Το παιδί μου παρακαλάει συνέχεια για γλυκά. Τι να κάνω;

Αν το παιδί παρακαλάει συνέχεια για γλυκά με κάθε ευκαιρία, εσείς φτάνετε στα όριά σας, γιατί δεν ξέρετε πώς να περιορίσετε αυτήν την ανάγκη χωρίς να απαγορεύσετε εντελώς τη ζάχαρη. 

Είναι όμως πολύ σημαντικό να βρείτε μία λύση από νωρίς, ώστε να μην δυσκολευτεί αργότερα να κόψει τη συνήθεια.

Πότε τα πολλά γλυκά είναι πολλά;

Μετά τα 5 έτη, το παιδί μπορεί να τρώει γλυκό κάποιες φορές, αλλά σε μέγεθος αναλογικό με το βάρος του. 

Αν απαιτεί να τρώει σε καθημερινή βάση, τότε θα πρέπει να θέσετε όρια. 

Αν έχει ήδη φάει κάτι μέσα στη μέρα και ζητήσει κι άλλο, ρωτήστε το πόσες μερίδες γλυκού έχει ήδη καταναλώσει. 

Αν δείχνει να πεινάει, η ιδανική λύση είναι να του φτιάξετε ένα υγιεινό σνακ για να ικανοποιήσει την πείνα του. 

Τέλος, υπενθυμίστε του ότι αν τρώει πολλά γλυκά, δεν θα μπορεί να τρέχει ή να παίξει το αγαπημένο του άθλημα.

Πώς θα διαχειριστείτε το επιδόρπιο; 

Καταρχάς, μην το χρησιμοποιείτε σαν επιβράβευση ή τιμωρία. Αυτό απλά το εξυψώνει στα μάτια ενός παιδιού και το κάνει πιο σημαντικό από τα κυρίως γεύματα. 

Το αν και πώς θα φάει επιδόρπιο έχει να κάνει με το πώς έφαγε στο γεύμα. 

Αν φάει ελάχιστα, είναι προτιμότερο να του σερβίρετε φρούτα ως επιδόρπιο. 

Αν φάει όλο του το γεύμα, τότε μπορεί να έχει ένα κομμάτι κέικ.

Ποιες είναι οι υγιεινές εναλλακτικές στα γλυκά;
🍎 Τα φρέσκα ή αποξηραμένα φρούτα, όπως οι σταφίδες, τα βερίκοκα ή τα αχλάδια.
🍏 Το γιαούρτι χωρίς γεύσεις. Μπορείτε να προσθέσετε φρέσκα φρούτα ή ένα κουταλάκι του γλυκού μαρμελάδα.

🍐 Τα smoothies με χυμό φρούτων, γάλα ή γιαούρτι και φρέσκα φρούτα.

🍪 Τα κρακεράκια με φιστικοβούτυρο ή κρέμα τυριού.
🍇 Ένα μπολ με δημητριακά με λίγη καστανή ζάχαρη και μερικές σταφίδες.

Πηγή: vita.gr
tempo24
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Καταγγελίες δίχως νόημα από γονείς ταλαιπωρούν τους εκπαιδευτικούς

Η παρέμβαση για το σοβαρό αυτό θέμα της σχέσης εκπαιδευτικού και γονέα γίνεται από τα Προοδευτικά Ρεύματα Εκπαιδευτικών.

Το κείμενο:
Καθημερινά τα γραφεία των διευθυντών των σχολείων μας δέχονται ένα μεγάλο αριθμό τηλεφωνημάτων και επισκέψεων από γονείς που διατυπώνουν παράπονα για τη συμπεριφορά κάποιου εκπαιδευτικού ή άλλου παιδιού απέναντι στο παιδί τους. 

Κάνουν υποδείξεις για τον δάσκαλο της αρεσκείας τους, για τον τρόπο διδασκαλίας, για την παιδαγωγική αντιμετώπιση των παιδιών. 

Χρησιμοποιούν εκφράσεις απαξίωσης για τα άλλα παιδιά μιλώντας για «κακούς συμμαθητές», ζητούν την απομάκρυνση παιδιών από το σχολείο, «απαγορεύουν» σε παιδιά να κάθονται με το παιδί τους στο ίδιο θρανίο, «απαιτούν» την παραδειγματική τιμωρία άλλων παιδιών. 

Ενίοτε δε διατυπώνουν ανοίκειους χαρακτηρισμούς για τους εκπαιδευτικούς και απευθύνουν ανυπόστατες κατηγορίες ότι δήθεν ο εκπαιδευτικός «έχει στοχοποιήσει» το παιδί τους επειδή του έκανε παρατήρηση ή επίπληξη για μη αποδεκτή συμπεριφορά, και τόσα άλλα. 

Στην επαγγελματική τους εμπειρία, όλοι οι εκπαιδευτικοί έχουν βιώσει πολλά παραδείγματα τέτοιων γονεϊκών παρεμβάσεων.

Δυστυχώς το «φαινόμενο» αυτό παρατηρείται όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια στα σχολεία. 

Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών φαίνεται να επιτείνει το πρόβλημα. Οι εκπαιδευτικοί, αισθάνονται απροστάτευτοι μπροστά στις καταγγελίες και ,σε ορισμένες περιπτώσεις, μπροστά στις εριστικές διαθέσεις των γονιών των μαθητών τους. 

Δεν μιλάμε για τις περιπτώσεις εκείνες που πιθανόν ένας εκπαιδευτικός να έχει «ξεφύγει από τα όρια». 

Στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μιλάμε για απλά καθημερινά θέματα που όμως αρκετές φορές παίρνουν ανεξέλεγκτες διαστάσεις και συχνά εκπαιδευτικοί σέρνονται σε πειθαρχικά όργανα, ακόμη και στα δικαστήρια, για ασήμαντες αφορμές, για καταγγελίες και απαιτήσεις που τις περισσότερες φορές ξεπερνούν κάθε φαντασία.

Δυστυχώς, ορισμένοι γονείς αδυνατούν να αποδεχτούν ότι ο εκπαιδευτικός διαθέτει την επιστημονική κατάρτιση και έχει την απόλυτη ευθύνη στην καθημερινή λειτουργία του σχολείου για την εφαρμογή παιδαγωγικών μέτρων που κρίνει αναγκαία. 

Με μοναδικό κριτήριο στενές προσωπικές αντιλήψεις για το ρόλο της εκπαίδευσης, γίνονται τιμητές των εκπαιδευτικών και του έργου τους. Θεωρούν ότι αυτοί γνωρίζουν καλύτερα τι είναι καλό για το παιδί τους ακόμα και σε πολύ εξειδικευμένα παιδαγωγικά θέματα και απαιτούν από τους εκπαιδευτικούς να προσαρμοστούν στις δικές τους απόψεις! 

Έτσι, συχνότατα, παρεμβαίνουν στο εκπαιδευτικό έργο «πραξικοπηματικά», παρακωλύοντάς το. 

Οι παρεμβάσεις αυτές, ωστόσο, έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε όλη τη σχολική μονάδα.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι Σύλλογοι Διδασκόντων ταλαιπωρήθηκαν επί μακρόν δαπανώντας πολύτιμο χρόνο για να απαντήσουν σε ανυπόστατες πολυσέλιδες καταγγελίες και ανεδαφικές αιτιάσεις γονέων. 

Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα, όταν τα κίνητρα των γονέων υποκρύπτουν άλλες σκοπιμότητες, προσωπικές, ιδεολογικές ή κοινωνικές τις οποίες ανεύθυνα επιχειρούν-και καταφέρνουν- να μεταφέρουν στο χώρο του σχολείου. 

Το συχνότερο είναι να καταλήγουν σε δικαίωση του εκπαιδευτικού και των επιλογών του σχολείου, όμως, το κόστος για τη σχολική μονάδα και το έργο της είναι σε κάθε περίπτωση μεγάλο.

Καλό θα είναι οι γονείς να αποδεχτούν τους διακριτούς ρόλους και να εμπιστευτούν τους εκπαιδευτικούς στα θέματα που αφορούν την εκπαίδευση του παιδιού τους. 

Οι εκπαιδευτικοί, σήμερα, είναι καλύτερα καταρτισμένοι από ποτέ και μπορούν να διακρίνουν πράγματα που οι γονείς δεν μπορούν να δουν είτε γιατί δεν έχουν τις απαραίτητες παιδαγωγικές γνώσεις είτε γιατί δεν διαθέτουν την εμπειρία και τα συγκριτικά στοιχεία από την καθημερινή επικοινωνία με πολλά και διαφορετικά παιδιά που έχουν κατά τεκμήριο οι εκπαιδευτικοί.
Γονείς και εκπαιδευτικοί μπορούν και οφείλουν να έχουν στενή συνεργασία και όχι σχέση αντιπαλότητας γιατί αγωνίζονται για τον ίδιο σκοπό: την ουσιαστική μόρφωση και διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών. 

Τέτοιες συμπεριφορές και στάσεις δεν υπηρετούν τον παραπάνω σκοπό.
Ενώ τα προβλήματα αυτά αρκετές φορές παίρνουν πειθαρχικές και νομικές διαστάσεις το νομικό πλαίσιο στη χώρα αφήνει εντελώς απροστάτευτους τους εκπαιδευτικούς και αναγκάζει τους διευθυντές να ερευνούν ακόμα και την παραμικρή παράλογη καταγγελία του γονέα ο οποίος όμως ενθαρρύνεται από μια τέτοια αμυντική συμπεριφορά των διευθυντών. 

 Οι δύσκολες εποχές που ζούμε ενισχύουν τάσεις «ανθρωποφαγίας» και μετάθεσης των προβλημάτων σε ομάδες ή πρόσωπα που κατά προτίμηση έχουν μικρή δυνατότητα αντίστασης, όπως οι εκπαιδευτικοί.
Καλούμε την πολιτεία να ασχοληθεί συστηματικά με τέτοια ζητήματα που αφορούν την ασφάλεια και την προστασία εκπαιδευτικών αλλά και μαθητών και να προασπίσει το κύρος και τη θεσμική θέση που αρμόζει στους εκπαιδευτικούς μέσα στην κοινωνία.
Καλούμε τη Δ.Ο.Ε. να αναδείξει το θέμα συνδικαλιστικά και παιδαγωγικά αλλά και να σταθεί δυναμικά δίπλα σε συναδέλφους που οδηγούνται στα δικαστήρια ενεργοποιώντας και αξιοποιώντας το «Ταμείο νομικής στήριξης συναδέλφων» της Ομοσπονδίας.
Καλούμε τους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων να είναι επιφυλακτικοί στην υιοθέτηση τέτοιου είδους καταγγελιών.

Προοδευτικά Ρεύματα Εκπαιδευτικών
Η Ανεξάρτητη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη

alfavita.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το έξω και το μέσα της φωλιάς

Για να κατανοήσουμε την προστατευτική ενέργεια των δύο γονέων, ας χρησιμοποιήσουμε την αναλογία της φωλιάς των πουλιών.

Η φωλιά των πουλιών αποτελείται από δύο μέρη:
Το έξω στρώμα είναι σκληρό, συμπαγές, δομημένο από πιο σκληρά υλικά, κομμάτια ξύλο, πετρούλες, λάσπη κλπ., που αποτελούν ένα συγκεκριμένο οικοδόμημα που επιτρέπει στη φωλιά να αντέχει στις καιρικές συνθήκες, να είναι στερεή και ασφαλής. 

Μηχανισμός που φέρνει δομή στο αδόμητο.
Το εσωτερικό στρώμα είναι πιο μαλακό, φτιαγμένο από πούπουλα κι άλλα μαλακά υλικά. Είναι το μητρικό πλαίσιο.

Το έξω είναι ο πατέρας, το μέσα η μητέρα.

Ένα παιδί μεγαλώνει και αναπτύσσεται μέσα στη μήτρα της μητέρας και εκεί προστατεύεται από τις απαιτήσεις και ιδιαιτερότητες του έξω κόσμου. 

Μετά τη γέννα, μέχρι να αυτονομηθεί το παιδί χρειάζεται ακόμα την προστασία της μητέρας.

Εδώ έρχεται ο πατέρας, μέσα από την καλή σχέση μεταξύ τους, να βοηθήσει το παιδί να χαλαρώσει τους δεσμούς του με την μητέρα και να αρχίσει τα δικά του βήματα στον κόσμο, να αναπτύξει την αυτοεκτίμησή του, την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του και να αυτονομηθεί από την μητέρα. 

Υπό την προστασία του πατέρα το παιδί εξερευνά τον έξω κόσμο, έτσι ώστε να μην παλινδρομήσει στην ενδομήτρια εμπειρία. 

Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΕΙ ΣΤΟΝ ΓΙΟ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΔΟΥΣ. 

Ανεξάρτητα από το φύλο του παιδιού, ο πατέρας στην αρχή της ζωής του παιδιού, είναι η πηγή της προστασίας από τις δυνάμεις της παλινδρόμησης. 

Βοηθά να δομήσει το παιδί τα όριά του, την ταυτότητά του, λύνοντας το συμβιωτικό στάδιο με την μητέρα, να έχει αίσθηση του εαυτού του, να λέει ναι ή όχι, τόσο στον έξω κόσμο, όσο και στον κόσμο των ενστίκτων και των επιθυμιών.

Η αρσενική αρχή είναι αυτή που βοηθά τον άνθρωπο να εδραιώσει τα όριά του, να βρεί την ταυτότητά του και αυτή η αρσενική δύναμη επίσης, (animus), φέρει τη θηλυκή αρχή έξω στον κόσμο, για να εκφραστεί. 

Ο γάμος αυτών των δύο αρχών επιφέρει την ισορροπία και την αρμονία.
Ο πατέρας δημιουργεί ένα ασφαλές μέρος για το παιδί που έχει γεννηθεί, στη θέση της ασφάλειας που το παιδί βίωνε στην μήτρα. Μεγαλώνοντας το παιδί, το βοηθά να διαπραγματευθεί με τον έξω κόσμο και να δομήσει την δική του Persona.

Η δημιουργία της Persona γίνεται σιγά σιγά από τα υλικά των γονεϊκών αξιών. Το πρώτο πρότυπο της διαμόρφωσης του εγώ είναι να συμπεριφερθώ με τον τρόπο που προσδοκούν οι γονείς μου.

Έτσι, η πρώτη persona, είναι οι συλλογικοί πολιτιστικοί κώδικες συμπεριφοράς και κρίσεων αξιών που εκφράζονται και μεταδίδονται από τους γονείς.

Στην πορεία της φυσιολογικής ψυχολογικής ανάπτυξης, πρέπει να υπάρξει μια διαφοροποίηση ανάμεσα στο εγώ και στην persona. 

Το παιδί χρειάζεται να συνειδητοποιήσει ποιο είναι ξέχωρα από τις εξωτερικές συλλογικές απαιτήσεις της κοινωνίας. 

Να γίνει ένα άτομο που έχει τις δικές του ιδέες και τον δικό του κώδικα συμπεριφοράς και ταυτόχρονα να ζει στον κόσμο και να προσαρμόζεται στις συλλογικές νόρμες. Αν δεν επιτευχθεί κάτι τέτοιο, εμφανίζεται ένα ψευδο-εγώ και ο άνθρωπος ταυτίζεται με τον ρόλο του.

Η persona δεν πρέπει να είναι υπερβολικά άκαμπτη ή λαμπρή γιατί αυτή η υπερβολή θα οδηγήσει στην δημιουργία μιας πιο σκοτεινής σκιάς.

Αν λοιπόν είμαστε μόνο persona, τότε δεν είμαστε γνήσιοι, γιατί δεν έχουμε επαφή με τον εσωτερικό, πραγματικό εαυτό μας. 

“Ο άνθρωπος -persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την εσωτερική του πραγματικότητα, ακριβώς όπως ο άνθρωπος που δεν έχει καθόλου persona είναι τυφλός και δεν βλέπει την πραγματικότητα του κόσμου.”

Πηγή: renakomninou.blogspot.gr
by Αντικλείδι
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι