Ένα Ελληνόπουλο στους «Αθανάτους»

Ήταν η αγαπημένη μαθήτρια της κυρίας Μαρίκας. Πρώτη Δημοτικού πήγαινε η Βασιλικούλα. Ψηλό και αδύνατο κοριτσάκι, με ξανθά σγουρά μαλλάκια, «τσιροπούλι» την έλεγε ο κυρ Αντώνης ο μπακάλης της γειτονιάς.

Victor Hugo - Το Ελληνόπουλο - L'enfant - 1821

Της έβαλε να μάθει το «Ελληνόπουλο» του Βίκτωρα Ουγκώ, σε απόδοση του Κωστή Παλαμά στα Ελληνικά. Κάθισε μαζί της και της το εξήγησε στίχο - στίχο, λέξη – λέξη. Έπρεπε να καταλάβει το νόημα η μικρή.

— Να το πεις με Ψυχή, της είπε.

Αυτή την φορά, η μικρή, δεν θα έλεγε το ποίημά της στο σχολείο. Θα πηγαίνανε σε ένα μεγάλο κτίριο και θα το έλεγε μπροστά σε μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, σε «σοβαρούς».

— Φοβάσαι; Την ρώτησε η δασκάλα της
— Γιατί να φοβηθώ; Απάντησε απορημένη η μικρή

Προπαραμονή της 25ης Μαρτίου, η δασκάλα και η μαθήτριά της, πήγαν στο μεγάλο κτίριο. Στην Ακαδημία Αθηνών.

Ναυτάκι ήταν ντυμένο. Της τα είχε ράψει όλα η μανούλα της, η παπαδιά Ματίνα. Με σκουφάκι κιόλας με φούντα κόκκινη, που την έφτιαξε η γιαγιάκα της. Φορούσε καλτσάκια μπλε και κόκκινα, ναυτικά, για να συμπληρώνεται η εικόνα. Μόνο που τα καλτσάκια ήταν λίγο μεγάλα και την εμπόδιζαν στο περπάτημα. Τα δίπλωσε από μπροστά, αλλά περπατούσε χοροπηδηχτά για να μην παιδεύεται.

Η μικρή κοίταξε κάτω, πολύς κόσμος, μεγάλοι άνθρωποι, σεβάσμιοι και ανάμεσά τους, η μανούλα της, με το μπλε ταγεράκι της και άσπρο φουλάρι με γαλάζιες βούλες, καμάρωνε για την κορούλα της.

Η μικρή ξεκίνησε την απαγγελία. Και είπε το ποίημά της με Ψυχή. Δυνατά, καθαρά και με νόημα.

Στην τελευταία στροφή, έβαλε το χέρι στην καρδιά
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζο μάτι:

μετά το σήκωσε ψηλά και βροντοφώναξε:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να!!

Σηκώθηκαν όρθιοι οι «Αθάνατοι» και χειροκρότησαν το μικρό, που έδωσε νόημα στη γιορτή τους, που δικαίωσε τον αγώνα του ’21.

Η δασκάλα της συγκινημένη, μάζευε τα δάκρυά της και η μανούλα είχε αναληφθεί, πέταγε ψηλά.

Ο μεγάλος «Αθάνατος», πλησίασε την μικρή και της χάιδεψε το κεφαλάκι.

Αλλά της χάλασε τον σκούφο και βάλθηκε η Βασιλικούλα να τον … στρώνει...

Το Χαμομηλάκι

«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…»

Ευαγγελισμός της Υπεραγίας Θεοτόκου

Ευαγγελίζου γη χαράν μεγάλην, αινείτε ουρανοί Θεού την δόξαν.

“…Η Ελλάδα δεν παράγει αυτοκίνητα, αλλά ακόμα βγάζει Αγίους… εδώ βρίσκεται η αξία της, στη ζωντανή Ορθόδοξη παράδοσή της, που ακόμα και σήμερα βγάζει ΑΓΙΟΥΣ… ότι πολυτιμότερο δηλαδή”.
Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης

Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

 

— Καλημέρα και χρόνια πολλά! Να έχομε την ευλογία της Παναγίας μας. Εύχομαι για όλους. Είμαι πολύ χαρούμενος για την Παναγία μας. Σήμερα σας φίλησα όλους. Φίλησα τον Δημοσθένη, τον Κοσμά, τον Θωμά, όλους. Αλλά δεν με καταλάβανε. Αυτό έγινε μυστικά. «Εν Χριστώ πάντες εν έσμέν». Αφήστε με να ψάλω:

«Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις ο Υιός του Θεού Υιός της Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν• Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου».

Πείτε το κι εσείς. Πείτε το πάλι, πιο ωραία. Δεν το χορταίνω! […]

Αυτό είχε προαναγγελθεί από αιώνες. Πώς το λέγει η καταβασία των Χριστουγέννων;

«Τω προ των αιώνων εκ Πατρός γεννηθέντι αρρεύστως Υιώ και έπ’ εσχάτων εκ Παρθένου σαρκωθέντι ασπόρως, Χριστώ τω Θεώ βοήσωμεν ο ανυψώσας το κέρας ημών άγιος ει Κύριε».

Να ζήσετε το μυστήριο της θείας ενανθρωπήσεως. «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…».

Τα λέγω από μέσα μου και κλαίω.

Το Άγιον Πνεύμα τα έχει φτιάξει, το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» και το «Η Γέννησίς σου…», δεν τα έφτιαξε άνθρωπος. Είναι πλούσια σε νοήματα και βάθος. Λέξεις πολύ δυνατές. Πολύ βαθύ περιεχόμενο. Ψάλτε τα. […]

Λίγο καταλαβαίνεις. Αλήθεια σας λέγω, δεν το έγραψαν άνθρωποι αλλά το Άγιον Πνεύμα. Κλαίω, κάθε φορά πού το ακούω. Όσες φορές κι αν το σκεφθώ, συγκινούμαι πάντοτε. Χριστέ μου, Χριστούλη μου! Πείτε το πάλι, αλλά με απαγγελία ωραία. Διαβάστε τώρα δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ, δεν έχω δυνάμεις, έχω καταπέσει, πρέπει να σηκώνομαι και να βιάζω τον εαυτό μου.

Πολύ συγκινούμαι, γέμισαν δάκρυα τα μάτια μου. Κι επειδή είμαι ξαπλωμένος, δεν κυλούν προς τα κάτω και είναι γεμάτα δάκρυα τα μάτια μου. Όλη την ημέρα αν μου το λέεις το τροπάριο, θα συγκινούμαι συνεχώς. Να ‘χα δύο μεγάφωνα να τα βάλω στα πεύκα και να βάλω στο μαγνητόφωνο το «Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον…» και το «Η Γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…» και να τα πάρει ο αέρας να τα πάει στο βοριά και στο νοτιά, ν’ ακουστεί μακριά, να τ’ ακούσει όλη η κτίσις και η φύσις!

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΑΥΤΟ ΣΥΝΕΒΗ  ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΟ ΕΤΟΣ 1987.

Πηγή:
«Αγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Λόγοι περί πνευματικής ζωής» Ι. Μ. Χρυσοπηγής – Χανιά 2010.

iconandlight
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι άγνωστες ηρωίδες της Επανάστασης

Το περσινό καλοκαίρι, επισκέφτηκα ξανά το Θέρισο Χανίων, το ξακουστό χωριό των Βενιζέλων και των αγώνων των Κρητών για την ελευθερία.

Πήγα εκεί για να ξαναθαυμάσω το γνωστό φαράγγι του που σε κόβει την ανάσα με την ομορφιά του. Πού να φανταζόμουν πως η ανάσα μου θα κοβόταν, αυτή τη φορά, και με κάτι άλλο που αντίκρισα!

Ένα μνημείο για το οποίο ποτέ δεν είχα διαβάσει ούτε είχα ακούσει κάτι. Ένα μνημείο ταπεινό, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου όπου, λένε, πως ευλογήθηκαν τα όπλα του αγώνα το 1905, και λίγο πιο κάτω από το μουσείο της Εθνικής Αντίστασης.

Εκεί, δίπλα σε μια αιωνόβια ελιά με καταρρακωμένο σώμα απ’ την οδύνη χρόνων, είδα μια μυλόπετρα και μια άσπρη πλακέτα. Πλησίασα αμέριμνη και ρίγησα σύγκορμη με όσα διάβασα: Η μυλόπετρα αυτή σε χρήση στο ελαιοτριβείο Θερίσου, χρησιμοποιήθηκε από τον Τούρκο κατακτητή το χειμώνα του 1821 για να σκοτώσει αλέθοντας την αγωνίστρια Χρυσή Τσεπέτη, γεμάτη νιάτα και ομορφιά.

Γονάτισα και απέτισα φόρο τιμής στη γενναία, αδούλωτη, στο σώμα και στην ψυχή, Κρητικοπούλα. Κρίμα είπα. Κι αμέσως ντράπηκα για τα βέβηλα λόγια. Όχι, η Χρυσή Τσεπέτη δε θυσιάστηκε άδικα. Το αίμα της, ναι,  σταμάτησε να κυλά στις φλέβες της, εκείνο το χειμώνα. Συνέχισε όμως να κυλά στις φλέβες των συγχωριανών της, κι όχι μόνο, και να τρέφει τον πόθο για ελευθερία, σκέφτηκα. Γιατί, έτσι όπως κύλησε στη γη, πότισε το χώμα και ρουφήχτηκε μέχρι τελευταίας σταγόνας απ’ τις ρίζες των ελιών. Πώς να αφήσουν να πάει χαμένο τέτοιο τιμημένο αίμα; Και, αναμεμειγμένο με το λάδι, θέριεψε στις ψυχές των κρητικών τη λαχτάρα για ανεξαρτησία απ’ τον τούρκικο ζυγό.

Η Χρυσή Τσεπέτη έχασε τη ζωή της μ’ ένα τόσο οδυνηρό τρόπο, επειδή όρθωσε το ανάστημά της στον κατακτητή, κι εγώ τόσα χρόνια το αγνοούσα. Γιατί; αναρωτήθηκα. Γιατί στα βιβλία της ιστορίας μας δε γίνεται καμιά αναφορά στην άξια αυτήν Ελληνίδα και όχι μόνο σ΄ αυτήν; Είναι πολλές οι ηρωίδες του ‘21 – εκτός από τις δυο τρεις που γνωρίζουμε όλοι  απ’ τα παιδικά μας χρόνια – που πρόσφεραν τα πάντα στον αγώνα για την ελευθερία, ακόμη και τη ζωή τους. Μήπως δεν φτάνουν οι σελίδες της για να γραφτούν σ’ αυτές τα ηρωικά τους κατορθώματα, η αυτοθυσία τους; Ίσως.

Σαν τη Χρυσή Τσεπέτη υπήρξαν πολλές. Στην Κρήτη, στην Πελοπόννησο, στη Στερεά Ελλάδα, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία, αρκετές γυναίκες πολέμησαν με αυταπάρνηση και θυσιάστηκαν εξίσου με τον άντρα. Ποιος γνωρίζει όμως γι΄ αυτές και την προσφορά τους, αφού δεν μνημονεύονται ούτε με ψιλά γράμματα σε κάποιο βιβλίο της ιστορίας; Εκτός κι αν τυχαία πέσει στην αντίληψη κάποιου κάτι ή από ενδιαφέρον, ανασκαλέψει τα κιτάπια κι ανακαλύψει την ιστορία τους και την παρουσία τους στον αγώνα.

Συνέχεια εδώ

Της Ευθυμίας Σερλέτη (Συνταξιούχος Νηπιαγωγός)

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι