Ένα παιδί θυμάται: Η διαδρομή από το μαγκάλι ως το κλιματιστικό

Καίτη Βασιλάκου

Δεκαετία του ’50.
Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι το κλουβί. Έτσι το λέγαμε εμείς το φανάρι. Σ’ αυτό φυλάγαμε τα τρόφιμα και τα προστατεύαμε από τις μύγες και τα άλλα ζούδια.

Αργότερα η μητέρα μου εφηύρε ένα περίεργο ψυγείο πάγου, ένα ξύλινο κιβώτιο, όπου έβαζε ένα κομμάτι πάγου που αγόραζε από τον περιφερόμενο παγοπώλη, το τύλιγε με κάτι λινάτσες και δίπλα τοποθετούσε τα φαγητά. Ο πάγος έλιωνε σιγά-σιγά και τα νερά χύνονταν από κάτω σε ένα ταψί. Το πρωτόγονο αυτό εφεύρημα το είχαμε στο υπόγειο του σπιτιού. Μετά αγοράσαμε ένα κανονικό ψυγείο πάγου.

Θυμάμαι επίσης την γκαζιέρα. Η σχέση της μητέρας μου μαζί της ήταν από τις χειρότερες. Δεν ξέρω γιατί μάς προέκυψε μια τόσο δύστροπη γκαζιέρα που αρνιόταν μερικές φορές να δουλέψει. Μια μέρα που πάλι δεν έπαιρνε μπροστά, η μητέρα μου την άρπαξε και σε έξαλλη κατάσταση την πέταξε στον κήπο. Μετά από λίγο βέβαια πήγε και την ξαναμάζεψε, αλλιώς θα μέναμε νηστικοί εκείνο το μεσημέρι.

Είχαμε και μια φουφού που άναβε με κάρβουνα και η μητέρα μαγείρευε συχνά εκεί το φαγητό. Σε τι διέφερε από την γκαζιέρα δεν αναρωτήθηκα ποτέ και ακόμα δεν το ξέρω.

Σιγά-σιγά όλη η γειτονιά απέχτησε πετρογκάζ και πήραμε κι εμείς. Επιτέλους, πολιτισμός. Άναβες ένα σπίρτο, γύριζες το κουμπί και τσαφ! Άναβε η φωτιά. Και είχε και τρεις εστίες, μια μικρή, μια μεγαλύτερη και μια ακόμα πιο μεγάλη.

Η μπουγάδα ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου, καθότι παιδί. Εγώ φρόντιζα να λερώνομαι, η μητέρα φρόντιζε να με μαλώνει και μετά να πλένει τα ρούχα μου. Στη σκάφη εννοείται. Κάθε σκάφη διέθετε το απαραίτητο αξεσουάρ της, ένα ξύλινο τρίφτη που προσαρμοζόταν στη σκάφη και εκεί πλένονταν τα ρούχα. Όταν δεν είχα τι να κάνω, στεκόμουν και έβλεπα τη μητέρα μου να πλένει. Είχε το γούστο του όλο αυτό. Καθόλου δεν περνούσε από το μυαλό μου πόσο κουραστικό ήταν.

Μερικές φορές η μητέρα μου έφερνε μια πλύστρα να τη βοηθήσει στο πλύσιμο των ρούχων . Υπήρχαν στη γειτονιά κάποιες γυναίκες που έκαναν αυτή τη δουλειά για να ζήσουν. Η μπουγάδα αποχτούσε τότε σχεδόν δραματικές διαστάσεις, όλο το σπίτι βρισκόταν σε αναταραχή. Εγώ πάντα σιωπηλός θεατής.

Θυμάμαι από κείνες τις τραυματικές για την καθημερινότητά μας μέρες την αλουσιά, στάχτη δηλαδή που χρησιμοποιούσε η πλύστρα για την μπουγάδα, και επίσης το λουλάκι, μια γαλάζια σκόνη για το ξέβγαλμα των ρούχων.

Το σιδέρωμα γινόταν με εκείνα τα σίδερα που έπαιρναν κάρβουνα. Τα κουνούσαν πέρα δώθε να ανάψουν καλά τα κάρβουνα και σιδέρωναν.

Η σκάφη είχε και άλλες χρήσεις εκτός από το πλύσιμο των ρούχων. Ήταν και η μπανιέρα του σπιτιού. Μ’ έχωνε η μητέρα μου μέσα και με περιέλουζε με νερό που είχε ζεστάνει στη δύστροπη γκαζιέρα μας. Καμιά φορά δεν πρόσεχε και το νερό παραήταν ζεστό, μάλλον καυτό θα το έλεγα. Φώναζα εγώ, αλλά δε βαριέσαι. Το θέμα ήταν να φύγει η λέρα που είχα μαζέψει όλη τη βδομάδα παίζοντας στα χώματα με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.

Η τουαλέτα ως λέξη σήμαινε κομψό, ακριβό, βραδινό φόρεμα και δεν είχε καμιά σχέση με τον καμπινέ, ένα δωματιάκι εκτός σπιτιού, όπου κάναμε την ανάγκη μας. Εννοείται ότι δεν διέθετε λεκάνη, ήταν οθωμανικού τύπου, και στον τοίχο κρέμονταν κομμένες σε συμμετρικά τετράγωνα οι παλιές εφημερίδες που χρησίμευαν αντί ρολού υγείας. Και δίπλα ο κουβάς με το νερό.

Στο επόμενο σπίτι που μετακομίσαμε αναβαθμιστήκαμε όμως. Το σχετικό δωματιάκι ήταν μέσα στο σπίτι και διέθετε λεκάνη. Αλλά οι εφημερίδες και ο κουβάς με το νερό συνέχισαν να μας συντροφεύουν.
Τον χειμώνα μάς ζέσταινε το μαγκάλι με τα κάρβουνα. Ευτυχώς το σπίτι ήταν γεμάτο χαραμάδες και μπαινόβγαινε ανενόχλητος ο αέρας, έτσι γλιτώναμε τη δηλητηρίαση. Μια φορά όμως παραλίγο να τα τινάξω, άπνοια είχε φαίνεται, και με έπιασε ένας τρομερός πονοκέφαλος, έπεσα στο κρεβάτι και δεν μπορούσα να κουνηθώ από τον πόνο. Εντάξει, δεν έγινε και τίποτα. Ούτε ασπιρίνες ούτε γιατροί και νοσοκομεία - σιγά, για ένα πονοκέφαλο; Την άλλη μέρα ήμουν καλά.

Στο σπίτι που μετακομίσαμε μετά, είχαμε αντί για μαγκάλι μια ξυλόσομπα. Ωραία ζέστη και όχι επικίνδυνη. Εννοείται ότι μόνο η κουζίνα ήταν ζεστή, τα υπόλοιπα δωμάτια παρέμεναν κρύα. Αλλά δεν μας ένοιαζε αυτό, γιατί στα Χανιά ποτέ ο χειμώνας δεν ήταν βαρύς. Μια χαρά ζούσαμε και χωρίς θέρμανση.

Το καλοκαίρι είχαμε τα κουνούπια. Οικόσιτα ζώα, συμβιώναμε αγαστά. Αλείφαμε με ξύδι χέρια και πόδια και πέφταμε για ύπνο. Το επόμενο πρωί είχαμε μερικές κοκκινίλες και τη σχετική φαγούρα, αλλά αυτά ήταν φυσικά πράγματα, δεν τους δίναμε σημασία.

Και μπάνιο στην καφετιά θάλασσα κάτω από το σπίτι κάναμε. Ήταν και μπλε η θάλασσα μερικές μέρες, τότε ήταν πιο καλά. Αλλά οι ταμπάκηδες στα βυρσοδεψεία τους έπρεπε οι άνθρωποι να επεξεργαστούν τα δέρματα και γέμιζαν με καφετιά λύματα τη θάλασσα κάθε τόσο. Έβλεπες πού και πού να επιπλέει και καμιά προβιά. Κανένα πρόβλημα. Εμείς κάναμε το μπάνιο μας κανονικά, κάναμε και βουτιές, μόνο το νερό προσέχαμε να μην πιούμε.

Λίγο πιο πέρα χύνονταν στη θάλασσα και τα λύματα του παρακείμενου στρατιωτικού νοσοκομείου, αλλά αυτά δεν μας απασχολούσαν καθόλου. Δεν τα βλέπαμε εξάλλου. Και απέναντι ήταν τα σφαγεία. Εντάξει, αυτά δεν ήταν πολύ κοντά.

Καμιά φορά γύριζα στο σπίτι με κάτι παράξενες κοκκινίλες στις γάμπες μου. «Φύκια είναι», έλεγαν οι μεγάλοι και δεν έδιναν σημασία. Καλά έκαναν. Σε μια δυο μέρες οι κοκκινίλες έφευγαν. Μόνο μια φορά δεν έφυγαν, έβγαλαν και κάτι φουσκάλες που κράτησαν καιρό. Μου έβαζαν πάνω κάτι ξύδια, λάδια, δεν θυμάμαι τώρα. Τέλος πάντων, κάποια στιγμή οι φουσκάλες έφυγαν.

Κάθε τρεις και λίγο πατούσα κανένα αχινό και χοροπηδούσα από τον πόνο. Για μερικές μέρες κούτσαινα, αλλά το γιατρικό που ξέραμε ήταν αποτελεσματικό: Ούρα στο σημείο που είχαν καρφωθεί τα αγκάθια του αχινού και ο πόνος έφευγε.

Το τηλέφωνο το έβλεπα στα διάφορα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης, μια πολυτέλεια εντελώς αχρείαστη για τα σπίτια. Το έβλεπα και στο γραφείο του μπαμπά, όταν πήγαινα. Έπαιζα μαζί του κι έκανα πως μιλούσα σε κάποιον. Ως παιχνίδι είχε κάποιο γούστο. Πιο πολύ μου άρεσε να παίζω με τη γραφομηχανή πάντως, ωραίο μηχάνημα, πατ, πατ τα πλήκτρα και βγαίνανε ωραία γράμματα στην κόλλα.

Το ραδιόφωνο κατέφθασε μια μέρα στο σπίτι μας και αυτή η μέρα ήταν πολύ ξεχωριστή. Είχαμε επιτέλους κάτι από τη σύγχρονη τεχνολογία, διότι μέχρι τότε ο ηλεκτρισμός χρησίμευε μόνο για να ανάβουμε το φως, όταν νύχτωνε.

Το ραδιόφωνο μάς ένωσε με την Αθήνα. Ακούγαμε ειδήσεις που εγώ βαριόμουν αφόρητα, αλλά που με φόρτωσαν τελικά με ονόματα που χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη μου: ΕΟΚΑ, Καραολής, Δημητρίου, Γρίβας, Μακάριος, Άντονι Ήντεν, Μακ Μίλαν, Τζον Χάρντινγκ, Σεϋχέλες και μια παράξενη λέξη που επαναλάμβανε συνέχεια ο εκφωνητής: βασιβουζούκοι. Εννοούσε τους Τούρκους, όπως καταλάβαινα.

Εγώ άκουγα τραγούδια. Τα ήξερα όλα και τα τραγουδούσα οποιαδήποτε στιγμή. Ο εκπολιτισμός μου μόλις άρχιζε.

Αν νομίζετε ωστόσο ότι ζούσαμε στη μιζέρια, επειδή δεν είχαμε τις σημερινές ανέσεις, κάνετε λάθος.
Θυμάμαι τη μητέρα μου και τις φίλες της με πολύ κομψά φορέματα, με τα κοσμήματά τους, τα καλλυντικά τους, τις πούδρες και τα κραγιόν τους. Μαζεύονταν τα απογεύματα και έπιναν καφέ καπνίζοντας και κανένα τσιγαράκι.

Τα βράδια οι οικογένειες αντάλλασσαν βεγγέρες, οι μεγάλοι έπαιζαν το χαρτάκι τους και οι μικροί φλυαρούσαμε και λέγαμε κουταμάρες.

Οι μεγάλοι διασκέδαζαν σε κάθε ευκαιρία. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά απαραιτήτως ρεβεγιόν σε κέντρο, το ίδιο και τις Απόκριες. Καθαρή Δευτέρα απαραιτήτως σε ταβέρνα έξω από την πόλη. Ονομαστικές γιορτές απαραιτήτως γλέντι στο σπίτι.

Σάββατα και Κυριακές βόλτα στην πόλη, γλυκό σε ζαχαροπλαστείο ή ταβέρνα. Ενδιάμεσα της εβδομάδας κινηματογράφος. Αν είχε έρθει και κανένας θίασος από την Αθήνα, τότε και θέατρο.

Δεν διασκέδαζαν οι άνθρωποι, επειδή τότε ήταν πιο αγνοί, πιο αθώοι και δεν ξέρω τι άλλο. Απλά έκαναν αυτό που κάνουμε κι εμείς σήμερα.

Όλα αυτά που έβλεπαν στις αμερικάνικες ταινίες σινεμασκόπ, ιδιωτικά αυτοκίνητα, ηλεκτρικά ψυγεία, πλυντήρια, τηλέφωνα, τηλεοράσεις και λοιπά ήταν έξω από την καθημερινή ζωή τους. Είχαν μάθει να ζουν με τη σκάφη, τη φουφού και το μαγκάλι, τον καμπινέ, το φανάρι και την γκαζιέρα. Δεν κλαίγονταν για την απουσία ανέσεων, γιατί δεν ήξεραν ότι δεν είχαν ανέσεις.

Και μάλλον πίστευαν ότι ζούσαν με ανέσεις, εφόσον υπήρχαν μέσα συγκοινωνίας και ταξί που έπαιρναν καμιά φορά, αν ήταν απόλυτη ανάγκη, υπήρχαν κινηματογράφοι, κέντρα διασκέδασης, συχνά με ζωντανή μουσική, ζαχαροπλαστεία και ταβέρνες, σόμπες, πετρογκάζ, ψυγεία πάγου και ραδιόφωνα.

Έτσι ήταν τότε για όλους η ζωή και όλα τούς φαίνονταν πολύ φυσικά.
Μπάνιο στη σκάφη λοιπόν και μετά στο κομμωτήριο για να βάψει και να χτενίσει τα μαλλιά της η μαμά.
Ξύρισμα στο νεροχύτη της κουζίνας ο μπαμπάς και μετά κοστούμι και γραβάτα για την απογευματινή έξοδο.
Μαγείρεμα στη φουφού και την γκαζιέρα η μαμά και δεξίωση των φίλων στην ταράτσα του σπιτιού. Θυμάμαι κάτι τούρτες που έφτιαχνε με τρελά σχέδια με σαντιγύ από πάνω.

Μαγκάλι για το κρύο και γούνα για τη βραδινή έξοδο.Φανάρι για τα τρόφιμα και ψαροταβέρνα με εκλεκτό ψάρι.Καμπινές για τις φυσικές μας ανάγκες και γλέντι σε νυχτερινό κέντρο μέχρι πρωίας.

Και δεν σας είπα και το καλύτερο: αστακός μαγειρεμένος στη φουφού. Διότι οι ψαράδες της γειτονιάς περνούσαν κάθε μέρα από τα σπίτια για να πουλήσουν την ψαριά τους, ολόφρεσκα ψάρια, καραβίδες και αστακούς. Που ακόμα τότε ήταν φτηνοί, δεν ήταν φαγητό πολυτελείας.
Δεν ήταν ξιπασμένοι οι άνθρωποι εκείνου του καιρού, δεν υπέφεραν από το σύνδρομο της μαντάμ Σουσούς. Έτσι ζούσαν τότε.

Η μητέρα μου μάλιστα, επειδή έβλεπε να έχω κάποιες τάσεις μεγαλομανίας, μου κανοναρχούσε συνέχεια: «Είμαστε απλοί άνθρωποι, παιδί μου, ούτε πλούσιοι είμαστε ούτε φτωχοί και πρέπει να φερόμαστε με μέτρο και ανάλογα με τη θέση μας».

Και ενώ εμείς οι απλοί άνθρωποι ζούσαμε με τον τρόπο που μας επέτρεπε η εποχή, στις εφημερίδες βλέπαμε τις φωτογραφίες των μεγάλων εκείνου του καιρού που αποφάσιζαν για τις τύχες των λαών τους:
.............

η συνέχεια εδώ

Παιδοβιασμός: Κι αν ο δράκος «χουχουλιάζει» μέσα στο ζεστό περιβάλλον της οικογένειας;

Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε στα παιδιά μας είναι να μην μιλούν με αγνώστους....

Να μην παίρνουν γλυκά από ξένους... 

Να μην πλησιάζουν αυτοκίνητα όταν τους καλούν άτομα που δεν αναγνωρίζουν....

Τα τελευταία χρόνια που τα παιδιά κάνουν χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τα προειδοποιούμε να μην συνομιλούν στο facebook με αγνώστους, να μην κάνουν add άτομα που δεν γνωρίζουν στην αληθινή ζωή, να μην κλείσουν ραντεβού με «φίλους» του διαδικτύου που μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί από αυτό που δείχνουν στο προφίλ τους. Όλα σωστά. Κι όλες αυτές οι προφυλάξεις μπορούν να προστατεύσουν σε κάποιο βαθμό τα παιδιά από επιθέσεις παιδόφιλων.

Το σοκαριστικό όμως είναι ότι ενώ προσπαθούμε με κάθε τρόπο να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από τους ξένους, τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι τα περισσότερα περιστατικά βιασμών και σεξουαλικής κακοποίησης προέρχονται από το οικείο περιβάλλον των παιδιών. 

Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι θύτες είναι άτομα γνωστά στην οικογένεια, άτομα εμπιστοσύνης και υπεράνω πάσης υποψίας....

Κι ακόμη χειρότερα, αρκετές φορές , είναι μέλη της ίδιας της οικογένειας: ο αγαπημένος θείος, ο πατριός, ακόμη και ο ίδιος ο πα-τέρας όπως είδαμε σε πρόσφατα περιστατικά φρίκης. Φαίνεται ότι η σεξουαλική κακοποίηση «χουχουλιάζει» μέσα στο ζεστό περιβάλλον της οικογένειας και τρέφεται από τον φόβο, τη ντροπή, τις ενοχές και τη σιωπή.

Τι ακριβώς είναι σεξουαλική κακοποίηση;

Δεν είναι μόνο ο βιασμός.... 
Εκτός από την [κάθε είδους ] επαφή, σεξουαλική κακοποίηση αποτελούν επίσης, η επίδειξη στο παιδί των γεννητικών οργάνων του δράστη ή η επίδειξη πορνογραφικού υλικού, η χρησιμοποίηση του παιδιού για την παραγωγή πορνογραφικού υλικού, ο εξαναγκασμός του σε σεξουαλικές πράξεις ή σε παρακολούθηση σεξουαλικών πράξεων. 

Υπάρχουν –δυστυχώς –πολλοί τρόποι να κακοποιηθεί ένα παιδάκι κι ο θύτης δεν περιορίζεται σε έναν. Τα στοιχεία λένε ότι η σεξουαλική κακοποίηση μέσα στην οικογένεια είναι επαναλαμβανόμενη 8 στις 10 φορές. Ο εφιάλτης μπορεί να αρχίζει με κάτι πιο «soft» όπως ένα χάδι και να εξελίσσεται σε hard core.

Όσο ανεβαίνει η ένταση της κακοποίησης, ανεβαίνει και το volume του συναισθηματικού εκβιασμού: 

Ο θύτης επιδιώκει με κάθε τρόπο να διασφαλίσει ότι το παιδί δεν θα μιλήσει σε κανέναν. 

Επιστρατεύει διάφορα όπλα: απειλές, εκβιασμούς 

«αν το μάθουν ποτέ οι γονείς σου, θα τους κάνω κακό», 

επίρριψη των ευθυνών στο παιδί 

«εσύ φταις, δεν μου είπες να σταματήσω», 

ή ίσως έναν συνδυασμό αυτών των μεθόδων. 

Κάποιες φορές, ο θύτης θεωρεί ότι υπάρχει μια σχέση αγάπης κι αφοσίωσης ανάμεσα στον ίδιο και το κακοποιημένο παιδί και καθιστά το παιδί υπεύθυνο για την προστασία της σχέσης αυτής 

«αν το πεις στους γονείς σου, θα με κλείσουν για πάντα στη φυλακή». 

Άλλες φορές, αποτρέπει τεχνηέντως το παιδί από το να μιλήσει υποσκάπτοντας την εμπιστοσύνη του στους γονείς του 

«αν το πεις, κανένας δεν θα σε πιστέψει».

Στην ανατριχιαστική περίπτωση που ο θύτης είναι ο πατέρας, το παιδί παθαίνει μεγάλη σύγχυση. Παγιδεύεται ανάμεσα στα αισθήματα αγάπης/αφοσίωσης/θαυμασμού που έχει για τον γονιό του από τη μια και τη ντροπή, τις ενοχές και την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά από την άλλη... Από τη μια: σύγχυση, ενοχές και ντροπή από την άλλη: απειλές και συναισθηματικός εκβιασμός, το παιδί είναι αδύνατον να διαχειριστεί την κατάσταση από συναισθηματική άποψη. Για αυτό αργεί να μιλήσει.

Μέχρι τη στιγμή που θα μιλήσει με λόγια...το παιδί μιλάει με τον τρόπο του:
- Παρουσιάζει ξαφνικά προβλήματα στον ύπνο του: εφιάλτες, τίναγμα και τρόμο
- Παλινδρομεί σε προηγούμενες συμπεριφορές: πιπιλά το δάχτυλο ή βρέχει το κρεβάτι του τη νύχτα
- Ζωγραφίζει εικόνες που αναπαριστούν σεξουαλικές πράξεις.
- Γνωρίζει και αναφέρει λέξεις και πράξεις σεξουαλικές, που δεν αρμόζουν στην ηλικία του
- Φοβάται ξαφνικά και χωρίς αιτία τον θύτη
- Δείχνει νευρικό ή βρίσκεται σε ένταση όταν ο θύτης εμφανίζεται ξαφνικά στον χώρο.
- Κλείνεται στον εαυτό του ή ντρέπεται για το σώμα του
- Φεύγει από το σπίτι.
- Αυτοτραυματίζεται ή κάνει απόπειρα αυτοκτονίας.

Κι ο θύτης όμως «μιλάει» όσο κι αν προσπαθεί να κρύψει τις αποτρόπαιες πράξεις του:
Πάρα είναι διαχυτικός με το παιδί, απλώνει συνέχεια τα χέρια του στο σώμα του παιδιού με υπερβολικά αγγίγματα .
• Έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη σχέση με το παιδί έχοντας αποκλείσει τη μαμά του από αυτή.
• Εισβάλλει στο δωμάτιο του παιδιού ή στο λουτρό, την ώρα που το παιδί ντύνεται, πλένεται ή χρησιμοποιεί την τουαλέτα.

Πώς μπορείτε να προστατέψετε το παιδί;

Ενημερώστε το παιδί για τον κανόνα του εσώρουχου. 

Κανείς δεν επιτρέπεται να το αγγίζει στο σημείο που καλύπτει το εσώρουχο και κανείς, ποτέ, παρά τη θέλησή του.

Προετοιμάστε το παιδί ότι υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να αγγίζουν παιδιά παρά τη θέλησή τους ώστε σε περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης το παιδί να αναγνωρίσει τι συμβαίνει.

Εκπαιδεύστε το παιδί ότι η υπακοή είναι σχετική. Πρέπει να υπακούει τον ενήλικα μέχρι του σημείου που δεν προσπαθεί να του επιβάλει κάτι που το φέρνει σε δύσκολη θέση.

Εκπαιδεύστε το παιδί να απαντάει κατάλληλα σε περίπτωση σεξουαλικής επίθεσης. Η σωστή απάντηση είναι: «Σταμάτα. Αμέσως. Θα τα πω όλα». Βεβαιωθείτε ότι θυμάται τα λόγια.

Εξηγήστε στο παιδί ότι κανένας δεν πρέπει να του ζητά να έχει ένα μυστικό από την μητέρα ή τους γονείς του. Ο,τιδήποτε συμβεί, μπορεί και πρέπει να σας το λέει χωρίς να φοβάται.

Μακάρι κανένα παιδί να μην χρειαστεί ποτέ να απαντήσει ή να διαχειριστεί μια τέτοια κατάσταση αλλά όσο θα υπάρχουν «δράκοι», καλό είναι να ξέρει πώς να τους αποφεύγει.

Πηγές:
hamomilaki

«ΑΘΕΑΤΗ ΒΙΑ. Η αγάπη δεν πρέπει να πονάει» της δικηγόρου Στεφανίας Σουλή.
«Σεξουαλική κακοποίηση. Χρήσιμες πληροφορίες για εκπαιδευτικούς» της Παιδοψυχιάτρου Ευαγγελινής Αθανασοπούλου
www.psychotherapeia.net.gr [Παναγιώτα Κυπραίου – Ψυχοθεραπεύτρια]
tvxs.gr
antikleidi

Η Χρυσή Άννα

Άννα Κορακάκη: 

Ποια είναι η 20χρονη που έφερε 

το πρώτο Ολυμπιακό μετάλλιο στην Ελλάδα

Από ένα τραγικό προπονητήριο στη Δράμα, βρέθηκε στην κορυφή του Ολύμπου. Η Άννα Κορακάκη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, στο σπορ πιστόλι 25 μ., στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, και έγινε η πρώτη Ελληνίδα γυναίκα που συνέλεξε δύο μετάλλια σε μία διοργάνωση. 

Τελευταία φορά που είχε γίνει κάτι παρόμοιο ήταν το 1912 με τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα στον στίβο (1912).

Η Άννα Κορακάκη είναι μόλις 20 χρονών και είναι φοιτήτρια ειδικής αγωγής. Ανήκει στον Ωρίωνα Θεσσαλονίκης και προπονείται από τον πατέρα της, Τάσο, ο οποίος υπηρετεί στα Σώματα Ασφαλείας.

Εκτός από το μετάλλιο στο Ρίο, η Ελληνίδα Ολυμπιονίκης, έχει κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2014, το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα (2014) και το αργυρό στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2011.

Facebook /Anna Korakaki
Η ίδια στο προφίλ της στο Facebook έχει αναρτήσει το βιογραφικό της. 

Αυτό αναφέρει:

Από το 2010 είναι μέλος της εθνικής ομάδας και στον πρώτο της αγώνα στο εξωτερικό κατέλαβε την 8η θέση στο 50ο Παγκόσμιο Πρωταθλημα στο Μόναχο σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών.
Από το 2011 είναι Πανελλήνια Πρωταθλήτρια στα 10 μέτρα αεροβόλου πιστολιού και στα 25 μέτρα πυροβόλων όπλων για 8 συνεχόμενες φορές. Ως Νεάνιδα κατέχει τα πανελλήνια ρεκόρ στα 10 και 25 μέτρα. Επίσης έσπασε και το πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία Γυναικών στα 10 μέτρα με επίδοση 391/400 και συνεπώς είναι κάτοχος 3 εκ των 4 ρεκόρ στα αγωνίσματα που διαγωνίζεται.

Οι σημαντικότερες διακρίσεις της σύμφωνα με την Παγκόσμια Ομοσπονδία Σκοποβολής:
-ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Αεροβόλων Όπλων της Μόσχας το 2014 ΜΕ ΚΑΤΑΡΡΙΨΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΡΕΚΟΡ ΤΕΛΙΚΟΥ.
-3η θέση στο αεροβόλο πιστόλι, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γρανάδας το 2014.
-2η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Πυροβόλων Όπλων του Βελιγραδίου το 2011.
-4η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες Νέων στη Νανζίνγκ το 2014.
-8η θέση στο 50ο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Μονάχου.
-7η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Δανίας το 2013.
-7η θέση στους Μεσογειακούς Αγώνες της Τουρκίας το 2013 στην κατηγορία γυναικών.
-3η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Σκοποβολής στο αεροβόλο πιστόλι νεανίδων στη Γρανάδα,Ισπανία 2014.
-5η θέση στο Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα Σκοποβολής αεροβόλων όπλων στην κατηγορία νεανίδων στο Άρνεμ,Ολλανδία 2015.
-4η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Σανγουον,Κορέα χάνοντας μετάλλιο και πρόκριση για Ολυμπιάδα για 0,1 του ποντου (ελάχιστο).
-3η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο και πρόκριση για Ολυμπιακούς Αγώνες στο Φορτ Μπένινγκ,ΗΠΑ.
-2η θέση στον τελικό των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 2015 στο Μόναχο,Γερμανία.
-4η θέση στο Πανευρωπαικό Πρωτάθλημα Σκοποβολής αεροβόλων όπλων 2016 στη κατηγορία γυναικών στο Γκιόρ,Ουγγαρία.
-1η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στο αεροβόλο πιστόλι στη Ζούλ,Γερμανία 2016.
-2η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων στο πυροβόλο πιστόλι στη Ζούλ,Γερμανία 2016.
-2η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο αεροβόλο πιστόλι Μπακού,Αζερμπαιτζάν 2016.
-2η θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο στο πυροβόλο πιστόλι Μπακού,Αζερμπαιτζάν 2016.
-1η θέση με την ομάδα της Waldkirch στο Γερμανικό Πρωτάθλημα της Bundesliga την περίοδο 2015/16.
-Να σημειωθεί επίσης πως το 2011 κλήθηκε να συμμετάσχει στο εθνικό Πρωτάθλημα Σερβίας. Εκεί,κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία Νεανίδων και το χάλκινο στην κατηγορία των Γυναικών, αντιμετωπίζοντας κάποια από τα μεγαλύτερα ονόματα της Παγκόσμιας Σκοποβολής,όπως την Ολυμπιονίκη Γιάσνα Σέκαριτς- Επιπλέον έχει πάρει πολλά μετάλλια σε διεθνή μίτινγκ.

Πηγές: iefimerida.gr kathimerini.gr