6 Νοεμβρίου του 1961: Η φονική πλημμύρα στην Αθήνα

Μία από τις πιο τραγικές και καταστροφικές στιγμές της έζησε η Αθήνα τη νύχτα της 5ης προς την 6η Νοεμβρίου του 1961. Μια άγρια και παρατεταμένη νεροποντή, που ξέσπασε λίγο πριν από τα μεσάνυχτα, προκάλεσε έντονα πλημμυρικά φαινόμενα, που στοίχισαν τη ζωή σε 43 ανθρώπους, ενώ οι καταστροφές ήταν ανυπολόγιστες.

Η καταστροφική πλημμύρα συνέβη δύο ημέρες μετά την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή και μία βδομάδα μετά τις βουλευτικές εκλογές της 29ης Οκτωβρίου 1961, στις οποίες θριάμβευσε η ΕΡΕ, αλλά έμειναν στην ιστορία ως «εκλογές βίας και νοθείας». Ήδη, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Γεώργιος Παπανδρέου, είχε αμφισβητήσει τη νομιμότητά της και προετοίμαζε το έδαφος για τον «ανένδοτο αγώνα».

Κι ενώ αυτό ήταν το πολιτικό κλίμα της εποχής, γύρω στις 11:30 το βράδυ της 5ης Νοεμβρίου άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανού και μέσα σ' ένα τρίωρο η Αθήνα είχε μεταβληθεί σε μια απέραντη λιμνοθάλασσα. 

Τεράστιοι όγκοι νερού των ποταμών Κηφισού και Ιλισσού είχαν κατακλύσει τις Δυτικές και Βορειοδυτικές χαμηλές περιοχές της πρωτεύουσας. Τεράστιες ζημιές προκλήθηκαν στις περιοχές Μπουρνάζι, Νέα Λιόσια, Νέα Σφαγεία (Ταύρος), Θησείο, Αιγάλεω, Μοσχάτο, Νέο Φάληρο, Νίκαια και Άγιος Ιωάννης Ρέντη. Στην οδό Πειραιώς το ύψος του νερού έφθασε τα δύο μέτρα και προκάλεσε την καταστροφή μιας γέφυρας. Στο κέντρο της Αθήνας πολλοί δρόμοι μεταβλήθηκαν σε ορμητικούς χειμάρρους, όπως η Σίνα, η Ομήρου, η Βουκουρεστίου, η Πατησίων, η Αλεξάνδρας και η Συγγρού.

Το αποτέλεσμα της θεομηνίας αυτής ήταν να πνιγούν 43 άνθρωποι, να τραυματισθούν γύρω στους 300, να καταρρεύσουν 400 σπίτια, να πλημμυρίσουν πάνω από 4.000 οικήματα και να μείνουν άστεγες πάνω από 500 οικογένειες. Ιδιαίτερα επλήγησαν οι λαϊκές συνοικίες και οι φτωχογειτονιές της λεγόμενης «Δυτικής Όχθης» (Μπουρνάζι, Ανθούπολη, Νέα Λιόσια), όπου καταμετρήθηκαν και τα περισσότερα θύματα. Σύμφωνα με το Υπουργείο Συγκοινωνιών και Δημοσίων Έργων, οι υλικές ζημίες που προκλήθηκαν ήταν οι μεγαλύτερες της τελευταίας πεντηκονταετίας.

Πηγή: sansimera
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Όταν μεγαλώσω, θέλω να γίνω... παιδί»

Συζήτηση με ένα μικρό παιδί

– «Τι θα ήθελες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» 

– «Μα φυσικά, και θα ήθελα να γίνω παιδί!»

Κάπως έτσι, ξεκινάει η συζήτηση με ένα μικρό παιδάκι, σε ένα παγκάκι στην παιδική χαρά της γειτονιάς μου.

Με εντυπωσιάζει η απάντησή του και θέλω να μάθω το γιατί. Οπότε, προσπαθώ να τραβήξω την προσοχή του από τα αυτοκινητάκια και τα στρατιωτάκια του και τον ρωτώ γιατί.

Και όπως όλα τα παιδιά, έτσι και ο συνομιλητής μου, απορεί με την χαζή ερώτησή μου και αφού κάνει μία γκριμάτσα του τύπου, είναι απλό αλλά θα σου απαντήσω γιατί ανήκεις στους «μεγάλους», μου δίνει την πιο ειλικρινή απάντηση του: 

«Οι μεγάλοι δημιουργούν προβλήματα, δεν γελάνε και δεν παίζουν ποτέ, γι' αυτό και θέλω να μείνω παιδί.»

Πάντα με εντυπωσίαζαν οι κουβέντες με τα παιδιά, μαθαίνεις και ακούς πράγματα που δεν ήξερες ή δεν περίμενες να ακούσεις ποτέ. Σκέφτονται και λειτουργούν τόσο διαφορετικά, απαντούν ευθέως και τόσο άμεσα σε αυτά που τα ρωτάς και βλέπουν τόσο απλά κάποια πράγματα, που αναρωτιέμαι πραγματικά μήπως είναι πιο ώριμα από εμάς τους "μεγάλους". 

Πόσο δίκιο έχεις μικρέ μου φίλε, σκέφτομαι και συνεχίζω να τον παρατηρώ να παίζει ανέμελος, πότε με τα παιχνίδια του, άλλοτε με τις κούνιες και κυρίως με τα χαλίκια.

    Ένας μικρός ξέγνοιαστος ανθρωπάκος, που λέει ό,τι σκέφτεται, κάνει ό,τι θέλει, και γελάει δυνατά, χωρίς φόβο. Νιώθω μία μικρή ζήλια, μία ζήλια για την ηρεμία και την χαρά του. Θα μου πείτε παράλογο, αλλά εγώ πολύ θα ήθελα να γυρίσω πίσω, ή να μπω στην θέση του, και να έχω μερικές στιγμές ανεμελιάς. Επίσης θα μου πείτε, έτσι είναι οι άνθρωποι, θέλουν αυτό που οι άλλοι έχουν, μα αυτό που έχει το μικρό μου φιλαράκι είναι ευτυχία, πραγματική ευτυχία.

    Βλέπω τον μικρό μου φίλο να παίζει και να χαμογελά, να χαίρεται τον ελεύθερο χρόνο του και συνειδητοποιώ, πως έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έχω να ζήσω μία ανέμελη Κυριακή, μία ξένοιαστη βόλτα, ένα περίπατο, μία εκδρομή, ένα ταξίδι, να παίξω ένα επιτραπέζιο με φίλους, να κάνω μια κουβέντα με κολλητούς χωρίς να κοιτάμε το ρολόι. Πόσο μας έχουν λείψει, όλα αυτά;

Τρέχουμε όλη μέρα, δουλεύουμε ασταμάτητα, δεν βρίσκουμε χρόνο για φίλους και οικογένεια, χανόμαστε με παλιούς συναδέλφους, δημιουργούμε αποστάσεις με συντρόφους και γιατί όλα αυτά; Μα φυσικά, γιατί μεγαλώνουμε και θεωρούμε πως δεν είναι σημαντικά, επειδή πρέπει να έχουμε περισσότερα χρήματα, περισσότερες ανέσεις, καλύτερο κινητό, καινούργιο αυτοκίνητο, μεγαλύτερο σπίτι κι εξοχικό.

Και τι καταφέρνουμε τελικά; 

    Να χάνουμε ανθρώπους, να μην ζούμε, να μην χαμογελάμε, να μην έχουμε αναμνήσεις, να μην είμαστε ευτυχισμένοι, να μην κάνουμε ταξίδια, να μην κάνουμε πικνίκ στο βουνό, να μην πηγαίνουμε βόλτα στην παραλία, να μην κάνουμε φίλους, να μην έχουμε γνωστούς, να μην έχουμε κάποιον να μοιραστούμε αυτά που αποκτήσαμε και να νιώθουμε μόνοι. Καταφέρνουμε να δημιουργούμε απόσταση από οτιδήποτε μπορεί να μας κάνει ευτυχισμένους, και σίγουρα τα υλικά αγαθά δεν προσφέρουν πληρότητα και ευτυχία, παρά μόνο προσωρινή ευχαρίστηση.

Συνεχίζω να παρατηρώ αυτό το μικρό πλασματάκι, καθώς κάνει καινούργιους φίλους. Πόσο εύκολα έγινε φίλος με τα άλλα αγοράκια, και άμεσα μετέφεραν το παιχνίδι τους στην τραμπάλα, χωρίς πολλά λόγια και σκέψεις. Είπαν τα ονόματα τους και αμέσως το παιχνίδι ξεκίνησε, τόσο απλά και τόσο εύκολα, καθώς εμείς οι ώριμοι και σοβαροί “μεγάλοι” ψάχνουμε λόγους και δικαιολογίες για να μιλήσουμε με έναν άνθρωπο.

    Περιμένουμε να μας πλησιάσουν οι άλλοι, να μας ρωτήσουν αν θέλουμε παρέα, να μας προτείνουν μια βόλτα, έναν καφέ, ποτό ή σινεμά, να κάνουν έστω μία κίνηση. Θαυμάζω την επικοινωνία και την αμεσότητα τους, την λαχτάρα τους για παιχνίδι και επικοινωνία, χαίρομαι με την ευτυχία τους, αν και την ζηλεύω λιγάκι και αποφασίζω να ακολουθήσω το παράδειγμα τους.

Αφήνω το παγκάκι και τους πλησιάζω. Ρωτάω τα ονόματα τους και τους ζητάω να παίξω μαζί τους. Με κοιτάζουν λιγάκι περίεργα, κοιτάζονται μεταξύ τους και αποφασίζουν αστραπιαία, πως τους αρέσει η ιδέα. Σίγουρα όμως, βοήθησε η γνωριμία με τον μικρό ανθρωπάκι, με ήξερε από πριν και με είπε «μεγάλη φίλη» του.

    Οπότε το παιχνίδι αρχίζει, όπως και τα γέλια και τα πειράγματα. Πόσο μου είχαν λείψει τα παιδικά παιχνίδια, τα αυτοκινητάκια, οι κούνιες και ή τραμπάλα; Διασκέδασα τόσο πολύ. Μακάρι να μπορούσα να έπαιζα και με τους φίλους μου, αλλά σίγουρα έχουν δουλειά ή είναι κουρασμένοι. Τι κρίμα, που δεν έγινα παιδί!

enallaktikidrasi

Αυτά που θέλουμε...

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι