«Αἱ γενεαί πᾶσαι» - Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι,

ὕμνον τῇ Ταφῇ σου,

προσφέρουσι Χριστέ μου.

Καθελὼν τοῦ ξύλου,

ὁ Ἀριμαθαίας,

ἐν ταφῶ σε κηδεύει.

Μυροφόροι ἦλθον,

μύρα σοι Χριστέ μου,

κομίζουσαι προφρόνως.

Δεῦρο πᾶσα κτίσις,

ὕμνους ἐξοδίους,

προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ.

Ὡς νεκρὸν τὸν ζῶντα,

σὺν Μυροφόροις πάντες,

μυρίσωμεν ἐμφρόνως.

Ἰωσὴφ τρισμάκαρ,

κήδευσον τὸ σῶμα,

Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου.

Οὕς ἔθρεψε τὸ μάννα,

ἐκίνησαν τὴν πτέρναν,

κατὰ τοῦ Εὐεργέτου.

Οὕς ἔθρεψε τὸ μάννα,

φέρουσι τῷ Σωτῆρι,

χολὴν ἅμα καὶ ὄξος.

Ὢ τῆς παραφροσύνης,

καὶ τῆς Χριστοκτονίας,

τῆς τῶν προφητοκτόνων!

Ὡς ἄφρων ὑπηρέτης,

προδέδωκεν ὁ μύστης,

τὴν ἄβυσσον σοφίας.

Τὸν ῥύστην ὁ πωλήσας,

αἰχμάλωτος κατέστη,

ὁ δόλιος Ἰούδας.

Κατὰ τὸν Σολομῶντα,

βόθρος βαθὺς τὸ στόμα,

Ἑβραίων παρανόμων.

Ἑβραίων παρανόμων,

ἐν σκολιαῖς πορείαις,

τρίβολοι καὶ παγίδες.

Ἰωσὴφ κηδεύει,

σὺν τῷ Νικοδήμω,

νεκροπρεπῶς τὸν Κτίστην.

Ζωοδότα Σῶτερ,

δόξα σου τῷ κράτει,

τὸν ᾅδην καθελόντι.

Ὕπτιον ὁρῶσα,

ἡ Πάναγνός σε Λόγε,

μητροπρεπῶς ἐθρήνει.

Ὢ γλυκύ μου ἔαρ,

γλυκύτατόν μου Τέκνον,

ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;

Θρῆνον συνεκίνει,

ἡ πάναγνός σου Μήτηρ,

σοῦ Λόγε νεκρωθέντος.

Γύναια σὺν μύροις,

ἥκουσι μυρίσαι,

Χριστὸν τὸ θεῖον μύρον.

Θάνατον θανάτῳ,

σὺ θανατοῖς Θεέ μου,

θείᾳ σου δυναστείᾳ.

Πεπλάνηται ὁ πλάνος,

ὁ πλανηθεὶς λυτροῦται,

σοφίᾳ σῇ Θεέ μου.

Πρὸς τὸν πυθμένα ᾅδου,

κατήχθη ὁ προδότης,

διαφθορᾶς εἰς φρέαρ.

Τρίβολοι καὶ παγίδες,

ὁδοὶ τοῦ τρισαθλίου,

παράφρονος Ἰούδα.

Συναπολοῦνται πάντες,

οἱ σταυρωταί σου Λόγε,

Υἱὲ Θεοῦ παντάναξ.

Διαφθορᾶς εἰς φρέαρ,

συναπολοῦνται πάντες,

οἱ ἄνδρες τῶν αἱμάτων.

Υἱὲ Θεοῦ παντάναξ,

Θεέ μου πλαστουργέ μου,

πῶς πάθος κατεδέξω;

Ἡ δάμαλις τὸν μόσχον,

ἐν Ξύλῳ κρεμασθέντα,

ἠλάλαζεν ὁρῶσα.

Σῶμα τὸ ζωηφόρον,

ὁ Ἰωσὴφ κηδεύει,

μετὰ τοῦ Νικοδήμου.

Ἀνέκραζεν ἡ Κόρη,

θερμῶς δακρυῤῥοοῦσα,

τὰ σπλάγχνα κεντουμένη.

Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου,

γλυκύτατόν μου Τέκνον,

πῶς τάφῳ νῦν καλύπτῃ;

Τὸν Ἀδὰμ καὶ Εὔαν,

ἐλευθερῶσαι, Μῆτερ,

μὴ θρήνει, ταῦτα πάσχω.

Δοξάζω σου Υἱέ μου,

τὴν ἄκραν εὐσπλαγχνίαν,

ἧς χάριν ταῦτα πάσχεις.

Ὄξος ἐποτίσθης,

καὶ χολὴν οἰκτίρμων,

τὴν πάλαι λύων γεῦσιν.

Ἰκρίω προσεπάγης,

ὁ πάλαι τὸν λαόν σου,

στύλῳ νεφέλης σκέπων.

Αἱ Μυροφόροι Σῶτερ,

τῷ τάφῳ προσελθοῦσαι,

προσέφερόν σοι μύρα.

Ἀνάστηθι, οἰκτίρμον,

ἡμᾶς ἐκ τῶν βαράθρων,

ἐξανιστῶν τοῦ ᾅδου.

Ἀνάστα Ζωοδότα,

ἥ σε τεκοῦσα Μήτηρ,

δακρυῤῥοοῦσα λέγει.

Σπεῦσον ἐξαναστῆναι,

τὴν λύπην λύων Λόγε,

τῆς Σε ἁγνῶς Τεκούσης.

Οὐράνιαι Δυνάμεις,

ἐξέστησαν τῷ φόβῳ,

νεκρόν σε καθορώσαι.

Τοῖς ποθῶ τε καὶ φόβῳ,

τὰ πάθη σου τιμῶσι,

πταισμάτων δίδου λύσιν.

Ὢ φρικτὸν καὶ ξένον,

θέαμα Θεοῦ Λόγε!

πῶς γῆ σε συγκαλύπτει;

Φέρων πάλαι φεύγει,

Σῶτερ Ἰωσήφ σε,

καὶ νῦν σε ἄλλος θάπτει.

Κλαίει καὶ θρηνεῖ σε,

ἡ πάναγνός σου Μήτηρ,

Σωτήρ μου νεκρωθέντα.

Φρίττουσιν οἱ νόες,

τὴν ξένην καὶ φρικτήν σου,

Ταφὴν τοῦ πάντων Κτίστου.

Ἔῤῥαναν τὸν τάφον,

αἱ Μυροφόροι μύρα,

λίαν πρωὶ ἐλθοῦσαι.

Ἀρώματα καὶ μύρα,

μαθήτριαι γυναῖκες,

προσφέρουσι τῷ Τάφῳ.

Τὸ «χαίρετε» δ’ ἐκεῖναι,

ἀκούουσιν εὐθέως,

εἰς ἀμοιβὴν τῶν δώρων.

Τὰ δάκρυα ὡς μύρα,

τῇ σῇ Ταφῇ προσφέρειν,

ἀξίωσόν με Σῶτερ.

Εἰρήνην Ἐκκλησία,

λαῷ σου σωτηρίαν,

δώρησαι σῆ Ἐγέρσει.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Ὦ Τριὰς Θεέ μου,

Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα,

ἐλέησον τὸν Κόσμον.

Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἰδεῖν τὴν τοῦ Υἱοῦ σου,

Ἀνάστασιν Παρθένε,

ἀξίωσον σοὺς δούλους.

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι,

ὕμνον τῇ Ταφῇ σου,

προσφέρουσι Χριστέ μου.

Το Χαμομηλάκι

Νικηφόρος Βρεττάκος: «Περιμένοντας την Ανάσταση»

Ο ποιητής ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ αναφέρεται στο νόημα των Παθών της Μεγάλης Εβδομάδας και στο περιεχόμενο της Μεγάλης Παρασκευής. 

Αφηγείται μνήμες και έθιμα από τα παιδικά του χρόνια στις Κροκεές της Λακωνίας, την ατμόσφαιρα της τελετής του Επιταφίου ενώ τονίζει την εμπλοκή της φύσης την ημέρα της κορύφωσης του Θείου Δράματος. 

Παράλληλα, αναλύει το βαθιά πανανθρώπινο και διαχρονικό περιεχόμενο της Μεγάλης Παρασκευής που συνδέεται με τον πόνο και τις ανάγκες του ανθρώπινου όντος, με την τραγωδία της ανθρώπινης μοίρας, την ιδέα της φθοράς και του θανάτου. 

Ερμηνεύει τη φράση «Ίδε ο άνθρωπος» ως σύνοψη όλων των αδικημένων της γης και των λαών που πάσχουν, ως ορισμού επίσης, του αιώνιου ανθρώπου. 

Ανιχνεύει στους θρήνους και στις ακολουθίες των Παθών του Χριστού πανανθρώπινα ιδεώδη και συναισθήματα. 

Διαβάζει τέλος, απόσπασμα από το ποίημα του «Γράμμα στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» (1954) όπου προσδίδει στην Μεγάλη Παρασκευή σημασία έξω από τον τόπο και τον χρόνο κι έναν χαρακτήρα οικουμενικό. 

youtube

youtube

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Να με συγχωρείς...

Επειδή είναι Μεγάλη Παρασκευή...

να με συγχωρείς που σε στεναχώρησα,

να με συγχωρείς μανούλα μου, για κάθε πίκρα που σου έδωσα,

να με συγχωρείς γιόκα/κορούλα μου, για κάθε στεναχώρια που σου έδωσα,

να με συγχωρείς φίλε/φίλη μου, για κάθε ένταση που προκάλεσα,
για κάθε μικρότητα που πρόβαλα,

να με συγχωρείς γυναίκα μου, για κάθε φασαρία που έκανα,

να με συγχωρείς άντρα μου, για κάθε γκρίνια που έβγαλα,

να με συγχωρείτε όλοι εσείς, για κάθε πόνο που σας προξένησα,

να με συγχωρείτε, επειδή δεν έχει σημασία ποιος έφταιξε,

να με συγχωρείτε, για κάθε θλίψη που προκάλεσα, εκουσίως ή ακουσίως,

να με συγχωρείτε, όλοι εσείς που σας πήρα την χαρά,

να με συγχωρείς Κύριε, γιατί κάθε στεναχώρια που προκάλεσα, Εσένα στεναχώρησε,

να με συγχωρείς, γιατί Εσύ σε τίποτα δεν έφταιξες και κάθε πληγή που προκαλώ, είναι και μια μαχαιριά σε Σένα, τον Μεγάλο Αθώο...

να με συγχωρείς, για κάθε μιζέρια μου, επειδή κάθε φορά είναι Μεγάλη Παρασκευή...

Το Χαμομηλάκι

Κοίτα Τον. Κοίτα Τον καλά.

Ίδε ο άνθρωπος…

Κοίτα Τον. Κοίτα Τον καλά.

Τον πρόδωσες με ένα φιλί. Τον συνέλαβες μέσα στη νύχτα. Με πυρσούς και ρόπαλα. Σαν κοινό εγκληματία. Εσύ. Εσύ που μέχρι πριν λίγο Του έστρωνες βάγια να περάσει.

Τον έφτυσες. Τον χλεύασες. Τον χτύπησες. Τον μαστίγωσες. Τον μάτωσες. Τον έσυρες σαν αρνί απ’ τον λαιμό μπροστά σε δικαστάδες και επισήμους.

«Τι θες να κάνουμε με Αυτόν», ρωτήθηκες.

«Σταυρώστε Τον», ούρλιαξες μαζί με τη χάβρα, σαν δαιμονισμένος.

«Σταυρώστε Τον», ούρλιαξες και διάλεξες τον Βαραββά.

Τον είδες να ανεβαίνει Γολγοθά, με έναν Σταυρό στη πλάτη. Άκουσες το «γντουπ» απ’ τα καρφιά. 

Είδες να Τον τρυπάνε. 

Είδες να παίζουνε στα χαρτιά το ρούχο Του, είδες μια Μάνα να σκίζει δίκοπο μαχαίρι τη καρδιά Της. 

Μα εσύ τίποτα. Αμετανόητος. Σκληρός…

Ακόμα και όταν σε συγχωρούσε πάνω από τον Σταυρό, εσύ Τον χλεύαζες, και Του ζητούσες θαύμα. «Σώσε τον εαυτό σου», Του έλεγες. «Κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψω…»

Ίδε ο άνθρωπος…
Μην Τον λυπάσαι. Όχι.
Μην κλαις για Αυτόν.

Αυτός θα Αναστηθεί. Ό,τι και αν γίνει. Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να το εμποδίσουν.

Για σένα κλάψε. Για τα χάλια σου.
Για την σκληράδα σου. Για την αμετανοησία σου. 

Για τον εγωισμό σου.

Αυτός θα Αναστηθεί. Να είσαι σίγουρος.

Εσύ φρόντισε, να μην μείνεις νεκρός μέσα στο χώμα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς μιλάμε σε ένα μικρό παιδί για τη Σταύρωση του Χριστού μας;

Το Πάσχα δεν είναι μόνο δώρα, κόκκινα αυγά, λαμπάδες, τσουρέκια και κουλουράκια της Λαμπρής. Το Πάσχα και η Ανάσταση προϋποθέτουν τη θυσία και τη Σταύρωση του Ιησού. Η εικόνα δε ενός ημίγυμνου άνδρα, πάνω στον ξύλινο Σταυρό, με καρφιά στις παλάμες και στα πόδια, αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι και πληγές παντού, δεν είναι μια εικόνα που ένα μικρό παιδάκι βλέπει ευχάριστα. 

Πολλά παιδάκια 2 έως και 6 ετών πολλές φορές, τρομάζουν, αγχώνονται και απορούν για τη φρίκη που βλέπουν μπροστά τους. 

Τι είναι αυτό που συνέβη στον Ιησού, γιατί και πώς το εξηγούμε όλο αυτό σε ένα μικρό παιδάκι; 

- Οι λεπτομέρειες πρέπει να «ταιριάζουν» με την ηλικία

Προφανώς, σε ένα πολύ μικρό παιδί δεν εξηγούμε λεπτομέρειες για την εικόνα που βλέπει. Του εξηγούμε ότι ο Ιησούς πέθανε με τον τρόπο της Σταύρωσης και μετά αναστήθηκε ως Θεάνθρωπος! Εστιάζουμε περισσότερο στην Ανάσταση προσπαθώντας να πάρουμε από τα μάτια του παιδιού την εικόνα της φρίκης. 

Αν το παιδί είναι μεγαλύτερο, τότε του εξηγούμε ότι αυτός ο τρόπος τιμωρίας συνηθιζόταν εκείνη την εποχή και ότι δεν είναι κάτι που γίνεται σήμερα. 

Ναι, η θυσία του Ιησού και η Σταύρωσή του ήταν οδυνηρή όπως περιγράφεται από τις Γραφές και πάλι προσπαθούμε να εστιάσουμε στην Ανάσταση για να απαλύνουμε όσο γίνεται τη σκληρή αυτή εικόνα από το μυαλό του παιδιού.

- Προσέχουμε τις λέξεις που χρησιμοποιούμε και τις εικόνες που δείχνουμε

Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία βιβλία που έχουν την κατάλληλη εικονογράφηση. 

Η Σταύρωση ως εικόνα και περιγραφή είναι «ενοχλητική» ακόμα και για μεγάλο άνθρωπο. Μην του πείτε, λοιπόν, τη λέξη «καρφιά», «λόγχη», «αγκάθια», «μαστίγιο», εκτός αν ρωτήσει για αυτές –πράγμα σπάνιο για παιδάκι 3 ή 4 ετών. 

Μιλήστε του ήρεμα για τη Σταύρωση εστιάζοντας στη λύτρωση που επήλθε στην ανθρωπότητα από τη θυσία του Ιησού. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα ωραίο μήνυμα για το μικρό παιδάκι σας. Η σημασία της αγάπης άνευ όρων

- Και γιατί έγινε όλο αυτό; Ήταν κακός ο Ιησούς;

Να την περιμένετε αυτήν την ερώτηση. Είναι εύλογη και αυτονόητη ως συνέχεια… Πείτε στο παιδί σας ότι η τιμωρία της Σταύρωσης ήταν η πιο σκληρή τιμωρία. 

Ο Ιησούς αδίκως πήρε πάνω του όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων και σταυρώθηκε από τους ανθρώπους. Φορτώθηκε αμαρτίες που δεν έκανε και αυτό ήταν άδικο. 

Προσπαθούμε πάντοτε να προστατεύσουμε τις ευαίσθητες καρδιές των παιδιών μας, αλλά δεν είναι πρόβλημα αν το παιδί σας στενοχωρηθεί. 

Θα το πάρετε αγκαλιά για να του πείτε το τέλος της ιστορίας που δεν τελειώνει με τον άδικο θάνατο του Ιησού αλλά με την Ανάστασή του. Με τη νίκη της Ζωής έναντι του Θανάτου.

- Και τι ακριβώς είναι η αμαρτία;

Και πάλι εύλογα το παιδάκι θα αναρωτηθεί τι είναι η αμαρτία. Αν δεν καταλάβει τι είναι η αμαρτία, τότε δύσκολα θα καταλάβει και ποια ακριβώς ήταν η θυσία του Ιησού. 

Εξηγήστε του όσο πιο απλά γίνεται τι είναι η αμαρτία –όταν δηλαδή κάνουμε πράγματα που δεν είναι σωστά-. 

Όταν εξηγούμε κάτι τόσο παράλογο σε ένα παιδί, όπως είναι η θυσία με βάναυσο μάλιστα τρόπο ενός αθώου- πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ερωτήσεις που δεν περιμέναμε. 

Αν δεν ξέρετε την απάντηση ή δεν έχετε προετοιμαστεί για αυτήν, δεν έχετε παρά να πάρετε χρόνο για να σκεφθείτε και να του απαντήσετε λίγο αργότερα.

patrisnews
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο χριστιανός δεν είναι ηλίθιος...

Πίκρα

Ο χριστιανός δεν είναι ηλίθιος.
Απλά, τα όσα τον πληγώνουν, δεν τα λύνει με ρόπαλα και με πυρσούς.
Με δάκρυα, με γόνατα και με κομποσχοίνι.

Έτσι λύνουμε στην Ορθόδοξη Παράδοση τα προβλήματά μας.

Πίκρα.
Αυτό γευόμαστε. Πίκρα.

Ας είναι.
Την Παναγία από το φουστάνι.
Αυτή μπορεί να καθαρίσει.

Καλό υπόλοιπο Μεγάλης Εβδομάδος

psyxologos

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ’ ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ,

σχηματίζουν μι’* ἀμβλεία γωνία.

Εἶναι τά ἴδια γόνατα 

πού προβάτιζαν*, παίζοντας,

γύρω ἀπ’ τό κόκκινο φουστάνι τῆς μάνας του,

ὅταν ἤτανε βρέφος δέκα μηνῶν.

 

Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ’ ἀκούμπαγε κάτω 

στή γῆ πριονίζοντας τό ξύλο ἑνός κέδρου.

Πού λύθηκαν κ’ ἔπεσαν, ἕνας σωρός,

—μιά νύχτα πού ἡ ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη

καί μύριζε ἡ γῆς κι’ ὁ οὐρανός λεμονάνθι—

στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.

 

Κι’ εἶναι ἀκόμη τά γόνατα

πού κάθιζε, σιωπηλός, δύο-δύο τά παιδιά

κι’ ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,

τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν ἕνα λουλουδάκι –

κομμένο 

ἀπ’ τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.

Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος Κρης,
1580, Metropolitan Museum of Arts - New York

Τα γόνατα του Ιησού Καρφωμένα στ’ αγριόξυλο του σταυρού, 

σχηματίζουν μι’ αμβλεία γωνία

που σκοντάφτοντας μάτωσαν πάνω σε πέτρες κι’ αγκάθια

όταν έτρεχε καλοκαίρι για τ’ άλογα να ζέψει

τ’ άρμα του βασιλιά στη γης της Φρυγίας.

 

Τ’ ακώ που ανασαίνουν.

Γελούν, ονειρεύονται, θυμούνται τα πόδια του.

Κουβεντιάζω μαζί τους, σα νάναι ένα πρόσωπο.

 

Απλώνω τα χέρια.

Του διπλώνω τα πόδια

σα νάναι ένα φρέσκο, απαλό σεντόνι οι παλάμες μου.

Στο σώμα του ανθρώπου, όλα είναι πρόσωπα.

-----------------------------------

*μι': μία 

*προβάτιζαν (προβατίζω): έκαναν προσπάθεια να περπατήσουν, μπουσουλούσε με αυτά 

*τα φίλευεν: τους πρόσφερε
-----------------------------------
αφιερωμένο στην Αναστασία
 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Βρίθουν τα λύματα της Αττικής από ψυχοφάρμακα, αντικαταθλιπτικά, αλκοόλ, κοκαΐνη...

Μεγάλη αύξηση ψυχοφαρμάκων και αντικαταθλιπτικών καθώς επίσης αλκοόλ, κοκαΐνης και άλλων ναρκωτικών ουσιών, παρουσιάζεται στα λύματα της Αττικής, όπως αποκάλυψε ο καθηγητής Αναλυτικής Χημείας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νίκος Θωμαΐδης σε συνεντεύξεις του. 

 «Υπάρχει αύξηση του ιικού φορτίου στα λύματα της Αττικής, θα φανεί στα κρούσματα αυτής της εβδομάδας, ωστόσο υπάρχει και το μείζον πρόβλημα της ψυχικής υγείας. Ακροβατούμε σε τρεις πόλους: δημόσια υγεία, ψυχική υγεία, οικονομική δραστηριότητα», πρόσθεσε ο καθηγητής. 

Τόνισε μάλιστα ότι τον Μάρτιο καταγράφεται πρωτοφανής αύξηση των αντικαταθλιπτικών κατά 57%. 

...........................

Διαβάστε όλο το άρθρο: mixanitouxronou
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένα πράγμα δεν θα δεις εύκολα…

Θα δεις πόρνες να γίνονται οσίες.
Θα δεις άντρες μοιχούς, να γίνονται αρνιά.
Θα δεις τσιγγούνηδες, να μοιράζουνε ελεημοσύνη τα υπάρχοντά τους.
Θα δεις φονιάδες, να γίνονται καλόγεροι.
Θα δεις αλήτες, να λάμπουνε σαν τον ήλιο.
Θα δεις ψεύτες, κλέφτες, λωποδύτες να γίνονται ασκητές.

Θα δεις ανθρώπους, άντρες και γυναίκες, που διαπράξανε κάθε λογής ασχήμια, να αλλάζουνε ζωή. Να αγιάζουν.

Ένα πράγμα δεν θα δεις. Τουλάχιστον, όχι εύκολα.
Εγωιστή άνθρωπο να μετανιώνει.

Ο εγωιστής θα προτιμήσει να καταστραφεί και να καταστρέψει όσους τον αγαπούν, παρά να παραδεχτεί το λάθος…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη

Η Μονή της Χώρας, γνωστή σήμερα ως Καριγιέ Τζαμί (τουρκ. Kariye Camii ή Kariye Müzesi), υπήρξε Βυζαντινό χριστιανικό μοναστήρι στην Κωνσταντινούπολη που μετατράπηκε από τους Οθωμανούς σε τζαμί κατά το 16ο αιώνα. Από το 1958 λειτουργεί ως μουσείο, ωστόσο μετά την απόφαση του τουρκικού Ανώτατου Δικαστηρίου το 2019 και την έκδοση ΦΕΚ στις 21 Αυγούστου 2020, μετατράπηκε σε τέμενος. Η μονή χτίστηκε στη θέση της σημερινής συνοικίας Εντιρνέ Καπού, νότια του Κεράτιου κόλπου και σε κοντινή απόσταση από τα Θεοδοσιανά τείχη. Το μνημείο σήμερα είναι γνωστό με το όνομα Μουσείο Χώρας. Ο κύριος ναός δεν είναι επισκέψιμος αφού βρίσκεται σε διαδικασία αποκατάστασης. Επίσης το εξωτερικό του ναού είναι καλυμμένο για εργασίες αναστήλωσης (Μάιος 2017).

Η Μονή της Χώρας κτίστηκε ύστερα από εντολή της πεθεράς του Αλεξίου Ά του Κομνηνού (1081 – 1118), της Μαρίας Δούκαινα. Η εντολή δόθηκε το 1077 και η ολοκλήρωση του μοναστηριού έγινε το 1081. Η Μονή χτίστηκε πάνε σε παλαιότερα κτίσματα του 6^ου και 9^ου αιώνα.

Η Μονή καταστράφηκε και επισκευάστηκε πάρα πολλές φορές. Ωστόσο, τα μοναδικά ψηφιδωτά και οι εξαιρετικού κάλους τοιχογραφίες, αν και καλύφθηκαν από ασβέστη από τους Οθωμανούς, φανερώνουν μέχρι σήμερα τη μοναδική βυζαντινή αγιογραφική τέχνη. Η Μονή είναι αφιερωμένη στον Χριστό Σωτήρα και η ονομασία «Μονή της Χώρας» πιθανότατα προέρχεται από τη σύντμηση «εν τη χώρα», που δήλωνε την τοποθεσία της Μονής.

Ανάμεσα στις εντυπωσιακές τοιχογραφίες ξεχωρίζει η Ανάσταση στην κόγχη. Και αυτό γιατί, πέρα από την τεχνική, το θέμα της δεν υπάρχει σε καμία άλλη Εκκλησία. Στην τοιχογραφία της Αναστάσεως στη Μονή της Χώρας ο Χριστός σώζει από τον Άδη τον Αδάμ και την Εύα (με το ένα χέρι κρατάει τον Αδάμ και με το άλλο την Εύα). Ο ίδιος ο Χριστός σώζει και τους δύο, σε αντίθεση με τις περισσότερες εικόνες όπου ο Χριστός σώζει μόνο τον Αδάμ και η Εύα πιάνεται από τον χιτώνα του Αδάμ και σώζεται.

Η σωτηρία τόσο του Αδάμ όσο και της Εύας (του άνδρα και της γυναίκας) από τον ίδιο τον Σωτήρα αποτελεί ένα καινοτόμο στοιχείο κατά την περίοδο των Παλαιολόγων και αντικατροπτίζει την αναβάθμιση της θέσης της γυναίκας. Μοναδικής ομορφιάς, σημαντικής αρχιτεκτονικής και αγιογραφικής αξίας, η Μονή της Χώρας, αποτέλεσε το αποκορύφωμα της βυζαντινής αναγέννησης επί εποχής Παλαιολόγων.

wikipedia.org
aisthisis.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πρόσεχε, μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου…

Το κεφάλι χαμηλά…

Πρόσεχε.

Πρόσεχε μη ψηλώσει ο νους σου.
Πρόσεχε μη πιστέψεις πως είσαι κάτι ξεχωριστό, κάτι ανώτερο από τους άλλους τους ανθρώπους…

Γνώρισα ανθρώπους… Ανθρώπους καλούς. Ανθρώπους ηθικούς. Ανθρώπους οικογενειάρχες. Ανθρώπους οι οποίοι στη ζωή τους δεν ήθελαν ούτε μυρμήγκι να πειράξουν…

Κάποια στιγμή που λες, σε χρόνο ανύποπτο, οι άνθρωποι αυτοί περηφανεύτηκαν. 

Ψήλωσε ο νους τους. Όχι πολύ. Λίγο. Τόσο δα. 

Νόμισαν πως γινήκαν κάποιοι. Και οι άνθρωποι αυτοί, οι καλοί, οι ηθικοί, οι οικογενειάρχες, γινήκαν τέρατα. 

Και προκάλεσαν στα σπίτια τους τόσο πόνο, που δεν το χωράει ο νους σου. Πονέσαν τις γυναίκες τους, πονέσαν τα παιδιά τους, τους φίλους, τους γονείς τους, πόνεσαν τους πάντες…

Δε τους χωρούσε πια το σπίτι τους. Δεν τους αρκούσε η σύζυγός τους. Τα παιδιά τους σκοτούρες τους γεμίζανε. Νομίσανε πως για άλλα, για μεγάλα πράγματα ήτανε φτιαγμένοι…

Για αυτό σου λέω πρόσεχε.

Πρόσεχε, μην πάρουν αέρα τα μυαλά σου…

Ξέρεις… Από όλα τα πράγματα που μπορεί να πάθει κανείς, αυτό είναι που φοβάμαι πιο πολύ από όλα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Να είσαι ο εαυτός σου…»

Έτσι μου είπε κάποιος «ειδήμων» κάποια φορά που δύσκολα περνούσα.
- «Να είσαι ο εαυτός σου»
- Και πώς ακριβώς το εννοείς αυτό;
- Όπως το λέω...
- Δηλαδή, να φέρομαι και να εκφράζομαι όπως μου 'ρχεται; Δεν υπάρχουν προϋποθέσεις;
- Ακριβώς. Έτσι απλά, «να είσαι ο εαυτός σου».

- Λες βλακείες...
- Μα, πώς μιλάς έτσι; Είσαι πολύ επιθετική. Μια φιλική κουβέντα κάνουμε
- Αυτό μου ήρθε, αυτό είπα. Είμαι ο εαυτός μου...
- Δεν είναι ακριβώς έτσι, το παρεξήγησες....

Να μην σας τα πολυλογώ και σας κουράζω, η φιλική κουβέντα δεν κατέληξε πουθενά, αφού η συμβουλή «να είσαι ο εαυτός σου» μας οδήγησε σε αδιέξοδο, ελλείψει προτάσεων εκ μέρους του «ειδήμονος» και αδυναμίας δικής μου να λύσω αυτόν τον γρίφο.

Κουβάλησα στο σπίτι μου την πρόταση που μου έγινε και προσπάθησα να την επεξεργαστώ, μήπως και καταλήξω κάπου.

Και κατέληξα, μετά από πολύ καιρό και πολλή σκέψη, στα παρακάτω συμπεράσματα:

Έχω δυο ταξίδια να κάνω, μεγάλα ταξίδια και κοπιαστικά, με έναν σταυρό στην πλάτη...

Πρώτο ταξίδι:
Για να είμαι ο εαυτός μου, θα πρέπει πρώτα απ' όλα να με καταλάβω (το δυσκολότερο που μπορεί να πετύχει άνθρωπος), να καταλάβω, ψυχή, πνεύμα, καρδιά και σώμα
Θα πρέπει, κατάματα, την αλήθεια μου να δω, 

τα όριά μου να κατανοήσω, 

τις δυνατότητές μου να ξεκαθαρίσω, 

τα ελαττώματά μου να επισημάνω, 

τις αδυναμίες μου να παραδεχτώ, 

τα σφάλματά μου να ομολογήσω, 

τα δυνατά μου σημεία να βρω... 

και όλα αυτά προϋποθέτουν ταπείνωση, ειλικρίνεια και καθαρή σκέψη.

Και πείτε ότι μίλησα ξεκάθαρα με τον εαυτό μου, με κατάλαβα...

Μετά, όλα αυτά πρέπει να τα αποδεχτώ και να με αγαπήσω...

Τώρα αρχίζει το δεύτερο μακρύ ταξίδι, παράλληλα με το πρώτο, που θα τελειώσει στο τέλος του βίου μου.
Το ταξίδι της αυτοβελτίωσης, που πρέπει, επιβάλλεται μόνη μου να το κάνω, χωρίς συνταξιδιώτες.

Τότε, και μόνο τότε, αν στην αφετηρία του αποφασιστικά βρεθώ, τότε θα μπορώ, με προσοχή και κατά περίπτωση, «να είμαι ο εαυτός μου»...

Ένας «εαυτός μου» που έχει αποφασίσει να βελτιώνεται μέρα με τη μέρα. 

Θέλουν κότσια, θέλουν δύναμη, αντοχές τα ταξίδια αυτά.

Θέλουν εφόδια και όπλα, μάλλον, ένα όπλο.

Τον Σταυρό Του.

Την δύναμη, που θα χρειάζομαι, θα την αντλώ από Αυτόν που με αγαπά προσωπικά, που με έπλασε μοναδική, που για μένα θυσιάστηκε και αναστήθηκε...

Καλή Ανάσταση, καινούργιε μου εαυτέ...

Το Χαμομηλάκι