Χρόνια πολλά… γιαγιά

Η γιορτή της γιαγιάς Καθιερώθηκε στις 28 Μαρτίου. Η πρώτη κίνηση αναγνώρισης της ειδικής σχέσης που υπάρχει μεταξύ γιαγιάδων και εγγονών έγινε το 1987 στη Γαλλία.

Ίσως είναι μόδα, ίσως εμπορικό τρικ, αλλά κάθε τόσο εμφανίζονται καινούργιες γιορτές, όπως της μητέρας, του πατέρα, των ερωτευμένων, των λουλουδιών, της φύσης, του νερού, των ζώων και άλλες.

Αυτοί, όμως, που μένουν παραπονεμένοι -μ' όλο τους το δίκιο- είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Και ιδίως αυτές που αποτελούν πάντα λύση ανάγκης για τους νέους γονείς, πότε για να φύγουν το Σαββατοκύριακο, πότε για τις τακτικές εβδομαδιαίες υποχρεώσεις τους, αλλά και για κανονική καθημερινή φροντίδα.

Του παιδιού μου το παιδί είναι δυo φορές παιδί λένε και αυτή είναι η αλήθεια. Η γιαγιά από τη στιγμή που θα γεννηθεί και πάρει στην αγκαλιά το εγγόνι της, νοιώθει ότι όλη η πλάση γεμίζει με αστέρια όλων των χρωμάτων, τα λουλούδια όλα ανθίζουν, μυρωδιές γεμίζουν τον κόσμο και ότι ο Θεός της έκανε το ωραιότερο δώρο.

Κοιτάζει το πλασματάκι και υπόσχεται ότι ποτέ δεν θα το αφήσει από την προστασία της. Ξεχνά τα σχέδια που κάνει πολλά χρόνια τώρα μαζί με τον σύντροφό της ότι μόλις τα παιδιά παντρευτούν -ε τότε θα πάμε το ταξίδι που μέχρι τώρα δεν καταφέραμε να κάνουμε.

Ο παππούς και η γιαγιά αφιερώνουν τον εαυτό τους στο παιδί που ήρθε και γέμισε πια τη ζωή τους. Κι έτσι με πολλή χαρά αναλαμβάνουν σχεδόν το μεγάλωμά του. Του δίνουν ό,τι δεν μπόρεσαν να δώσουν στα δικά τους παιδιά γιατί τώρα έχουν χρόνο, γνώση και πολλή σοφία. Βλέπετε τα παιδιά τους έχουν την ανάγκη τους και πρέπει να τα βοηθήσουν.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών που μεγάλωσαν περισσότερο με τους γονείς του πατέρα ή της μητέρας τους, παρά με τους δικούς τους και η γιαγιά αναλαμβάνει εκτός από το μεγάλωμα και εν μέρει τις σπουδές τους. Και δεν είναι λίγες οι φορές που η γιαγιά αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τη φροντίδα και τις σπουδές τους, αν οι γονείς είναι ανίκανοι, επικίνδυνοι ή έχουν αποβιώσει. Αφιερώνεται όχι από ανάγκη μα από αγάπη στο εγγόνι της και η μεγάλη της ευτυχία και ικανοποίηση είναι όταν ακούει το «γιαγιά μου σ' αγαπώ». 

Ω τι θεία λέξη να σε φωνάζουν γιαγιά, γιατί για τη γυναίκα ίσον ολοκλήρωση του προορισμού της πάνω στη γη.
Αλλά, δυστυχώς, δεν είναι και λίγες οι περιπτώσεις των γιαγιάδων που, αφού έχουν υποστεί μια τέτοια «εκμετάλλευση», μπαίνουν στο περιθώριο μόλις αλλάξουν λίγο οι συνθήκες ή τα παιδιά μεγαλώσουν. 

Βέβαια δεν περιμένουν αντάλλαγμα για ό,τι προσφέρουν γιατί σ' όλες τις περιπτώσεις η χαρά ν' ασχολούνται με τα παιδιά των παιδιών τους είναι μεγάλη. Μα και τα παιδιά αναγνωρίζουν το κίνητρο μιας τέτοιας κίνησης, ανταποδίδουν την αγάπη που παίρνουν, δημιουργούν στενούς δεσμούς και σχέσεις με τη γιαγιά και τον παππού.

Η πρώτη κίνηση αναγνώρισης της ειδικής σχέσης που υπάρχει μεταξύ γιαγιάδων και εγγονών έγινε το 1987 στη Γαλλία. Καθιερώθηκε η γιορτή της γιαγιάς στις 28 Μαρτίου και μάλιστα είχε μεγάλη επιτυχία, ενώ στην Ελλάδα ποτέ δεν γιορτάστηκε, ποτέ δεν έγινε μια εκδήλωση, ποτέ δεν γράφτηκαν δύο αράδες γι' αυτήν, ποτέ η τηλεόραση δεν της αφιέρωσε ένα δεκάλεπτο. Παράπονο, ίσως, από όλες τις γιαγιάδες.

Νομίζω ότι τους αξίζει να τις βγάζουμε όσο πιο συχνά μπορούμε από το περιθώριο, στο οποίο ακούσια συνήθως βρίσκονται και να σκύψουμε για λίγο πάνω τους με ενδιαφέρον. 

Τα γκρίζα κεφάλια τους είναι γεμάτα σοφία, από αυτήν που μόνο η πείρα της ζωής μπορεί να χαρίσει και η ψυχή τους εξημερωμένη από τον πανδαμάτορα χρόνο και γαλήνια πια είναι έτοιμη να προσφέρει.

Οι περισσότεροι άνθρωποι του κόσμου, έχουν μια ειδική σχέση με τους γονείς των δικών τους γονέων. 

Η συγγένεια δεν είναι τόσο πιεστική, το περιθώριο ν' αναπτυχθεί μια στενή σχέση είναι μεγάλο, οι κουβέντες γίνονται με ίσους όρους και η εμπιστοσύνη απεριόριστη. 

Η διαφορά ηλικίας είναι ένα θετικό στοιχείο σ' αυτή την περίπτωση. Οι δύο διαφορετικοί κόσμοι στους οποίους ζουν, προσφέρουν τη δυνατότητα να μάθει ο ένας από τον άλλον ενδιαφέροντα πράγματα. 

Η γιορτή, λοιπόν, της γιαγιάς είχε -και έχει- κάθε λόγο να πετύχει. Μπορεί κάποιος μεγάλος να μην έχει εγγόνια, αλλά κανένας δεν ήρθε στον κόσμο χωρίς γονείς, άρα και χωρίς γιαγιά. Μπορεί, λοιπόν, να τη θυμηθεί όπου κι αν είναι εκείνη.
Μια τέτοιου είδους γιορτή ταιριάζει και με τον χαρακτήρα της σχέσης. Η ηθική αναγνώριση είναι αρκετή και οι «γενικές» αυτές γιορτές προσφέρουν τέτοιου είδους «δώρα».
Σκεφθείτε τη γιαγιά -δική σας και των παιδιών σας- και θυμηθείτε την ημέρα της 28 Μαρτίου. Δεν χρειάζεται παρά λίγος από τον χρόνο σας για μια σύντομη επίσκεψη, μια ευγενική χειρονομία, έναν καλό λόγο, ένα χάδι, ένα φιλί.
Η ανταμοιβή που σας περιμένει είναι σπάνια. Ένας τρύγος υψηλής ποιότητας!
Βλέπετε, οι ρίζες του καθενός είναι σπουδαία πηγή δύναμης και τα στοιχεία που αντλεί απ' αυτές θρεπτικά σαν το μάννα, αναγκαία σαν το νερό της βροχής, πολύτιμα σαν τα ψήγματα χρυσού και ευεργετικά σαν τα παραμύθια που πλούτισαν τον παιδικό μας κόσμο.

Μην την ξεχάσετε, λοιπόν, γιατί η χαρά που θα της δώσετε δεν μπορεί να ειπωθεί με λόγια ή με λίγες γραμμές στο άψυχο χαρτί κι εκείνη με χαρά και στοργή θ' αδειάσει τις τσέπες της, τις γεμάτες πάντα συμβουλές για να τις μοιράσει στα εγγόνια της.

Γιατί του παιδιού μου το παιδί είναι δυο φορές παιδί μου.

 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΩΝ. ΚΑΤΣΙΦΑΡΑΚΗ, πρόεδρος Πειθαρχικού Συμβουλίου Συλλόγου Πολυτέκνων Γονέων Ν. Χανίων, μέλος Δ.Σ. Συλλόγου Στιχουργών Ν. Χανίων

haniotika-nea.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Φαιναρέτη: Υποστηρίζοντας τους γονείς, υποστηρίζουμε το παιδί

...............
Πέραν των παθολογικών καταστάσεων, φαίνεται ότι, όταν οι γονείς δεν είναι ευχαριστημένοι από τη ζωή τους, αλλά νιώθουν εγκλωβισμένοι σε αυτή, είναι πολύ πιο πιθανό να υπάρχουν επιπτώσεις όχι μόνο για αυτούς, αλλά και στο παιδί.

Οι νέοι γονείς, έχοντας ιδιαίτερα αυξημένο αίσθημα ευθύνης για το παιδί που φέρνουν στον κόσμο, αγωνιούν μήπως η δική τους δυσφορία, τα δικά τους «άλυτα» προβλήματα, το επηρεάσουν. 

Και η αγωνία τους μήπως η ιστορία επαναληφθεί, μήπως δεν καταφέρουν να υποστηρίξουν τον ρόλο της μητέρας ή του πατέρα, όπως το φαντάζονται, είναι αυτό που καταθέτουν συχνά στους επαγγελματίες με τους οποίους έρχονται σε επαφή.

Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν είναι ανάγκη να γίνει το πεπρωμένο της επόμενης γενιάς. Ήδη από την περίοδο της κύησης ή και το πρώτο διάστημα μετά τον τοκετό, υπάρχουν γονείς που δυσκολεύονται με την αλλαγή στη ζωή τους, με αποτέλεσμα να έχουμε ποικίλες ενδείξεις δυσφορίας, που μπορεί να οξυνθούν μετά τον τοκετό αν μείνουν χωρίς παρέμβαση.

Η έγκαιρη ανίχνευση και παρέμβαση στις δυσκολίες κατά την περιγεννητική περίοδο, είναι εξαιρετικά σημαντική για τη νέα ζωή των γονιών και του παιδιού που έρχεται στον κόσμο. 

Η φροντίδα και η υποστήριξη των νέων γονέων είναι μια επένδυση ζωής!

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σαν σήμερα στις 28 Μαρτίου το 1776 ιδρύθηκε το Θέατρο Μπολσόι!

Ονομαστό θέατρο της Μόσχας για παραστάσεις όπερας και μπαλέτου. «Μπολσόι» (ορθότερη προφορά «Μπαλσόι») στα ρωσικά σημαίνει «μεγάλο» (Большо́й теа́тр = Μεγάλο Θέατρο).

Αποτελεί ένα από τα αξιοθέατα της ρωσικής πρωτεύουσας και στη μακραίωνη ιστορία του, που ξεκινά το 1776, έχει χτιστεί και ανακαινιστεί πολλές φορές.

Στις αρχές του 1776 κι ενώ ο άνεμος του Διαφωτισμού έπνεε στην αχανή Ρωσική Αυτοκρατορία, η αυτοκράτειρα Αικατερίνη Β’ η Μεγάλη παραχώρησε στον εισαγγελέα της Μόσχας, πρίγκηπα Πιοτρ Ουρούσοφ την άδεια να ιδρύσει θέατρο, με σκοπό την προβολή δημοσίων παραστάσεων.

Ο Ουρούσοφ συνεταιρίστηκε με τον άγγλο ιμπρεσάριο Μάικλ Μάντοξ και στις 28 Μαρτίου 1776 ίδρυσαν θίασο, που στεγάστηκε προσωρινά στο Μέγαρο του κόμη Βοροντσόφ.

Παράλληλα, ξεκίνησαν με ταχείς ρυθμούς οι εργασίες για τη μόνιμη στέγαση του θιάσου κοντά στην όχθη του ποταμού Πέτροφκα, που ολοκληρώθηκαν στα τέλη του 1780.

Τα εγκαίνια του νέου θεάτρου, που ονομάστηκε αρχικά «Πέτροφσκι», έγιναν στις 30 Δεκεμβρίου 1780, οπότε δόθηκε και η πρώτη παράσταση.

Το 1805 καταστράφηκε από πυρκαϊά. Τον επόμενο χρόνο το θέατρο έγινε κρατικό και στις 6 Ιανουαρίου 1825 εγκαινιάστηκε η νέα του στέγη σε σχέδια του γάλλου αρχιτέκτονα Ζοζέφ Μποβέ.

Στο νέο κτίριο δέσποζε η εντυπωσιακή είσοδός του σε αρχαιελληνικό ύφος και με το γλυπτό του Απόλλωνα στην κορυφή του αετώματος που έστεφε το πρόστυλο. Το νέο θέατρο ονομάστηκε «Μπολσόι Πέτροφσκι».

Στις 11 Μαρτίου 1853 μία νέα πυρκαϊά που μαινόταν επί τρεις ημέρες κατέστρεψε τα πάντα στο εσωτερικό του θεάτρου, εκτός από τους τοίχους. Η αποκατάσταση του θεάτρου επιτεύχθηκε γρήγορα σε σχέδια του ιταλορώσου αρχιτέκτονα Αλμπέρτο Κάβος.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης το 1917 μετονομάστηκε σε Ακαδημαϊκό Κρατικό Θέατρο Μπολσόι. Κάποια μέλη της επαναστατικής ηγεσίας εισηγήθηκαν το κλείσιμό του, επειδή το θεωρούσαν σύμβολο του παλαιού (τσαρικού) καθεστώτος. Επικράτησαν, όμως, ψυχραιμότερες σκέψεις και μεταπολεμικά με την καλλιτεχνική του δραστηριότητα το Μπολσόι αναδείχτηκε σε βασικό μέσο προβολής της Σοβιετικής Ένωσης.

Μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού καθεστώτος, το Μπολσόι συνέχισε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο πλαίσιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Από το 2005 έως το 2011 έγιναν εκτεταμένες εργασίες συντήρησης, που κόστισαν έξι φορές πάνω από το προϋπολογισθέν ποσό, γεγονός που χαρακτηρίστηκε σκάνδαλο και προκάλεσε την επέμβαση των εισαγγελικών αρχών της Μόσχας. Στις 28 Οκτωβρίου 2011 έγιναν τα επίσημα εγκαίνια του ανακαινισθέντος θεάτρου.

Στο θέατρο Μπολσόι εδρεύουν και τα περίφημα Μπαλέτα Μπολσόι, από τα κορυφαία χορευτικά συγκροτήματα του κόσμου.

Πρεμιέρες στο Μπολσόι

• «Βοεβόδας», όπερα του Π.Ι Τσαϊκόφσκι (11 Φεβρουαρίου 1869).
• «Η Λίμνη των Κύκνων» του Π.Ι. Τσαϊκόφσκι (4 Μαρτίου 1877).
• «Μαζέπα», όπερα του Π.Ι Τσαϊκόφσκι (3 Φεβρουαρίου 1884).
• «Μπόρις Γκοντούνοφ», όπερα του Μόντεστ Μουσόργκσκι (16 Δεκεμβρίου 1888).
• «Αλέκο», όπερα του Σεργκέι Ραχμάνινοφ (9 Μαίου 1893).
• «Φραντσέσκα ντα Ρίμινι», όπερα του Σεργκέι Ραχμάνινοφ (11 Ιανουαρίου 1906).
• «Θωρηκτό Ποτέμκιν», κινηματογραφκή ταινία του Σεργκέι Αϊζενστάιν (28 Απριλίου 1925).
• «Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ», όπερα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (24 Ιανουαρίου 1934).
• «Σταχτοπούτα», μπαλέτο του Σεργκέι Προκόφιεφ (21 Νοεμβρίου 1945).
• «Ωδή στη μνήμη του Βλαδίμηρου Λένιν», συμφωνικό ποίημα του Αράμ Χατσατουριάν (26 Δεκεμβρίου 1948).
• «Οκτώβρης», συμφωνικό ποίημα του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (16 Σεπτεμβρίου 1967).
• «Κοντσέρτο για βιολί αρ. 2» του Ντμίτρι Σοστακόβιτς (26 Σεπτεμβρίου 1967).

Πηγή: sansimera.gr

athensmagazine.gr

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι