(...) Και, λέτε, να είναι τυχαίο που ο λαμπρός πολιτισμός μας, με όλα αυτά τα φοβερά του επιτεύγματα, «λησμονεί» να θρέψει τα εκατομμύρια ανά τον κόσμο παιδιά που πεθαίνουν από πείνα, ή όντως «αδυνατεί» να αντιμετωπίσει τη στυγνή εκμετάλλευση και κακοποίησή τους; Όχι, προς Θεού, δεν μιλάμε για φιλανθρωπίες και αγαθοεργίες. για ένα μόνο δάκρυ μιλάμε, για ένα δάκρυ αγνού πόνου, την ώρα εκείνη που το δικό μας παιδί τρώει το φαγάκι του, την ώρα που αποκοιμιέται με ασφάλεια, την ώρα που γελάει ξένοιαστα και λάμπει από υγεία το βλέμμα του. Ένα δάκρυ βαθύτατου πόνου! Κι ίσως ξεθολώσουν λίγο τα μάτια μας, ίσως δούμε λίγο καθαρότερα! (...) Τίποτα τυχαίο! Η καθαρή ματιά είναι από μόνη της μια επαναστατική πράξη!
[Από το βιβλίο μου «Ο ΥΠΕΡΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ»]
[Από το βιβλίο μου «Ο ΥΠΕΡΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ ΧΑΜΕΝΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ»]
Δημήτρης Μπαρσάκης