Με πυροτεχνήματα, τη νύχτα δεν μπορείς να τη φωτίσεις.

Τα πυροτεχνήματα 

Με πυροτεχνήματα, τη νύχτα δεν μπορείς να τη φωτίσεις. 

Πρέπει να ανάψουνε πολλές μικρές φωτιές παντού, για να μπορέσουνε να φύγουν τα σκοτάδια.

Είναι τα πυροτεχνήματα εντυπωσιακά. Λαμπερά. 

Και ναι, προκαλούνε έκπληξη και θαυμασμό σε όσους τα βλέπουν.

Τι να το κάνεις όμως;

Σε δευτερόλεπτα, όλη αυτή η λάμψη εξαφανίζεται, και το σκοτάδι απλώνεται ξανά στον ουρανό.

Θέλει φωτιές. Πολλές φωτιές. 

Και ας είναι μικρές. Ας είναι ταπεινές. Ας είναι ασήμαντες… 

Θέλει πολλές μικρές φωτιές παντού, αν θέλεις να διώξεις τα σκοτάδια.

Για αυτό μην παρασύρεσαι από τη λάμψη. Είναι πλανεύτρα. Γρήγορα, δε θα ‘χει μείνει τίποτα.

Μόνο με μικρές φωτιές, μόνο έτσι νικιούνται τα σκοτάδια.

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

e-psyxologos
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Γιατί τα παιδιά βλέπουν μόνο τη ρόδινη πλευρά της ζωής; / Why do we start life with rose-colored glasses?

Οι ψυχολόγοι δεν γνωρίζουν με βεβαιότητα γιατί τα παιδιά είναι τόσο αισιόδοξα. 

Αυτό ίσως να οφείλεται εν μέρει στις θετικές κοινωνικές εμπειρίες που τα περισσότερα παιδιά είναι αρκετά τυχερά να έχουν από νωρίς στη ζωή τους.

Why do we start life with rose-colored glasses?

Καθώς μεγαλώνουν, τα παιδιά εκτίθενται σε σκληρότερες πραγματικότητες. Αρχίζουν να βλέπουν διαφορές ως προς την επίδοση των άλλων, συμπεριλαμβανομένων των συνομηλίκων τους και αυτό τους κάνει να καταλαβαίνουν που βρίσκονται σε σχέση με τους άλλους. 

Στη συνέχεια, λαμβάνουν αξιολογητική ανατροφοδότηση από τους δασκάλους τους και αρχίζουν να βιώνουν μια μεγαλύτερη ποικιλία αρνητικών σχεσιακών εμπειριών, όπως ο εκφοβισμός.

Παρ’ όλα αυτά, τα παιδιά συχνά παραμένουν πεισματικά αισιόδοξα παρά την ύπαρξη αντίθετων αποδείξεων και για το γεγονός αυτό μπορεί να παίζουν διαφορετικοί παράγοντες ρόλο. 

Επειδή η θετικότητα είναι βαθιά ριζωμένη στο μυαλό των παιδιών, μπορεί να δυσκολεύονται να δώσουν προσοχή και να ενσωματώσουν αντικρουόμενες αποδείξεις στις θεωρίες τους για τους άλλους.

Τα παιδιά στον δυτικό πολιτισμό, διδάσκονται επίσης να μη λένε κακά πράγματα για τους άλλους και μπορεί να αμφισβητούν τις προθέσεις καλοπροαίρετων ανθρώπων που λένε σκληρές αλήθειες. Αυτός μπορεί να είναι ο λόγος που τα παιδιά δίνουν προτεραιότητα στην καλοσύνη αντί για την εμπειρία όταν μαθαίνουν νέες πληροφορίες.

Τα μικρότερα παιδιά είναι πιθανό επίσης να επωφεληθούν περισσότερο από τα εποικοδομητικά σχόλια όταν καταλαβαίνουν ότι προορίζονται για να τα βοηθήσουν και όταν επίσης οι γονείς και οι δάσκαλοι τονίζουν τη διαδικασία της μάθησης και όχι την επίτευξη.

Η θετική προκατάληψη μετριάζεται με την πάροδο του χρόνου

Θα πρέπει οι γονείς να ανησυχούν για τη θετική μεροληψία των παιδιών; Σε γενικές γραμμές, πιθανώς όχι.

Ένα πλεονέκτημα είναι ότι κάνει τα παιδιά πιο δεκτικά στο να δοκιμάσουν νέα πράγματα άφοβα και μπορεί επίσης να συμβάλει στη μάθηση. 

Τα παιδιά που προσεγγίζουν τους άλλους θετικά, είναι πιο πιθανό να έχουν καλύτερες σχολικές επιδόσεις και να γνωρίσουν μεγαλύτερη κοινωνική επιτυχία.

Ωστόσο, σε μια εποχή όπου οι άνθρωποι μιλούν για «μωρά ιδιοφυΐες», τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί χρειάζεται να γνωρίζουν ότι τα παιδιά δεν είναι τόσο προχωρημένα διανοητικά όσο φαίνονται, τουλάχιστον όσον αφορά στο θέμα της αξιολόγησης κρίσεων.

Είναι επίσης σημαντικό να μην υποθέτουμε ότι τα μεγαλύτερα παιδιά επιδεικνύουν καλύτερο χειρισμό κρίσεων από ό, τι τα μικρότερα παιδιά. Όταν μιλάμε στα παιδιά σχετικά με τις πεποιθήσεις τους, τα βοηθάμε να σκεφτούν ποιες αποδείξεις υποστηρίζουν τις πεποιθήσεις τους και να προβληματιστούν σχετικά με τις διαθέσιμες πληροφορίες.

Όσον αφορά στη διδασκαλία των παιδιών να αποδέχονται τυχόν αρνητική ανατροφοδότηση για τον εαυτό τους, μια ήπια προσέγγιση είναι πιθανώς η καλύτερη. Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν σε ένα στοργικό περιβάλλον όπου με την πάροδο του χρόνου διδάσκονται να αποδέχονται ότι δεν είναι πάντα «τέλεια» ή ότι κάποιες φορές χρειάζεται να βελτιώνονται, μπορεί να προετοιμαστούν καλύτερα για να αντιμετωπίσουν τα αναπόφευκτα σκληρά χτυπήματα της ζωής.

psychologynow
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πολλές φορές, έχω την πολυτέλεια «να μην είμαι καλά»...

... γιατί τίποτα σοβαρό δε συμβαίνει στη ζωή μου…

Βρέθηκα αυτές τις μέρες, στους διαδρόμους ενός Νοσοκομείου Παίδων…

Και ξέρεις τι συνειδητοποίησα;

Πως πολλές φορές, έχουμε την πολυτέλεια, «να μην είμαστε καλά».

Είδα εκεί μέσα γονείς να σφίγγουνε τα δόντια για χάρη των παιδιών τους και να τους χαμογελάνε την ώρα που τα μέσα τους σπαράζουν…

Είδα παιδιά να κάνουνε πιο πολλή υπομονή από δέκα ενήλικες μαζί…

Είδα γιατρούς, νοσηλευτές και φροντιστές να παλεύουνε με νύχια και με δόντια, με ό,τι έχουνε, με υποδομές -συχνά- ανύπαρκτες, με μια πραότητα, με μια γαλήνη, άξια απορίας…

Και μετά από όλα αυτά είναι να αναρωτιέσαι… 

"Έχω όντως προβλήματα; Έχω όντως ζόρια;".
Δεν ξέρω.
Καθένας, ο ίδιος μόνο, κρίνει για τον εαυτό του.

Για μένα πάντως θα σου πω, πως πολλές φορές, έχω την πολυτέλεια «να μην είμαι καλά», γιατί τίποτα σοβαρό δε συμβαίνει στη ζωή μου…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

e-psyxologos

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι