«Δεν με λένε μογγολάκι, έχω όνομα, όπως όλα τα παιδιά»

«Είμαι γλυκός σαν εσένα. 

Αν με αγαπάς λίγο, θα σ' αγαπώ πολύ.»

από Αλεξάνδρα Κεντρωτή 

Η ανάρτηση που ακολουθεί, την οποία διαβάσαμε στη σελίδα «Ενσυναίσθηση», δεν χρειάζεται προλόγους και εισαγωγές. Οι λέξεις είναι τόσο δυνατές που αφοπλίζουν... Αν θέλετε, αφιερώστε λίγα δευτερόλεπτα για να το διαβάσετε:

«Το όνομά μου δεν είναι μογγολάκι, έχω όνομα όπως όλοι οι άνθρωποι.

Η ιατρική μου κατάσταση λέγεται Σύνδρομο Down (Ντάουν).

Η αιτία της πάθησής μου οφείλεται σε χρωμοσωμικές ανωμαλίες... η ανωμαλία αυτή αναπαράγεται στη συνέχεια σε κύτταρο του σώματός μου, να ξέρεις δεν φταίω εγώ.

Έχω μικρό στόμα με μεγάλη προεξέχουσα γλώσσα και σε γενικές γραμμές, η σωματική μου και γνωστική μου ανάπτυξη καθυστερεί, το σχήμα των ματιών μου είναι έντονα τα χαρακτηριστικά της μογγολικής φυλής...

Ο όρος "Μογγολισμός" με στεναχωρεί και είναι ανεπίτρεπτος και επιστημονικά απαράδεκτος.

Αλλά παρ΄όλα αυτά αγαπώ και σχολιάζω και καταλαβαίνω και μαθαίνω και νιώθω, ελάτε να συζητήσουμε αλλά όσο δυνατόν πιο απλά, και δεν θέλω να είσαι λυπημένος για μένα...

Είμαι γλυκός σαν εσένα αν με αγαπάς λίγο θα σ ΄αγαπώ πολύ.

"Δίδαξε στα παιδιά σου να είναι ευγνώμονες... και να δέχονται τη διαφορετικότητα για να αλλάξει ο κόσμος" 

Σωτήρης Καλκατζάκος»

Ενσυναίσθηση
mama365

Η Ποίηση κ' η ζωή - Νικηφόρος Βρεττάκος

Δεν τελειώνει η ποίηση, όπως
κι ο ουρανός δεν τελειώνει. Όπως οι ώρες του Θεού
κ’ οι στροφές του πλανήτη μας. Οι ανταύγειες της
        ζωής,
διατηρούν το σχήμα της μέσα στην ποίηση. Όσο
θα πηγαίνει και θάρχεται η θάλασσα, όσο
θα γεννιούνται λουλούδια και χρώματα, όσο
θα δίνουν οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο το χέρι τους,
θα υπάρχει κι η ποίηση.

                                    Η ποίηση γεννιέται
μαζί με τα πράγματα, μαζί με τον έρωτα
μαζί με τον πόνο. Παραδείγματος χάρη,
πολλών μου σελίδων η ποίηση γεννήθηκε
                μαζί με τα μάτια σου.

Από τη συλλογή ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, 

ενότητα ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

από Τα Τετράδια της Αμπάς 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ρατσισμός: Πώς θα μάθω από νωρίς στο παιδί μου να σέβεται τη διαφορετικότητα

«Θα ήταν βαρετό να ήμασταν όλοι ίδιοι». 

Κάπως έτσι ξεκινάει η πρώτη (από πολλές) συζητήσεις με θέμα τη διαφορετικότητα και την αποδοχή. 

Συζητήσεις που καλούμαστε και πρέπει να κάνουμε όλοι οι γονείς με τα παιδιά μας από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής τους. 

Και η αλήθεια είναι, πως όσα γίνονται σήμερα στις Η.Π.Α. είναι μια αφορμή να μιλήσουμε στα παιδιά μας για τον ρατσισμό. Η Αλεξία Βερνίκου μας εξηγεί τι μπορούμε να κάνουμε ως γονείς για να «πλάσουμε» ανοιχτόμυαλα παιδιά που θα αποτελέσουν στο μέλλον σκεπτόμενους ενήλικες με ενσυναίσθηση.

* Μιλάμε με τα παιδιά μας! Εξηγούμε τι είναι ο ρατσισμός και πώς εκδηλώνεται, πάντα ανάλογα με την ηλικία και την ωριμότητα τους. 

* Δίνουμε παραδείγματα και μιλάμε για ανθρώπινα συναισθήματα.
* Ρωτάμε τι ξέρουν και πώς νιώθουν για αυτά που συμβαίνουν γύρω μας (κυρίως στα παιδιά μεγαλύτερων ηλικιών).
* Μιλάμε από νωρίς για έννοιες όπως διαφορετικότητα και αποδοχή.
* Επενδύουμε στη σημασία του σεβασμού και της καλοσύνης. Από νωρίς!
* Φροντίζουμε οι εικόνες των παιδιών μας να μην είναι μόνο ομογενείς και ίδιες. 

* Κατεβαίνουμε στο κέντρο της πόλης μας και δεν μένουμε μόνο στα προαύλια των σχολείων τους και στις γειτονιές μας, ώστε να βιώσουν αυτή τη «διαφορετικότητα».
* Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από τα παραμύθια. Φροντίζουμε τα βιβλία, οι ταινίες, οι κούκλες και οι ήρωες που συναντούν να αποτελούν έναυσμα για ερωτήσεις και συζητήσεις ζωής.
* Μιλάμε για τους ανθρώπους που αφιέρωσαν τη ζωή τους για να αλλάξουν μια κατάσταση. Τους πραγματικούς ήρωες...
* Προσέχουμε πώς φερόμαστε εμείς οι ίδιοι και πώς κρίνουμε τους συνανθρώπους μας. Τα παιδιά μας θα μας μιμηθούν και οι πράξεις μας (τις οποίες παρατηρούν καθημερινά σε ανύποπτες στιγμές) έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα λόγια μας.
* Σεβόμαστε και εμείς τη διαφορετικότητα σε κάθε επίπεδο.
* Ενδυναμώνουμε τα παιδιά μας, μαθαίνοντάς τους να μιλάνε και να μη σωπαίνουν.
* Δεν σωπαίνουμε ούτε εμείς.
* Τα παιδιά έχουν έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης (για αυτό και συχνά λένε «δεν είναι δίκαιο που...»). Χρησιμοποιούμε λοιπόν την έννοια αυτή για να κατανοήσουν το ρατσισμό.
* Ακούμε τι έχουν να μας πουν και αφήνουμε πάντα ανοιχτό τον δίαυλο της επικοινωνίας μας μαζί τους.

Η συζήτηση για τον ρατσισμό δεν είναι εύκολη. 

Θέλουμε να γίνεται σταδιακά και από τις μικρές ηλικίες και σίγουρα πριν αποκτήσουν τα παιδιά πρόσβαση στο διαδίκτυο, από όπου μπορούν να πάρουν λανθασμένες και παραπλανητικές απόψεις. 

Αλλά πρέπει να γίνεται εγκαίρως και από όλους, ασχέτως εθνικότητας, κοινωνικού, οικονομικού, μορφωτικού υπόβαθρου και προσωπικών εμπειριών.

boommag