Friday 12 May 2017

Οι Κραυγές και οι Ψίθυροί μας: Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Μια ινδιάνικη ιστορία

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:
Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν, όταν εξοργίζονται;
– Γιατί χάνουν την ηρεμία τους, απάντησε ο ένας.
Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους; ξαναρωτά ο σοφός.
Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος... είπε ένας άλλος μαθητής. Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:
Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..
Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι;
Γιατί όταν θυμώνουν δυο άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ.. και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιο δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν' ακουστούν. 
Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; 
Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνίσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.. 
Γιατί;
Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και, όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή, δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.

Έτσι συμβαίνει, όταν δυο άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον. 

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά: 
"Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακρύνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού"

Συγγνώμη, παιδί μου, που δεν μπόρεσα να σου μοιάσω ...

Χαρισμένο στα νέα παιδιά!! 
από τον Νίκο Ορφανίδη
Συγγνώμη παιδί μου που δεν μπόρεσα να σου μοιάσω, ξέρεις εγώ εκείνα τα χρόνια δούλευα σε οικοδομές στα χωράφια για ένα κομμάτι ψωμί, δεν ήθελα να έχεις την ίδια μοίρα με εμένα, οπότε έκανα τα αδύνατα δυνατά να σε σπουδάσω να φας λίγο ψωμί ξεκούραστο, και να μη έχεις την ίδια τύχη με εμένα τον αγράμματο.

Πέρασαν τα χρόνια σπούδασες, πέτυχες τον στόχο που σου έδειξαν οι άλλοι, και σε έφτιαξαν στα μέτρα τους πήρες το πτυχίο σου και καμαρώνεις, τώρα πια μεγάλος που δεν είσαι σαν τον γονιό σου!!
Ένας αγράμματος, τώρα σου είπανε ότι είσαι ανώτερος από αυτόν έτσι σε έμαθαν γιατί στόχος πάντα ήτανε το πτυχίο και όχι ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ!!!

Και ήρθε η ώρα να σε αγκαλιάσω και εσύ τραβήχτηκες πίσω γιατί ακόμα μυρίζω ασβέστη και χωματίλα, ενώ εσύ μες στα αρώματα, αυτά που απόχτησες, όταν εγώ φιλούσα κατουρημένες ποδιές!!
Δεν μπορεί ένας εργάτης να μιλά πια με ένα πτυχιούχο, τι έχουν να πουν τι τους ενώνει, ένα τίποτα!!!

Και εξάλλου εγώ σε έκανα δεν μου το ζήτησες εσύ να σε κάνω!!
Και όλα τα λάθη είναι δικά μου και όχι δικά σου!!!

Θα ήθελα μόνο όταν έρθει η ώρα να φύγω να μου κάνεις μια χάρη, όταν με βάλουν στο χώμα να φυτέψεις ένα αγκάθι!!
Ένα μόνο αγκάθι να σου θυμίζουν τα λόγια μου, τα λόγια κάθε γονιού που τσιμπάνε όταν λένε τις αλήθειες!!!
Τότε δεν θα είμαι κοντά σου να μυρίζεις την χωματίλα μα θα είμαι ένα κομμάτι της!
Τότε μην κλάψεις δεν αρκούν όσα δάκρυα και να ξοδέψεις και ούτε να μου κάνεις επισκέψεις είναι περιττές πια για μένα.
Ίσως κάποτε που θα γίνεις γονιός να με θυμηθείς!!!! 
⇔⇔⇔
Σημείωση από Skouliki:
Ευχαριστώ τον φίλο μου Νίκο Ορφανίδη για την άδεια που μου δίνει να δημοσιεύω μέρος από το έργο του.
πηγή: skouliki

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki