«Αδελφός»-«Ειρήνη»-«Αγάπη»: Οι ξεπερασμένες λέξεις

Θὰ μοιάζω εἶν’ ἀλήθεια σὰν ἕνας
μικρὸς μεθυσμένος ἀνάμεσα
σ’ αὐτὸ τὸ στερέωμα.

                                        Ὅμως
ἀκοῦστε με: ἡ λέξη «ἀδελφὸς»
ξεπεράστηκε. Κ’ ἡ λέξη «εἰρήνη».
Κ’ ἡ λέξη «ἀγάπη». Σᾶς στέλνω ἀπ’ τὸ μέλλον
αὐτὸ μου τὸ ποίημα. Στὸ μέσο τῆς γῆς
            κρεμῶ ἕνα ἄστρο.

από Τα Τετράδια της Αμπάς 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Παραπονεμένα λόγια...» (Μ. Ελευθερίου - Γ. Μαρκόπουλος - Β. Λαβίνια)

Στης ανάγκης τα θρανία
και στης φτώχειας το σχολειό
μάθαμε την κοινωνία
και τον πόνο τον παλιό

Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας

Το σεργιάνι μας στον κόσμο
ήταν δέκα μέτρα γης
όσο πιάνει ένα σπίτι
και ο τοίχος μιας αυλής

Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας
γιατί τ’ άδικο το ζούμε
μέσα από την κούνια μας

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα... » / Γιάννης Μαρκόπουλος (✙10 Ιουνίου 2023)

Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω 

με τους ανθρώπους που 'δαν το κακό 
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο 

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου 

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος 

Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα 

και τους καημούς που σκέπασε καπνός 

η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα 

Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα 

ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός 

κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα 

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια 

και σε χαμένους κήπους του Θεού 

κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια 

με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια 

εκεί που πρώτα ήσουνα παντού 

και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια 

Η μοίρα κι ο καιρός το `χαν ορίσει 

στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά 

κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει 

Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει 

αυτός που δεν εγνώρισε γενιά 

και του καημού την πόρτα να χτυπήσει 

και του καημού την πόρτα να χτυπήσει 

και του καημού την πόρτα να χτυπήσει 

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο 

σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό 

οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω 

Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω 

με τους ανθρώπους που 'δαν το κακό 

και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο 

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο 

θερίζει την αυγή ωκεανό 

μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο 

Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο, 

σημάδι μυστικό και ριζικό 

πως ξέφυγε απ' τον Άδη κι απ' τον κόσμο 

Η μοίρα κι ο καιρός... 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι