«Πατέρας είναι μόνο ένας...» Μπαμπάδες που έχουν αναλάβει καθήκοντα μητέρας και μεγαλώνουν μόνοι τους τα παιδιά τους

«Ούτως ή άλλως η ευθύνη κάθε γονέα απέναντι στα παιδιά του είναι τεράστια. Πόσω μάλλον η δική μου, που, μετά το διαζύγιό μου με τη γυναίκα μου, καλούμαι να παίξω πια και διπλό ρόλο. Ουσιαστικά να είμαι ταυτόχρονα και μπαμπάς και μάνα των δύο ανήλικων κοριτσιών μου...».

Επέλεξε να τραβήξει τον δρόμο του χωριστά από την αλλοδαπή σύζυγό του. Πατέρας δύο παιδιών, ηλικίας δέκα και δώδεκα χρόνων, μαθήτριες Δημοτικού και οι δύο, ο 45χρονος αργυροχρυσοχόος κ. Δημήτρης Γκενόπουλος, κάτοικος ελληνικής επαρχιακής πόλης, είναι πλέον γονέας... εις διπλούν: από το 2007 έχει αναλάβει και τις υποχρεώσεις, συναισθηματικές και πρακτικές, που αναλογούσαν στη μητέρα τους.

«Από τη στιγμή που η πρώην σύζυγός μου προτίμησε να ζήσει πλέον μόνιμα εκτός Ελλάδας, πρυτάνευσε η λογική και τα παιδιά μας έμειναν στην πατρίδα τους. Πήρα εγώ, κοινή συναινέσει, την επιμέλειά τους. Αυτό ήταν και το σημαντικότερο, ότι και οι δυο μας εξαρχής πετύχαμε ώστε τα παιδιά μας να μη βιώνουν την παραμικρή αντιπαλότητα των γονέων τους. Αντιθέτως μάλιστα οι σχέσεις μου με τη μητέρα τους είναι ακόμα και σήμερα πολύ καλές: και εκείνη τα επισκέπτεται ελεύθερα, και αυτά πηγαίνουν όποτε θέλουν και τη βλέπουν», λέει στα «ΝΕΑ».  
Σε κάθε περίπτωση τα μέχρι πρότινος οικογενειακά στάνταρ άλλαξαν. Ένα διαφορετικό μοντέλο οικογένειας και διαβίωσης υιοθετούν οι άνδρες που μεγαλώνουν μόνοι τους παιδιά, χωρίς τη σταθερή παρουσία της μητέρας στο σπίτι.

«Τιτάνιος αγώνας»
«Έχει αρχίσει πλέον ένας αγώνας τιτάνιος, τώρα πια ένας παλεύει για όλα. Στην πορεία μάλιστα συνειδητοποιείς ότι όλο αυτό τελικά δεν θα είναι κάτι παροδικό. Κι αυτό σε αγχώνει περισσότερο, τρέχεις να τα προλάβεις όλα, και τη δουλειά σου και τη σωστή ανατροφή των κοριτσιών σου. Δεν υπάρχει πια ελεύθερος χρόνος για σένα, σε καθημερινή βάση. Οι ώρες δουλειάς μου, πρωί κι απόγευμα, στο κατάστημά μου είναι πολλές. Αλλά ευτυχώς τα παιδιά είναι πια σχετικά μεγάλα, μπορούν δηλαδή να καθήσουν και μόνα τους κάποιες ώρες», περιγράφει.

Στον λιγοστό διαθέσιμο χρόνο του επιδιώκει, όσο μπορεί, και τη φυσική παρουσία του δίπλα τους. «Ξυπνάμε κάθε πρωί στις επτά, παίρνουμε παρεούλα το πρωινό μας. Στις 8.15 τις αφήνω μ΄ ένα φιλί στο σχολείο, το μεσημέρι πια γυρίζουν μόνες τους στο σπίτι. Λίγο αργότερα επιστρέφω κι εγώ, για να φάμε όλοι μαζί. Φαγητό υπάρχει έτοιμο από τη γιαγιά τους, τη μητέρα μου, που έρχεται και μας μαγειρεύει. Στην ουσία αυτή είναι η γυναίκα του σπιτιού, αυτή μας περιποιείται. Ανάλογα καθοριστικός είναι και ο ρόλος της μεγαλύτερης αδερφής μου, που έχει αναλάβει το διάβασμά τους τα απογεύματα, όταν εγώ ξαναφεύγω για το μαγαζί. Τα κορίτσια μου θα πάνε και στις ξένες γλώσσες, στο φροντιστήριο. Από εκεί θα τα πάρουν οι θείες τους- αφήνουν τα παιδιά τους, για να βοηθήσουν και τη δική μου οικογένεια. Ειλικρινά, δεν τολμώ να φανταστώ πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς βοήθεια από τους συγγενείς», παραδέχεται.

Για τον εαυτό του ξεκλέβει ελάχιστο χρόνο, κατά καιρούς. «Κάποια βράδια τα κορίτσια θα μείνουν και μόνα τους, όταν εγώ βγω με τους φίλους μου. Προηγουμένως όμως θα έχουμε φάει μαζί και το βραδινό μας, θα έχουμε κουβεντιάσει ή δει και λίγη τηλεόραση, πριν πούμε την καληνύχτα μας, με μια αγκαλιά. Για την έξοδό μου τότε εγώ αναγκαστικά θα πρέπει να κόψω χρόνο από τον ύπνο μου, αλλά δεν το υπολογίζω. Για να τα καταφέρεις δηλαδή εσύ ο ένας με τα δύο παιδιά δεν πρέπει με τίποτα να αφήσεις τελείως πίσω τη ζωή σου. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτές τη νίκη ακριβώς τη φέρνει μόνο η καλή σου διάθεση. Δεν χρειάζονται ενοχές και τύψεις για το διαζύγιο, ένας πληγωμένος κι ανασφαλής γονέας δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στα παιδιά του. Όπως και να ΄χει, η ζωή συνεχίζεται, θέλει φουλ... επίθεση, άφθονη αγάπη, κέφι και χαμόγελο! Αυτό εισπράττουν από εμένα τα παιδιά μου».

ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
Ολοένα και περισσότεροι διαζευγμένοι άνδρες διεκδικούν την αποκλειστική επιμέλεια των παιδιών [ ΙΝFΟ ]

• Πανελλήνιος Σύλλογος Μονογονεϊκών Οικογενειών και Απροστάτευτων Ατόμων, Βόλος, τηλ. 24210 80802.
• Σύλλογος Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Νομού Έβρου «Στήριξη», Αλεξανδρούπολη, τηλ./φαξ 25510 84212, http://www.monogoneikes.gr, e-mail: syllogos.monogoneikon@gmail.com, syllogos-monogoneikon@yahoo.gr

«Πρέπει να το λέει η ψυχή σου»
ΣΤΗ ΒΕΡΟΙΑ ο 50χρονος οδοντίατρος κ. Νίκος Κοντογιάννης υπερασπίζεται ένθερμα την, προ πενταετίας, προσωπική επιλογή του να διεκδικήσει δικαστικά από την τέως σύζυγό του την επιμέλεια των δύο παιδιών τους, της 16χρονης, σήμερα, κόρης και του 15χρονου γιου τους.  

«Για να αποφασίσεις να μεγαλώσεις μόνος σου τα παιδιά σου θα πρέπει να μιλήσει πρώτα απ΄ όλα η ψυχή σου. Αν αυτή το θέλει και το ζητά, αν νιώθεις μέσα σου τη σιγουριά ότι μπορείς να τα υπηρετήσεις σωστά, τότε ναι, να τα ζητήσεις από το δικαστήριο που θα κρίνει για το συμφέρον τους- διαφορετικά, ας εξασφαλίσεις μια άνετη διατροφή στη μητέρα τους. Στη δική μου περίπτωση μάλιστα καταρρίφθηκε και ο μύθος που ήθελε σχεδόν μόνιμα τη μητέρα να κερδίζει, έναντι του πατέρα, την επιμέλεια. Μάλιστα με δικαίωσε δικαστής, μητέρα δύο παιδιών. Κι αυτό γιατί εγώ το πάλεψα με θεμιτά επιχειρήματα και την έπεισα, με τη βοήθεια καλού δικηγόρου. Κακώς λοιπόν άλλοι δικηγόροι συνήθως αποτρέπουν τους πατεράδες, τους λένε προκαταβολικά ότι δεν έχουν καμία τύχη», υποστηρίζει.  

Έκτοτε ήρθε ακόμα πιο κοντά στα παιδιά του, που διατηρούν επίσης άριστη σχέση κι ελεύθερη επικοινωνία με τη μητέρα τους. «Όχι ότι δεν ήταν το πρώτο μέλημά μου. Απλώς τώρα εγώ είμαι αυτός που κάνει κι όλα τα υπόλοιπα, τα πάντα. Όσο και να σε βοηθήσει μια οικιακή βοηθός, δεν παύουν τα βάρη να πέφτουν στις πλάτες του ενός. Το ευτύχημα είναι πως και έγγαμος όσο ήμουν, ήξερα από οικιακά. Κι αυτό τώρα αποδεικνύεται χρήσιμο».

«Είμαστε τρεις άνδρες σπίτι και τα καταφέρνουμε»
ΔΙΚΑΙΩΜΕΝΟΣ εκ του αποτελέσματος, την αγαπημένη αντροπαρέα- μονογονεϊκή οικογένειά του, δηλώνει και ο 51χρονος Ζήσης Ναλμπάντης, πρόεδρος του Συλλόγου Αρχηγών Μονογονεϊκών Οικογενειών Νομού Έβρου «Στήριξη», με έδρα την Αλεξανδρούπολη.  
Ένδεκα χρόνια τώρα επωμίστηκε αποκλειστικά τη φροντίδα των δύο υιοθετημένων δίδυμων παιδιών του, των δεκαεξάχρονων σήμερα Αλέξανδρου και Ανδρέα. Διατήρησε την επιμέλειά τους με βάση ιδιωτικό συμφωνητικό που υπέγραψε στο πλαίσιο της διαδικασίας του διαζυγίου του με την αλλοδαπή πρώην σύζυγό του, η οποία κατοικεί σήμερα εκτός Ελλάδας, χωρίς οποιαδήποτε επαφή της με τα δύο αγόρια.
«Όταν έχεις θάρρος, θέληση κι αγάπη να τα μεγαλώσεις, δεν υπάρχει καμιά συναισθηματική δυσκολία. Στο μεγάλωμα των παιδιών δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα σε πατέρα και μητέρα. Η διαφορά μεταξύ τους είναι συνήθως στις δουλειές του σπιτιού, τότε το πρόβλημα το έχουν μόνο οι καλομαθημένοι. Προσωπικά, με βοήθεια κι από τη μητέρα μου και την αδερφή μου όλα περνούν από τα χέρια μου, ποτέ δεν ήμουν ο... αγάς με τα σταυρωμένα χέρια! Τα παιδιά άλλωστε των μονογονεϊκών οικογενειών συχνά αναλαμβάνουν και περισσότερες ευθύνες, μαθαίνουν να συνδράμουν στις υποχρεώσεις. Εμείς, τρεις άντρες στο σπίτι, έχουμε μοιράσει τις δουλειές».

«Στηρίξτε μας...»
Για απουσία δομών κοινωνικής στήριξης για τις χιλιάδες ελληνικές μονογονεϊκές οικογένειες (περιπτώσεις διαζυγίου, χηρείας ή ανύπαντρων μητέρων) κάνουν λόγο στα «ΝΕΑ» οι εκπρόσωποί τους, διά στόματος της κ. Μάγδας Παραπαρέκη, προέδρου του Πανελληνίου Συλλόγου Μονογονεϊκών Οικογενειών και Απροστάτευτων Ατόμων. 
Τα ζητήματα που τις απασχολούν αναμένεται να θέσουν επί τάπητος το ερχόμενο Σαββατοκύριακο (7-8/11), στην Αλεξανδρούπολη, μέλη των συνολικά δεκαεπτά συλλόγων της χώρας, νομικοί, πανεπιστημιακοί και άλλοι επιστήμονες, στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο Μονογονεϊκών Οικογενειών.

τα Νέα 

Όταν το αγαπημένο παιχνίδι του παιδιού σας κρίνεται επικίνδυνο

Οι πρόσφατες αποσύρσεις παιχνιδιών-σταρ του παιδικού πλανήτη επειδή περιείχαν υψηλές ποσότητες μολύβδου, αλλά και οι πολύ συχνές σχετικές προειδοποιήσεις του συστήματος RAPEX προβληματίζουν τους γονείς.

Πρώτη σκέψη τους, όπως αναφέρει ο Ελεύθερος Τύπος (18.09.2007), είναι να απομακρύνουν αμέσως τα επικίνδυνα παιχνίδια για να προστατεύσουν την υγεία των παιδιών τους.

Πώς πρέπει όμως να χειριστεί ένας γονιός το θυμό, τα κλάματα και σε κάποιες περιπτώσεις την επιθετικότητα του παιδιού του την ώρα που θα αποχωρίζεται το παιχνίδι του;

Το φαινόμενο της εξάρτησης του παιδιού από το αντικείμενο της επιλογής του είναι απολύτως φυσιολογικό και οι γονείς πρέπει να το αποδεχτούν και να το χειριστούν με προσοχή.

Το καλύτερο θα ήταν οι γονείς να επιλέξουν την ευθεία οδό, δηλαδή αυτήν της αλήθειας. Οι ειδικοί υποστηρίζουν, άλλωστε, ότι αυτός είναι και ο πιο σωστός τρόπος, αρκεί να αιτιολογήσουν την πράξη τους.

Τα περισσότερα παιδιά, ακόμη και αυτά των μικρότερων ηλικιών, μπορούν να καταλάβουν ότι κάποια πράγματα είναι επικίνδυνα.

H ανάκληση από την αγορά σχεδόν 1,5 εκατομμυρίου παιχνιδιών προκάλεσε εύλογες ανησυχίες και για τη σωματική υγεία των παιδιών.

Σύμφωνα με την παιδίατρο-νεογνολόγο Χρυσή Παπαζαφειράτου, κίνδυνος υπάρχει μόνο στην περίπτωση που το παιδί έχει καταπιεί κάποιο παιχνίδι ή ένα εξάρτημά του ή αν το έβαζε στο στόμα επίμονα και για αρκετό διάστημα, δηλαδή για περισσότερο από 12 μήνες.

Eφόσον υπάρχουν σοβαρά συμπτώματα, όπως επίμονος βήχας, πόνος στο λαιμό ή επαναλαμβανόμενοι εμετοί που δείχνουν ότι το παιδί μπορεί να έχει καταπιεί κάποιο αντικείμενο, οι γονείς πρέπει να επισκεφθούν κάποιο νοσοκομείο για να γίνει ακτινογραφία.

Αν και πάλι υπάρχει ανησυχία ότι έχει εκτεθεί σε κάποια επικίνδυνη χρωστική ουσία του παιχνιδιού, πρέπει να ζητήσουν από τον παιδίατρο να του κάνει εξετάσεις αίματος για ανίχνευση βαρέων μετάλλων, όπως ο μόλυβδος.

Και μερικές χρήσιμες οδηγίες:

Προσπαθήστε να επιστρατεύσετε τη φαντασία σας και σκεφτείτε κάποιο «τελετουργικό».

• Μπορείτε, για παράδειγμα, να πάρετε το παιδί μαζί μέχρι τον κάδο σκουπιδιών της γειτονιάς για να πετάξετε μακριά το «κακό» παιχνίδι. Ετσι, θα εξουδετερώσετε πιο ανώδυνα τον κίνδυνο.
• Επισκεφθείτε μαζί κάποιο ταχυδρομικό κατάστημα και αφού προηγουμένως έχετε πακετάρει το παιχνίδι, ταχυδρομήστε το στην εταιρία που το κατασκεύασε.
• Αν μάλιστα το παιδί ξέρει να γράφει, καθοδηγήστε το ώστε να συντάξει τη συνοδευτική επιστολή διαμαρτυρίας του. Ενημερώστε το αν η εταιρία κατασκευής του επικίνδυνου παιχνιδιού έχει ανακοινώσει την αντικατάστασή του, ώστε να έχει κάτι να περιμένει.
• Αν το παιδί είναι πάνω από 9 ετών, μπορεί να καταλάβει πολύ καλύτερα τους κινδύνους που διατρέχει χρησιμοποιώντας το παιχνίδι. Δώστε του να διαβάσει την ανακοίνωση που αναφέρει τους λόγους της απόσυρσής του.

Ενημερωθείτε για τα επικίνδυνα προϊόντα στην ιστοσελίδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής www.ec.europa.eu/rapex και στην ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Καταναλωτή διεύθυνση www.efpolis.gr.

Σταματήστε τη βία στο σπίτι

Το πρόβλημα της ενδοοικογενειακής βίας και της γυναικείας κακοποίησης έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία χρόνια, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι προέκυψε τα τελευταία χρόνια. Από τις αρχές της δεκαετίας του 70 άρχισε μια έντονη αμφισβήτηση σχετικά με το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας, που είχε ως αποτέλεσμα την αναθεώρηση του νομοθετικού πλαισίου, η οποία όμως δεν συνοδεύτηκε και από μια αντίστοιχη αλλαγή στην κουλτούρα και την ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης.

Η βία κατά των γυναικών δεν είναι ένα φαινόμενο που αφορά μόνο τις υπανάπτυκτες χώρες. Το 20%-30% των περιστατικών στα νοσοκομεία των Η.Π.Α. αφορά κακοποιημένες γυναίκες. Επίσης, αφορά ανθρώπους όλων των φυλών, εθνικοτήτων, θρησκειών, και κοινωνικών τάξεων.
Πριν από μερικά χρόνια, οι γυναίκες όχι απλώς δεν τολμούσαν να καταγγείλουν περιστατικά βίαιης συμπεριφοράς σε βάρος τους, αλλά ούτε καν διανοούνταν να το ομολογήσουν στον εαυτό τους.
Ακόμα και σήμερα, πάρα πολλές γυναίκες συνεχίζουν να μένουν εγκλωβισμένες σε μια αφόρητη κατάσταση πόνου, ενοχών άγνοιας και φόβου, με αποτέλεσμα να διαιωνίζουν το πρόβλημα και να υποφέρουν τόσο αυτές όσο και τα παιδιά τους (όταν υπάρχουν παιδιά).
   Η ενδοοικογενειακή βία αφορά τη βίαιη συμπεριφορά μεταξύ των συζύγων, τη συζυγική κακομεταχείριση, αλλά συμπεριλαμβάνει και τις περιπτώσεις των ζευγαριών που συγκατοικούν ή βρίσκονται σε σχέση.
Έχει πολλές μορφές, που συμπεριλαμβάνουν τη σωματική βία ( χτυπήματα, σπρωξίματα, κλπ), τη σεξουαλική κακοποίηση (καταναγκασμός για συμμετοχή στη σεξουαλική πράξη), τη συναισθηματική κακοποίηση, την ταπείνωση την οικονομική στέρηση, και την απειλή χρήσης βίας.

Κακοποιημένη θεωρείται μια γυναίκα που υφίσταται κατ εξακολούθηση σωματική ή ψυχολογική βία από έναν άντρα, ο οποίος την εξαναγκάζει να ακολουθεί τις επιθυμίες του, χωρίς να ενδιαφέρεται για τα δικαιώματά της.
Η σωματική βία, είναι και η πιο εμφανής όταν συμβαίνει, από τις άλλες μορφές βίας που μπορεί να υπάρχουν είτε μεμονωμένα, είτε συνδυαστικά.

Η  συναισθηματική βία μπορεί να συμπεριλαμβάνει τον εξευτελισμό, τον εκφοβισμό τις απειλές για σωματική κακοποίηση, όπως πχ: απειλές κατά της ζωής, της σωματικής ακεραιότητας, ή ακόμα και απειλές εναντίον άλλων μελών της οικογένειας αλλά και την οικονομική αποστέρηση. 

Η οικονομική αποστέρηση, μπορεί να πάρει διάφορες μορφές. Μπορεί συχνά η κακοποιημένη γυναίκα να συντηρεί οικονομικά την οικογένειά της, αλλά σε άλλες περιπτώσεις να της απαγορεύεται να δουλέψει, να έχει δικά της χρήματα, να έχει ευθύνη ή γνώση για τα οικονομικά του σπιτιού της.

 ‘Όλα αυτά αποσκοπούν στην αποδυνάμωση και την εξάρτηση της γυναίκας από το θύτη.
Είναι σημαντικό να αναφερθεί, ότι η κακοποίηση, επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής της γυναίκας, ακόμα και  στο αν θα συναντάει τους φίλους ή τους συγγενείς της, στο αν θα έχει και πως θα διαθέτει τον ελεύθερό της χρόνο, πως θα ντύνεται, και γενικά στην ύπαρξη και τη διατήρηση της αυτονομίας της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής της.

Όσον αφορά τη σωματική βία, τα ορατά σημάδια στο σώμα, την καθιστούν εμφανή και προκαλούν την αγανάκτηση και τον αποτροπιασμό.
Τα σημάδια της ψυχολογικής βίας, παραμένουν αόρατα και οι συνέπειές της είναι πολλές φορές δυσδιάκριτες.
Όμως οι επιπτώσεις από τα ψυχικά τραύματα που προκαλεί η ψυχολογική βία μπορούν να είναι πάρα πολύ σοβαρές.
Μερικές μόνο από τις επιπτώσεις που αναφέρονται στη βιβλιογραφία είναι:
Συνεχόμενο και εντεινόμενο στρες, ανάπτυξη φοβιών, κατάθλιψη, απομόνωση, μοναξιά, , αυτοκτονικές τάσεις ή ιδεασμοί, εξαρτητικές σχέσεις, χαμηλή αυτοεκτίμηση, τάσεις φυγής, ενοχικά σύνδρομα, χρήση αλκοόλ και ουσιών, ανάπτυξη ψυχώσεων (κατά μερικές περιπτώσεις).

Ποια είναι όμως τα χαρακτηριστικά των ανδρών που κακοποιούν και ποια των γυναικών που υπομένουν και υφίστανται την κακοποίηση?

Χαρακτηριστικά ανδρών που κακοποιούν

1. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση
2. Πιστεύουν τους σχετικούς με τη σχέση κακοποίησης μύθους
3. Έχουν παραδοσιακή εικόνα για την αντρική ανωτερότητα και το στερεότυπο του ρόλου του άντρα στην οικογένεια. Πολλοί σαν παιδιά, είτε υπήρξαν μάρτυρες βίαιων περιστατικών (π.χ. του πατέρα προς τη μητέρα) είτε είχαν κακοποιηθεί οι ίδιοι από τους γονείς τους.
4. Κατηγορούν τους άλλους για τις πράξεις τους « εσύ με αναγκάζεις να το κάνω»
5. Ζηλεύουν παθολογικά
6. Παρουσιάζουν «διπλή προσωπικότητα», πολλές φορές οι άλλοι τους περιγράφουν ως «καλό άνθρωπο», «καλό οικογενειάρχη».
7. Έχουν έντονες αντιδράσεις άγχους κατά τη διάρκεια των οποίων χρησιμοποιούν αλκοόλ ή την κακοποίηση των γυναικών τους για να εκτονωθούν.
8. Συχνά χρησιμοποιούν την ερωτική επαφή με μορφή επιθετική, σαν πράξη επιβολής και κυριαρχίας, για να τονώσουν την αυτοπεποίθηση και την αίσθηση ανδρισμού τους.
9. Δεν θεωρούν ότι η βίαιη συμπεριφορά τους είναι κάτι το κακό, ή ότι μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις.

 

Χαρακτηριστικά γυναικών που κακοποιούνται

1. Έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και υποτιμούν την ικανότητά τους ως προς το να επιτυγχάνουν πράγματα.
2. Πιστεύουν και αυτές στους μύθους για τις σχέσεις βίας.
3. Έχουν παραδοσιακή αντίληψη για το ρόλο τους στο σπίτι, ο σύζυγος θεωρείται ως ο αρχηγός της οικογένειας, ενώ πιστεύουν απόλυτα στο στερεότυπο της «ενωμένης οικογένειας» και του γυναικείου ρόλου , σύμφωνα με το οποίο οι ίδιες είναι ανίκανες να φροντίσουν τον εαυτό τους χωρίς την παρουσία κάποιου άντρα που θα «τις προστατεύει».
4. Πιστεύουν ότι μπορούν να συγκρατήσουν το θύτη από την απώλεια του ελέγχου του, ενώ αναλαμβάνουν την ευθύνη για τις δικές του πράξεις «έφταιγα κι εγώ»….
5. Υποφέρουν από ενοχές αλλά αρνούνται τον τρόμο και το θυμό που νιώθουν.
6. Έχουν έντονες αντιδράσεις άγχους με ψυχοφυσιολογικά συμπτώματα.
7. Χρησιμοποιούν τη σεξουαλική επαφή ως μέθοδο για να εδραιώσουν καλή σχέση με το σύζυγο.
8. Πιστεύουν ότι κανένας δεν μπορεί να τις βοηθήσει να βγουν από την άσχημη κατάσταση που βρίσκονται, εκτός από τον ίδιο τους τον εαυτό.
9. Έχουν μια μη ρεαλιστική ελπίδα ότι «τα πράγματα  θα αλλάξουν» και πείθονται από τις υποσχέσεις των συντρόφων τους.

Πως όμως εξηγείται το ότι μια γυναίκα αποφασίζει να παραμένει με έναν σύντροφο που την κακοποιεί;
Μια από τις θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο ονομάζεται «ο κύκλος της βίας» (Walker 1987)

Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, ο κύκλος της βίας αποτελείται από τρία μέρη:

1.    Φάση της αυξανόμενης έντασης
Στη διάρκεια της φάσης αυτής, υπάρχει σχετικά μικρός βαθμός βίας με σπρωξίματα, απειλές, λεκτικές προσβολές και απόδοση ευθυνών  στο θύμα.
Η γυναίκα μπορεί να προσπαθήσει να καταπραΰνει το θύτη, με το να κάνει ότι αυτός θέλει, ή με το να μη βρίσκεται κοντά του
2. Φάση της έκρηξης
Είναι η φάση στην οποία εκδηλώνεται το βίαιο ξέσπασμα. Ο θύτης μπορεί να προκαλέσει ζημιές στο χώρο ( να τα σπάσει όλα μέσα στο σπίτι), και μετά να επιτεθεί και να τραυματίσει  τη σύζυγό του.
3.Φάση της ηρεμίας
Ο θύτης μπορεί να εκφράσει τη μετάνοιά του, και να γεμίσει με δώρα τη σύντροφό του, να εκλιπαρεί τη συγχώρεσή της και να υπόσχεται ότι θα αλλάξει, και δεν θα γίνει ξανά βίαιος.
Η φάση αυτή χαρακτηρίζεται και ως «η πλάνη του παραδείσου», γιατί εδώ η γυναίκα, προσπαθώντας να εκπληρώσει την υγιή ανάγκη της για αγάπη και φροντίδα, ανταποκρίνεται και συνδέεται με τη στοργική πλευρά της προσωπικότητας του θύτη.

Φυσικά, καθώς ο χρόνος περνάει, αυτός ο κύκλος της βίας μπορεί να εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, και να γίνεται όλο και πιο έντονος και επικίνδυνος.
Το σημαντικότερο πρόβλημα για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας είναι η σιωπή.
Πολλές γυναίκες , δεν κοινοποιούν τη βία που υφίστανται, εξαιτίας της ενοχής και της ντροπής που αισθάνονται. Οι γυναίκες που κακοποιούνται, ελάχιστα το καταγγέλλουν στην αστυνομία. Ο φόβος του διασυρμού, η μη αποτελεσματικότητα των κατασταλτικών μηχανισμών, τα νομικά κενά και η πολυπλοκότητα, δεν μπορούν να εξασφαλίσουν επαρκή βοήθεια και προστασία για τα κακοποιημένα άτομα.

Υπηρεσίες που μπορούν να στηρίξουν κακοποιημένες γυναίκες είναι οι γραμές SOS (8011188881), η Γενική Γραμματεία Ισότητας και το ΚΕΘΙ.

Είναι πολύ σημαντικό, να βοηθηθούν οι γυναίκες–θύματα της βίας να αλλάξουν οπτική για τη ζωή τους και την κατάστασή τους.
Πρέπει να βοηθηθούν να βρουν τη δύναμη ν αντιδράσουν, να σπάσουν τη σιωπή, να ζητήσουν βοήθεια και να εμπιστευτούν τους φορείς που μπορούν να τους προσφέρουν βοήθεια, αλλά κυρίως να βγουν από τη θέση του «ανήμπορου θύματος», να πιστέψουν στον εαυτό τους, να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια και το δικαίωμά τους  για μια καλύτερη ζωή.
 

Ανθή Αγγελοπούλου 
Με τη συνεργασία της Ψυχολόγου Θεανώς Πολυζωγοπούλου