Monday 25 September 2017

Εφηβεία: «Το δράμα του αστακού»

Η εφηβεία είναι ένας δύσκολος δρόμος. Όπως λένε όλοι, όσοι ξέρουν, από τη μια μέρα στην άλλη το χαρούμενο, υπάκουο και γλυκύτατο παιδί σου μετατρέπεται σε ένα πλάσμα αγνώριστο, με νεύρα, που δεν ξέρει τι θέλει και που κλείνεται στον εαυτό του.
* «Η κόρη μου με θεωρεί χαζή. Της μιλώ, με γράφει κανονικά και κάνει του κεφαλιού της».
* «Αυτό δεν είναι τίποτα. Ο δικός μας ούτε καν μας μιλά. Είναι συνεχώς κλεισμένος στο δωμάτιό του με το κινητό του. Έφτασα στο σημείο να του στέλνω μηνύματα για να του πω να έρθει να φάμε». 
* «Εμείς ξεπεράσαμε αυτό το στάδιο. Το σπίτι μας είναι καθημερινό πεδίο μάχης. Χωρίς εμφανή λόγο, από τη μια στιγμή στην άλλη, αρχίζουν οι καυγάδες και οι φωνές».

Η συζήτηση για το πώς είναι να έχεις παιδιά στην εφηβεία άναψε για τα καλά. Ακούγοντας όλα όσα αντιμετωπίζουν άλλοι γονείς καθημερινά έκανα σιωπηλά τον σταυρό μου, που έχουμε ακόμη λίγο καιρό προτού μπούμε σε αυτόν τον αχαρτογράφητο, γεμάτο κακοτοπιές κόσμο. 
Η εφηβεία είναι ένας δύσκολος δρόμος. Όπως λένε όλοι, όσοι ξέρουν, από τη μια μέρα στην άλλη το χαρούμενο, υπάκουο και γλυκύτατο παιδί σου μετατρέπεται σε ένα πλάσμα αγνώριστο, με νεύρα, που δεν ξέρει τι θέλει και που κλείνεται στον εαυτό του.

Οι γονείς ανακαλύπτουν πως οι γέφυρες επικοινωνίας με τους εφήβους τους είναι κομμένες. 
Οι προσπάθειες που κάνουν για να τα βρουν είναι καταδικασμένες να πέσουν στο κενό. 
Η διάσημη Γαλλίδα παιδίατρος και ψυχαναλύτρια Φρανσουάζ Ντολτό έχει πει πως η εφηβεία είναι «το δράμα του αστακού». 
Οι αστακοί, όταν αλλάζουν εξωτερικό περίβλημα, στην αρχή χάνουν το παλιό και μένουν χωρίς καμιά άμυνα όσο χρόνο χρειάζεται να φτιάξουν το καινούριο. Σε όλο αυτό το διάστημα κινδυνεύουν πολύ. 

Στους εφήβους συμβαίνει περίπου το ίδιο. Και το να φτιάξουν ένα καινούριο περίβλημα έχει ένα πολύ μεγάλο ψυχολογικό κόστος.

Είναι μόλις τα τελευταία χρόνια που έχουν γίνει συστηματικά μεγάλες έρευνες προκειμένου να κατανοηθεί σε βάθος η εφηβεία. 
Αυτό που είναι πλέον ξεκάθαρο είναι πως ο εγκέφαλος των εφήβων είναι κάτι πολύ πιο σύνθετο και πιο ξεχωριστό από ό,τι αρχικά νόμιζαν οι επιστήμονες. Αποδεικνύεται πως η ανάπτυξή του είναι μια διαδικασία που κρατά χρόνια και που ολοκληρώνεται όταν το άτομο μεγαλώσει και φτάσει τα είκοσι. 
Μέχρι τότε σημειώνονται μεγάλες αλλαγές, σε μια επώδυνη πορεία ενηλικίωσης.

Οι γονείς δυσκολεύονται να κατανοήσουν αυτή τη μεταμόρφωση. Τα όρια και οι κανόνες που έθεσαν ξεθωριάζουν, την ίδια στιγμή που χρειάζεται να καταβάλλουν πολύ μεγαλύτερες προσπάθειες για επικοινωνία. 
«Εκεί που μου έλεγε τα πάντα, τώρα χρειάζομαι τσιγκέλι για της βγάλω το παραμικρό» παραπονιόταν τις προάλλες μια φίλη μου εκμυστηρευόμενη τον αγώνα της να τα βρει με τη 15χρονη κόρη της.

Σε ακόμη χειρότερη θέση βρίσκονται τα ίδια τα παιδιά, που αναζητούν μια νέα ταυτότητα ψάχνοντας την ίδια στιγμή τρόπο να αγαπήσουν τον εαυτό τους, αλλά και να γίνουν αποδεκτά από τους υπόλοιπους, και ειδικά από τους φίλους τους. 

Ο συναισθηματικός τους κόσμος μοιάζει με μια βόλτα με roller coaster. 
Περνούν από τον θυμό στην απόλυτη ηρεμία, από την απύθμενη χαρά στην πιο μεγάλη λύπη και από τον ενθουσιασμό στην απαξίωση. Οι έφηβοι δεν μοιάζουν μόνο μπερδεμένοι, έτσι αισθάνονται.

Και παρόλο που οι εποχές είναι διαφορετικές, ας θυμηθούμε τα δικά μας: 

Τις μέρες που νιώθαμε πως δεν ανήκαμε πουθενά και πως ο κόσμος μας βούλιαζε. 
Τις νύχτες που περνούσαμε με το ακουστικό στο χέρι μιλώντας στα κρυφά στο τηλέφωνο με τους φίλους μας, γράφοντας τους γονείς μας που μας έλεγαν να πάμε για ύπνο. 
Ίσως έτσι τους κατανοήσουμε καλύτερα. Και ίσως έτσι ο αγώνας μας να τους προσεγγίσουμε γίνει λίγο πιο εύκολος.

Δεν είναι η Ιλαρά που Σκοτώνει είναι η Ηλιθιότητα...

#Ιλαρά #Αντιεμβολιαστές

Και, αν πηγάζει από γονιό, είναι ακόμα πιο επικίνδυνη
π.χ.
( Η Κ.... δεν εμβολιάζει το παιδί της, γιατί βασίστηκε στις διηγήσεις της ξαδέρφης μιας ξαδέρφης, στις απόψεις μίας συναδέλφου που «εκτιμά τόσο πολύ», στο ότι το παιδί «µία χαρά είναι και τίποτα δεν έχει» και κυρίως γιατί είναι και υπέρ ενός φυσικού τρόπου ζωής μακριά από φάρμακα, γιατρούς, νοσοκομεία, βελόνες και σύριγγες….)
.........
η συνέχεια εδώ
----------------
Προχθές βρέθηκαν γονείς που έβαλαν τα παιδιά τους να κολυμπήσουν στην πλαζ του Αλίμου, που απαγορεύεται ......

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί, μετά τους θανάτους παιδιών στην Ευρώπη, και ο Ιατρικός Σύλλογος για την άνοδο των κρουσμάτων Ιλαράς στα παιδιά στην Ελλάδα. 
14.000 κρούσματα στην Ευρώπη και 42 νεκροί. 
Οk! Είμαστε πολλοί οι Ευρωπαίοι αλλά δεν είναι κρίμα να πεθαίνει κάποιος το 2017 από μια ασθένεια που βρισκόταν σε «ύπνωση» περίπου 40 χρόνια και «ξύπνησε», επειδή κάποιοι κάνουν κίνημα κατά των εμβολιασμών! ...

περισσότερα εδώ

Η Ευρώπη «σκεπτική» απέναντι στους εμβολιασμούς. Διαστάσεις επιδημίας παίρνει η ιλαρά στην Ευρώπη

#Ιλαρά #Αντιεμβολιαστές
Η Ευρώπη κατέχει το υψηλότερο επίπεδο σκεπτικισμού σε ό,τι αφορά τους εμβολιασμούς στα παιδιά, σε παγκόσμιο επίπεδο, που φαίνεται ότι επηρεάζεται από την πολιτική και τις ιδέες των δεξιών λαϊκιστικών κομμάτων, ενώ οι σπεπτικιστές είναι άνθρωποι που έχουν απορρίψει ή δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς και τους γιατρούς.
Εντός Ευρώπης, η Ελλάδα, η Ιταλία και η Γαλλία κατέχουν τα πρωτεία στον σκεπτικισμό και στα αντι-εμβολιαστικά κινήματα.
Αυτά τα δεδομένα παρουσίασε ο Τζόναθαν Κένεντι, από το πανεπιστήμιο Queen Mary του Λονδίνου, στο πλαίσιο του 18ου Συνεδρίου της Διεθνούς Ένωσης Πολιτικής Υγείας με τίτλο «Ευρωπαϊκές πολιτικές υγείας στην εποχή της κρίσης και της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης» που πραγματοποιείται στο κτίριο ΚΕΔΕΑ του ΑΠΘ από το Εργαστήριο Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, Γενικής Ιατρικής και Έρευνας Υπηρεσιών Υγείας του ΑΠΘ.

«Είναι ενδιαφέρον γιατί αυτές οι τρεις χώρες έχουν διαφορετικά πολιτικά καθεστώτα και πολιτικές γύρω από το θέμα του εμβολιασμού» δήλωσε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ. Κένεντι και ανέφερε ότι στην Ιταλία υπήρξαν πολιτικές πιέσεις να περάσει στη Βουλή η ατζέντα κατά των εμβολιασμών, αλλά και μία δραστική απάντηση από τον κυβερνητικό συνασπισμό που έκανε υποχρεωτικό τον εμβολιασμό όλων των παιδιών, διαφορετικά δεν θα γίνονται δεκτά στα σχολεία. 

Στην Ελλάδα, πρόσθεσε, δεν είναι ξεκάθαρο το μέλλον, καθώς ο υπουργός Υγείας άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να υπάρχει η δυνατότητα επιλογής από τους ίδιους τους γονείς. 
Στη Γαλλία, η Μαρί Λεπέν, προωθεί την ιδέα κατά των εμβολιασμών. 
«Ο λαϊκισμός στην πολιτική παίζει έναν ρόλο στο θέμα των εμβολιασμών» σημείωσε και συμπλήρωσε: «Δεν υπάρχει σχέση ανάμεσα στον αριστερό λαϊκισμό και τον σκεπτικισμό για τους εμβολιασμούς στο σύνολο της Ευρώπης. Υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του δεξιού λαϊκισμού και του σκεπτικισμού. 
Πάντως, αν δεις τον λαϊκισμό στο σύνολό του, τότε φαίνεται μία ξεκάθαρη γραμμή: Ότι οι άνθρωποι που είναι σκεπτικιστές έχουν απορρίψει τις πολιτικές ως φυσιολογικές, δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς και δεν εμπιστεύονται ούτε τους γιατρούς».

Όπως τόνισε ο κ. Κένεντι, στην Ιταλία το ποσοστό εμβολιασμού φτάνει το 85% (ο ΠΟ Υγείας συνιστά ως ασφαλές για τον γενικό πληθυσμό το 90%), ενώ στην Γαλλία (με βάση έρευνα που διεξήχθη το 2016 από το London School of Hygiene & Tropical Medicine) το 41% των πολιτών πιστεύει ότι οι εμβολιασμοί δεν είναι ασφαλείς.

ΠΗΓΗ. ΑΠΕ ΜΠΕ

Nέο «καμπανάκι» από το ΚΕΕΛΠΝO για την ιλαρά

Είναι τεράστια η επιδημία ιλαράς σε όλη την Ευρώπη με 15.000 κρούσματα και 40 θανάτους , συνοψίζει ο Επίκουρος Καθηγητής Παθολογίας-Λοιμωξιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Σωτήρης Τσιόδρας, τονίζοντας από την «Πρωϊνή Ζώνη» της ΕΡΤ, ότι χρειάζεται η δεύτερη δόση και σε ενήλικες. 
«Όσοι έχουμε γεννηθεί πριν από το 1970 έχουμε ανοσία ενώ όσοι γεννήθηκαν μετά, οφείλουν να έχουν κάνει δύο δόσεις, εάν έχουν κάνει μία, πρέπει να κάνουν και τη δεύτερη», δήλωσε.
Παράξενο χαρακτήρισε ο κ. Τσόδρας το γεγονός ότι προσβάλλονται μεγαλύτερες ηλικίες, αναφέροντας ότι στην Ιταλία ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 27 ενώ τα κρούσματα αυξήθηκαν σε 4.400.
«Πιστεύαμε ότι η ιλαρά παγκοσμίως θα είχε εξαλειφθεί μέχρι το 2010 σε επίπεδο Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, δυστυχώς βλέπουμε εξάρσεις», τόνισε ο αναπληρωτής καθηγητής, υπενθυμίζοντας ότι η επιδημία ξεκίνησε από τη Ρουμανία, όπου είναι ιδιαίτερα χαμηλά τα ποσοστά της δεύτερης εμβολιαστικής δόσης, με αποτέλεσμα 8.5000 κρούσματα ιλαράς, εκ των οποίων τα 30 απέβησαν μοιραία.
Στην Ελλάδα, το πρόβλημα ευτυχώς αφορά ευάλωττους πληθυσμούς, όπως οι Ρομά, για τους οποίους γίνεται προσπάθεια εμβολιασμού, πρόσθεσε ο κ.Τσιόδρας.


Τα συμπτώματα μοιάζουν με «κρυωματάκι», ωστόσο 2-3 μέρες μετά εμφανίζονται εξανθήματα -κοκκινίλες- από το κεφάλι και οι επιπλοκές είναι πολύ σοβαρές για έναν στους τέσσερις ενήλικες, που εμφανίζουν σοβαρότατες επιπλοκές, όπως πνευμονία και εγκεφαλίτιδα.
Το εμβόλιο καλύπτεται, άρα δεν έχει κόστος, υπάρχει σε επάρκεια και είναι ιδιαίτερα ασφαλές, χωρίς παρενέργειες, επαναλαμβάνει το ΚΕΕΛΠΝΟ.

Σχετική είδηση: ΚΕΕΛΠΝΟ: «Ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης της ιλαράς είναι ο εμβολιασμός» (video)
ert

«Το παιδί μου είναι πολύ ευαίσθητο... »
Superpowers of Sensitive People

Συναισθηματική Νοημοσύνη

Φοβάμαι ότι θα πληγωθεί, "όταν βγει στον κόσμο".»

Η δύναμη των ευαίσθητων ανθρώπων
Ας το παραδεχτούμε. Σε όλους μας έχει συμβεί. Δείξαμε πόσο ευαίσθητοι είμαστε, μιλήσαμε για το πώς αισθανόμαστε, εκφραστήκαμε και… πληγωθήκαμε. Πολύ. Τόσο πολύ που μπορεί και να μην το αντέξαμε. Και καθώς κλαίγαμε, ευχηθήκαμε να μην ήμασταν τόσο ευαίσθητοι, να παίρναμε πιο αψήφιστα, ανθρώπους και καταστάσεις. Υποσχεθήκαμε να το κάνουμε στο μέλλον. Κι αθετήσαμε την υπόσχεσή μας. Ή ακόμα χειρότερα, κρατήσαμε την υπόσχεσή μας.

Πολλές φορές, μητέρες με τις οποίες δουλεύω (πάνω σε άλλα θέματα) έχουν αυτή ακριβώς την κεντρική ανησυχία.

– Το παιδί μου είναι πολύ ευαίσθητο. Φοβάμαι ότι θα πληγωθεί «όταν βγει στον κόσμο. Θέλω να το προστατεύσω, να το «κάνω πιο σκληρό».
– Δε μου λες… αν το παιδί σου είχε επιδεξιότητα στα χέρια, καταγίνοταν με κατασκευές και κινδύνευε να τα πληγώσει, τι θα του λεγες; να παρατήσει τις κατασκευές και να γίνει χτίστης για να τα σκληραγωγήσει;
– Όχι, μα άλλο είναι αυτό…

Κι όμως δεν είναι. Η ευαισθησία είναι για την ψυχή ό,τι η επιδεξιότητα για το σώμα. Είναι η ικανότητα να νιώθεις κάθε συναίσθημα με μεγαλύτερη ένταση και διάκριση από ότι οι περισσότεροι. Οι ευαίσθητοι άνθρωποι, αυτοί που έχουν αυτή την ικανότητα διαθέτουν και αυξημένη διορατικότητα και ενσυναίσθηση. Καταλαβαίνουν τα μηνύματα που εκπέμπουν οι άλλοι εγκαίρως, πριν φτάσουν στον πολύ κόσμο, αλλά έχουν και μια εσωτερική βεβαιότητα για το πώς αισθάνονται και τι χρειάζονται. Και εκεί είναι που συνήθως την «πατάνε».

Αλλά ας πάρουμε το πράγματα από την αρχή: Η ευαισθησία είναι για την ψυχή, ό,τι η οξυμένη αίσθηση για το σώμα. Όπως η οξυμένη όραση, σε κάνει να βλέπεις αποχρώσεις που δεν «πιάνει» το κανονικό μάτι, όπως η οξυμένη ακοή, σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι ήχους που δεν είναι αισθητοί στον μέσο άνθρωπο, όπως η λεπτή όσφρηση, σε κάνει να «πιάνεις» και τις πιο ανεπαίσθητες οσμές, όπως η γεύση, κάνει τον ουρανίσκο σου να αντιλαμβάνεται και να τέρπεται από την «λεπτή», ντελικάτη υφή της τροφής, όπως η αφή, κάνει το χέρι σου να χαϊδεύει βαθύτερα από το δέρμα, την καρδιά και στην ανάγκη του άλλου.

Κι όπως η επιδεξιότητα, έτσι και η ευαισθησία σε κάνει να κινδυνεύεις περισσότερο. Ακριβώς όπως ένας πρωταθλητής, κινδυνεύει περισσότερο να τραυματιστεί. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αποποιηθεί τον πρωταθλητισμό; Ή μήπως ότι πρέπει να φροντίζει, να προλαμβάνει και να θωρακίζει το σώμα του έτσι που να απομακρύνει την πιθανότητα τραυματισμού (κι όταν τραυματίζεται να φροντίζει να αποθεραπεύεται έγκαιρα και γρήγορα);

Επειδή λοιπόν, όλοι ασχολούμαστε με «αθλητισμό ζωής», χρειαζόμαστε αντίστοιχα «κλειδιά» και μεθόδους αποθεραπείας. 
Και το βασικό κλειδί φαίνεται να είναι η επιλογή κι όχι η αποποίηση. 
Να μην αγνοήσεις ό,τι σε πληγώνει, αλλά και να μην κατηγορείς την ευαισθησία για αυτό. Άλλο πράγμα η ευαισθησία και το τι σου επιτρέπει να «βλέπεις» κι άλλο το πώς αντιδράς στο συγκεκριμένο, δυσδιάκριτο από άλλους ερέθισμα. Το τραύμα είναι το αποτέλεσμα όχι η αιτία. Και μπορεί να μην είναι καν απαραίτητο να πληγώνεσαι και να τραυματίζεσαι (τόσο πολύ).

Βλέπω, για παράδειγμα, πως ένας αγαπημένος μου άνθρωπος, φίλος, οικογένεια, σύντροφος, κάνει πράγματα που τον βλάπτουν και πάει γραμμή για τον γκρεμό. Το βλέπω. Νιώθω τον πόνο του έντονα. Ο ευαίσθητος άνθρωπος αγαπά τόσο πολύ και τόσο βαθιά που θέλει να πάρει αγκαλιά τον αγαπημένο άνθρωπο, να βάλει το σώμα του μπροστά και να τον προστατέψει από οτιδήποτε επιβουλεύεται την ευτυχία του. Μόνο που δε μπορεί και δε πρέπει να το κάνει. Ίσως γιατί η αγάπη περικλείει και το σεβασμό για το που βρίσκεται και τι μπορεί ο άλλος. Και την αντοχή ότι, καμιά φορά, δεν μπορεί. Έτσι, όχι σπάνια, καταλήγω να τρέχω για να τον σώσω με τέτοια ταχύτητα, που καταλήγω εγώ στον γκρεμό πριν από κείνον.

Και μετά ακούς:
– Ήταν πολύ ευαίσθητη η καημένη. Δεν μπορούσε να αντέξει αυτό που συνέβη στον δικό της άνθρωπο.
– Άρα;
– Άρα φταίει η ευαισθησία, σωστά; Λάθος. Η ευαισθησία σου έδωσε το σήμα για να μπορέσεις να βοηθήσεις, να ευαισθητοποιήσεις, να ενεργοποιήσεις τον άλλον. Και σου δημιούργησε την υποχρέωση να μεταδώσεις αυτό το σήμα παρακάτω. Τέλος.
– Δηλαδή;
– Δηλαδή η ευαισθησία που λέγαμε παραπάνω θα σε εξοπλίσει με τη γνώση και την έγνοια να χτυπήσεις την πόρτα του άλλου γι αυτό που βλέπεις να έρχεται. Αλλά χρειάζεται να εξοπλιστείς και με τη δύναμη και το σεβασμό να καταλάβεις ότι ο άλλος μπορεί να μην σου ανοίξει.
– Και να πληγωθεί;
– Και να πληγωθεί. Σου λέει ότι θέλει άλλο δρόμο, όχι αυτόν που του προτείνεις εσύ.

Όσοι διαθέτουν εσάς, τους ευαίσθητους δίπλα σας είναι τυχεροί. Αλλά η παροχή βοήθειας θέλει και αποδοχή. Κι η αποδοχή είναι να σας ανοίξει ο άλλος τη πόρτα. Και η κατανόηση που χρειάζεσθε εσείς, οι ευαίσθητοι, είναι ότι αυτός ο άλλος έχει την επιλογή και να μην την ανοίξει.

– Και τότε τι κάνεις;
– Δείχνεις την αγάπη σου, με το σεβασμό σ αυτή την επιλογή.
– Χρειάζεται δύναμη
– Ναι, χρειάζεται.

Αλλιώς ζεις το «στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα». Και οι ευαίσθητοι άνθρωποι γίνονται συχνά θύματα αυτού που αποκαλώ «παρορμητική αγάπη». Παίρνουν φόρα. Όπως στον γκρεμό που λέγαμε προηγουμένως. Παίρνουν τέτοια φόρα που όχι απλώς βαράνε την πόρτα, την ρίχνουν κάτω, την γκρεμίζουν και η πόρτα πέφτει και πλακώνει και τον ίδιο και τον άλλον. Εκεί το «χάνουν» και χρειάζεται να καταλάβουν ότι το να προειδοποιήσεις τον άλλον με έγνοια, με αγάπη και με το σεβασμό ότι μπορεί και να μην σε ακούσει είναι πολύ.

– Και μετά;
– Μετά κάνεις μετά ένα βήμα πίσω, του επιτρέπεις να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει και είσαι σε διαρκή ετοιμότητα να ανταποκριθείς όταν σε καλέσει και ζητήσει τη βοήθειά σου.
Η υποχρέωση που έρχεται μαζί με την ευαισθησία δεν είναι να γίνετε σκληρότεροι, αλλά να έχετε μεγαλύτερη επίγνωση του εαυτού σας και του περιβάλλοντος.

Γι αυτό και οι ευαίσθητοι άνθρωποι, που παίρνουν κατάλληλη υποστήριξη και θεραπεία, ανθίζουν. Βρίσκουν και βιώνουν μια μαγική στιγμή. Τη στιγμή που αποφασίζουν να πατήσουν διαφορετικό κουμπί. Κι αντί για το κουμπί του «δεν αντέχω» που οδηγεί σε έκρηξη αυτοκαταστροφής (π.χ. εξαρτήσεις ή απλώς «ρηχή», συμβατική ζωή) πατούν το κουμπί «τι μπορώ να κάνω για να τολμήσω να βγω σ’ αυτόν τον μπερδεμένο κόσμο ακέραιος, αυτόνομος αλλά και συνδεδεμένος με τους συνανθρώπους μου».

Και μπορεί αυτό το δεύτερο κουμπί να σε μάθει ότι ακόμα και το περιβάλλον σου πρέπει να αλλάξεις. Και μπορεί να είναι δύσκολο «να μετακομίσεις», όχι μπορεί… είναι δύσκολο. Η διαφορά σε σένα είναι ότι πια, αντί να φοβάσαι, προκαλείς αυτή τη δυσκολία γιατί ξέρεις ότι είναι ο τρόπος να ανοίξει η τρύπα στην άκρη του τούνελ και να δεις το φως. Και να ακολουθήσεις το κάλεσμα από αυτούς που πραγματικά θέλουν να σε αγαπήσουν κι όχι να σε «ξεζουμίσουν».

Τέτοιες δεξιότητες, εκτίμησης του εαυτού και της ευαισθησίας μας, επίγνωσης του εαυτού και του περιβάλλοντος, προσωπικής δύναμης θα πρεπε να μας μάθαιναν στο σχολείο. Με λίγα λόγια, οι ευαίσθητοι άνθρωποι φέρουν τα δώρα της βαθύτερης κατανόησης. Και τη μεγάλη πρόκληση να βάλουν όριο, φρένο στο τι μπορούν να κάνουν για τους άλλους. Αλλά απεριόριστα να εμβαθύνουν στην δική τους κατανόηση. Για όλους ισχύει, αλλά για τους ευαίσθητους ανθρώπους είναι κρίσιμο παράγοντας για το αν θα διαπρέψουν ή θα καταπέσουν.

Αυτά θα λεγα στον νεότερο εαυτό μου (ελπίζοντας να με άκουγε και να πληγωνόταν λιγότερο). Και θα του έλεγα επίσης πως είμαι πολύ περήφανη που δεν πρόδωσε την ευαισθησία της.

Υστερόγραφο: Γράφοντας αυτό το κείμενο, είχα στο μυαλό μου πολλούς αγαπημένους ευαίσθητους. Ελπίζω να αναγνωρίσουν το εαυτό τους, να διατηρήσουν την ευαισθησία τους και να την οδηγήσουν στο φως. Και θέλω επίσης να τους πω:

– Σας βλέπω, σας αναγνωρίζω και είμαι πολύ περήφανη για σας.

Αγγελική Πλουμά, Εκπαίδευση και Ανάπτυξη Ατόμων/Οργανισμών, ομιλήτρια, συγγραφέας 

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki