Πως να σταµατήσετε να είστε υπερ-γονιός και να µάθετε να χαλαρώνετε µε τα παιδιά σας!

Αν υπάρχει κάτι που θέλουμε να αλλάξουμε στο παιδί, θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε: µήπως είναι κάτι που καλύτερα να αλλάξουμε σε εµάς;

Μπορεί να είστε υπερ-γονιός, και να µην το ξέρετε καν. Οι γονείς έχουν την τάση να το αρνούνται αυτό.

Πάντως, αν είστε, µπορεί να θέλετε να µάθετε να χαλαρώνετε – για το καλό των παιδιών σας, αλλά και το δικό σας

Υπερ-γονιός είναι αυτός που προσπαθεί να εκπαιδεύσει το παιδί του από τα γεννοφάσκια του. Που το εκθέτει στη µουσική των διανοούµενων, την τέχνη, τη λογοτεχνία, πριν καν το παιδί µπουσουλήσει. Αυτός που είναι ψυχαναγκαστικός µε τα πάντα, από το αν το παιδί µαθαίνει αρκετά γρήγορα µέχρι το πόσο ασφαλές είναι κάθε πράγµα γύρω του µην τυχόν κάνει καµιά µελανιά ή κανένα γδάρσιµο. Είναι υπερπροστατευτικός, αυταρχικός, σαρωτικός µε το παιδί.

Για όσους από εσάς είστε υπερ-γονείς, και το παραδέχεστε τουλάχιστον στον εαυτό σας, θα ήθελα να µοιραστώ κάποια πράγµατα ελπίζοντας ότι θα σας βοηθήσουν.

Να σας προειδοποιήσω ότι κάποιες από τις προτάσεις µου έχουν µια διαφορετική προσέγγιση από τις παραδοσιακές µεθόδους σχετικά µε το πώς είναι ένας γονιός. Δε συνιστώ να τις ακολουθήσετε όλοι, ειδικά αν δεν είστε διατεθειµένοι να σπάσετε τις παραδόσεις. Αυτό που συνιστώ είναι ότι αυτές οι µέθοδοι θα σας βοηθήσουν να χαλαρώσετε. Θα
βοηθήσουν το παιδί σας να νιώσει µεγαλύτερη ελευθερία, λιγότερο έλεγχο. Θα το βοηθήσουν να εξερευνήσει περισσότερο, να µάθει µόνο του. Και πιθανότατα, η σχέση σας να καταλήξει να είναι καλύτερη, και εκείνο να είναι ένα πιο ευτυχισµένο παιδί, συνολικά.

1. Όταν νευριάζετε, σηκώστε το παιδί σας και πάρτε το αγκαλιά. Αντί για τις κατσάδες, τις ξυλιές, τα time out, ή οποιαδήποτε άλλη µέθοδο ελέγχου, δοκιµάστε να αγαπάτε. Είναι πολύ καλύτερη σαν αντίδραση, και διδάσκετε το παιδί σας µέσα από τις πράξεις σας αντί να το κάνετε µέσα από τις λέξεις.
2. Να του φέρεστε µε ευγένεια και σεβασµό. Φαίνεται απλό, αλλά είναι αξιοσηµείωτο το πόσο λίγο σεβασµό δείχνουµε στα παιδιά µας, επειδή είναι παιδιά.
3. Αφήστε τις προσδοκίες για το παιδί σας. Συχνά οι γονείς έχουν ελπίδες ότι το παιδί θα τα πάει καλά ακαδηµαϊκά, ή στα αθλήµατα, ή στο να γίνει επαγγελµατίας, αλλά όλα αυτά δεν είναι αυτά που θέλει το ίδιο το παιδί. Ή ο γονιός ελπίζει ότι το παιδί θα γίνει ένας συγκεκριµένος τύπος ανθρώπου, και προσπαθεί να οδηγήσει το παιδί προς τα εκεί – ένα ήπιο, ευγενικό παιδί, ή ένα έξυπνο, γεµάτο ζωντάνια παιδί, ή ένα µελετηρό παιδί που δουλεύει σκληρά – αλλά το παιδί δεν είναι έτσι. Αφήστε
   αυτές τις προσδοκίες, και χαρείτε το παιδί, όπως είναι.
4. Αφήστε το παιδί να παίξει. Αφήστε να εξερευνήσει. Σταµατήστε να είστε τόσο υπερπροστατευτικός. Επιτρέψτε στο παιδί να είναι παιδί. Αφήστε το να τρέξει έξω, να κάνει ποδήλατο, να εξερευνήσει τη φύση, να παίξει µε τη φωτιά. Μάθετε του, φυσικά, για την ασφάλεια και τους κινδύνους, αλλά ας το αφήσουµε να είναι παιδί.
5. Πείτε ναι, ή κάποια εκδοχή του ναι. Αντί να λέτε όλο όχι. Συχνά οι γονείς έχουν ένα ένστικτο να λένε όχι. Αλλά αυτό µεταφράζεται σε έλεγχο και υπερένταση και για το παιδί και για το γονιό. Σταµατήστε να προσπαθείτε να ελέγξετε το παιδί, και δώστε του λίγη ελευθερία. Αυτό δε σηµαίνει ότι µπορείτε να λέτε ναι όλη την ώρα.
   Άλλωστε, έχετε κι εσείς τις δικές σας ανάγκες. Σηµαίνει όµως ότι µπορείτε να πείτε”. Ναι, µπορούµε να το κάνουµε αυτό… αλλά ίσως αργότερα, όταν τελειώσω αυτό που πρέπει να κάνω τώρα.”
6. Εστιάστε στο να είναι θετικό το κλίµα την επόµενη φορά που θα κάνετε κάτι µαζί. Πολλές από αυτές τις αλλαγές είναι δύσκολες για τους γονείς, γιατί έχουν βαθιά ριζωµένες συνήθειες, που πηγάζουν από τη δική τους παιδική ηλικία. Γι’ αυτό εστιάστε σε αυτό την επόµενη φορά που θα κάνετε κάτι µαζί. Απλά προσπαθήστε να είναι καλή αυτή η φορά. Μην ανησυχείτε αν τα κάνετε θάλασσα – απλά ζητήστε
   συγνώμη αν προδώσατε την εµπιστοσύνη του, και συνεχίστε.
7. Κάντε µια παύση για µια στιγμή, και δείτε τα πράγµατα µέσα από τα µάτια του παιδιού σας. Αν νευριάζετε, είναι γιατί βλέπετε τα πράγµατα µόνο από τη δική σας προοπτική. Το παιδί έχει µια τελείως διαφορετική οπτική των πραγµάτων, και αν µπορείτε να καταλάβετε αυτή την οπτική, δε θα νευριάζετε µαζί του. Θα προσπαθήσετε να κάνετε τα πράγµατα καλύτερα για εκείνο.
8. Αν το παιδί συµπεριφέρεται κάπως περίεργα, προσπαθήστε να καταλάβετε γιατί, και να καλύψετε αυτή την ανάγκη του. Συχνά είναι ανάγκη για ελευθερία, ή προσοχή, ή αγάπη, ή ανάγκη να ελέγχει εκείνο τη ζωή του. Προσπαθήστε να καταλάβετε ποια είναι αυτή η ανάγκη, και βρείτε ένα πιο παραγωγικό τρόπο να την καλύψετε.
9. Το παιδί είναι ήδη τέλειο όπως είναι. Δε χρειάζεται να το αλλάξετε. Δε χρειάζεται να το πλάσετε για να γίνει ο τέλειος άνθρωπος. Είναι ήδη τέλειο, έτσι όπως είναι.

Και τώρα, χαλαρώστε. Ευχαριστηθείτε την κάθε στιγμή µε το παιδί σας, γιατί είναι τόσο λίγες οι στιγµές, τόσο παροδικές. Ζήστε αυτό το διάστημα µαζί τους, και κάντε καλή κάθε στιγμή σας. Δε θα µετανιώσετε ποτέ για εκείνες τις στιγµές ευτυχίας, εκείνες τις στιγµές που είπατε ναι, όταν αφήσατε το παιδί σας να παίξει, όταν σταµατήσατε να το ελέγχετε και αρχίσατε να το αγαπάτε.

Δήµητρα Πασχαλούδη, Κοινωνική Λειτουργός

agriniopress.gr

Όταν τα μικρά παιδιά ξεσπούν έντονα, χρειάζονται αγκαλιά και όχι τιμωρία

Όταν ένα μικρό παιδί θυμώσει, νιώσει αδικημένο ή στεναχωρηθεί, δυσκολεύεται να εξηγήσει με λόγια αυτό που αισθάνεται εκείνη τη στιγμή. Το πιθανότερο, λοιπόν, είναι να ξεσπάσει με κλάματα, δυνατές φωνές ή αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά κάτι που μάλλον θα προκαλέσει και την δική μας έντονη αντίδραση. Ωστόσο, όταν ένα παιδί ξεσπά μ' αυτόν τον τρόπο, δεν έχει ανάγκη την τιμωρία ή τις φωνές μας, αλλά μία αγκαλιά που θα το ηρεμήσει.

Δεν ξέρουν πώς να εκφραστούν με λόγια

Πολλές φορές, τα έντονα ξεσπάσματα των παιδιών συμβαίνουν γιατί δεν ξέρουν ακόμα πώς να εκφράσουν τον θυμό, την απογοήτευση ή την στεναχώρια τους. Το κλάμα και οι δυνατές φωνές είναι ο μόνος τρόπος που γνωρίζουν, οπότε αυτόν χρησιμοποιούν. Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να απαντήσουμε με την ίδια ένταση βάζοντάς τους τις φωνές και στέλνοντάς τα τιμωρία στο δωμάτιό τους.

Αντίθετα, πρέπει να τους δείξουμε πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι επικοινωνίας. Η αγκαλιά, ο διάλογος και η ήρεμη προσέγγιση όχι μόνο θα τα ηρεμήσουν αλλά θα τους δώσουν κι ένα σημαντικό μάθημα: με την συζήτηση κερδίζεις πολλά περισσότερα απ' ότι με τις δυνατές φωνές και τα κλάματα! 

Δεν έχουν μάθει να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους

Εκτός από το ότι δεν ξέρουν ακόμα πώς να εκφράσουν τα συναισθήματά τους με λόγια, δυσκολεύονται και να τα διαχειριστούν. Ο μεγάλος θυμός ή το αίσθημα της αδικίας συχνά δυσκολεύει τους ενήλικες - πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά που έρχονται σε επαφή με τέτοια συναισθήματα για πρώτη φορά.

Αντί να τους βάλουμε τις φωνές, λοιπόν, ας τα αγκαλιάσουμε για να ηρεμήσουν. Έπειτα, μπορούμε σιγά σιγά, με απλά και κατανοητά λόγια, να τα εισάγουμε στον κόσμο των συναισθημάτων και να τους εξηγήσουμε τί είναι ο θυμός, η θλίψη, κτλ. Όλα τα συναισθήματά είναι επιτρεπτά και κατανοητά, κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν τα παιδιά μας. Αυτό που κάνει τη διαφορά είναι ο τρόπος που τα αποδεχόμαστε και τα διαχειριζόμαστε.

Η τιμωρία τα απομονώνει και τα απομακρύνει

Όταν βάζεις τιμωρία ένα μικρό παιδί, και ειδικά όταν είναι αναστατωμένο, νομίζει πως τιμωρείς όχι το ξέσπασμά του αλλά το συναίσθημα που ένιωσε. μακροχρόνια, λοιπόν, κάθε φορά που θυμώνει ή στεναχωριέται, νιώθει ενοχές για τα συναισθήματά του και τελικά δεν μαθαίνει ποτέ να τα αποδέχεται ως φυσιολογικά και να τα διαχειρίζεται. Μεγαλώνει και δεν ξέρει πώς να τα εκφράζει οπότε ή που θα εξακολουθήσει να ξεσπά περιμένοντας μετά την τιμωρία, ή που θα τα καταπιέζει. 
 
Πρέπει να γνωρίζουμε, όμως, πως όταν ένα παιδί (και αργότερα ένας ενήλικας) δεν μπορεί να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του, εκείνα συσσωρεύονται και τον βλάπτουν. και το μυστικό είναι να βοηθήσουμε τα παιδιά μας με κάθε τρόπο ώστε να γίνουν ισορροπημένα και ευτυχισμένα.

Πώς θα τους μάθουμε να ξεσπούν χωρίς κλάματα και καβγάδες

Αφού, λοιπόν, απενοχοποιήσουμε το παιδί για τα συναισθήματά του, μπορούμε να του δώσουμε εναλλακτικές για τον τρόπο που μπορεί να τα εκφράζει ή να τα εκτονώνει. Για παράδειγμα, μπορεί να ξεσπά σε ένα μαξιλάρι που δεν ούτε πονάει, ούτε σπάει! Μπορεί να ακούει μουσική στο δωμάτιό του ή να ζωγραφίζει. Ανάλογα με τις προτιμήσεις και τις κλίσεις του, σίγουρα θα βρει κάτι που θα το βοηθά να διώχνει τα άσχημα συναισθήματα. 
 
Στη συνέχεια, οφείλουμε να του μάθουμε την αξία του διαλόγου και της συζήτησης. Τα προβλήματα λύνονται με την συζήτηση και όχι με αδιέξοδα ξεσπάσματα - κι αυτό πρέπει να το διδάξουμε στα παιδιά μας από νωρίς.

mama365.gr

Μαμά με άγχος; Το μωρό στην τσίτα!

Οι μέλλουσες μαμάδες με ιστορικό διαταραχής άγχους ενδέχεται να γεννήσουν μωρά τα οποία θα κλαίνε περισσότερο, όπως υποστηρίζει πρόσφατη έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο «Archives Of Disease In Childhood».

Mothers who experience stress or worry before pregnancy 'more likely to have babies who cry for longer'

Σύμφωνα με αυτήν, οι γυναίκες που υποφέρουν από στρες, ανησυχία ή κρίσεις πανικού προτού μείνουν έγκυες έχουν σχεδόν διπλάσιες πιθανότητες να αποκτήσουν παιδιά που… κλαίνε «υπερβολικά».

Όπως αναφέρει δημοσίευμα στην ιστοσελίδα της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail, δεν είναι γνωστό για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η σχέση, ωστόσο οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι μητέρες που υποφέρουν από άγχος ίσως έχουν ένα πιο «παρεμβατικό» γονεϊκό ύφος, το οποίο θα μπορούσε να προκαλεί το «επιπλέον» κλάμα στα μωρά.

Οι ερευνητές αναφέρουν ακόμη, ότι το υπερβολικό κλάμα ενός μωρού θα μπορούσε να οφείλεται στην παραγωγή των ορμονών του στρες στον οργανισμό της μητέρας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, οι οποίες θα μπορούσαν να περάσουν στο έμβρυο μέσω του πλακούντα και να επηρεάσουν την ανάπτυξη του εγκεφάλου του παιδιού.

Οι ειδικοί συνιστούν στις γυναίκες, που υποφέρουν από άγχος στην εγκυμοσύνη τους, να λαμβάνουν ειδική υποστήριξη από κατά τα πρώτα στάδια της μητρότητας.

«Οι γυναίκες μπορεί να μπουν σε ένα τραυματικό, αρνητικό φαύλο κύκλο όταν ανησυχούν για ένα νεογέννητο. Όσο περισσότερο ανησυχούν και αγχώνονται, τόσο λιγότερο κοιμούνται με αποτέλεσμα να μην μπορούν να ηρεμήσουν και να χαλαρώσουν και να αγχώνονται ακόμη πιο πολύ» εξηγεί η Dr Clare Bailey.

Στην έρευνα συμμετείχαν 300 γυναίκες, οι οποίες είχαν αποκτήσει πρόσφατα παιδί. Η έρευνα ξεκίνησε ενώ ήταν ακόμη έγκυες και συνεχίστηκε μέχρι που το παιδί τους έγινε 16 μηνών.

Το 10% των γυναικών ανέφερε ότι το παιδί τους έκλαιγε υπερβολικά μετά τη γέννα. Περαιτέρω μελέτες αποκάλυψαν, ότι τα μωρά που είχαν γεννηθεί από γυναίκες που υπέφεραν από κάποια διαταραχή άγχους είχαν σημαντικά μεγαλύτερες πιθανότητες να κλαίνε περισσότερο, συγκριτικά με τα υπόλοιπα.

nooz