Έναρξη Κοινωνικού Ιατρείου στα Ιωάννινα

Το ένα μετά το άλλο ανοίγουν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας κοινωνικά ιατρεία. Ο μεγάλος αριθμός ανέργων και ανασφάλιστων πολιτών λόγω της οικονομικής κρίσης έχουν σαν αποτέλεσμα να μένουν όλοι και περισσότεροι πολίτες χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
.

Δικαιούχοι είναι ανασφάλιστοι συμπολίτες
και ανασφάλιστοι μετανάστες.

Έτσι κοινωνικοί φορείς και δήμοι προχωρούν στο άνοιγμα κοινωνικών ιατρείων όπου εθελοντές γιατροί και νοσηλευτές εξετάζουν ασθενείς οι οποίοι δεν έχουν πρόσβαση ούτε σε δημόσια νοσοκομεία.

Πριν από λίγες ημέρες άνοιξε κοινωνικό ιατρείο και στα Ιωάννινα όπου μάλιστα δίνεται και κάρτα παροχών υγείας. Οι δικαιούχοι της κάρτας θα έχουν δωρεάν πρόσβαση στα Δημοτικά Ιατρεία, στο Δημοτικό Φαρμακείο και στα Δημοτικά Φυσικοθεραπευτήρια, που λειτουργούν στα ΚΑΠΗ του Δήμου Ιωαννιτών.

Δικαιούχοι είναι ανασφάλιστοι συμπολίτες, ή συμπολίτες που έχουν χάσει τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και πληρούν τις προϋποθέσεις, που προβλέπονται από τον κανονισμό λειτουργίας, όπως επίσης και ανασφάλιστοι μετανάστες.

Πηγή: Καλά Νέα

Σύνδεσμος στην Πηγή...

από schizas

Η αλληλεγγύη που έσωσε ένα μικρό παιδί

Το δημοσίευμα είναι ακατάλληλο για ρατσιστές 
.

Όσο υπάρχουν Άνθρωποι γίνονται τέτοια θαύματα. Από αυτά που δύσκολα περιγράφονται κι όταν προσπαθήσεις να τα διηγηθείς οι λέξεις γίνονται σκόνη μπροστά στη λάμψη του Ηλίου. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, που θέλουν να σώσουν ένα παιδί που κινδυνεύει από βαριά ασθένεια παίρνουν τη σκυτάλη της αγάπης και της αλληλεγγύης, δεν σταματούν, δεν περιμένουν, δεν λιγοψυχούν.

.

«Πιστεύω ότι δώσαμε ένα μήνυμα που δεν έχει σύνορα.
Για το ελληνικό φιλότιμο που δεν πρέπει να χαθεί ποτέ.
Αυτά το σχολείο πρέπει να τα διδάσκει κάθε μέρα»

Η περίπτωση του 13χρονου Ηλία Ντεμίρι, μαθητή σήμερα του 1ου Γυμνασίου Ευκαρπίας Θεσσαλονίκης, αποτελεί βάλσαμο στις δύσκολες ημέρες που ζούμε και η αλληλεγγύη είναι μέγα ζητούμενο. Όχι μόνο γιατί ο Ηλίας κινδύνεψε και σώθηκε από τους συμμαθητές, τους δασκάλους, την εκπαιδευτική και μαθητική κοινότητα της Θεσσαλονίκης, τους επώνυμους και ανώνυμους που πρόσφεραν συνολικά 120.000 ευρώ για να χειρουργηθεί σε ειδικό κέντρο στο Παρίσι, αλλά επειδή στις δύσκολες ώρες φαίνεται «Ὡς χαρίεν ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος ᾖ» (Ηράκλειτος: τι ωραίο πράγμα είναι ο άνθρωπος όταν είναι Ανθρωπος).

«Ήταν Νοέμβριος του 2008», λέει ο διευθυντής του σχολείου Αλέξανδρος Φιλιππίδης. «Ο Ηλίας, Ε΄ τάξη, 11 χρονών, έπαιζε μπάλα κι έσπασε το πόδι του. Του το ’βαλαν στον γύψο, αλλά όταν τον έβγαλε κούτσαινε και τίποτε δεν πήγαινε καλά. Ξαναπήγαν στο νοσοκομείο, αλλά όταν βγήκαν από το «Γ. Γεννηματάς» η διάγνωση δεν άφηνε περιθώρια. Οστεοσάρκωμα.  

Από τις περιπτώσεις που οι γιατροί χαμηλώνουν το κεφάλι, ψελλίζουν περί θαυμάτων και αφήνουν αόριστα μια χαραμάδα για "κάποιο εξειδικευμένο κέντρο στην Αμερική, στη Γαλλία”».

Οι γονείς του Ηλία, γονείς του μεροκάματου. Ελαιοχρωματιστής ο Ελτόν, ο πατέρας, βάφτηκε στην απόγνωση όταν επικοινώνησε με το ταμείο Ασφάλισης. Αλλοδαπός κιόλας... «Ναι, αντιλαμβανόμαστε. Είναι μια ξεχωριστή περίπτωση. Ναι, είναι παιδάκι, θα δούμε τι μπορούμε να κάνουμε», το ταμείο. «Κάθε μέρα που περνάει, απάντησε το εξειδικευμένο κέντρο του Παρισιού, είναι σε βάρος της ζωής του παιδιού...». «Πήγαινε να σώσεις το παιδί σου και εμείς θα βοηθήσουμε», είπε ο δάσκαλος και «τι ρίσκο, Θεέ μου», σκέφτεται σήμερα. «Ήταν, έλεγε χθες, μια κουβέντα με μεγάλο κίνδυνο». 

Οι γονείς και ο Ηλίας έφυγαν για τη Γαλλία και πίσω οι συμμαθητές και οι φίλοι του, ο διευθυντής, οι δάσκαλοι του 1ου Δημοτικού, μια διαχειριστική επιτροπή που συγκροτήθηκε, ο διευθυντής της τράπεζας, ο παπάς της ενορίας, ένας τραπεζικός λογαριασμός που δεχόταν σπασμένους κουμπαράδες παιδιών, τα χαρτζιλίκια τους, χρήματα από το δημοτικό συμβούλιο Ευκαρπίας, τα όμορα σχολεία και ύστερα άλλα σχολεία του νομού Θεσσαλονίκης. Τον Φεβρουάριο του 2009 είχαν συγκεντρωθεί 80.000 ευρώ για την εγχείρηση και τα νοσήλια, αλλά πάλι έμεινε χώρος προσφοράς. Όσο ο Ηλίας επί 18 μήνες έδινε τον αγώνα της ζωής στη Γαλλία «ο κύκλος άνοιγε, η αγκαλιά, οι προσφορές μεγάλωναν. Κυρίως ανώνυμοι. Άνθρωποι στέρεοι, φαντομάδες αλληλεγγύης και αλτρουισμού, 22.000 ένας, 20.000 μια αρχοντοκυρά της Θεσσαλονίκης που δεν θέλει να γίνει γνωστό τ’ όνομά της, 10.000 ο δήμος... «έζησα συγκλονιστικές στιγμές», λέει ο δάσκαλος «και σ’ όλους αυτούς ανήκει η διάκριση και η τιμή που μου απευθύνουν».

Κατ’ αρχήν, το υπουργείο Παιδείας επαίνεσε με ΦΕΚ τον διευθυντή, τους δασκάλους και το 1ο Δημοτικό Ευκαρπίας. Κι ο Ηλίας γύρισε μια μέρα και πήρε τη θέση του στο θρανίο για να καλύψει την έκτη που έχασε. Τα φιλαράκια του στο σχολείο τον περίμεναν χαμογελαστά, όπως πάντα στην αυλή, για ποδόσφαιρο. Κι όταν είδαν ότι δεν μπορούσε να τρέξει όπως πρώτα λόγω του τεχνητού μέλους, τον έκαναν τερματοφύλακα κι αρχηγό. Τώρα συναγωνίζεται μαζί τους στα μαθήματα της Α΄ Γυμνασίου κι όσοι τον στήριξαν στις δύσκολες ώρες είναι πάλι στο πλευρό του.

«Εσύ παιδί μου», του είπε πέρυσι μια ηλικιωμένη κυρία σε μια σεμνή τελετή στον Δήμο Σταυρούπολης, «έχεις στην καρδιά σου την αγάπη όλης της Ελλάδας κι αυτήν όταν θα γίνεις μια μέρα σπουδαίος θα την πολλαπλασιάσεις». Η γιαγιά του Ηλία, μπορεί να μην μπορούσε να το εκφράσει μα το είπε αλλιώς χτυπώντας το χέρι πάνω στο στήθος, στο μέρος της καρδιάς «Ελλάδα». «Πιστεύω ότι δώσαμε ένα μήνυμα που δεν έχει σύνορα. Για το ελληνικό φιλότιμο που δεν πρέπει να χαθεί ποτέ. Αυτά, το σχολείο πρέπει να τα διδάσκει κάθε μέρα», λέει ο κ. Φιλιππίδης.

Ευγνωμοσύνη της αλβανικής πολιτείας

Σήμερα το απόγευμα είναι η σειρά της Αλβανίας να αποδώσει τιμές, στην αίθουσα εκδηλώσεων του «Τιτάν». Ο Αλβανός υπουργός Παιδείας κ. Μιγκερέμ Ταφάι σε μια τελετή με τίτλο «Αλληλεγγύη, ανθρωπισμός και σχολείο» θα απονείμει στον διευθυντή του 1ου Σχολείου Ευκαρπίας τιμητική διάκριση. Διότι συνέλεξε, «παρά την οικονομική δυσπραγία στην Ελλάδα», σημειώνει το αλβανικό προξενείο, «από τα αποθέματα των απλών Ελλήνων σεβαστό χρηματικό ποσό για να σώσει τη ζωή ενός Αλβανού μαθητή του, που έπασχε από ανίατη ασθένεια. Η σωτήρια αυτή ενέργεια, η φιλοξενία και η γενναιοδωρία του απλού Έλληνα, επιβραβεύεται με την ευγνωμοσύνη της αλβανικής πολιτείας».

Του Θανάση Tσιγγανα, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ.

alfavita

Μία «ΑΝΕΠΑΡΚΗΣ» άνεργη μητέρα…

… και ξαφνικά παύουμε να προσφέρουμε ως γονείς, ακόμα και σε πράγματα που είναι όντως σημαντικά, όπως το να πάει φροντιστήριο, αγγλικά, χορό, βόλτα, αναψυχή, σχολικές εκδρομές, ρουχισμό ή ακόμα και τροφή κλπ. Αυτό μας κάνει να νιώθουμε εξαιρετικά ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΣ και μας πιέζει ψυχολογικά ακόμα περισσότερο από όσο μας πιέζουν ήδη όσα συμβαίνουν γύρω μας... 

ΑΓΑΠΗ και ΤΡΟΦΗ... και ένα χνουδωτό ζωάκι
να κρατούν στην αγκαλιά τους...

Το κόκκινο φωτάκι της ανεπάρκειας όμως, που χτυπάει σε κάθε ευκαιρία που νιώθουμε πως το... πηγάδι... με τα χρήματα έχει στερέψει ή «ξηράνθηκε» τελείως... κάτι το ενεργοποιεί... Ναι είναι βέβαιο ότι φοβόμαστε ότι η ανεπάρκεια μας θα κάνει το παιδί μας να νιώθει μειονεκτικά ως προς τα άλλα... σκεφτείτε μέχρι πρότινος πήγαινε με τους συμμαθητές του στο ίδιο φροντιστήριο ή στη σχολή του και τώρα τους βλέπει κολλημένο στην τζαμαρία να περνούν, να τα χαιρετά αλλά εκείνο πίσω από το τζάμι αφού η ανεπάρκεια του «απαγορεύει» ... σκεφτείτε τα Σάββατα που το πηγαίνατε σινεμά να δει παιδικές ταινίες και να απολαμβάνει το αγαπημένο του popcorn... και τώρα ξέχασε ποια ήταν η τελευταία ταινία που είδε... που συμπληρώνατε αμέσως την οποιαδήποτε συμμετοχή του στην σχολική εκδρομή και τώρα με σκυμμένο κεφάλι ή ακόμα και με δάκρυα στα μάτια δεν... 
Όμως υπάρχει και ένας άλλος παράγων που μας κάνει να νιώθουμε εξαιρετικά ανεπαρκείς... φοβόμαστε ότι θα «πέσουμε» στα μάτια του παιδιού μας και οι αδυναμίες μας θα εμφανιστούν...

Σε μία τέτοια κρίσιμη κατάσταση πρέπει να αποδεχθούμε ότι όχι μόνο δεν είμαστε σούπερ ήρωες αλλά ότι πιθανόν σε κάποια πρακτικά ζητήματα είμαστε πραγματικά ανήμποροι... πρέπει για να μην πω επιβάλλεται το παιδί μας να δει ότι είμαστε ανήμποροι πρακτικά... το τονίζω πρακτικά... έτσι θα μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε καλύτερα μαζί του και να μοιραστούμε τις πρωτόγνωρες αυτές αλήθειες μαζί του...

Η ανεπάρκεια αυτή μας φέρνει αντιμέτωπους με τον ίδιο μας τον εαυτό, να δούμε τις αδυναμίες μας, τις ικανότητες μας, μας αναγκάζει να τις αποδεχθούμε (αν θέλουμε να ζήσουμε) και να πάμε αυτό που λέμε «παρακάτω»...

Θα μου πείτε μία κουβέντα είναι αυτό... Συμφωνώ και πρώτη το είπα εγώ σε όσους προσπαθούν να «εμψυχώσουν» λέγοντας τις ατάκες «έχει ο Θεός», «κανείς δεν χάνεται» κλπ...

Πρέπει όμως έστω και με πόνο ψυχής... να μιλήσουμε στα παιδιά μας... Τα παιδιά, την ειλικρίνεια και την ευθύτητα την εκτιμούν, το να έχουν μία ρεαλιστική εικόνα για τα όσα γίνονται, τους δίνει χρόνο να προετοιμαστούν ψυχολογικά για την αλλαγή και να προσαρμοστούν ευκολότερα (όσο γίνεται αυτό) και πιστέψτε με, στο πλήρωμα του χρόνου θα μας αποζημιώσουν για αυτό...

Ανεξάρτητα από την ηλικία την οποία βρίσκονται, το ζητούμενο από εμάς πλέον, «τους ανεπαρκείς» είναι τι θα τους προσφέρουμε συναισθηματικά...

Πρέπει αυτό να το γνωρίζει και να το αισθάνεται...

Το να προσπαθούμε να κάνουμε σαν να μην συμβαίνει τίποτα ή να διατηρήσουμε ένα επίπεδο ζωής ίδιο με αυτό του παρελθόντος, είναι ότι χειρότερο...

Για αυτό, μιλήστε ανοιχτά... αλλάξτε κάποιες από τις συνήθειες σας... βάλτε τα παιδιά σας σε μία διαδικασία να συμμετέχουν ενεργά στις προσπάθειες που κάνετε όλοι μαζί για να τα βγάλετε πέρα... κι όταν νιώθετε ότι το βάρος σας γονατίζει... αναγνωρίστε τα συναισθήματα σας... αποδεχθείτε ότι βρίσκεστε σε μία φάση ζωής που δεν μπορείτε να ανταποκριθείτε σε όλα... ζητήστε βοήθεια... από τον σύντροφο σας για όλα εκείνα που μπορεί να αφορούν το σπίτι σε επίπεδο καθημερινότητας... από έναν ή μία φίλη σας... μιλήστε μαζί τους, κλάψτε στην αγκαλιά τους... επισκεφτείτε τους δασκάλους των παιδιών σας και πείτε τους τι βιώνετε... μην ξεχνάτε ότι την μισή τους ζωή τα παιδιά σας την περνούν μαζί τους... χτυπήστε το κουδούνι του γείτονα σας... παίξτε με τα παιδιά σας... σε μέρη που πιθανόν τελευταία έχετε ξεχάσει, σε πλατείες, παιδικές χαρές, παραλίες... θα αδειάσει το μυαλό σας από όλα όσα σας αγχώνουν και θα λειτουργήσει ανακουφιστικά και για σας αλλά και μέσο σωτήριο επικοινωνίας με τα παιδιά σας... 

Το πιο σημαντικό!!!

Μην κοιταχτείτε ποτέ στον καθρέπτη και πείτε «φταίω»... μην ρίξετε τύψεις πάνω σας... το βάρος θα γίνει αβάσταχτο και θα σας εγκλωβίσει χειρότερα στην αδικία και το αδιέξοδο που νιώθετε...

Η κατάρρευση δεν θα ωφελήσει τουναντίον θα βλάψει εσάς και κυρίως τα παιδιά σας... θα φοβηθούν, θα νιώσουν ανασφάλεια και πανικό... και μην ξεχνάτε σε αυτήν την «ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ» σε αυτό που εγώ αποκαλώ «ΠΑΓΩΜΑ ΖΩΗΣ» δεν είστε μόνοι... είμαστε πολλοί και για να επιβιώσουν τα παιδιά μας ΠΡΕΠΕΙ να ενώσουμε τα χέρια μας και να σχηματίσουμε «μία αλυσίδα σφιχτή»... μέσα εκεί θα αντέξουμε όλοι και θα καταφέρουμε να στηρίξουμε τα παιδιά μας, να τα προστατέψουμε και να τους παρέχουμε τουλάχιστον τα βασικά... ΑΓΑΠΗ και ΤΡΟΦΗ... και ένα χνουδωτό ζωάκι να κρατούν στην αγκαλιά τους...

η υπογράφουσα

Κουτσιλέου Κ. Μαργαρίτα

Αναρτήθηκε από Koutsileou K. Margarita