Αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία που αναδείχθηκαν από την έρευνα που
πραγματοποίησε το Αντιναρκωτικό μέτωπο σε συνεργασία με τον ΟΚΑΝΑ Βόλου,
καθώς αποδεικνύεται το σημαντικό πρόβλημα που υπάρχει στη Μαγνησία με το
θέμα των ναρκωτικών.
από τα 14 έτη τους ξεκινούν τη χρήση χασίς
Σύμφωνα με τα στοιχεία τη χρήση χασίς ξεκινούν παιδιά ακόμη και
από την ηλικία των 14 ετών, ενώ τη χρήση ηρωίνης έφηβοι ηλικίας 19
ετών!
Χθες σε συνέντευξη Τύπου ο Πρόεδρος του Αντιναρκωτικού Μετώπου κ. Γιώργος
Σούρλας μαζί με τον Αντιπρόεδρο κ. Βασίλη Ντακούμη και τις ψυχολόγους από
τον ΟΚΑΝΑ Βόλου δημοσιοποίησαν τα στοιχεία μιας έρευνας που έλαβε χώρο στη
Μονάδα Αποκατάστασης Βόλου του ΟΚΑΝΑ.
Στην έρευνα, η οποία εκπονήθηκε από τον Ιούλιο του 2009 έως και τον Ιούνιο
του 2010, συμμετείχαν 112 θεραπευόμενοι στη Μονάδα και 39 συνοδοί αυτών.
από τα 19 τους χρόνια τη χρήση ηρωίνης
Τα αποτελέσματα της έρευνας είναι δραματικά.
Νέοι ακόμη και από τα 14 έτη τους ξεκινούν τη χρήση χασίς και από τα 19
τους χρόνια τη χρήση ηρωίνης.
Η πλειοψηφία των ερωτηθέντων ήταν άνδρες κατά 92%, γεγονός που
αποδεικνύει ότι το πρόβλημα της εξάρτησης από ουσίες είναι σύμφυτο με
κοινωνικά προβλήματα, όπως από αυτό της ανισότητας των δύο
φύλων.
Οι γυναίκες που είναι εξαρτημένες από ουσίες πολύ πιο δύσκολα
δημοσιοποιούν το πρόβλημά τους ακόμη κι αν αυτή η δημοσιοποίηση
συνδέεται άμεσα με την αντιμετώπιση του προβλήματος μέσω της συμμετοχής
σε μια εξειδικευμένη θεραπευτική δομή.
Η ηλικία των θεραπευομένων που συμμετείχαν στην έρευνα είναι σχετικά
μικρή, καθώς ο μέσος όρος είναι τα 33 έτη και το 40% των θεραπευομένων
είναι ηλικίας από 20 έως και 29 ετών.
Σημαντική ελληνική διάκριση αποτελεί η επίσημη βράβευση του 1ου Γυμνασίου Τριανδρίας Θεσσαλονίκης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έπειτα από την πρώτη θέση που κατέλαβαν οι μαθητές του σε σχολικό διαγωνισμό που διοργάνωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την καταπολέμηση της πλαστογράφησης, της πειρατείας και των απομιμήσεων.
Το ελληνικό σχολείο σχεδίασε ένα ιδιαίτερα πρωτότυπο και δημιουργικό σχέδιο (logo) για την προώθηση της ευρωπαϊκής καμπάνιας κατά της πλαστογράφησης, των απομιμήσεων και των πειρατικών προϊόντων και κατάφερε να διακριθεί ανάμεσα σε συνολικά 100 σχολικές συμμετοχές από 16 κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την Ρωσία.
Ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Γ. Παπανικολάου είχε την τιμή να απονείμει στους Έλληνες μαθητές το βραβείο τους, σε μια λαμπρή τελετή που διοργανώθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με οικοδεσπότη τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κ. J. Buzek και συντονιστή τον Επίτροπο Εσωτερικής Αγοράς και Υπηρεσιών κ. M. Barnier.
Κατά την επίσημη παρουσίαση των νικητών ο κ. Παπανικολάου τόνισε ότι η διάκριση του ελληνικού σχολείου γεμίζει με ελπίδα και κουράγιο τους Έλληνες σε μια δύσκολη χρονική στιγμή για την χώρα.
«Τα μάτια των νέων ανθρώπων βλέπουν μια Ευρώπη δημιουργική που σέβεται την πνευματική ιδιοκτησία. Μια Ευρώπη που καταδικάζει την πλαστογραφία και την πειρατεία προϊόντων και ιδεών.
Όταν οι Έλληνες ενώνουν τις δυνάμεις τους πετυχαίνουν σπουδαία πράγματα. Μπορεί η Εθνική μας ομάδα να αποκλείστηκε χθες από το παγκόσμιο κύπελλο, όμως αγωνίστηκε με ψυχή.
Με ψυχή και με βαθειά πίστη στις δυνατότητες τους διαγωνίστηκαν και οι Έλληνες μαθητές του σχολείου της Κεντρικής Μακεδονίας και σήμερα μας κάνουν περήφανους», δήλωσε ο ευρωβουλευτής της Ν.Δ. και προσέθεσε ότι η πειρατεία στην Ελλάδα αποτελεί μάστιγα της εθνικής οικονομίας με τον τζίρο του παραεμπορίου σχετικών προϊόντων να αγγίζουν το 1,2 δισ. ευρώ ετησίως.
Από την πλευρά τους, οι μαθητές του σχολείου της Τριανδρίας τόνισαν ότι για αυτούς η πλαστογράφηση δεν είναι ένα φαινόμενο που περιορίζεται σε προϊόντα. Ενώπιον του Επιτρόπου και πλήθους παρευρισκομένων η 15χρονη Ιλιάνα Παυλίδου δήλωσε εκ μέρους των Ελλήνων μαθητών:
«Ο Παρθενώνας μπορεί να μην αντιγράφεται αλλά ένα «πειρατικό» πήρε τα γλυπτά του.
Επίσης, όλοι γνωρίζουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος διέδωσε τον ελληνικό πολιτισμό σε όλο τον κόσμο, επιχειρείται όμως πλαστογράφηση της ιστορίας με την αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας».
«Να είστε βέβαιοι ότι εμείς τα παιδιά θα σας βάλουμε τα γυαλιά», σημείωσε χαρακτηριστικά η Ελληνίδα μαθήτρια.
Για πολλές μαμάδες τα ψώνια στο σούπερ μάρκετ γίνονται υποχρεωτικά με τη συνοδεία των παιδιών τους. Δεν είναι η καλύτερη λύση για τις ίδιες, απλώς δεν γίνεται και διαφορετικά.
Πώς να βγάλετε το σούπερ μάρκετ όσο πιο ανώδυνα γίνεται: - Περιορίστε όσο μπορείτε περισσότερο το χρόνο που θα παραμείνετε στο κατάστημα ψωνίζοντας τα απολύτως απαραίτητα
- Δώστε στα παιδιά παραγγελίες για ψώνια που θα τα κρατήσουν απασχολημένα π.χ. να αγοράσουν και να ζυγίσουν μπανάνες και μήλαή να περιμένουν στη σειρά για τα τυριά
- Αν δεν προλάβετε να τα ταΐσετε πριν φύγετε, μπαίνοντας στο κατάστημα δώστε τους κάτι να μασουλήσουν και ένα μπουκαλάκι νερό.
-Για μεγαλύτερη ασφάλεια, χρησιμοποιήστε το καρότσι του μωρού, βάζοντας τα ψώνια στον χώρο που έχει κάτω από το κάθισμα
-Πάρτε μαζί σας άλλον έναν ενήλικα για να προσέχει το παιδί ενώ ψωνίζετε
-Αν το παιδί περπατάει αφήστε το να περπατήσει επαινώντας το για την καλή συμπεριφορά του
-Κάντε τις αγορές σας τηλεφωνικά ή μέσω Ίντερνετ, εάν έχετε τη δυνατότητα (οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ διαθέτουν αυτή τη δυνατότητα. Ενημερωθείτε σχετικά και κάντε χρήση της ευκολίας).
Προσοχή στα καροτσάκια
Η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία έχει εκδώσει οδηγίες ασφαλείας για τα καροτσάκια των σούπερ μάρκετ. 23000 παιδιά κάθε χρόνο τραυματίζονται (συνήθως στο κεφάλι ή στον αυχένα) στις ΗΠΑ από ανατροπές καροτσιών σε σούπερ μάρκετ.
Κανόνες ασφαλείας για τα καρότσια του σούπερ μάρκετ -Δέστε τη ζώνη ασφαλείας στο καροτσάκι, αν δεν υπάρχει ζώνη ασφαλείας, μην το χρησιμοποιήσετε. -Μην αφήνετε ποτέ το παιδί μόνο του στο καροτσάκι. -Μην αφήνετε το παιδί να στέκεται όρθιο στο καροτσάκι. -Μην τοποθετείτε καθισματάκια αυτοκινήτου ή πορτ μπεμπέ μέσα στο καροτσάκι. -Μην βάζετε το παιδί μέσα στο καλάθι. -Μην αφήνετε τα παιδιά να καβαλάνε το καροτσάκι απ΄έξω ή να σκαρφαλώνουν. -Μην αφήνετε τα μεγαλύτερα παιδιά να σπρώχνουν το καροτσάκι όταν μέσα κάθεται ένα άλλο παιδί γιατί μπορεί να ανατραπεί πολύ εύκολα.
Προτιμήστε καταστήματα που φροντίζουν για την ασφάλειά σας
- Διαθέτουν καροτσάκια που είναι πιο κοντά στο έδαφος όπως τα αυτοκινητάκια ή τα παιδικά – μινιατούρες.
- 'Έχουν μόνο καροτσάκια με ζώνες ασφαλείας στο κάθισμα.
- Κάνουν αποστολές στο σπίτι ή μπορούν να σας μεταφέρουν τα ψώνια στο αυτοκίνητο χωρίς να χρειαστεί να βγείτε στο χώρο στάθμευσης με το παιδί στο καροτσάκι.
- 'Έχουν φυλασσόμενο παιδότοπο ώστε να μπορέσετε να κάνετε ήσυχα τις αγορές σας.
Μην ξεχνάτε!
Όλα τα σούπερ μάρκετ διαθέτουν τουαλέτα που προορίζεται για τους πελάτες.
-Παράδειγμα προς μίμηση. Αν το παιδί μάς βλέπει να τρώμε φρούτα και να το απολαμβάνουμε, είναι σίγουρο ότι σιγά σιγά θα κάνει το ίδιο.
- Γνωρίζω τα φρούτα. Βοηθάμε το παιδί να ανακαλύψει την εξαιρετική ποικιλία των φρούτων, όταν κάνουμε τα ψώνια μας. Το αφήνουμε να διαλέξει αυτά που του αρέσουν. Του προτείνουμε να τα αγγίξει, να τα μυρίσει και εν συνεχεία να τα δοκιμάσει.
-Μαζί στην κουζίνα.Τα παιδιά λατρεύουν να μαγειρεύουν και να μπλέκονται στα πόδια μας στην κουζίνα. Ετοιμάζουμε λοιπόν μαζί μια φρουτοσαλάτα ή νόστιμους χυμούς. Ακόμα και αν διστάζει να τη φάει αρχικά, εν τέλει θα τη δοκιμάσει.
-Γλυκές συνταγές. Βάζουμε φρούτα στη σαλάτα ως ορεκτικό ή ως επιδόρπιο. Κάνουμε σουβλάκια με διάφορα ψιλοκομμένα φρούτα. Έτσι, τα παιδιά θα έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν την ποικιλία των γεύσεων τους με τρόπο διασκεδαστικό και προκλητικό! -Βάλτε χρώμα στα πιάτα σας. Προτείνουμε στα παιδιά μια ποικιλία φρέσκων φρούτων, με έντονα και διαφορετικά χρώματα που θα τα εντυπωσιάσουν.
Δεκάδες Έλληνες πολίτες με αναπηρία αθροίζουν τις υπογραφές τους σε έγγραφο που θα αποσταλεί στα τέλη του Ιουνίου προς την ανώνυμη εταιρεία “Αττικό μετρό” όπως αναφέρει δημοσίευμα της «Ε», αξιώνοντας την αντικατάσταση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” που χρησιμοποιείται στις ηχητικές ανακοινώσεις της εταιρείας από τον όρο “άτομα με αναπηρία”.
Το όλο ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό από ότι με πρώτη ανάγνωση δείχνει, δεν είναι ζήτημα τήρησης των τύπων αλλά ζήτημα ουσίας.
Η «ψυχή» της διαμαρτυρίας, ακτιβίστρια δικηγόρος με απώλεια όρασης Πωλίνα Παπανικολάου. Καταρχάς ο όρος άτομα με ειδικές ανάγκες συνιστά κενολογία. Η επικράτηση επί σειρά ετών του όρου , παρέπεμπε στην αδυναμία/ανικανότητα της πολιτείας να δημιουργήσει / εξασφαλίσει πρόσβαση σε θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά για τους ανθρώπους με αναπηρία.
Βαπτίζονταν λοιπόν “ειδικές” οι θεμελιώδεις/γενικές ανάγκες των ανθρώπων με αναπηρία (στην εκπαίδευση, εργασία κ.ο.κ.) επειδή η πολιτεία δεν τις κάλυπτε, ως εκ της βασικής περί ισότητας αρχής του συντάγματος όφειλε και οφείλει.
Ο όρος, λοιπόν, ήταν άλλοθι της πολιτειακής ανεπάρκειας και ως τέτοιος εξακολουθούσε να επικρατεί σε εποχές όπου η δικαιωματική προσέγγιση της αναπηρίας ήταν κοινωνικά ζητούμενη.
Υπό την έννοια αυτή, η εμμονή στην αναπαραγωγή του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες” παραπέμπει στις εποχές επικράτησης των πατερναλιστικών αντιλήψεων για την αναπηρία και διευκολύνει επικοινωνιακά την συνέχιση των συνταγματικών παραβιάσεων έναντι των ανθρώπων με αναπηρία της ελληνικής πολιτείας.
Ακόμα και εάν, όμως, κάποιοι δεν διαθέτουν τη δυνατότητα να κατανοήσουν το παραπάνω σκεπτικό, υπάρχει ένα επιχείρημα ακόμα πιο “αυτονόητο” επί του οποίου αδυναμία κατανόησης δε νοείται.
Οι ίδιοι οι άνθρωποι με αναπηρία λοιπόν, δια των επισήμων φορέων τους, έχουν ορίσει ως παρωχημένο και αντιδραστικό τον όρο “άτομα με ειδικές ανάγκες” και τον έχουν αντικαταστήσει με τον όρο “άτομα με αναπηρία” εδώ και μιά δεκαετία.
Συνεπώς, η επιμονή στην χρήση του παρωχημένου/αντιδραστικού όρου συνειδητά σημαίνει ευθεία αγνόηση των ανθρώπων με αναπηρία, άρνηση του δικαιώματός τους στον αυτοπροσδιορισμό, κάθετη εναντίον τους προσβολή που παραπέμπει σε ξεκάθαρες ενδόμυχες ρατσιστικές αντιλήψεις.
Η τρίτη σημαντική όψη της διαμαρτυρίας προς την “ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ” Α.Ε. – μέχρι το πρωϊνό της 23ης Ιουνίου την υπέγραφαν 40 άνθρωποι – έχει να κάνει με το μέγεθος της παραβίασης του δικαιώματος των ανθρώπων με αναπηρία στον αυτοπροσδιορισμό.
Η εταιρεία/αποδέκτης της διαμαρτυρίας, δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα στην χρήση του παρωχημένου/καταδικαστέου όρου. Κατά συνέπεια το περιεχόμενο της διαμαρτυρίας και το συνακόλουθο αίτημα αποκατάστασης της προσβολής σε βάρος των ανθρώπων με αναπηρία, έχει επί της ουσίας πάμπολλους αποδέκτες.
Το κείμενο έχει συντάξει η νομικός με απώλεια όρασης Πωλίνα Παπανικολάου, ψυχή της όλης προσπάθειας να αναχαιτιστεί – επιτέλους – το κύμα ρατσισμού και χυδαιότητας που εκπορεύεται από την καταχρηστική/βάναυση χρήση του όρου “άτομα με ειδικές ανάγκες”.
Το κυρίως σώμα του έχει ως ακολούθως :
“Η εμπέδωση ενός πολιτισμού αμοιβαίας κατανόησης και συναντίληψης πρωτίστως προσαπαιτεί την διαμόρφωση και συναρμογή ενός κοινού κώδικα επικοινωνίας. Αρχής γενομένης από την ορθή χρήση σε καθημερινή βάση ενός λεξιλογίου, απολύτως συνάδοντος με την ανθρωποκεντρική προσέγγιση, που τάσσουν διεθνώς οι εξελίξεις στον χώρο των δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.
Η χρήση του όρου «άτομα με ειδικές ανάγκες» στις ηχητικές ανακοινώσεις ειδοποίησης του φορέα σας, αφενός δεν ανταποκρίνεται στην σύγχρονη επιστημονική, πολιτική και κοινωνική μεταχείριση της αναπηρίας ως συνθήκης εφόσον αντικατοπτρίζει προ ετών εγκαταλειφθείσες ιατρο-κεντρικές προσεγγίσεις πατερναλιστικού χαρακτήρα που εστιάζουν μονοδιάστατα στο έλλειμμα και την μειονεξία, αφετέρου έχει αντικατασταθεί από τον όρο «άτομα με αναπηρία» με την Ομόφωνη Απόφαση της 22ης Μαϊου 2001 όλων των Κρατών Μελών της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, η οποία στην 54η Διάσκεψη της προέβη στην ριζική αναμόρφωση του εν λόγω ορισμού συμπεριλαμβάνοντας στο περιεχόμενο του και την αλληλεπίδραση των τυχών τιθέμενων εμποδίων, στρέφοντας το ενδιαφέρον της Παγκόσμιας Κοινότητας από την βλάβη στην ένταξη, στην ισότητα πρόσβασης και εν τέλει στον προσεταιρισμό σε όλα τα επίπεδα με όρους αξιοπρέπειας.
Σημειώνεται μάλιστα προς ενίσχυση της ανωτέρω επιχειρηματολογίας μας, ότι τον εδώ προτεινόμενο όρο ενστερνίστηκαν τόσο τα Ηνωμένα Έθνη στο άρθρο 1 παρ. 2 της οικίας Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία, που υπεγράφη και από την χώρα μας στην Νέα Υόρκη στις 13 Δεκεμβρίου του 2006, το Συμβούλιο της Ευρώπης κατά τρόπο πανηγυρικό στην Σύσταση του REC (2006) 5, ο Συνταγματικός μας Νομοθέτης, ο οποίος τον κατοχυρώνει στην παρ. 6 του άρθρου 21 Συντ. 1975/1986/2001/2008 όσο και οι φορείς εκπροσώπησης του Διεθνούς, Ευρωπαϊκού και Εθνικού Αναπηρικού Κινήματος.
Ως ισότιμα μέλη της Ελληνικής Κοινωνίας προσδοκούμε την δημιουργία πρόσφορου εδάφους για την ανάπτυξη συνειδησιακών εκτυπώσεων χωρίς στερεότυπα και αρνητικές αναπαραστάσεις για την συνθήκη της αναπηρίας, με το βλέμμα στραμμένο πάντα στον άνθρωπο, σε κάθε άνθρωπο χωρίς διακρίσεις.”
Το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης ή Αλλοτρίωσης είναι φαινόμενο που παρατηρείται σε παιδιά τα οποία δεν επιθυμούν επαφή με κάποιον από τους δύο γονείς. Αυτό εμφανίζεται κυρίως σε παιδιά χωρισμένων.
Στις αρχές του 1970, όταν τα διαζύγια βρισκόταν σε υψηλούς βαθμούς στον δυτικό κόσμο, ο Gardner ερεύνησε βαθιά το θέμα των επιπτώσεων στα παιδιά των διαζυγίων.
Δεν ήταν εύκολο να εξηγηθούν φαινόμενα όπου το παιδί στρεφόταν εναντίον του γονέα που δεν είχε την επιμέλεια δίχως λόγο. Αυτό μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Δεν ήταν απλή συκοφαντική δυσφήμιση του άλλου γονέα, δεν ήταν απλή πλύση εγκεφάλου του παιδιού, δεν ήταν απλό ψυχολογικό του πρόβλημα. Κάτι το διαφορετικό, το ανεξήγητο συνέβαινε.
Ήταν φόβος; Ήταν ψυχιατρικό φαινόμενο; Είχε σχέση με δικαστικές αποφάσεις; Είχε σχέση με την ψυχολογία, τις μεθόδους και την ψυχική κατάσταση του γονέα με τον οποίο μένει το παιδί; Μήπως όλα αυτά;
Πρώτος μίλησε γ΄αυτό ο Gardner (PAS : Parental Alienation Syndrome) αλλά και οι Turkat, Nichols, κτλ. Στην Ελλάδα, Ο ΣΥ.Γ.Α.Π.Α. (Σύλλογος Για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια) πραγματοποίησε ημερίδες όπου γ΄αυτό μίλησαν οι: Σπιτάλας Ν., Χριστοδουλάκης Θ.
Πράγματι, ο Gardner και ο Turkat μετά από έρευνες νομικών και ψυχολογικών θεμάτων και περιπτώσεων παιδιών διαζευγμένων, απέδειξαν ότι αποτελεί σύνδρομο βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση και τον ψυχικό κόσμο του παιδιού και δεν αποβάλλεται. Υπάρχει σε ήπια, σε μέτρια και σε βαριά μορφή.
Στην τελευταία κατηγορία, το παιδί δεν έχει ενοχές, δεν θέλει καμία σχέση με τον άλλο γονέα (ούτε και τηλεφωνική), τρομάζει και απεχθάνεται τον γονέα. Μάλιστα μπορεί και να πάει σε δικαστήριο εναντίον του επειδή το έπεισε ο γονέας με τον οποίο διαμένει.
Το 2002, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αναγνώρισε το Σύνδρομο Γονεϊκής Αποξένωσης (Parental Alienation Syndrome * P.A.S.) σε μια Διεθνή Διάσκεψη.
Η κυρία Mary BANOTTI (διαμεσολαβήτρια για τις διεθνείς απαγωγές παιδιών), γράφει στην έκθεσή της, ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ V ότι: αυτό το φαινόμενο αναγνωρίζεται ολοένα και περισσότερο ως πρόβλημα των παιδιών στα οποία δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στον ένα ή στον άλλο γονέα. Ο γονέας που έχει την επιμέλεια φροντίζει να αποξενώσει τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια από τα παιδιά του και αυτή η πρακτική είναι δυστυχώς πολύ συνηθισμένη και έχει καταστροφικές συνέπειες για το παιδί. Είναι σημαντικό οι δικαστικές αρχές και οι κοινωνικοί λειτουργοί που αναλαμβάνουν παιδιά σε αυτή την κατάσταση να γνωρίζουν ότι υπάρχουν τέτοιες συμπεριφορές και δεν πρέπει να κάνουν διακρίσεις κατά τη λήψη αποφάσεων σχετικά με την πρόσβαση και τα δικαιώματα επίσκεψης.
Σε πέντε πολιτείες των Η.Π.Α., αναγνωρίσθηκε η 24η Απριλίου κάθε έτους ως ημέρα γονικής αποξένωσης (parental alienation). Πλείστα άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες την διετία 2005-2007 αναφέρονται στο σύνδρομο αυτό και στην Ελλάδα.
Υπολογίζεται ότι ο αριθμός των αποξενωμένων παιδιών στην Ελλάδα ανέρχεται σε εκατοντάδες χιλιάδες και είναι ο υψηλότερος τόσο σε ποσοστά όσο και σε απόλυτους αριθμούς σε όλο τον κόσμο.
Σε τέσσερις Πολιτείες των ΗΠΑ καθώς και σε άλλες χώρες, έχει αναγνωριστεί επίσημα και μάλιστα αναφέρεται σε δικαστικές αποφάσεις της Γαλλίας, Καναδά, Ολλανδίας, κτλ για να εξηγηθεί η άρνηση του παιδιού να συναστραφεί με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια. Σ΄αυτό το θέμα, ο καθηγητής Κουμάντος προτείνει αναστροφή της επιμέλειας λόγω κακής άσκησης διότι επιμένει ότι ο γονέας στον οποίο έχει ανατεθεί η επιμέλεια παιδιού πρέπει να τρέφει αγαθά συναισθήματα για τον άλλο γονέα στο παιδί. Καθιερώνεται η 25η Ιουλίου ως Παγκόσμια ημέρα Αποξένωσης. Το σύνδρομο αυτό έχουν και τα παιδιά των διαζυγίων που η μητέρα ψευδώς κατήγγειλε τον πατέρα για σεξουαλική παρενόχληση-κακοποίηση.
Στο ιστολόγιο του ΣΥΓΑΠΑ ΠΑΤΡΑΣ έχει αναρτηθεί ολόκληρη η εισήγηση της κυρίας Μανώλα, ψυχολόγου σε ημερίδα της Λάρισας για τις περιπτώσεις αυτές.
Ο Gardner διαχωρίζει το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης από Την Γονική Αποξένωση ως γενικού όρου όπου υπάρχουν αίτια όπως γονική παραμέληση, κακοποίηση (σωματική, συναισθηματική, σεξουαλική), εγκατάλειψη ή και αποξένωση από γονική συμπεριφορά. Ειδικά, το Σύνδρομο PAS είναι πολύ συγκεκριμένο και υποκατηγορία του προηγούμενου το οποίο προκύπτει από ΄πλύση εγκεφάλου΄ και την παιδική συμπεριφορά-φόβο. Ο Δρ Douglass επισημαίνει οτι η Γονική Αποξένωση επικεντρώνεται στη συμπεριφορά των γονέων ενώ το Σύνδρομο Γονικής Αποξένωσης εστιάζεται στην κατάσταση και συμπεριφορά του παιδιού από την αδικαιολόγητη εκστρατεία συκοφάντησης-δυσφήμισης του άλλου γονέα.
Συμπτώματα
Άγχος, νευρικότητα, κατάθλιψη, αδιαφορία προς τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια, εχθρότητα, απέχθεια, δεν θέλει τηλεφωνική ή άλλη επαφή, φοβάται να εκδηλώσει τα συναισθήματά του μπροστά στον γονέα από τον οποίο εξαρτάται με δικαστικά απόφαση. Σίγουρα προηγήθηκε το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και συκοφαντική δυσφήμιση.
Παραδείγματα
Πρώτο παράδειγμα (βαρειά μορφή): Παιδί πέντε ετών άκουσε την μητέρα του να κατηγορεί τον πατέρα για παρενόχλησή του και ενδεχόμενη κακοποίησή του. Αυτό το φανταστικό γεγονός ενσωμάτωσε στο υποσυνείδητό του και μίσησε τον πατέρα.
Δεύτερο παράδειγμα (μέτρια μορφή): Μητέρα κατηγόρησε τον πατέρα, κατά τη στιγμή του διαζυγίου, για δική της κακοποίηση. Η συκοφαντία αυτή άγγιξε την ψυχή του παιδιού και αυτό δεν θέλει να δει και να μιλήσει στον πατέρα. Η μητέρα όμως συνεργάζεται με ψυχολόγο.
Τρίτο παράδειγμα (ήπια μορφή): Υπάρχουν κατηγορίες ενάντια στον πατέρα και έντονη διαμάχη διαζυγίου . Το παιδί φοβάται, οδηγείται σε παιδοψυχίατρο. Μετά από χρόνια, η πάθηση αυτή είναι ανατρέψιμη.
Θεραπεία
Απεμπλοκή απο δικαστήρια, δικαστικές αποφάσεις επικοινωνίας. Να παρακολουθείται το παιδί από παιδοψυχίατρο Να υπάρχει επιθυμία ψυχολογικής-ψυχιατρικής βοήθειας από τους γονείς
«Θυμάμαι ότι έφυγα από τη Βουλγαρία κρατώντας μόνο μία κούκλα στην αγκαλιά μου»
Πουλήθηκε ανήλικη από τη μητέρα της, υπέμεινε βιασμούς και ξυλοδαρμούς και κατέληξε σε μπαρ στα Τρίκαλα. Η ιστορία της Μαργαρίτας από τη Βουλγαρία είναι παρόμοια με χιλιάδων άλλων γυναικών.
Σε έκθεση της Interpol επισημαίνεται ότι ένας σωματέμπορος στην Ευρώπη κερδίζει 110.000 ευρώ ετησίως από μία «γυναίκα-θύμα» τράφικινγκ.
Σε ηλικία μόλις 12 ετών η ίδια της η μητέρα την πούλησε σε τσιγγάνο «επιχειρηματία» στα Γιαννιτσά, επί χρόνια παρέμενε κλειδωμένη και υπέμενε τους απανωτούς βιασμούς της, πριν ενηλικιωθεί ήταν ήδη μητέρα 2 παιδιών, στη συνέχεια βρέθηκε σε «ανδρικό» μπαρ στα Τρίκαλα, πριν καταλήξει ως άλλο ένα θύμα στον ξενώνα του Δικτύου Γυναικών Ευρώπης για γυναίκες-θύματα σωματεμπορίας.
Η ιστορία της 23χρονης Μαργαρίτας από τη Βουλγαρία είναι... απλώς άλλη μία δραματική ιστορία χιλιάδων θυμάτων του τράφικινγκ. Μικρές κοπέλες από κάθε μέρος του κόσμου γίνονται εμπορεύσιμα «προϊόντα» και πωλούνται λαθραία σαν «φορτία», ακολουθώντας σκοτεινές «υπόγειες διαδρομές»...
Παλαιότερα οι περισσότερες αλλοδαπές πόρνες προέρχονταν από τον Τρίτο Κόσμο. Σήμερα πλειοψηφούν όσες προέρχονται από την Αν. Ευρώπη και τα Βαλκάνια.
Στη χώρα μας υπολογίζεται ότι υπάρχουν σήμερα 25.000 γυναίκες-θύματα του τράφικινγκ, από τις οποίες οι 12.500 είναι δηλωμένες που εξωθούνται στην πορνεία.
Βίαια μέσα
Οι περισσότερες ήρθαν στην Ελλάδα για να βρουν εργασία ή απήχθησαν. Για τη στρατολόγησή τους οι σωματέμποροι χρησιμοποίησαν τα πιο βίαια μέσα: βιασμούς, ξυλοδαρμούς, κατακράτηση διαβατηρίων, απειλές για τη ζωή και τη σωματική ακεραιότητά τους, αλλά και των οικογενειών τους, εγκλεισμός των «απείθαρχων» σε διαμερίσματα χωρίς φαγητό και νερό...
«Δεν έζησα τα παιδικά μου χρόνια» λέει στο «Εθνος της Κυριακής», η 23χρονη Μαργαρίτα. «Η μητέρα μου με πούλησε όταν ήμουν 12 ετών σε μια οικογένεια στην Ελλάδα. Όπως μου αποκάλυψε αργότερα, ο τότε σύζυγός μου, με έδωσαν σε εξευτελιστική τιμή και ήμουν το δώρο του πεθερού μου στον γιο του!
Ο σύζυγός μου με βίαζε καθημερινά, με χτυπούσε, με κλείδωνε μέσα στο σπίτι και μου πέταγε ένα κομμάτι ψωμί για να μην πεθάνω της πείνας.
Δύο παιδιά απέκτησα μαζί του, αλλά δεν φαινόμουν πουθενά ως μητέρα τους, γιατί δήλωνε στο μαιευτήριο ψεύτικα στοιχεία. Πολλά χρόνια μετά έμαθα, με τη βοήθεια του Δικτύου, τα πραγματικά μου στοιχεία, δεν γνώριζα ούτε το επίθετό μου. Ήμουν τόσο μικρή. Θυμάμαι ότι έφυγα από τη Βουλγαρία κρατώντας μόνο μία κούκλα στην αγκαλιά μου», εξομολογείται η Μαργαρίτα.
Η λύτρωση ήρθε πολλά χρόνια μετά, όταν κάποιοι γείτονες, που άκουγαν τις κραυγές της από το ξύλο που έτρωγε καθημερινά, τη βοήθησαν να απευθυνθεί στο «Χαμόγελο του Παιδιού» και στη συνέχεια να φιλοξενηθεί στον ξενώνα του Δικτύου Γυναικών στην Αθήνα.
«Το Δίκτυο με βοήθησε πάρα πολύ» αναφέρει η Μαργαρίτα. «Ήμουν ένας αόρατος άνθρωπος, χωρίς χαρτιά, χωρίς χρήματα, χωρίς δικαιώματα. Ζούσα μέσα σε εκείνη την κόλαση και ξαφνικά άρχισα να βλέπω τον παράδεισο. Με τη συμπαράστασή τους επέστρεψα στη Βουλγαρία για να τελειώσω το δημοτικό και να προσπαθήσω να φτιάξω τη ζωή μου. Μάταια όμως...
Ξεγελάστηκα από έναν σωματέμπορο, ο οποίος μου υποσχέθηκε δουλειά στην Ελλάδα ως χορεύτρια σε φολκλορικές εκδηλώσεις. Το αποκορύφωμα ήταν ότι βρέθηκα στα Τρίκαλα κλεισμένη σ' ένα διαμέρισμα μαζί με ακόμη τρεις κοπέλες, που μας προόριζαν για άλλες δουλειές.
Ευτυχώς το έσκασα κι από κει και σήμερα βρίσκομαι στον ξενώνα και προσπαθώ να σταθώ στα πόδια μου» προσθέτει η 23χρονη Μαργαρίτα.
ΕΜΠΟΡΙΟ ΓΥΝΑΙΚΩΝ 7 τρισ. δολάρια ετησίως ο παγκόσμιος τζίρος
Η βιομηχανία του σεξ αποφέρει τρομακτικά κέρδη. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, ο τζίρος σε παγκόσμιο επίπεδο ανέρχεται περίπου σε 7 τρισ. δολ. ετησίως! Σε έκθεση της Interpol επισημαίνεται ότι ένας σωματέμπορος στην Ευρώπη κερδίζει 110.000 ευρώ ετησίως από μία «γυναίκα-θύμα» τράφικινγκ.
Η ετήσια έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, που δόθηκε στη δημοσιότητα τον Ιούνιο 2009, διαπίστωνε ότι «η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει πλήρως συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις για την καταπολέμηση της εμπορίας ανθρώπων». Δικηγόροι, δικαστές, αλλά και ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας γνωρίζουν, αλλά δεν καταγγέλλουν. Δημόσιοι λειτουργοί χρηματίζονται για να εκδώσουν άδειες παραμονής, ενώ σπάνια γίνονται έλεγχοι σε μπαρ από τις αρμόδιες αρχές.
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΕΥΡΩΠΗΣ «Οι απειλές εγκλωβίζουν τα θύματα στα κυκλώματα»
«Η μαστροπεία, όπως αυτή εμφανίζεται και δρα, είναι πλέον μια οδυνηρή πραγματικότητα και αποτελεί ένα κεφάλι της Λερναίας Υδρας», υπογραμμίζει η κ. Νίκη Ρουμπάνη, πρόεδρος της ΜΚΟ Ελληνικό Δίκτυο Γυναικών Ευρώπης, που διατηρεί την τηλεφωνική γραμμή SΟS «Δίπλα σου».
«Η συνεργασία μας με την αστυνομία είναι αρκετά βελτιωμένη, αλλά όταν δεν υπάρχει στέγαση, περίθαλψη και πολύπλευρη στήριξη θυμάτων, τα κυκλώματα ανθίζουν. Μερικές φορές νιώθουμε αβοήθητοι, διότι το πρόβλημα είναι τεράστιο.
Από την εμπειρία μας με τα θύματα σωματεμπορίας, διαπιστώνουμε ότι τα κορίτσια αυτά, που στην πλειονότητά τους είναι πολύ νεαρής ηλικίας, χρειάζονται πολύ χρόνο για να συνέλθουν ψυχολογικά και να μπορέσουν να ενταχθούν στο υγιές τμήμα της κοινωνίας. Η ζωή τους κινδυνεύει πολλές φορές από αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές και κατάθλιψη.
Ελάχιστες γυναίκες καταφέρνουν να ξεφύγουν από αυτά τα κυκλώματα. Το γεγονός ότι δεν έχουν νόμιμα χαρτιά, ο τρόμος για την οικογένεια που βρίσκεται πίσω στην πατρίδα, η πλύση εγκεφάλου ότι ''αν το σκάσεις, θα σε σκοτώσουμε'', ''αν πας στην αστυνομία θα σε δώσουν πίσω’’, έχουν ως αποτέλεσμα τα θύματα να εγκλωβίζονται στα κυκλώματα», προσθέτει η κ. Ρουμπάνη.
O κίνδυνος το παιδί να βρεθεί σε πολύ επώδυνη κατάσταση διχασμού και εσωτερικής σύγκρουσης είναι μεγάλος όταν ο ένας γονιός δυσφημεί στο παιδί τον άλλον.
Tο διαζύγιο των γονιών είναι για κάθε παιδί τραυματική εμπειρία. H διάλυση της οικογένειας, αυτού του «πυρήνα» που προσέφερε -έστω και ανεπαρκώς- ασφάλεια και θαλπωρή, συνιστά μια καταστροφή του μικρόκοσμου του παιδιού που συνεπάγεται δυσάρεστες αλλαγές.
Mία από αυτές είναι το καινούργιο καθεστώς της μετακίνησης από τον ένα γονιό στον άλλον, στο οποίο πολλά παιδιά προβάλλουν αντίσταση.
Aς μπούμε για λίγο στη θέση των παιδιών και ας φανταστούμε πώς μπορεί να είναι, κάθε Σαββατοκύριακο -και όχι μόνο- να είσαι αναγκασμένος να ξεσπιτώνεσαι, να προσαρμόζεσαι για μία μέρα, δύο μέρες, μερικές ώρες, να αλλάζεις σπίτι, δωμάτιο, κρεβάτι, συνήθειες, ατμόσφαιρα, φαγητό, ρυθμούς και εντέλει... αγκαλιά. Kαι αν για πολλά παιδιά η αγάπη στον πατέρα τους (ο οποίος είναι, στην πλειονότητα των διαζευγμένων οικογενειών, αυτός που φεύγει και άρα αυτός που γίνεται «ο γονιός του Σαββατοκύριακου και των διακοπών») και η ανάγκη τους να μην τον στερηθούν τα κάνει να δέχονται σχεδόν αδιαμαρτύρητα αυτή τη δοκιμασία, υπάρχουν αρκετά που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν και «κλοτσάνε».
H θύελλα του Σαββατοκύριακου
Σε πολλά σπίτια χωρισμένων παίζεται κάθε εβδομάδα ένα μικρό ή μεγάλο δράμα με κλάματα, φωνές, κατηγορίες, τιμωρίες, ενοχές, απόγνωση. Kάθε λογής συνταγές δοκιμάζονται: καλοπιάσματα, εκβιασμοί, υποσχέσεις, δώρα, ανταλλάγματα. Στην ήδη τεταμένη κατάσταση του χωρισμένου ζευγαριού και της οικογένειας που προσπαθεί να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, το δράμα αυτό είναι ένα επαναλαμβανόμενο δυνατό χτύπημα. Ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που κάνουν ένα παιδί που τα πήγαινε μια χαρά με τον πατέρα του να αρνείται να πάει να τον δει, ενώ την ίδια στιγμή τον στερείται και του λείπει;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι όλοι υποφέρουν από το εβδομαδιαίο «δράμα». H μητέρα, που μπορεί να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην ανάγκη της να ξεκουραστεί από την αποκλειστική φροντίδα του παιδιού που έχει μέσα στην εβδομάδα και τις ενοχές της επειδή θέλει να «ξεφορτωθεί» το παιδί της. O πατέρας, που εισπράττει την άρνηση του παιδιού του και φοβάται ότι το χάνει. Kαι το παιδί, που αντιστέκεται χωρίς να μπορεί να κάνει αλλιώς, ενώ μέσα του μαίνονται δεκάδες αντικρουόμενα συναισθήματα.
Aυτό για το οποίο πρέπει οι γονείς να καταβάλλουν τη μεγαλύτερη προσπάθεια είναι να κρατήσουν το παιδί έξω από τη μεταξύ τους σύγκρουση και να σεβαστούν την αδιαμφισβήτητη ανάγκη του -και το δικαίωμα φυσικά- να αγαπάει και να είναι εξίσου αφοσιωμένο και στους δύο γονείς του.
Aυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Kάθε συμπεριφορά που παραβιάζει το δικαίωμα αυτό ισοδυναμεί με συναισθηματική εκμετάλλευση και κακοποίηση του παιδιού με ιδιαίτερα αρνητικές συνέπειες, όπως ψυχικές διαταραχές, ευαίσθητη υγεία, αρνητική κοινωνική συμπεριφορά, που πολλές φορές εκδηλώνονται στην ενήλικη ζωή του.
Ένα από τα κεντρικά βιώματα του παιδιού όταν οι γονείς χωρίζουν είναι το συναίσθημα του διχασμού.
Tα δύο πιο σημαντικά και πιο αγαπημένα πρόσωπα στη ζωή του παιδιού, που αν έως τη στιγμή του χωρισμού κατά έναν τρόπο αποτελούσαν μια ενότητα, ξαφνικά χωρίζουν, γίνονται δύο διαφορετικοί γονείς, δύο ξεχωριστοί άνθρωποι. Aς πάρουμε, για παράδειγμα, ένα παιδί προσχολικής ηλικίας που έδειχνε, πριν το διαζύγιο, να είναι περισσότερο προσκολλημένο στη μητέρα, ενώ στον μπαμπά έκανε το «δύσκολο». Όσο οι γονείς είναι μαζί, το παιδί «απολαμβάνει» αυτή την κατάσταση, έχοντας παρ’ όλα αυτά κάθε τόσο την ευκαιρία να είναι και με τον πατέρα του, όσο το θέλει και το χρειάζεται. Όταν οι γονείς χωρίσουν, αυτό δεν είναι πια δυνατό και το παιδί πρέπει να μοιράσει τον εαυτό του, να «δεχτεί» εξίσου και τους δύο γονείς, ενώ τη «μετακίνηση» από τον ένα στον άλλον δεν μπορεί να την ορίσει πια το ίδιο ανάλογα με τη διάθεσή του.
Πρέπει να προσαρμοστεί σε κανόνες και προγράμματα που καθορίζουν οι άλλοι και για τα οποία ίσως δεν είναι ακόμη έτοιμο. Aντιδρά επομένως έντονα στο να πάει στον μπαμπά, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν τον αγαπάει πια. Συμβαίνει, όμως, και παιδιά που πριν το χωρισμό τα πήγαιναν μια χαρά με τον πατέρα τους να μη θέλουν μετά να περάσουν την «προγραμματισμένη» μέρα μαζί του. Kι αυτά τα παιδιά βρίσκονται σε δίλημμα αφοσίωσης, αισθάνονται ότι πρέπει να αποφασίσουν σε ποιον από τους δύο γονείς είναι πιο αφοσιωμένα, με ποιου τη «μεριά» είναι και δυσκολεύονται να ισορροπήσουν ανάμεσα στους δύο. Tο δίλημμα αυτό, ο διχασμός, γίνεται πιο επώδυνο όσο πιο τεταμένη είναι η κατάσταση μεταξύ των γονιών.
O κίνδυνος το παιδί να βρεθεί σε πολύ επώδυνη κατάσταση διχασμού και εσωτερικής σύγκρουσης είναι μεγάλος όταν ο ένας γονιός δυσφημεί στο παιδί τον άλλον. Πολλές μελέτες έχουν δείξει ότι αυτή η σύγκρουση είναι από τις χειρότερες πιέσεις που υφίσταται ένα παιδί και αυξάνει κατακόρυφα τις αρνητικές επιπτώσεις του διαζυγίου πάνω του.
Όταν ο ένας γονιός (καμιά φορά είναι και οι δύο) αισθάνεται αδικημένος, εξαπατημένος, θύμα της κατάστασης και συχνά προσπαθεί να εκδικηθεί τον πρώην σύζυγό του στερώντας του την αγάπη του παιδιού, τότε βάζει το παιδί του σε ένα τρομερό δίλημμα που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει.
Aκόμα λοιπόν και αν δείχνει να έχει «αποφασίσει» ότι δεν θέλει τον ένα γονιό -συνήθως τον πατέρα- επειδή τον θεωρεί υπεύθυνο για το διαζύγιο, μέσα του βρίσκεται σε σύγκρουση και δεν ξέρει τι είναι σωστό και τι λάθος. Aγαπάει και τους δύο γονείς του (αυτό ισχύει σχεδόν πάντα, ακόμη και αν οι σχέσεις με τον πατέρα ήταν πολύ κακές) και αναρωτιέται ποιος έχει δίκιο και ποιος όχι, αν επιτρέπεται να αγαπάει πια αυτόν το γονιό, αν αυτός είναι «κακός» άνθρωπος. Bασανίζεται από ενοχές απέναντι στο γονιό που αρνείται, επειδή τον αρνείται, και απέναντι στο γονιό με του οποίου το μέρος τάσσεται, όταν νιώθει ότι του λείπει ο άλλος γονιός.
Όλα τα παιδιά, μικρά ή μεγάλα, αισθάνονται θυμό για τους γονείς τους που χώρισαν και τον εκφράζουν με αρνητική συμπεριφορά απέναντί τους. Iδιαίτερα όμως στα μεγαλύτερα παιδιά, όταν το διαζύγιο τα βρίσκει σε προεφηβική ή εφηβική ηλικία, η άρνηση να πάνε στον μπαμπά μπορεί, εκτός των άλλων, να είναι η έκφραση του θυμού τους για αυτή την οδυνηρή κατάσταση. Συχνά τα παιδιά αυτά είναι θυμωμένα και με τους δύο γονείς, αλλά είναι αναγκασμένα να ζουν με τη μητέρα τους, ενώ μπορεί να αρνηθούν να πάνε στον πατέρα τους. Άλλωστε, σε αυτή την ηλικία, που τα παιδιά διαμορφώνουν τη δική τους ηθική, εμφανίζονται ιδιαίτερα αυστηρά μπροστά σε συμπεριφορές των ενηλίκων που δεν εγκρίνουν, πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν από αυτές τις συμπεριφορές θίγονται και υποφέρουν και τα ίδια.
Tι πρέπει να προσέξουν οι γονείς και πώς να αντιμετωπίσουν την άρνηση του παιδιού που «δεν θέλει να πάει στον μπαμπά»;
Όπως συνάγεται από τα παραπάνω, όσο πιο ήπια είναι η σχέση μεταξύ των γονιών, τόσο πιο εύκολο είναι για το παιδί να ξεπεράσει την τραυματική εμπειρία του διαζυγίου. Έτσι, λοιπόν, ακόμη κι αν το διαζύγιο ήταν πολύ επώδυνο για τον ένα γονιό και υπάρχουν πράγματα που δεν μπορεί να ξεπεράσει, πρέπει να φροντίσει να μην επηρεάσει με τα δικά του συναισθήματα το παιδί. Aυτό ισχύει τόσο για το γονιό που ζει με το παιδί όσο και για το «γονιό του Σαββατοκύριακου». ● H προσαρμογή στην καινούργια κατάσταση δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Tα παιδιά πρέπει να έχουν την ευκαιρία να προσαρμοστούν σιγά-σιγά. Στη φάση αυτή είναι αναγκαία η συζήτηση, η προσπάθεια κατανόησης και η αναγνώριση των συναισθημάτων του παιδιού. Πολλές φορές αποδεικνύεται ότι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά είναι να τους δείξουν οι γονείς τους ότι τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι λυπημένα, θυμωμένα, φοβισμένα, αντί να προσπαθούν να τα πείσουν ότι «όλα έγιναν για το καλό σου». ● Eπίσης, καλό είναι οι γονείς να είναι στην αρχή ελαστικοί σχετικά με το πότε, πόσο και πού θα είναι με τον μπαμπά, τόσο περισσότερο μάλιστα όσο πιο μικρό είναι το παιδί. Mπορεί στην αρχή να μην κοιμάται στον μπαμπά αν δεν θέλει, αφού η νύχτα για τα μικρά παιδιά είναι πιο δύσκολη μακριά από το σπίτι και το δωμάτιό τους. ● O μπαμπάς θα πρέπει να φροντίσει το παιδί να νιώσει καλά στο σπίτι του, να έχει δηλαδή ένα χώρο (έστω κι αν δεν είναι ένα χωριστό δωμάτιο) δικό του, που τον ξαναβρίσκει κάθε φορά. ● Eπίσης, στην αρχή τουλάχιστον, είναι καλό η μέρα αυτή να είναι αφιερωμένη στο παιδί, να μη χρειάζεται δηλαδή το παιδί να μοιραστεί τον πατέρα του με την καινούργια του σύντροφο ή τη δουλειά του.
Κρατάτε ανοιχτές τις πόρτες του σπιτιού και της καρδιάς.
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρας για τα Ναρκωτικά που έχει οριστεί η 26η Ιουνίου, η Ομάδα Αγωγής Υγείας του 5ου Γυμνασίου της Θήβας επισημαίνει: ότι τον κυριότερο ρόλο στην αντιμετώπιση του προβλήματος των ναρκωτικών καλείται να παίξει η οικογένεια.
Μόνο η οικογένεια μπορεί να προσφέρει στους νέους ισχυρές βάσεις, σιδερένια θέληση και τόλμη να αντιμετωπίσει ο κάθε νέος και νέα τους κινδύνους που καθημερινά εγκυμονούν.
Ας υιοθετήσουμε τον παρακάτω Δεκάλογο. (Απόσπασμα από το βιβλίο του Κώστα Τσαρούχα «Η Διεθνής των Ναρκωτικών». Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ).
ΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΠΡΟΛΗΨΗΣ ΓΙΑ ΓΟΝΕΙΣ
1ο. Το παιδί πρέπει να έρχεται στη ζωή όταν είναι επιθυμητό, όταν σαν γονείς είστε έτοιμοι να δημιουργήσετε ζεστή ατμόσφαιρα και θετικές σχέσεις μαζί του. Διαφορετικά αισθάνεται ανασφάλεια, εγκατάλειψη, και τα πρώτα στοιχεία ψυχικών διαταραχών αρχίζουν να διαμορφώνονται.
2ο.Συνηθίστε το παιδί σας από νωρίς στις μικρές ευθύνες του, αργότερα στις μεγαλύτερες. Μην το υπερπροστατεύετε, μην το δικαιολογείτε πάντα. Δίνετε του όμως τις ευκαιρίες για συζήτηση, μάθετε να το ακούτε, διατηρείτε το διάλογο μαζί του.
3ο. Παραδεχθείτε το παιδί σας όπως είναι: περισσότερο ή λιγότερο έξυπνο, δραστήριο ή όχι, καλοφτιαγμένο ή άσχημο, κοντό, παχύ, ψηλό, αγόρι, κορίτσι κ.α. Μην το ταπεινώνετε, μην κάνετε μόνιμα συγκρίσεις με αλλά παιδιά ή με τον εαυτό σας. Καθένας έχει την αξία του, βοηθείστε το να τη βρει.
4ο.Ενισχύστε πάντα την εμπιστοσύνη του παιδιού στον εαυτό του, την αυτό- εκτίμηση. Επαινέστε το, ενθαρρύνετε κάθε πρωτοβουλία του, βοηθείστε το να κρίνει, ν΄ αναζητά σε κάθε πρόβλημα, τα θετικά και τ΄ αρνητικά στοιχεία του, να παίρνει θέση. Σταυροδρόμια υπάρχουν πολλά στη ζωή. Μην το αφήνετε ν΄ αποκτήσει την πείρα επιλογών, για πρώτη φορά, μπροστά στο σταυροδρόμι των ναρκωτικών, (οι τοξικομανείς δεν έχουν αυτοεκτίμηση, δεν έχουν συνηθίσει από νωρίς στις υπεύθυνες επιλογές).
5ο. Η προεφηβεία-εφηβεία είναι μία φάση ζωής γεμάτη προβληματισμούς, οι σχέσεις σας με το παιδί σας δοκιμάζονται. Κρατείστε την ισορροπία με γνώση, με κατανόηση και διάλογο.
Οι έφηβοι σας χρειάζονται αλλά, σύμφωνα με την έκφρασή
τους «δίπλα και όχι από πάνω». Θέλουν συνεργασία όχι εξουσία.
6ο. Διαμορφώνετε τα σχέδιά σας για το παιδί με βάση αυτό που είναι και όχι αυτό που θα «θέλατε» να είναι. Μην υπερεκτιμάτε τις δυνάμεις του, την νοημοσύνη του στις σπουδές του, στην εκλογή του επαγγέλματος. Καλύτερα επιτυχημένος στο δημιουργικό του επάγγελμα παρά δυστυχής στο «βάθρο» των φιλοδοξιών σας (πολλοί τοξικομανείς έχουν άριστους τίτλους σπουδών).
7ο. Μην αποξενώνετε το παιδί σας από τους φίλους του, από τις διάφορες ομάδες πολιτιστικές, αθλητικές, πολιτικές κ.λ.π. Μην το καθηλώνετε στην ακινησία της καρέκλας και των πολλών μαθημάτων, που δεν αφήνουν ελεύθερο χρόνο (οι τοξικομανείς είναι απομονωμένα παιδιά). Η ομαδική ευθύνη είναι κίνητρο για δράση, για δημιουργία. Εξ ‘άλλου στην ομάδα μπορεί ο έφηβος να βρει ό,τι δεν βρήκε κοντά σας: αυτοεκτίμηση, αναγνώριση, παραδοχή. Κι αν κάποια φορά το παιδί σας δεν βρει αμέσως το σωστό δρόμο του, μην το αποξενώνετε. Κρατάτε ανοιχτές τις πόρτες του σπιτιού και της καρδιάς.
8ο.Μην κρύβετε από το παιδί σας τις δυσκολίες σας, οικονομικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, ψυχολογικές, χωρίς όμως να τις δραματοποιείτε. Το παιδί εκτιμά περισσότερο τον γονέα που παλεύει από εκείνον που του προσφέρει έτοιμη, άνετη ζωή.
9ο. Ανάγκη να υπάρχει συνεννόηση στην οικογένεια, παραδοχή ανάμεσα στους συζύγους. Αν δεν γίνεται, το διαζύγιο δεν είναι τραυματικό για το παιδί όταν οι χειρισμοί είναι πολιτισμένοι και αξιοπρεπείς.
10ο.Περάστε στα παιδιά σας ιδανικά, όσο κι αν αυτά ταλαιπωρούνται στην εποχή μας. Μην τα συνηθίζετε μόνο στην έγνοια του «εαυτού», είναι βαρύ φορτίο που τελικά καταρρέει.
Τα πλατύτερα ιδανικά ανοίγουν ορίζοντες και θεμελιώνουν την αισιοδοξία, την αγωνιστική διάθεση για την ζωή.
19χρονη μητέρα, απασχολεί έντονα σήμερα την Αμερική -και όλο τον κόσμο- με την ανευθυνότητα της. Σε μια φωτογραφία που τράβηξε και ανέβασε στο διαδίκτυο, φαίνεται το 11 μηνών μωρό της να κάνει χρήση μαριχουάνας από ειδική συσκευή!
υπόθεση ήρθε στο φως από τοπικό κανάλι της Φλόριντα και αμέσως μαθεύτηκε σε όλο τον κόσμο. Προσπαθώντας η νεαρή μητέρα να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ισχυρίστηκε πως το έκανε για «πλάκα» και πως ποτέ δεν θα έθετε το παιδί της σε κίνδυνο.»
Ήδη έχει ξεκινήσει έρευνα από αξιωματικούς της προστασίας των παιδιών της Φλόριντα. Η 19χρονη μπορεί να αντιμετωπίσει σοβαρές κατηγορίες, αν ανακαλυφθεί ότι στην κατοχή της -και βέβαια- στη συσκευή υπήρχε μαριχουάνα.
Είτε είναι αλήθεια είτε « πλάκα» πρόκειται για μια απαράδεκτη ενέργεια της μητέρας! Είναι καθήκον και υποχρέωση όλων μας να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά μας και όχι να τα θεωρούμε «παιχνίδια» και έρμαια των ορέξεων μας!
Το Τaranto είναι σήμερα μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ιταλίας έντονα εκβιομηχανοποιημένη και υποβαθμισμένη.
Στην αρχαιότητα όμως ο Τάραντας ή Τάρας υπήρξε μια από τις σπουδαιότερες αποικίες των Ελλήνων στη μεσόγειο, η αδιαμφισβήτητη πρωτεύουσα της Μεγάλης Ελλάδος και η μοναδική αποικία που δημιουργήθηκε από τη Σπάρτη.
Η ίδρυση της πόλεως έγινε σύμφωνα με τον ιστορικό Ευσέβιο το 706 π.χ. από τον Λακεδαίμονα Φάλανθο και και ομάδα Σπαρτιατών αποικιστών. Ο Φάλανθος φεύγοντας από τη Σπάρτη ζήτησε το χρησμό του Μαντείου των Δελφών και εν συνεχεία με πλοία κατευθύνθηκε στη νότιο Ιταλία όπου μετά από σωρία μαχών και κακουχιών εγκαθίδρυσε τον Τάραντα.
Σήμερα, 2716 χρόνια μετά, μια ομάδα Ταραντίνων Σπαρτιατών με έντονη την συνείδηση της εθνικής τους καταγωγής, αποφάσισαν να ξανακάνουν το ίδιο ταξίδι με αυτό που έκανε ο Φάλανθος αλλά αντίστροφα, ξεκινώντας από τον Τάραντα, περνώντας από το μαντείο των Δελφών και καταλήγοντας στη μητέρα πατρίδα των προγόνων τους τη Σπάρτη.
Το πλοίο τους ξεκίνησε από τον Τάραντα στις 13 Ιουνίου έπειτα από μια σεμνή και αρχαιοπρεπή τελετή και αυτές τις ώρες πλέει στο Ιόνιο πέλαγος.
Οι Έλληνες της Μεγάλης Ελλάδος, φέρουν στη πατρώα ελληνική γη ιερά δώρα: μυρτιές από τον Τάραντα που θα φυτευθούν στους Δελφούς και στη Σπάρτη, ένα λυχνάρι που συμβολικά θα ανάψει στο μνημείο «donario tarantino» στους Δελφούς και στο ναό του Απόλλωνα στη Σπάρτη και νερό από τον αρχαίο ποταμό του Τάραντα, Ευρώτα (σήμερα Galeso).
Το ταξίδι θα ολοκληρωθεί με την επιστροφή τους στον Τάραντα όπου και θα προσφέρουν στο δήμαρχο της πόλης μερικές χούφτες χώμα από την ελληνική γη.
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
● H προσαρμογή στην καινούργια κατάσταση δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη.
Tα παιδιά πρέπει να έχουν την ευκαιρία να προσαρμοστούν σιγά-σιγά. Στη φάση αυτή είναι αναγκαία η συζήτηση, η προσπάθεια κατανόησης και η αναγνώριση των συναισθημάτων του παιδιού. Πολλές φορές αποδεικνύεται ότι αυτό που έχουν ανάγκη τα παιδιά είναι να τους δείξουν οι γονείς τους ότι τους αναγνωρίζουν το δικαίωμα να είναι λυπημένα, θυμωμένα, φοβισμένα, αντί να προσπαθούν να τα πείσουν ότι «όλα έγιναν για το καλό σου».
● Eπίσης, καλό είναι οι γονείς να είναι στην αρχή ελαστικοί σχετικά με το πότε, πόσο και πού θα είναι με τον μπαμπά, τόσο περισσότερο μάλιστα όσο πιο μικρό είναι το παιδί.
Mπορεί στην αρχή να μην κοιμάται στον μπαμπά αν δεν θέλει, αφού η νύχτα για τα μικρά παιδιά είναι πιο δύσκολη μακριά από το σπίτι και το δωμάτιό τους.
● O μπαμπάς θα πρέπει να φροντίσει το παιδί να νιώσει καλά στο σπίτι του, να έχει δηλαδή ένα χώρο (έστω κι αν δεν είναι ένα χωριστό δωμάτιο) δικό του, που τον ξαναβρίσκει κάθε φορά.
● Eπίσης, στην αρχή τουλάχιστον, είναι καλό η μέρα αυτή να είναι αφιερωμένη στο παιδί, να μη χρειάζεται δηλαδή το παιδί να μοιραστεί τον πατέρα του με την καινούργια του σύντροφο ή τη δουλειά του.
Λουίζα Bογιατζή