Wednesday 19 November 2008

Το φαινόμενο της παιδεραστίας μέσα από τα μάτια ενός παιδιού

Διαβάστε την επιστολή του συνεργάτη της e-Liberta, Αλέξανδρου Ανδρικόπουλου, ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του -είναι μόλις 14 ετών- περιγράφει με τον πιο γλαφυρό τρόπο το πώς εκλαμβάνουν τα παιδιά το φαινόμενο της παιδεραστίας.
«Εδώ και λίγες ημέρες στην πλατεία οι φίλοι μου συζητούν ένα παράξενο γεγονός. Για έναν περίεργο κύριο, που πλησιάζει παιδιά και με διάφορες προθέσεις τα παρασέρνει σε ερημιές, σε ακατοίκητα σπίτια, αυτοκίνητα και τα παρενοχλεί σεξουαλικά. Αυτός ο διάλογος, κατά ένα περίεργο λόγο, διακόπτετε, όταν τα πλησιάσει κάποιος μεγάλος.
Εγώ δεν είχα καταλάβει γιατί σιωπούσαν συνωμοτικά και τους ρώτησα τί φοβούνται. Με πολύ φόβο τους άκουσα να μου λένε όλοι μαζί.

– ΦΙΛΟΙ (με ένα στόμα):
«Εάν το μάθουν οι γονείς μας ξέχνα το παιχνίδι. Είμαστε που είμαστε καταπιεσμένοι από το ωράριο των μαθημάτων. Αν μάθουν και αυτό, μας βλέπω φυλακισμένους σε ένα δωμάτιο». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Δεν συμφωνώ καθόλου», τους απάντησα έκπληκτος για την ελαφρότητα, με την οποία αντιμετώπιζαν το πρόβλημα. «Αναρωτιέστε σε τί κίνδυνο βάζετε την ζωή σας; Πρέπει να ενημερωθούν άμεσα οι γονείς σας και οι αρχές». 

ΣΠΥΡΟΣ:
«Ε όχι», μου είπε ο Σπύρος, που είναι 13 ετών και δείχνει ότι δεν φοβάται τον παράξενο κύριο, «υπερβάλεις. Εγώ προσωπικά του έχω μιλήσει και δείχνει να αγαπάει τα παιδιά. Παίζει μαζί μας, μάς κερνά παγωτό, μάς λέει ανέκδοτα, ξέρει όλα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Αν είναι έτσι, γιατί φοβάστε να το κουβεντιάσετε με τους γονείς σας;», ρώτησα εγώ. 

ΒΑΣΙΛΗΣ:
«Να», πετάχτηκε ο Βασίλης, που είναι 12 ετών, «εγώ δεν το ρισκάρω, γιατί δεν ξέρω πώς θα αντιδράσουν. Φοβάμαι πως θα με τιμωρήσουν». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Το πιο πιθανόν να σε συμβουλεύσουν να προσέχεις την συμπεριφορά αυτού του ανθρώπου. Να μην απομακρύνεσαι από το οπτικό πεδίο των γονιών σου. Και το κυριότερο, θα ενημερωθεί άμεσα η αστυνομία. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να σωπαίνουμε σε παραβατικές πράξεις των μεγάλων. ΤΟ ΠΑΙΔΙ πρέπει να μιλά σε κάθε ένδειξη. Οι λόγοι είναι πολλοί . Πολλές και οι απειλές που θα υποστεί εάν σκέπτεται πως μπορεί και να μην το πιστέψουν ή αν πει την αλήθεια πως θα χάσει τη γαλήνη του. Κατά κανόνα αυτά τα παιδιά είναι που πέφτουν στην παγίδα και σπανιότατα αυτά, που οι γονείς συμβουλεύουν χωρίς να τα τρομάζουν». 

ΒΑΣΙΛΗΣ:
Ο φίλος μου ζαρώνει, σκοτεινιάζει. Σαν να έχει άγχος. «Το λες γιατί δεν ξέρεις τους γονείς μου», δικαιολογήθηκε. «Οι γονείς μου από άγνοια συμπεριφοράς θα πανικοβληθούν και θα με κλειδώσουν μέσα και αντίο ξενοιασιά. Είναι σαν να τους ακούω. Εσύ φταις και θα τιμωρηθείς. Όσο για την αστυνομία, το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις; Πες μου εσύ, που κάνεις τον έξυπνο, πότε ήταν η τελευταία φορά που την είδες γύρω από μέρη που συχνάζουν παιδιά; Παιδότοπους - σχολεία - πλατείες – γήπεδα; Άσε, θα σου πω εγώ. Ποτέ ή μάλλον όταν ήδη έχει γίνει το έγκλημα. Θέλετε παραδείγματα; Βέροια - Έδεσσα - Εύβοια και ο χάρτης της Ελλάδας σιγά -σιγά γεμίζει από θύτες και θύματα». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Κοίτα, συμφωνώ ότι δεν έχουμε την προστασία, που οφείλει να μας παρέχει η αστυνομία, το κράτος, για να διατηρήσουμε την ξενοιασιά μας, την αθωότητά μας, που παύει να υπάρχει αν πέσουμε θύμα. Κι εγώ ώρες - ώρες αναρωτιέμαι μήπως έπρεπε να γεννιόμουν καρέτα – καρέτα, για να νιώθω πιο ασφαλής;». 

ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
«Τυχερή η καρέτα – καρέτα, ε; Αλήθεια Αλέξανδρε, εσένα σου έχει συμβεί να πέσεις θύμα από παρενόχληση;», με ρώτησε η Κ., που είναι 11 ετών. 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Όχι», της απάντησα και έκανα τον σταυρό μου. «Φαντάζομαι, όμως, πως το παιδί που έχει υποστεί κακοποίηση θα του τσαλάκωσαν βάναυσα την αξιοπρέπεια. Είναι σαν να σου αφαιρούν το οξυγόνο απ’ τη ζωή σου. Τρομάζω όταν σκέπτομαι τα θύματα, που είναι κάτω των 15 ετών. Σύμφωνα με έρευνες της παγκόσμιας οργάνωσης υγείας, 57.000 παιδιά έχουν υποστεί κακομεταχείριση. Επιπλέον, πολλοί θάνατοι παιδιών δεν ερευνώνται σχολαστικά και υπάρχει ομοφωνία απόψεων ότι οι θάνατοι προέρχονται από κακοποίηση σωματική. Σήμερα που μιλάμε, συνεχίζουν να πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης, πορνείας, εμπορίας, βιασμού». 

ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
«Εσύ από πού είσαι ενημερωμένος και μιλάς με αριθμούς;». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Στο σπίτι μου συμβαίνει κάτι λογικό. Ρωτάει αυτός που αγνοεί και καλείται να απαντήσει αυτός που ξέρει. Και οτιδήποτε λέγεται πρέπει να είναι σαφές, κατανοητό και άμεσα προλήψιμο απ’ το παιδί. Όπως είναι φυσικό, οι γονείς μου με συμβούλεψαν με ειλικρίνεια, χωρίς φλυαρίες και χωρίς κόμπλεξ, με παραδείγματα πώς μπορεί να κινδυνέψει ένα παιδί η ένας έφηβος από σεξουαλική παρενόχληση από άρρωστους μεγάλους. Σειρά μου ήταν να προσέχω, ακούω, κατανοώ, μαθαίνω και να καλλιεργώ την παρατηρητικότητα. Και σε πληροφορώ ότι θυμάμαι κάθε φορά τα λόγια τους. Και τώρα που το σκέπτομαι ταιριάζουν οι συμπεριφορές με αυτή του τύπου που αναφέρετε. Το προφίλ τους είναι ίδιο και απαράλλαχτο. Καλοί, ευγενικοί, κουβαρντάδες, έως ότου φυσικά πραγματοποιήσουν τα κακά τους ένστικτα. Λοιπόν, το καλό που σας θέλω να μιλήσετε σήμερα άμεσα με τους γονείς σας. Αυτή ξέρουν πώς θα σας προστατεύσουν από τους κινδύνους». 

ΣΠΥΡΟΣ:
Ο Σπύρος στέκεται προβληματισμένος. κάνει νευρικές κινήσεις. Ύστερα ζητάει να μιλήσει. «Οι δικοί μου γονείς», λέει με παράπονο, «είναι αδέξιοι και πάντα διαπράττουν διδακτικά ολισθήματα στα προβλήματα που μας απασχολούν. Όποτε ρωτάμε παίρνουμε σιωπή ή λάθος απάντηση. Δεν σκύβουν να μας αφουγκραστούν και υπάρχει έλλειψη δημοκρατίας. Τώρα θα σας φανερώσω κάτι», είπε στενοχωρημένα και με χείλη που έτρεμαν. «Μια μέρα είδα αυτόν τον άνδρα να χαϊδεύει την μικρή αδελφή μου στο σώμα της, αλλά όταν τον ρώτησα τι κάνει μου απάντησε: ‘Παίζουμε ένα ωραίο παιχνίδι’. Δεν κατάλαβα πως ήτανε κακό. Αλήθεια σας λέω», ψέλλισε και ξέσπασε σε ένα βουβό, ένοχο κλάμα που μας ξάφνιασε. 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Κοίτα Σπύρο», του απάντησα με τον καλύτερο τρόπο, «πολύ πιθανόν να έχουμε να κάνουμε με επιδειξία ή παιδεραστή. Χρέος μας είναι να μην επιτρέψουμε σε κανέναν το μυαλό μας και το σώμα μας, που είναι μοναδικό, να το εκμεταλλευτούν. Αν δεν δράσουμε γρήγορα και αποφασιστικά, για να ανασκάψουμε το παλιρροϊκό κύμα παιδεραστίας, πολλά παιδιά θα έχουν χάσει την παιδικότητα τους». 

ΦΙΛΟΣ:
«Ναι», μου είπε ένας άλλος φίλος μου, 13 ετών, αμήχανα, «καλά τα λες. Αλλά άλλο στα λόγια και άλλο στην πράξη. Εμένα, μόνο που το σκέφτομαι, μου κόβονται τα πόδια, με πιάνει ένας φόβος. Φαντάσου και να μου συμβεί». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Εάν σου συμβεί να βρεθείς αντιμέτωπος με τέτοιους ανθρώπους να μην διστάσεις να πεις όχι. Έστω και αν φοβάσαι, που είναι φυσικό, να μην του το δείξεις». 

ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
«Και εγώ έτσι ένιωσα», πετάχτηκε η αδελφή του Σπύρου. «Ένιωσα φόβο και έτρεμα σαν το ψάρι όταν με χάιδευε αυτός ο κύριος. Έχασα τη λαλιά μου, αλλά ντράπηκα να το πω στους άλλους. Τώρα, όμως, που μου εξηγήσατε, έχω θυμό και είμαι έτοιμη να του απαντήσω». Με μιας σηκώνεται όρθια και χτυπάει το δεξί της πόδι με δύναμη στο πλακόστρωτο και φωνάζει δυνατά και σταθερά. «Ε, κύριε, στοπ. Το σώμα μου μού ανήκει». Σταματά, μας κοιτάζει στα μάτια και ρωτά: «Αλλά έχω και μια απορία και θέλω να μου τη λύσετε. Πώς θα ξεχωρίζω τους καλούς από τους κακούς; Ε; Πώς;». 

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ:
«Αν ακολουθείς τις συμβουλές των γονιών σου και αν δεις κάτι που σε ξενίζει, θα το κουβεντιάζεις αμέσως μαζί τους, χωρίς δισταγμό και χωρίς ντροπή. Το ίδιο και εμείς τα παιδιά μεταξύ μας να ενημερώνουμε ο ένας τον άλλον χωρίς ντροπή. Άλλοι πρέπει να ντρέπονται, που δεν σέβονται τα ανθρώπινα πλάσματα. Και είναι αυτοί που δεν μας αφήνουν να μεγαλώσουμε φυσιολογικά και έτσι που εξελίσσεται η βία ενάντια στα παιδιά και η αδράνεια της πολιτείας, μας βλέπω είδος προς εξαφάνιση».
Όλοι για λίγο μείναμε σιωπηλοί. Όπως καταλαβαίνετε, το μυαλό μας έτρεχε στον παράξενο «κύριο» τώρα πιο σοβαρά. 

ΑΔΕΛΦΗ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ:
Η αδελφή του φίλου μου ήταν αυτή που διέκοψε την σιωπή μας λίγο μετά. Σήκωσε το βλέμμα της, μας κοίταξε ξανά έναν - έναν και έπειτα μας ρώτησε πολύ σοβαρά: «Τελικά, αν ήμουν καρέτα – καρέτα, θα προστάτευαν τα δικαιώματα μου πιο πολύ;».

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ Δ-Τ:
Κύριε υπουργέ Δημοσίας Τάξεως δεν απάντησα στην ερώτηση της φίλης μου για 3 λόγους. Ο ένας είναι για να μην την τρομάξω, διότι πρόθεση μου ήταν η ενημέρωση, πράγμα που έπρεπε να κάνουν άλλοι. Δεύτερον, επειδή δεν λέω μεγάλα ψέματα σαν εσάς. Και 3ον και πιο σημαντικό, δεν είμαι Υπουργός. Θα με βγάζατε, λοιπόν, από την δύσκολη θέση αν μπορούσατε να απαντήσετε στην ερώτηση ενός ανυπεράσπιστου παιδιού εσείς;

Αν ήμασταν καρέτα-καρέτα θα μας προστατεύατε;

Ευχαριστώ,
Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος, 14 ετών».
E-LIBERTA
Ημερομηνία: 19-07-2008 από: madata.gr

19 Νοεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

933 ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ από 135 ΚΡΑΤΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΙΚΗ ΚΑΚΟΠΟΙΗΣΗ

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ

ΓΙΑ ΤΑ 1984 ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ
ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ;


Αγγλία


Ο μικρός P. ένα αγοράκι 17 μηνών βρίσκει φρικτό θάνατο μετά από τα αλλεπάλληλα βάναυσα χτυπήματα που δέχεται από τον σύντροφο της μητέρας του. Καταλήγει στο νοσοκομείο όπου και διαπιστώνεται ότι είναι νεκρό.
Το κράτος απολογείται και μιλά για έλλειψη συντονισμού και σωρεία λαθών από τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες.
Ο Πρωθυπουργός της Αγγλίας δημόσια θίγει το τραγικό περιστατικό και τολμά να μιλήσει για τρομακτικά λάθη.

Ελλάδα
Δύο μικρά αγοράκια στην Ορεστιάδα εξαφανίζονται. Ενεργοποιείται πανελλαδικά το AMBER ALERT HELLAS.
Μία εβδομάδα μετά τα αγοράκια βρίσκονται νεκρά μόλις λίγα μέτρα από το σημείο εξαφάνισης.
Η έλλειψη συντονισμού των αρμόδιων υπηρεσιών είναι πασιφανής.
Και αυτό είναι μόνο ένα από τα δεκάδες περιστατικά που καθημερινά καταγράφονται.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» σε συνεργασία με 933 Οργανισμούς από 135 κράτη παγκοσμίως έχουν θεσπίσει την 19η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση. Με αφορμή αυτή την ημέρα κάθε χρόνο προσπαθούμε να αφυπνίσουμε και να κινητοποιήσουμε το κράτος, τους δημόσιους λειτουργούς, τις αρμόδιες υπηρεσίες, τους πολίτες.

Η ζωή των παιδιών που υφίστανται φρικτά βασανιστήρια και είναι θύματα της απραξίας και αδιαφορίας όλων μας πρέπει να απασχολήσουν κάθε Έλληνα πολίτη όσο υψηλά ιστάμενος και εάν είναι.
Έναν χρόνο πριν και πάλι με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση απευθύναμε επιστολή προς τον κ. Πρωθυπουργό παρουσιάζοντας το πρόβλημα σε όλη του την έκταση, προτείνοντας λύσεις αλλά και μοιραζόμενοι μαζί του τις αγωνίες μας.
Μέσα από την 13χρονη -πλέον- παρουσία και ενεργό δράση μας, έχουμε γίνει μάρτυρες σειράς ελλείψεων και προβλημάτων, που απαντώνται τόσο στο προνοιακό όσο και δικονομικό μας σύστημα. Προβλήματα, που γίνονται ευρέως γνωστά σπάνια και δυστυχώς η καλή διάθεση και ο επαγγελματισμός μεμονωμένων κρατικών λειτουργών δεν είναι ικανός να τα επιλύσει, όπως η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου που στέκεται αρωγός και σύμμαχος στις προσπάθειές μας αλλά και κατά τόπους Εισαγγελείς και Κοινωνικοί Λειτουργοί.

Όμως θα θέλαμε να τονίσουμε ότι νομοθετικό πλαίσιο υφίσταται, ωστόσο αυτός ο παράγοντας μεμονωμένα αδυνατεί να καλύψει, τις κατά τα άλλα τεράστιες ελλείψεις του συστήματος πρόληψης, αρωγής, καταπολέμησης, προστασίας και αντιμετώπισης του φαινομένου της Παιδικής Κακοποίησης και του Ανήλικου Θύματος.

Έναν χρόνο μετά οι ελλείψεις συνεχίζουν να υφίστανται. Η μόνη διακριτή διαφορά είναι ο αυξανόμενος αριθμός των παιδιών που αποτύχαμε να προστατεύσουμε. Παιδιά που κακοποιήθηκαν, παιδιά που εξαφανίστηκαν, που αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα υγείας και τόσα άλλα.

Έναν χρόνο μετά, η λίστα καταγραφής των ελλείψεων παραμένει ανησυχητικά όμοια:

  • Έλλειψη εισαγγελέων ανηλίκων αποκλειστικής απασχόλησης στις εισαγγελίες της χώρας.
  • Έλλειψη εξειδικευμένων υπηρεσιών για την αρωγή και υποστήριξη των παιδιών θυμάτων.
  • Έλλειψη χώρων βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης φιλοξενίας παιδιών θυμάτων
  • Έλλειψη προγραμμάτων κοινωνικής ιατρικής στα νοσοκομεία, όπου συχνά φιλοξενούνται παιδιά θύματα κακοποίησης
  • Έλλειψη δομών ψυχιατρικής και ψυχολογικής στήριξης των παιδιών θυμάτων. Υφίστανται μόνο σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα αλλά υπολειτουργούν.
  • Έλλειψη ποσοτική εξειδικευμένου προσωπικού στις κατά τόπους νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις
  • Έλλειψη τμημάτων ανηλίκων στις κατά τόπους Αστυνομικές Διευθύνσεις
  • Έλλειψη ενός κοινού Ανεξάρτητου Συντονιστικού Φορέα για την Αντιμετώπιση Περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων, καθώς και για την καταγραφή όλων περιστατικών πανελλαδικά. Δυστυχώς στην παρούσα φάση η καταγραφή γίνεται αποσπασματικά από κάθε φορέα μεμονωμένα, με αποτέλεσμα να αδυνατούμε να εκτιμήσουμε πόσα και τι μορφής κρούσματα κακοποίησης ανηλίκων υπάρχουν.
Σε όλες τις υπηρεσίες, απαντώνται κρατικοί λειτουργοί με διάθεση, μεράκι και αυτοθυσία. Άνθρωποι με πλήρη επίγνωση των προβλημάτων και κίνητρό τους το καλύτερο για κάθε παιδί θύμα, όμως δεν διαθέτουν τα απαραίτητα «εργαλεία» για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά κάθε περιστατικό.

Από 01.01.2007 έως και 30.06.2008 η Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή για τα Παιδιά SOS 1056 του Οργανισμού μας δέχτηκε συνολικά 361.409 κλήσεις, και από αυτές λάβαμε 10.522 αποκλειστικά και μόνο που αφορούσαν σε κακοποίησης.

Από 01.01.2007 έως και 30.06.2008 δεχτήκαμε 965 καταγγελίες σοβαρής κακοποίησης, οι οποίες συνολικά αφορούσαν σε 1984 παιδιά.

Όμως οι παραπάνω αριθμοί αφορούν μόνο στα περιστατικά που έχουν αναφερθεί στην Γραμμή SOS 1056, ενώ ο πραγματικός αριθμός των περιστατικών κακοποίησης εκτιμάται ότι είναι πολύ μεγαλύτερος. Ωστόσο, όπως προαναφέραμε η έλλειψη ενός Ανεξάρτητου Συντονιστικού Φορέα για την καταγραφή όλων περιστατικών πανελλαδικά, δεν μας επιτρέπει να γνωρίζουμε την έκταση του προβλήματος.

Κάθε ένα από αυτά τα 1.984 παιδιά, μας απασχόλησε ουσιαστικά.

Για κάθε ένα, σε συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς, προσπαθήσαμε να βρούμε ουσιαστικές και άμεσες λύσεις.

Ωστόσο, δεν υπήρξαμε αποτελεσματικοί για όλα και αυτό μας λυπεί βαθιά και μας προβληματίζει.

Για κάθε παιδί που δεν βρέθηκε λύση, νιώθουμε υπεύθυνοι, εμείς σαν σύλλογος των παιδιών έχοντας σαν ιδρυτή ένα παιδί, αλλά και όλοι οι κρατικοί και δημόσιοι φορείς, που ενεπλάκησαν.

Κάθε παιδί που έμεινε αβοήθητο παραμένει εγκλωβισμένο στο νοσηρό, κακοποιητικό περιβάλλον και ζει με τον φόβο αλλά και την αβεβαιότητα για το μέλλον του.

Για όλους εμάς που χειριστήκαμε τα περιστατικά, το κάθε ένα από αυτά τα 1.984 παιδιά, δεν αποτελεί έναν αριθμό ή δείγμα σε μία στατιστική έρευνα, είναι ένας άνθρωπος με οντότητα, πνεύμα, επιθυμίες, δικαιώματα και πάνω από όλα όνειρα.

Η πραγματικότητα των παιδιών που κακοποιούνται για πολλούς παραμένει άγνωστη και ασαφής. Δυστυχώς όμως είναι πολύ συγκεκριμένη.

Είναι γνωστό ότι παιδιά στην χώρα μας καθημερινά αντιμετωπίζουν Βία, Κακοποίηση, Σεξουαλική Κακοποίηση, Εκμετάλλευση, Αμέλεια, Εγκατάλειψη. Είναι επίσης γνωστό ότι συχνά αυτό συμβαίνει από τους ίδιους τους γονείς. Αυτό που δε γνωρίζει κανείς είναι ότι δεκάδες από αυτά τα περιστατικά που φτάνουν από μια καταγγελία στις αρμόδιες Εισαγγελικές αρχές οι οποίες καλούνται να αποφασίσουν για την προστασία του παιδιού παραμένουν «εγκαταλελειμμένα» στα Νοσοκομεία Παίδων.. Εκεί παύει η σωματική κακοποίηση και η κοινωνία αναπαύεται με ευχαρίστηση γιατί έκανε το καθήκον της να απομακρύνει ένα παιδί από τον κίνδυνο. Κανείς δεν αναρωτιέται όμως ποια θα είναι η επόμενη μέρα.

Από την στιγμή εκείνη όμως το παιδί μπαίνει στο λεγόμενο κοινωνικό «σύστημα» από όπου αρχίζει ο μεγάλος δρόμος μέσα από διαδικασίες και ελλείψεις κοινωνικές και κρατικές, όπου το κάθε παιδί περνάει από την μια υπηρεσία στην άλλη χωρίς τέλος. Το παρασκήνιο της επόμενης μέρας δεν φαίνεται και δεν προβάλλεται, είναι όμως εκεί που αρχίζει η ψυχική κακοποίηση των παιδιών από την ίδια την κοινωνία και τις σοβαρές ελλείψεις δομών για την αποκατάσταση και το μέλλον αυτών των παιδιών.

Οι εισαγγελείς αποφαίνονται για την προστασία των παιδιών, οι κρατικοί φορείς, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η πρόνοια αναλαμβάνουν την ευθύνη να βρεθεί μια λύση για αυτά τα παιδιά. Κάποια από αυτά οδηγούνται στα Νοσοκομεία Παίδων ώστε να βεβαιωθεί η κατάσταση της υγείας τους μέχρι να βρεθεί ο χώρος που θα τα φιλοξενήσει. Ωστόσο λόγω της έλλειψης ουσιαστικής δομής του συστήματος παραμένουν στα νοσοκομεία επ’ αόριστον, βδομάδες, μήνες ακόμη και χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις αν δε βρεθεί άμεσα κάποια λύση.

Δεκάδες παιδιά οδηγούνται στα νοσοκομεία σαν το πρώτο βήμα για την καινούργια τους ζωή μακριά από τον φόβο και την φρίκη, όμως παραμένουν εκεί και γίνεται ένα νοσοκομείο το σπίτι τους για όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να βρεθεί μια θέση για αυτά. Η έλλειψη κρατικών και κοινωνικών δομών οδηγεί τα παιδιά στο νοσοκομείο από όπου κανείς πια δεν έχει την ευθύνη για την επόμενη μέρα.

Τα παιδιά ζουν μακροπρόθεσμα σε ένα νοσοκομείο όπου δεν έχουν καμία ουσιαστική φροντίδα, δεν λαμβάνουν την απαραίτητη για αυτά στοργή και αγάπη και προπάντων γίνονται θύματα λοιμώξεων και ασθενειών από την επικίνδυνη αυτή παραμονή τους σε χώρους που είναι ακατάλληλοι για την ανάπτυξή τους.

Αυτή την στιγμή τα 9 σπίτια του Χαμόγελου είναι υπερπλήρη. Στο νοσοκομείο βρίσκονται δεκάδες παιδιά περιμένοντας να βρουν μία ζεστή αγκαλιά για να φύγουν από το φρικτό περιβάλλον στο οποίο ζούσαν και ζουν.

Κάθε νέο παιδί μας αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα ψυχικά αλλά και σωματικά, αποτέλεσμα της μακροπρόθεσμης παραμονής του στο νοσοκομείο. Η τεράστια ανάγκη για χώρους και δομές στέγασης και μέριμνας για τα παιδιά γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Τα εννέα σπίτια μας δεν είναι αρκετά.

Από το έτος 2002 μέχρι και σήμερα «Το Χαμόγελο του Παιδιού» δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί, λόγω έλλειψης χώρου, στα αιτήματα για την φιλοξενία 841 παιδιών-θυμάτων.

Σε μία σύγχρονη και ευνομούμενη πολιτεία, η ύπαρξη παιδιών που κακοποιούνται και παραμένουν μόνα και αβοήθητα, πρέπει να μας ανησυχεί και να μας αφορά όλους.

Καθημερινά «Το Χαμόγελο του Παιδιού» με την υποστήριξη αποκλειστικά και μόνο των ιδιωτών καλείται να δώσει λύσεις στα εκατοντάδες προβλήματα.

Έχουμε αναλάβει την ηθική υποχρέωση να συνεχίσουμε το όραμα του μικρού μας ιδρυτή, ωστόσο η έλλειψη υπηρεσιών, πρωτοβουλιών και διάθεσης από το κράτος είναι καθοριστική και καθιστά κάθε προσπάθεια ενδεχόμενα αναποτελεσματική.

Εν όψει των ημερών των Χριστουγέννων όπου η ευαισθησία όλων για τα παιδιά αυξάνεται πρέπει να αφυπνιστούμε, να δούμε πίσω από τα χαμόγελα και την γιορτή. Πρέπει να αντιληφθούμε την σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν πολλά παιδιά δίπλα μας και να τα εκπροσωπήσουμε και προστατεύσουμε αυτή την φορά αποτελεσματικά.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού» ξεκινά για μία ακόμα χρονιά εκστρατεία αφύπνισης και κινητοποίησης όλων.

Με καταληκτική ημερομηνία την 11η Δεκεμβρίου όπου θα πραγματοποιηθεί συνάντηση στο Ζάππειο Μέγαρο με σκοπό να αναδειχθούν τα προβλήματα και να προταθούν για μία ακόμα φορά λύσεις για τα προβλήματα που μαστίζουν τα παιδιά. Αυτή την φορά όμως θα μιλήσουν κυρίως τα ίδια τα παιδιά και όχι για μία ακόμα φορά ενήλικες με γνώσεις και εξειδίκευση μακριά όμως από το πρόβλημα και την ρεαλιστική του διάσταση.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού»
Εθελοντικός Οργανισμός για τα Παιδιά
Κεντρική Υπηρεσία:
Στουρνάρη 16, Αθήνα 10683

Τηλ.: +30 210 3306140 - Fax.: +30 210 3843038
E-mail: info@hamogelo.gr - URL: www.hamogelo.gr

Όλοι ΜΑΖΙ, με μια ΦΩΝΗ: Κάτω τα χέρια από τα παιδιά!

19 Νοεμβρίου: Άλλη μια μέρα κατά της Παιδικής Κακοποίησης

Η παιδική κακοποίηση σε όλες τις μορφές της πρέπει να σταματήσει.
Για πόσο ακόμα θα εξακολουθήσουμε να μη θέλουμε να βλέπουμε;
Για πόσο ακόμα θα εξακολουθήσουμε να εθελοτυφλούμε;
Για πόσο, για πόσο ακόμα θα κλείνουμε αφτιά και μάτια;
Η σωματική κακοποίηση αφήνει ορατά σημάδια.
Η σεξουαλική κακοποίηση αφήνει πληγές μόνιμες.

Μαζί, όλοι μαζί μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά
Δεν είναι μια αρρώστια που πρέπει να ανακαλύψουμε και να θεραπεύσουμε
Ούτε είναι κάτι που μπορούμε με λεφτά να αλλάξουμε
Ένα πράγμα μόνο απαιτείται
Όπου κι αν είσαι
Όποιος κι αν είσαι
Όλοι μας έχουμε ένα όπλο να πολεμήσουμε ΜΑΖΙ
Και αυτό είναι η φωνή μας
Επικοινώνησε με όλους
Πες σε όλους
Μηδενική ανοχή στην κακοποίηση
Απαίτησε αλλαγή, αυστηρότερους νόμους
που να προστατεύουν τα παιδιά μας
Σκέψου πως η φωνή σου είναι η μοναδική τους ελπίδα
Ας γίνουμε όλοι μας μια φωνή.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

http://hamomilaki.blogspot.com/

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki