Friday 30 April 2021

«Αἱ γενεαί πᾶσαι» - Παιδική Χορωδία Σπύρου Λάμπρου

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι,
ὕμνον τῇ Ταφῇ σου,
προσφέρουσι Χριστέ μου.

Καθελὼν τοῦ ξύλου,
ὁ Ἀριμαθαίας,
ἐν ταφῶ σε κηδεύει.

Μυροφόροι ἦλθον,
μύρα σοι Χριστέ μου,
κομίζουσαι προφρόνως.
Δεῦρο πᾶσα κτίσις,
ὕμνους ἐξοδίους,
προσοίσωμεν τῷ Κτίστῃ.

Ὡς νεκρὸν τὸν ζῶντα,
σὺν Μυροφόροις πάντες,
μυρίσωμεν ἐμφρόνως.

Ἰωσὴφ τρισμάκαρ,
κήδευσον τὸ σῶμα,
Χριστοῦ τοῦ ζωοδότου.

Οὕς ἔθρεψε τὸ μάννα,
ἐκίνησαν τὴν πτέρναν,
κατὰ τοῦ Εὐεργέτου.

Οὕς ἔθρεψε τὸ μάννα,
φέρουσι τῷ Σωτῆρι,
χολὴν ἅμα καὶ ὄξος.

Ὢ τῆς παραφροσύνης,
καὶ τῆς Χριστοκτονίας,
τῆς τῶν προφητοκτόνων!

Ὡς ἄφρων ὑπηρέτης,
προδέδωκεν ὁ μύστης,
τὴν ἄβυσσον σοφίας.

Τὸν ῥύστην ὁ πωλήσας,
αἰχμάλωτος κατέστη,
ὁ δόλιος Ἰούδας.

Κατὰ τὸν Σολομῶντα,
βόθρος βαθὺς τὸ στόμα,
Ἑβραίων παρανόμων.

Ἑβραίων παρανόμων,
ἐν σκολιαῖς πορείαις,
τρίβολοι καὶ παγίδες.

Ἰωσὴφ κηδεύει,
σὺν τῷ Νικοδήμω,
νεκροπρεπῶς τὸν Κτίστην.

Ζωοδότα Σῶτερ,
δόξα σου τῷ κράτει,
τὸν ᾅδην καθελόντι.

Ὕπτιον ὁρῶσα,
ἡ Πάναγνός σε Λόγε,
μητροπρεπῶς ἐθρήνει.


Ὢ γλυκύ μου ἔαρ,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
ποῦ ἔδυ σου τὸ κάλλος;

Θρῆνον συνεκίνει,
ἡ πάναγνός σου Μήτηρ,
σοῦ Λόγε νεκρωθέντος.

Γύναια σὺν μύροις,
ἥκουσι μυρίσαι,
Χριστὸν τὸ θεῖον μύρον.

Θάνατον θανάτῳ,
σὺ θανατοῖς Θεέ μου,
θείᾳ σου δυναστείᾳ.

Πεπλάνηται ὁ πλάνος,
ὁ πλανηθεὶς λυτροῦται,
σοφίᾳ σῇ Θεέ μου.

Πρὸς τὸν πυθμένα ᾅδου,
κατήχθη ὁ προδότης,
διαφθορᾶς εἰς φρέαρ.

Τρίβολοι καὶ παγίδες,
ὁδοὶ τοῦ τρισαθλίου,
παράφρονος Ἰούδα.

Συναπολοῦνται πάντες,
οἱ σταυρωταί σου Λόγε,
Υἱὲ Θεοῦ παντάναξ.

Διαφθορᾶς εἰς φρέαρ,
συναπολοῦνται πάντες,
οἱ ἄνδρες τῶν αἱμάτων.

Υἱὲ Θεοῦ παντάναξ,
Θεέ μου πλαστουργέ μου,
πῶς πάθος κατεδέξω;

Ἡ δάμαλις τὸν μόσχον,
ἐν Ξύλῳ κρεμασθέντα,
ἠλάλαζεν ὁρῶσα.

Σῶμα τὸ ζωηφόρον,
ὁ Ἰωσὴφ κηδεύει,
μετὰ τοῦ Νικοδήμου.

Ἀνέκραζεν ἡ Κόρη,
θερμῶς δακρυῤῥοοῦσα,
τὰ σπλάγχνα κεντουμένη.

Ὦ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου,
γλυκύτατόν μου Τέκνον,
πῶς τάφῳ νῦν καλύπτῃ;

Τὸν Ἀδὰμ καὶ Εὔαν,
ἐλευθερῶσαι, Μῆτερ,
μὴ θρήνει, ταῦτα πάσχω.

Δοξάζω σου Υἱέ μου,
τὴν ἄκραν εὐσπλαγχνίαν,
ἧς χάριν ταῦτα πάσχεις.

Ὄξος ἐποτίσθης,
καὶ χολὴν οἰκτίρμων,
τὴν πάλαι λύων γεῦσιν.

Ἰκρίω προσεπάγης,
ὁ πάλαι τὸν λαόν σου,
στύλῳ νεφέλης σκέπων.

Αἱ Μυροφόροι Σῶτερ,
τῷ τάφῳ προσελθοῦσαι,
προσέφερόν σοι μύρα.

Ἀνάστηθι, οἰκτίρμον,
ἡμᾶς ἐκ τῶν βαράθρων,
ἐξανιστῶν τοῦ ᾅδου.

Ἀνάστα Ζωοδότα,
ἥ σε τεκοῦσα Μήτηρ,
δακρυῤῥοοῦσα λέγει.

Σπεῦσον ἐξαναστῆναι,
τὴν λύπην λύων Λόγε,
τῆς Σε ἁγνῶς Τεκούσης.

Οὐράνιαι Δυνάμεις,
ἐξέστησαν τῷ φόβῳ,
νεκρόν σε καθορώσαι.

Τοῖς ποθῶ τε καὶ φόβῳ,
τὰ πάθη σου τιμῶσι,
πταισμάτων δίδου λύσιν.

Ὢ φρικτὸν καὶ ξένον,
θέαμα Θεοῦ Λόγε!
πῶς γῆ σε συγκαλύπτει;

Φέρων πάλαι φεύγει,
Σῶτερ Ἰωσήφ σε,
καὶ νῦν σε ἄλλος θάπτει.

Κλαίει καὶ θρηνεῖ σε,
ἡ πάναγνός σου Μήτηρ,
Σωτήρ μου νεκρωθέντα.

Φρίττουσιν οἱ νόες,
τὴν ξένην καὶ φρικτήν σου,
Ταφὴν τοῦ πάντων Κτίστου.

Ἔῤῥαναν τὸν τάφον,
αἱ Μυροφόροι μύρα,
λίαν πρωὶ ἐλθοῦσαι.

Ἀρώματα καὶ μύρα,
μαθήτριαι γυναῖκες,
προσφέρουσι τῷ Τάφῳ.

Τὸ «χαίρετε» δ’ ἐκεῖναι,
ἀκούουσιν εὐθέως,
εἰς ἀμοιβὴν τῶν δώρων.

Τὰ δάκρυα ὡς μύρα,
τῇ σῇ Ταφῇ προσφέρειν,
ἀξίωσόν με Σῶτερ.

Εἰρήνην Ἐκκλησία,
λαῷ σου σωτηρίαν,
δώρησαι σῆ Ἐγέρσει.


Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.
Ὦ Τριὰς Θεέ μου,
Πατὴρ Υἱὸς καὶ Πνεῦμα,
ἐλέησον τὸν Κόσμον.


Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ἰδεῖν τὴν τοῦ Υἱοῦ σου,
Ἀνάστασιν Παρθένε,
ἀξίωσον σοὺς δούλους.

Αἱ γενεαὶ πᾶσαι,
ὕμνον τῇ Ταφῇ σου,
προσφέρουσι Χριστέ μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος: «Περιμένοντας την Ανάσταση»

Ο ποιητής ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ αναφέρεται στο νόημα των Παθών της Μεγάλης Εβδομάδας και στο περιεχόμενο της Μεγάλης Παρασκευής. 
Αφηγείται μνήμες και έθιμα από τα παιδικά του χρόνια στις Κροκεές της Λακωνίας, την ατμόσφαιρα της τελετής του Επιταφίου ενώ τονίζει την εμπλοκή της φύσης την ημέρα της κορύφωσης του Θείου Δράματος. 
Παράλληλα, αναλύει το βαθιά πανανθρώπινο και διαχρονικό περιεχόμενο της Μεγάλης Παρασκευής που συνδέεται με τον πόνο και τις ανάγκες του ανθρώπινου όντος, με την τραγωδία της ανθρώπινης μοίρας, την ιδέα της φθοράς και του θανάτου. 
Ερμηνεύει τη φράση «Ίδε ο άνθρωπος» ως σύνοψη όλων των αδικημένων της γης και των λαών που πάσχουν, ως ορισμού επίσης, του αιώνιου ανθρώπου. 
Ανιχνεύει στους θρήνους και στις ακολουθίες των Παθών του Χριστού πανανθρώπινα ιδεώδη και συναισθήματα. 
Διαβάζει τέλος, απόσπασμα από το ποίημα του «Γράμμα στον Ρόμπερτ Οπενχάιμερ» (1954) όπου προσδίδει στην Μεγάλη Παρασκευή σημασία έξω από τον τόπο και τον χρόνο κι έναν χαρακτήρα οικουμενικό. 
youtube

youtube

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Να με συγχωρείς...

Επειδή είναι Μεγάλη Παρασκευή...
να με συγχωρείς που σε στεναχώρησα,

να με συγχωρείς μανούλα μου, για κάθε πίκρα που σου έδωσα,

να με συγχωρείς γιόκα/κορούλα μου, για κάθε στεναχώρια που σου έδωσα,

να με συγχωρείς φίλε/φίλη μου, για κάθε ένταση που προκάλεσα,
για κάθε μικρότητα που πρόβαλα,

να με συγχωρείς γυναίκα μου, για κάθε φασαρία που έκανα,

να με συγχωρείς άντρα μου, για κάθε γκρίνια που έβγαλα,

να με συγχωρείτε όλοι εσείς, για κάθε πόνο που σας προξένησα,

να με συγχωρείτε, επειδή δεν έχει σημασία ποιος έφταιξε,

να με συγχωρείτε, για κάθε θλίψη που προκάλεσα, εκουσίως ή ακουσίως,

να με συγχωρείτε, όλοι εσείς που σας πήρα την χαρά,

να με συγχωρείς Κύριε, γιατί κάθε στεναχώρια που προκάλεσα, Εσένα στεναχώρησε,

να με συγχωρείς, γιατί Εσύ
σε τίποτα δεν έφταιξες και κάθε πληγή που προκαλώ, είναι και μια μαχαιριά σε Σένα, τον Μεγάλο Αθώο...

να με συγχωρείς, για κάθε μιζέρια μου, επειδή κάθε φορά είναι Μεγάλη Παρασκευή...

Το Χαμομηλάκι

Thursday 29 April 2021

Τα βάσανά τους υπόθεση όλων μας...

Μετά τη Σταύρωση
μετά τον πόνο,
το άδικο μαρτύριο,
η Ανάσταση,
η απέραντη χαρά,
η Λύτρωση....
Από το Σταυρό Του
η ευτυχία μας...
στο χαμόγελό τους,
η χαρά μας....
Τα βάσανά τους
υπόθεση όλων μας.

Όλοι μας,
σαν το Σίμωνα,
ας ελαφρύνουμε
το βάρος απ' τους ώμους τους
το ασήκωτο,
χωρίς φόβο,
-αυτά σταυρώνονται-....

Αρκεί ν' απλώσουμε το χέρι
για ένα χάδι στα μαλλάκια,
και πίσω από την πλάτη
ένα δωράκι-έκπληξη να κρύψουμε
ένα δωράκι-χαμόγελο,
για ένα παιδί -χαμομηλάκι,
-γνωστό ή άγνωστο-
δικό μας παιδί,
καταδικό μας,
παιδί της καρδιάς μας.

Ο ρόλος των Αγγέλων, δικός μας
κατ' ανάθεση ευλογημένη....
Βασιλική Π. Δεδούση

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΑΣ

το χαμομηλάκι

πρώτη ανάρτηση Πάσχα 2007 (5 Απριλίου)

Κοίτα Τον. Κοίτα Τον καλά.

Ίδε ο άνθρωπος…

Κοίτα Τον. Κοίτα Τον καλά.
Τον πρόδωσες με ένα φιλί. Τον συνέλαβες μέσα στη νύχτα. Με πυρσούς και ρόπαλα. Σαν κοινό εγκληματία. Εσύ. Εσύ που μέχρι πριν λίγο Του έστρωνες βάγια να περάσει.

Τον έφτυσες. Τον χλεύασες. Τον χτύπησες. Τον μαστίγωσες. Τον μάτωσες. Τον έσυρες σαν αρνί απ’ τον λαιμό μπροστά σε δικαστάδες και επισήμους.

«Τι θες να κάνουμε με Αυτόν», ρωτήθηκες.

«Σταυρώστε Τον», ούρλιαξες μαζί με τη χάβρα, σαν δαιμονισμένος.

«Σταυρώστε Τον», ούρλιαξες και διάλεξες τον Βαραββά.

Τον είδες να ανεβαίνει Γολγοθά, με έναν Σταυρό στη πλάτη. Άκουσες το «γντουπ» απ’ τα καρφιά. 
Είδες να Τον τρυπάνε. 
Είδες να παίζουνε στα χαρτιά το ρούχο Του, είδες μια Μάνα να σκίζει δίκοπο μαχαίρι τη καρδιά Της. 
Μα εσύ τίποτα. Αμετανόητος. Σκληρός…

Ακόμα και όταν σε συγχωρούσε πάνω από τον Σταυρό, εσύ Τον χλεύαζες, και Του ζητούσες θαύμα. «Σώσε τον εαυτό σου», Του έλεγες. «Κατέβα από τον Σταυρό και θα πιστέψω…»

Ίδε ο άνθρωπος…
Μην Τον λυπάσαι. Όχι.
Μην κλαις για Αυτόν.

Αυτός θα Αναστηθεί. Ό,τι και αν γίνει. Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι να το εμποδίσουν.

Για σένα κλάψε. Για τα χάλια σου.
Για την σκληράδα σου. Για την αμετανοησία σου. 
Για τον εγωισμό σου.

Αυτός θα Αναστηθεί. Να είσαι σίγουρος.

Εσύ φρόντισε, να μην μείνεις νεκρός μέσα στο χώμα…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς μιλάμε σε ένα μικρό παιδί για τη Σταύρωση του Χριστού μας;

Το Πάσχα δεν είναι μόνο δώρα, κόκκινα αυγά, λαμπάδες, τσουρέκια και κουλουράκια της Λαμπρής. Το Πάσχα και η Ανάσταση προϋποθέτουν τη θυσία και τη Σταύρωση του Ιησού. Η εικόνα δε ενός ημίγυμνου άνδρα, πάνω στον ξύλινο Σταυρό, με καρφιά στις παλάμες και στα πόδια, αγκάθινο στεφάνι στο κεφάλι και πληγές παντού, δεν είναι μια εικόνα που ένα μικρό παιδάκι βλέπει ευχάριστα. 
Πολλά παιδάκια 2 έως και 6 ετών πολλές φορές, τρομάζουν, αγχώνονται και απορούν για τη φρίκη που βλέπουν μπροστά τους. 
Τι είναι αυτό που συνέβη στον Ιησού, γιατί και πώς το εξηγούμε όλο αυτό σε ένα μικρό παιδάκι; 

- Οι λεπτομέρειες πρέπει να «ταιριάζουν» με την ηλικία

Προφανώς, σε ένα πολύ μικρό παιδί δεν εξηγούμε λεπτομέρειες για την εικόνα που βλέπει. Του εξηγούμε ότι ο Ιησούς πέθανε με τον τρόπο της Σταύρωσης και μετά αναστήθηκε ως Θεάνθρωπος! Εστιάζουμε περισσότερο στην Ανάσταση προσπαθώντας να πάρουμε από τα μάτια του παιδιού την εικόνα της φρίκης. 
Αν το παιδί είναι μεγαλύτερο, τότε του εξηγούμε ότι αυτός ο τρόπος τιμωρίας συνηθιζόταν εκείνη την εποχή και ότι δεν είναι κάτι που γίνεται σήμερα. 
Ναι, η θυσία του Ιησού και η Σταύρωσή του ήταν οδυνηρή όπως περιγράφεται από τις Γραφές και πάλι προσπαθούμε να εστιάσουμε στην Ανάσταση για να απαλύνουμε όσο γίνεται τη σκληρή αυτή εικόνα από το μυαλό του παιδιού.

- Προσέχουμε τις λέξεις που χρησιμοποιούμε και τις εικόνες που δείχνουμε

Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού υπάρχουν στα βιβλιοπωλεία βιβλία που έχουν την κατάλληλη εικονογράφηση. 
Η Σταύρωση ως εικόνα και περιγραφή είναι «ενοχλητική» ακόμα και για μεγάλο άνθρωπο. Μην του πείτε, λοιπόν, τη λέξη «καρφιά», «λόγχη», «αγκάθια», «μαστίγιο», εκτός αν ρωτήσει για αυτές –πράγμα σπάνιο για παιδάκι 3 ή 4 ετών. 
Μιλήστε του ήρεμα για τη Σταύρωση εστιάζοντας στη λύτρωση που επήλθε στην ανθρωπότητα από τη θυσία του Ιησού. Αυτό θα μπορούσε να είναι και ένα ωραίο μήνυμα για το μικρό παιδάκι σας. Η σημασία της αγάπης άνευ όρων
- Και γιατί έγινε όλο αυτό; Ήταν κακός ο Ιησούς;

Να την περιμένετε αυτήν την ερώτηση. Είναι εύλογη και αυτονόητη ως συνέχεια… Πείτε στο παιδί σας ότι η τιμωρία της Σταύρωσης ήταν η πιο σκληρή τιμωρία. 
Ο Ιησούς αδίκως πήρε πάνω του όλες τις αμαρτίες των ανθρώπων και σταυρώθηκε από τους ανθρώπους. Φορτώθηκε αμαρτίες που δεν έκανε και αυτό ήταν άδικο. 
Προσπαθούμε πάντοτε να προστατεύσουμε τις ευαίσθητες καρδιές των παιδιών μας, αλλά δεν είναι πρόβλημα αν το παιδί σας στενοχωρηθεί. 
Θα το πάρετε αγκαλιά για να του πείτε το τέλος της ιστορίας που δεν τελειώνει με τον άδικο θάνατο του Ιησού αλλά με την Ανάστασή του. Με τη νίκη της Ζωής έναντι του Θανάτου.
- Και τι ακριβώς είναι η αμαρτία;

Και πάλι εύλογα το παιδάκι θα αναρωτηθεί τι είναι η αμαρτία. Αν δεν καταλάβει τι είναι η αμαρτία, τότε δύσκολα θα καταλάβει και ποια ακριβώς ήταν η θυσία του Ιησού. 
Εξηγήστε του όσο πιο απλά γίνεται τι είναι η αμαρτία –όταν δηλαδή κάνουμε πράγματα που δεν είναι σωστά-. 
Όταν εξηγούμε κάτι τόσο παράλογο σε ένα παιδί, όπως είναι η θυσία με βάναυσο μάλιστα τρόπο ενός αθώου- πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ερωτήσεις που δεν περιμέναμε. 
Αν δεν ξέρετε την απάντηση ή δεν έχετε προετοιμαστεί για αυτήν, δεν έχετε παρά να πάρετε χρόνο για να σκεφθείτε και να του απαντήσετε λίγο αργότερα.

patrisnews
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Wednesday 28 April 2021

Ο χριστιανός δεν είναι ηλίθιος...

Πίκρα

Ο χριστιανός δεν είναι ηλίθιος.
Απλά, τα όσα τον πληγώνουν, δεν τα λύνει με ρόπαλα και με πυρσούς.
Με δάκρυα, με γόνατα και με κομποσχοίνι.
Έτσι λύνουμε στην Ορθόδοξη Παράδοση τα προβλήματά μας.

Πίκρα.
Αυτό γευόμαστε. Πίκρα.

Ας είναι.
Την Παναγία από το φουστάνι.
Αυτή μπορεί να καθαρίσει.

Καλό υπόλοιπο Μεγάλης Εβδομάδος

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ: Τα γόνατα του Ιησού

Καρφωμένα στ’ ἀγριόξυλο τοῦ σταυροῦ,
σχηματίζουν μι’* ἀμβλεία γωνία.
Εἶναι τά ἴδια γόνατα 
πού προβάτιζαν*, παίζοντας,
γύρω ἀπ’ τό κόκκινο φουστάνι τῆς μάνας του,
ὅταν ἤτανε βρέφος δέκα μηνῶν.
 
Πού ἀργότερα, ἔφηβος, τ’ ἀκούμπαγε κάτω 
στή γῆ πριονίζοντας τό ξύλο ἑνός κέδρου.
Πού λύθηκαν κ’ ἔπεσαν, ἕνας σωρός,
—μιά νύχτα πού ἡ ἄνοιξη ἦταν ἀβάσταχτη
καί μύριζε ἡ γῆς κι’ ὁ οὐρανός λεμονάνθι—
στό Ὄρος τῶν Ἐλαιῶν.
 
Κι’ εἶναι ἀκόμη τά γόνατα
πού κάθιζε, σιωπηλός, δύο-δύο τά παιδιά
κι’ ἁπλώνοντας δίπλα του, πάνω στή γῆ,
τό ἀπέραντο χέρι του, τά φίλευεν ἕνα λουλουδάκι –
κομμένο 
ἀπ’ τόν πλοῦτο τοῦ σύμπαντος.
Ο Χριστός αίρων τον Σταυρόν, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος Κρης,
1580, Metropolitan Museum of Arts - New York
Τα γόνατα του Ιησού Καρφωμένα στ’ αγριόξυλο του σταυρού, 
σχηματίζουν μι’ αμβλεία γωνία
που σκοντάφτοντας μάτωσαν πάνω σε πέτρες κι’ αγκάθια
όταν έτρεχε καλοκαίρι για τ’ άλογα να ζέψει
τ’ άρμα του βασιλιά στη γης της Φρυγίας.
 
Τ’ ακώ που ανασαίνουν.
Γελούν, ονειρεύονται, θυμούνται τα πόδια του.
Κουβεντιάζω μαζί τους, σα νάναι ένα πρόσωπο.
 
Απλώνω τα χέρια.
Του διπλώνω τα πόδια
σα νάναι ένα φρέσκο, απαλό σεντόνι οι παλάμες μου.
Στο σώμα του ανθρώπου, όλα είναι πρόσωπα.

-----------------------------------
*μι': μία 
*προβάτιζαν (προβατίζω): έκαναν προσπάθεια να περπατήσουν, μπουσουλούσε με αυτά 
*τα φίλευεν: τους πρόσφερε
-----------------------------------
αφιερωμένο στην Αναστασία
 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Tuesday 27 April 2021

Γραμματείς και Φαρισαίοι: Oι φονιάδες του Χριστού



Oι φονείς τον Χριστού
.
.
Ο άνθρωπος δεν έφταξε που σκότωσε τόσους ανθρώπους, σκότωσε και τον Χριστό. Δεν τον σκότωσε κανένα θηρίο, δεν τον σκότωσε τουλάχιστον κανένας κακούργος, παρά τον σκοτώσανε οι άνθρωποι που βαστούσανε τον νόμο του Μωυσή και που περίμενε ο λαός να του δείξουνε τον δρόμο του Θεού, οι γραμματείς κ' οι φαρισαίοι. Αυτοί ήτανε κρυφοδαγκανιάρηδες σκύλοι, τυλιγμένοι με προβιά αρνίσια για να ξεγελάνε  τον κόσμο.  Πονηροί, υποκριτές, μαθητάδες του  σατανά, που απάτησε τον Αδάμ για να τον καταπιεί, γλυκομιλώντας του  και λέγοντάς του   πως θα γίνει Θεός αν πορευθεί  κατά τα  λόγια του. 
Ο υποκριτής είναι ένα τέρας  πιο σιχαμερό από κάθε άλλο, που κάθεται κρυμμένο στα σκοτεινά τάρταρα της  ψευτιάς κι απέξω στήνει τις παγίδες του για να παραπλανέσει κανέναν αθώον άνθρωπο.  Είναι εγωιστής, σκληρός,   αλύπητος,   φιλάργυρος, φοβιτσιάρης, αλλά αυτά τα σκεπάζει με ψεύτικη ταπείνωση,   με συμπονετικά λόγια, με γλυκομιλήματα. Ο υποκριτής δεν έχει Θεό και νόμο και καμώνεται ίσα-ίσα πως φοβάται τον Θεό και τον νόμο του.
Είναι μιά ψυχή σαπισμένη και βρωμερή κι αμετανόητη. Ο κάθε αμαρτωλός  μπορεί  να μετανοιώσει, ο υποκριτής είναι αμετανόητος, σαν νάκανε συμβόλαιο με τον διάβολο. Όλοι οι αμαρτωλοί μπορούνε να σωθούνε και μάλιστα ν' αγιάσουνε, πλήν ο υποκριτής δεν έχει σωτηρία, θα πεθάνει υποκριτής. 
Ο Χριστός δεν απέλπισε κανέναν, όλους τους φώναζε κοντά του και τους έδινε ελπίδα, εξόν έναν μονάχα, τον υποκριτή. Το «ουαί!» ήγουν το «αλλοίμονο!» δεν το είπε ούτε για τον τελώνη, ούτε για την πόρνη, ούτε καν για τον φονιά. Ίσια ίσια είπε πως αυτοί δείχνουνε τον δρόμο του Θεού στους φαρισαίους. 
Το «ουαί» το είπε μονάχα για τον υποκριτή, για τον αγιάτρευτον. Αφού ο Χριστός, που ήρθε να γιατρέψει όλες τις αρρώστειες της ψυχής μας, απέλπισε τον υποκριτή, ποιος θα μπορέσει να τον σώσει; Κ' αυτό γίνεται γιατί όποιος έχει τούτη την αρρώστεια δεν θαρρεί τον εαυτό του για άρρωστον, αλλά ίσια-ίσια θαρρεί πως είναι πολύ καλά, και περιπαίζει κρυφά τους άλλους, κ' έχει την ιδέα πως η πονηρία του είναι η πιο μεγάλη γνώση και σοφία και το να μετανοιώσει είναι για δαύτον σαν να γίνει κουτός από έξυπνος, αθώος από πονηρός, φανερός από κρυφός, μ' έναν λόγο άρρωστος από γερός.
Όποιος ακούσει τα λόγια που είπε ο Χριστός για τους φαρισαίους, τρέμει. 
«Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί σφαλάτε τη βασιλεία των ουρανών μπροστά στους ανθρώπους, κι ούτε σεις μπαίνετε μέσα και τους άλλους δεν αφήνετε να μπούνε. 
Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κατατρώτε τα σπίτια των χηρών και κάνετε ατέλειωτες προσευχές· για τούτο θάχετε πιο μεγάλο κρίμα. 
Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί κάνετε άνω κάτω στεριά και θάλασσα για να κάνετε ένα μαθητή και σαν γίνει μαθητής σας, τον κάνετε γυιό του διαβόλου χειρότερον από εσάς...
Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί αποδεκατίζετε τον δυόσμο και τ' άνηθο και το κύμινο κι αφήσατε τα πιο βαριά της θρησκείας, τη συμπόνια και την πίστη... Στραβοί, που θέλετε να οδηγήσετε τους άλλους, εσείς που λαμπικάρετε τα κουνούπι και καταπίνετε την γκαμήλα. 
Αλλοίμονό σας, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριτές, γιατί καθαρίζετε απέξω μονάχα το ποτήρι και το πινάκι κι από μέσα είναι γεμάτα κλεψιά και ατιμία». Και σαν να μη φτάνανε τόσα «αλλοίμονο» λέγει παρακάτω:   
«Φίδια,   γεννήματα  της οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την κρίση που θα σας ρίξει στην αιώνια φωτιά; Για τούτο, να, εγώ σας στέλνω προφήτες και σοφούς και γραμματείς κι από δαύτους θα σκοτώσετε κάμποσους και θα τους σταυρώσετε και θα τους δείρετε στα συμβούλιά σας και θα τους κυνηγήσετε από πολιτεία σε πολιτεία, για νάρθει απάνω στα κεφάλια σας κάθε αίμα δίκαιο που χύνεται απάνω στη γη, από το αίμα του Άβελ του αθώου έως το αίμα του Ζαχαρία του γυιού του Βαραχία που τον σκοτώσατε ανάμεσα στην εκκλησιά και στην άγια τράπεζα».

Αυτοί λοιπόν οι ψευτοθεοφοβούμενοι, αυτοί που φαινόντανε ήσυχοι και γνωστικοί και σεβάσμιοι, αυτοί σκοτώσανε τον Χριστό κι όχι ο Βαραββάς ή κανένας άλλος ληστής, ή κανένας Ρωμαίος στρατιώτης, που πέρασε τη ζωή του μέσα στα αίματα. 
Ο Πιλάτος, ο ηγεμόνας της Ιουδαίας, πόσα έκανε για να τον γλυτώσει από τα νύχια τους! Αδιαφόρετα. Αυτοί είχανε βάλει τον απλό τον κόσμο, που δεν ένοιωθε ο δυστυχής τι έκανε, να φωνάζει : «Σταύρωσέ τον, σταύρωσέ τον!» 
Μα οι φαρισαίοι, δηλαδή οι υποκριτές, ξέρανε τι κάνανε, γιατί ο υποκριτής ξέρει πάντα καλά τι κάνει. Για τους απλούς, για τους ξεγελασμένους, είπε ο Χριστός : «Πατέρα, συγχώρησέ τους γιατί δεν γνωρίζουνε τι κάνουνε».
Και πρόσεξε να δεις την οικονομία του Θεού, πώς, την ώρα που κρεμότανε απάνω στον σταυρό, έρριξε το έλεός του στον ληστή που είτανε σταυρωμένος μαζί του, δηλαδή σε μιαν απλή ψυχή που είχε πέσει σε κρίματα βαρειά και που σκότωσε κιόλας, δίχως να ξέρει τι κάνει, δίχως δηλαδή να είναι υποκριτής πολύξερος. 
Για τούτο, μ' ένα λόγο που είπε, συγχωρέθηκε κι άγιασε κι ο πρώτος που μπήκε στον παράδεισο ήτανε ένας φονιάς. Θαυμάσετε, Χριστιανοί, το έλεος! 
Ο ληστής άνοιξε τον παράδεισο για να μπούνε από πίσω του οι προφήτες, οι απόστολοι, οι ιεράρχες, οι όσιοι, οι μάρτυρες. Τι μυστήρια ξεσκέπασε στα μάτια μας ο φιλάνθρωπος κι ο γλυκύτατος Χριστός μας! Όσα είχε πρωτύτερα ο άνθρωπος για αδύνατα, για αδιόρθωτα, για άσβυστα, για αμετατόπιστα, ο Χριστός τα έσβυσε, τα έκανε σαν να μην γινήκανε· συγχώρησε τον ληστή που μετάνοιωσε και παρευθύς σβύσανε όσα έκανε, σαν να μη γινήκανε.
Πού είναι πια εκείνο το αρχαίο ρητό «Τα γενόμενα ουκ απογίνονται», δηλ. «όσα γινήκανε δεν ξεγίνουνται»; Αυτή την καταδίκη, αυτή την άσπαστη αλυσίδα, που έπνιγε τον άνθρωπο, ο Χριστός την έσπασε, τον σκληρό νόμο τον κατάργησε. Όχι με κανένα αστροπελέκι, σαν και κείνα που έρριχνε ο Δίας, μα με τη συγχώρηση. Αυτή είναι η ελευθερία των τέκνων του Θεού, που μας χάρισε. Ο ληστής ξαναγεννιέται άγιος· κ' ο μαθητής του Χριστού που έτρωγε μαζί του στο τραπέζι, και που τον φώναζε φίλο, ο υποκριτής ο Ιούδας, γίνεται από γυιός του Θεού, γυιός του χαμού, «υιός της απωλείας».
Ο σεισμός που γίνηκε την ημέρα που σταυρώθηκε ο   Κύριος,  αναποδογύρισε την οικουμένη, γκρέμνισε τον παλιό  τον κόσμο, τους νόμους του,  τις συνήθειές του, κατά τα λόγια που έγραψε υστερώτερα ο Απόστολος Παύλος : «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα».
Αυτός ο σεισμός και τ' αναποδογύρισμα γίνηκε μέσα στον άνθρωπο. Τρισκαλότυχοι όποιοι αρπαχθήκανε και πεταχθήκανε έξω από το σκοτεινό μνήμα τους, όπως οι νεκροί που βγήκανε από τους τάφους  τη  μέρα   που   σταυρώθηκε ο Χριστός. Γιατί αυτοί που λέγω καλότυχους, ήτανε πρωτύτερα με το κεφάλι  κάτω  και με τα πόδια απάνω,  και  θαρρούσανε πως έτσι ήτανε καλά, κι ο σεισμός του Χριστού τους αναποδογύρισε και τους έστησε απάνω στα ποδάρια  τους.  
Κ' έτσι  μπορέσανε να κυττάξουνε καλά και να νοιώσουνε την αληθινή όψη του κόσμου,  όπως τον έκανε ο Θεός. Με το αναποδογύρισμα του κόσμου της ψευτιάς, λευτερώθηκε ο άνθρωπος, γιατί ξαναγεννήθηκε στον  κόσμο της  αλήθειας, στον κόσμο του Χριστού, που λέγει : «Εγώ είμαι το φως του κόσμου. Όποιος ακολουθά εμένα, δεν θα περπατήσει στο  σκοτάδι, μα θάχει το φως της ζωής». Κι αλλού λέγει : «Γνώσεσθε την αλήθειαν και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς», δηλαδή θα «γνωρίσετε την αλήθεια, εμένα,  κι όχι τις  αλήθειες  των φιλοσόφων και των ηθικολόγων  που  είναι ψευτιές, και που για τούτο δεν μπορούνε να σας ελευθερώσουνε».
Ο άγιος  Γρηγόριος ο Σιναΐτης λέγει : 
«Γνώσιν αληθείας, την της χάριτος αίσθησιν είναι κυρίως νόμισον. Τας δε λοιπάς νοήσεων εμφάσεις και πραγμάτων αποδείξεις αποκαλείν δει». Ήγουν : «Γνώση της αλήθειας να ξέρεις πως είναι το να νοιώσεις τη θεία χάρη μέσα σου. Τις δε άλλες (που τις λένε γνώσεις της αλήθειας), πρέπει να τις λένε φανερώματα των νοημάτων κι αποδείξεις των πραγμάτων».
Κι ο άγιος Μάρκος ο ασκητής λέγει το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια: «Έτερόν εστι γνώσις πραγμάτων, και έτερόν εστι αληθείας επίγνωσις». Αυτή τη μια και μονάχη αλήθεια, τη νοιώθουνε όσοι πηγαίνουνε κοντά στον Χριστό με απλή διάνοια και με αγάπη και με ταπείνωση. Για να μας φέρει αυτή την αλήθεια, σταυρώθηκε σήμερα. Όποιος τον πιστεύει και τον αγαπά, αυτός πιστεύει κι αγαπά την αλήθεια. 
Για τούτο να μην τον ρωτάμε το Χριστό, σαν νάναι φιλόσοφος: «Τι είναι η αλήθεια;», όπως έκανε ο Πιλάτος, που είχε ο δυστυχής μπροστά του την αλήθεια και ρωτούσε «Τί εστιν αλήθεια;», περιμένοντας να ακούσει κάποια λόγια κούφια, από κείνα που λένε οι άνθρωποι για τις ψεύτικες αλήθειες τους.
.
ΚΙΒΩΤΟΣ
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΔΑΧΗΣ
ΕΤΟΣ Β’ ΜΑΡΤΙΟΣ 1953 ΑΡΙΘ. ΦΥΛΛΟΥ 15


Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki