουν ή να θάβουν τα απόβλητά τους στις χωματερές. Όλοι οι φύλακες των εργοστασίων και οι οδηγοί των φορτηγών ήξεραν πλέον τον παπά με τη φωτογραφική μηχανή. Όσο οι βιομήχανοι και η τοπική αυτοδιοίκηση το αρνούνταν, τόσο εκείνος τους φωτογράφιζε. Η μάχη είχε πλέον ανάψει για τα καλά:

«Όλοι οι δήμαρχοι έχουν παίξει πολύ αρνητικό ρόλο. Έλεγαν ψέματα ότι ο βιολογικός καθαρισμός δούλευε. Μάλιστα μαζί με τα βοθρατζίδικα άδειαζαν και βιομηχανικά λύματα. Μόλις πρόσφατα ξεθάψαμε τον κρυμμένο μέσα στην κοίτη του ποταμού αγωγό, από τον οποίο αδειάζανε τα επικίνδυνα λήμματα. Αυτά δεν είναι εγκλήματα άγνοιας».

Τα πρώτα στοιχεία

Όταν... έσκασαν οι πρώτες αναλύσεις, το κλίμα άρχισε να αλλάζει. Η άρνηση του προβλήματος από τους βιομήχανους άρχισε να μεταμορφώνεται σε δικαιολογίες και δικονομικούς ελιγμούς. Άλλωστε το «σύστημα» στην Ελλάδα είναι βούτυρο στο ψωμί ενός παράνομου. Με τον καιρό, άρχισαν να του συμπαραστέκονται νομικοί κι επιστήμονες. Η ακρίβεια των επιστημόνων και το κλείσιμο των παραθύρων από τους νομικούς στένεψαν τα περιθώρια ελιγμών των αντιπάλων του.

Δυστυχώς, όσο ο χρόνος λειτουργούσε υπέρ του ιερέα και της ομάδας του, η ρύπανση πότιζε τα νερά και τα χώματα της περιοχής. Οι καρκίνοι αυξάνονταν και το κράτος απλώς συμμαχούσε με τους βιομήχανους, αγνοώντας τις αυξανόμενες καταγγελίες. Τα φωτογραφικά πειστήρια γεννούσαν συνεχώς νέες μετρήσεις και οι αποδείξεις γιγαντώνονταν.

«Η μελέτη της Λινού για τους καρκίνους στην περιοχή ταρακούνησε τους κατοίκους. Από την άλλη μεριά, σχεδόν κάθε σπίτι έχει έναν καρκίνο. Θα περίμενες όλοι αυτοί να μάχονται. Δεν το κάνουν. Ευτυχώς κάποια πράγματα τα καταλάβαμε νωρίς. Το έγκλημα, όμως, είναι τόσο μεγάλο, που ούτε ο νομοθέτης δεν το είχε προβλέψει. Το πρώτο πρόβλημα είναι στην αδειοδότηση, μετά στους ελέγχους από το κράτος και στο τέλος στη Δικαιοσύνη, η οποία σέρνεται. Πάντως, αν πας οργανωμένος και μεθοδικός σ’ ένα δικαστήριο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα δικαιωθείς», λέει στην Real planet ο πατήρ Ιωάννης.

Η μεγάλη νίκη στο ΣτΕ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ η ομάδα του πατέρα Ιωάννη κατάφερε μία μεγάλη νίκη. Το ΣτΕ, για πρώτη φορά, θέτει τέρμα στη σκόπιμη αδράνεια της διοίκησης, καθώς κάθε φορά που απειλείται σοβαρά η ανθρώπινη υγεία και το περιβάλλον -ιδιαίτερα το πόσιμο και το αρδευτικό νερό- δεν μπορεί πλέον να κρύβεται πίσω από την προσχηματική επιβολή προστίμων ή άλλων ημιμέτρων, αλλά είναι υποχρεωμένη να λαμβάνει ριζικά και, κυρίως, αποτελεσματικά μέτρα.

Σε όλον αυτόν τον αγώνα, πάντοτε υπήρξε και ο προσωπικός φόβος. Αλλωστε ο πατήρ Ιωάννης έχει τρία παιδιά. Η βράβευση από την Ακαδημία Αθηνών του έδωσε το μεγαλύτερο δώρο: το κύρος και την ασφάλεια που δεν είχε παλαιότερα.

---------------------------------------------

Πηγή: real.gr-ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΤΙΛΚΕΡΙΔΗ
---------------------------------------------__________________

Texasasl

InOut

ΦΟΒΑΜΑΙ

Όταν οι Αιγύπτιοι βγαίνουν στους δρόμους αποφασισμένοι να ανατρέψουν το καθεστώς Χόσνι Μουμπάρακ, ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν ο Μοχάμεντ Ελ - Μπαραντέι (πρώην επικεφαλής της διεθνούς επιτροπής ατομικής ενέργειας, ΙΑΕΑ) επιστρέφει στις 27/01 από την Βιέννη στο Κάιρο με σκοπό να ηγηθεί της αλλαγής του καθεστώτος του Χόσνι Μουμπάρακ, ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν η Αίγυπτος είναι η χώρα που αποβλήθηκε προσωρινά από τον Αραβικό σύνδεσμο το 1979 που αναγνωρίστηκε το Ισραηλινό κράτος έως το 1983, ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν ο Χόσνι Μουμπάρακ, σύμμαχος των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας, εγκαταλείπεται στην τύχη του απ΄τους φίλους Αμερικάνους, ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν γνωρίζω πως η Αίγυπτος είναι το κράτος που βοήθησε στον αποκλεισμό της Λωρίδας της Γάζας από το Ισραήλ, ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν ξέρουμε πως πριν λίγες ημέρες ανετράπη το δικτατορικό καθεστώς του Μπεν Αλί στην Τυνησία, ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν περιμένω με αγωνία την εξέγερση και ανάφλεξη στην Ιορδανία, στον Λίβανο και σε άλλες περιοχές της Μέσης Ανατολής, ΦΟΒΑΜΑΙ.

ΦΟΒΑΜΑΙ γιατί ξέρω ότι όλοι οι πολιτισμένοι λαοί του κόσμου δεν ανησυχούν για την τύχη του λαού της Αιγύπτου.

ΦΟΒΑΜΑΙ γιατί ξέρω πως οι Αμερικάνοι σύμμαχοι των Αιγυπτίων, με το 1.500.000.000 δολάρια ετησίως επένδυση στην Αίγυπτο για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, καθόλου δεν ενδιαφέρονται για τα λαϊκά συμφέροντα των Αιγυπτίων πολιτών.

ΦΟΒΑΜΑΙ γιατί ξέρω πως οι Ευρωπαίοι, με πρωτοπόρους τους Γερμανούς νταβατζήδες της Μέσης Ανατολής, νοιάζονται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα.

ΦΟΒΑΜΑΙ γιατί ξέρω πως την ώρα που ο λαός της Αιγύπτου χύνει το αίμα του στους δρόμους του Καΐρου, της Αλεξάνδρειας και των άλλων πόλεων, σε στρογγυλά τραπέζια στην Ευρώπη και την Αμερική ετοιμάζουν πυρετωδώς τον αντικαταστάτη του Χόσνι Μουμπάρακ.

ΦΟΒΑΜΑΙ γιατί ξέρω πως ο διάλογος των δικτατόρων είναι πρόσχημα για να κερδίσουν χρόνο, τόσο αυτοί όσο και τα υπερατλαντικά αφεντικά τους.

ΦΟΒΑΜΑΙ τέλος γιατί ξέρω ποιος έβαλε και στήριζε 30 χρόνια τον Χόσνι Μουμπάρακ στην ηγεσία της Αιγύπτου, ποιος έβαλε και ποιος στήριζε τον Μπεν Αλί στην ηγεσία της Τυνησίας, ποιος έβαλε και ποιος στήριζε τον Σαντάμ Χουσείν στην ηγεσία του Ιράκ, ποιος έβαλε και ποιος στήριζε τους ηγέτες ανδρείκελα σε κράτη της Αφρικής, της Ασίας αλλά και της Ευρώπης.

Όταν οι λαοί πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, θα σταματήσω να ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν οι λαοί αρχίσουν να απαιτούν τους δικούς τους ηγέτες, θα σταματήσω να ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν οι λαοί απαιτούν τα δικαιώματα τους με δύναμη, θα σταματήσω να ΦΟΒΑΜΑΙ.

Όταν οι λαοί θα δίνουν αλλά και θα ελέγχουν την εξουσία, θα σταματήσω να ΦΟΒΑΜΑΙ.

Μέχρι τότε ΦΟΒΑΜΑΙ. Γι' αυτό ας δώσουμε όλοι οι λαοί τα χέρια, ας ενωθούμε ενάντια στην έπαρση της εξουσίας, ας δείξουμε στους ηγέτες όλου του κόσμου ότι η δύναμη πηγάζει απ΄τους λαούς και ανήκει στους λαούς, ας ορίσουμε μόνοι μας τις κυβερνήσεις μας, ας ορίσουμε τη Δημοκρατία σαν πολίτευμα του κόσμου.

Τότε, εγώ, εσύ, εμείς δεν θα ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ.

Αυτοί θα ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ.

Έγραψε ο Gianapo