Βλασταράκια από χόρτα έτρωγε και μέλι άγριο. Ένα τρίχινο κουρέλι φορούσε. - Ποιος;;;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος!!

Ένα πολύ ωραίο video 
για μικρά και μεγάλα χαμομηλάκια :)

Άγιος: Σημαίνει τον καθαρό, τον ευσεβή, τον απαλλαγμένο από αμαρτίες, τον ιερό, στον οποίο οφείλουμε τιμή και σεβασμό.
Ετυμολογικά προέρχεται από το ρήμα άζω - άζομαι που σημαίνει τιμώ, σέβομαι.
άγιος, -αγία, -άγιον: αρχαία ελληνική,

1. που έχει σχέση με το Θεό,
2. που έχει ζήσει τη ζωή του σύμφωνα με τις οδηγίες της θρησκείας του,
3. που είναι πολύ καλός και ήρεμος

Ποιος παίρνει αυτό τον τίτλο; Ποιος θεωρείται Άγιος;
Κατά την γνώμη μου, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική λέξη, αυτός που σέβεται τις αξίες, που δεν προδίδει τα πιστεύω του, αυτός που αγωνίζεται γι αυτά που πιστεύει. Αυτός που δεν παρεκκλίνει του στόχου.

Τα έβαλε με την διεφθαρμένη εξουσία.
Στηλίτευσε με πάθος όλους τους επίορκους.

Αυτό έκανε ο Ιωάννης. Σε όλη του την ζωή προσπάθησε να είναι στην ευθεία οδό. Να κάνει το σωστό, να μην παραβεί τις αξίες του. Στον ίδιο στόχο παρακινούσε όλους τους συνανθρώπους του. Αυτή ήταν η ζωή του. Προσπαθούσε με όλη την δύναμη της ψυχής του να οδηγήσει τους συνανθρώπους του στη Σωτηρία. Στη Γαλήνη και ηρεμία της ψυχής του. Με τον μοναδικό τρόπο που είναι εφικτό αυτό. Κάνοντας το σωστό και το άριστο.

Και δεν ήταν μόνο λόγια ο Ιωάννης, ήταν και έργα.
Τα έβαλε με την διεφθαρμένη εξουσία. Στηλίτευσε με πάθος όλους τους επίορκους.
Κατήγγειλε την ανώτατη εξουσία, τους βασιλείς. Τους κατήγγειλε με πάθος και ένταση, ακόμη και όταν τον φυλάκισαν.
Έγινε η τύπτουσα συνείδηση κάθε άρχοντα και αρχόντισσας, ακόμη και όταν τον απείλησαν με θάνατο.
Και δεν λιποψύχησε ακόμα και όταν πήγε ο δήμιος μπροστά του για να τον αποκεφαλίσει.

Κι αυτό, το έκανε για τους άλλους. Δεν το έκανε για τον εαυτό του.
Αυτός, ήταν ο απόλυτος ασκητής. Ακρίδες (βλαστάρια χόρτων) και άγριο μέλι έτρωγε. Ένα κουρέλι φορούσε για ένδυμα.
Ο Ιωάννης θυσιάστηκε για όλους εμάς. Θυσιάστηκε με πλήρη επίγνωση και με ελεύθερη βούληση. Έδωσε τη ζωή του ως τελευταίο χτύπημα στην Εξουσία.
Αυτός που αξιώθηκε να "δει" ότι ήρθε η ώρα για τον Σωτηρία του κόσμου. Και Προ-είπε, προφήτευσε το επικείμενο. Την έναρξη του έργου του Χριστού.
Είναι αυτός που άνοιξε τον Δρόμο, για αυτό και τον Είπαν Πρόδρομο.

Το χαμομηλάκι

Πρώτη ανάρτηση: Σάββατο, 7 Ιανουαρίου 2012

Οι φωνές κάνουν το παιδί σας να πιστεύει πως είναι κακό

Η ανυπακοή, η επιθετικότητα, η άρνηση να ακούσουν είναι μερικά από τα στάνταρ πράγματα που κάνουν τα παιδιά και εκνευρίζουν τους γονείς. Κάποια παιδιά φέρονται έτσι κατά καιρούς και κάποια άλλα σε καθημερινή βάση αλλά τα περισσότερα, με συχνότητα κάπου στο ενδιάμεσο.

Όλα τα παιδιά έχουν τις καλές και τις κακές τους μέρες, όπως και όλοι οι γονείς. Η διαφορά είναι ότι τα παιδιά, δικαιολογείται να «παραφέρονται».
Πέρα όμως από τα συνηθισμένα, υπάρχουν και πιο «ακραίες» συμπεριφορές που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα και που δυστυχώς μαθαίνονται, όπως η μυθομανία, οι βρισιές και οι χαρακτηρισμοί. Αυτές οι συμπεριφορές είναι που οι γονείς συνήθως αδυνατούν να διαχειριστούν, με αποτέλεσμα να βγαίνουν εκτός εαυτού.
Πάνω εκεί λοιπόν, στη διαχείριση των συμπεριφορών, είναι που «μπαίνουν» οι φωνές.
Οι φωνές είναι ένας τρόπος των γονιών να πειθαρχήσουν το παιδί, πιστεύοντας ότι έτσι θα το κάνουν να συνετιστεί και να σταματήσει να αντιμιλάει / γκρινιάζει / πετάει τα παιχνίδια του.
Αλήθεια όμως, σταματάει; Καμιά φορά ναι. Ένα παιδί που οι γονείς του, του φωνάζουν συνέχεια, το πιθανότερο είναι να τους αγνοήσει. Ένα παιδί όμως που σπάνια του φωνάζουν, θα σταματήσει χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως οι φωνές είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος πειθαρχίας. Οι φωνές δεν είναι πειθαρχία αλλά τιμωρία!
Η πειθαρχία είναι ήρεμη και διακριτική, έχει ώριμο τόνο στη φωνή και μαθαίνει στα παιδιά την αξία της επικοινωνίας. Όταν ένας γονέας προσπαθεί να συνετίσει το παιδί του, ουσιαστικά του μαθαίνει για ποιο λόγο η συμπεριφορά του είναι κακή και όχι ότι απλώς είναι κακή. Εάν θέλετε να συνετίσετε το παιδί, μην του φωνάζετε. Μην το κατσαδιάζετε, μην το επιπλήττετε και μην το προσβάλλετε. Το παιδί δεν γεννιέται για να νιώθει ντροπιασμένο και υποτιμημένο και οι φωνές το κάνουν να αισθάνεται όλα αυτά τα πράγματα. Οι φωνές κάνουν το καλό παιδί να πιστεύει πως είναι κακό!
Οι φωνές μπορούν το παιδί να το φοβίσουν και να το «τραυματίσουν».
Οι μακροχρόνιες συνέπειες των φωνών προς το παιδί, είναι η χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, έλλειψη αυτοελέγχου και υπερβολική παρόρμηση, επιθετικότητα και θυμός, έλλειψη υπομονής και ψυχολογικά προβλήματα. Επιπλέον , οι γονείς που φωνάζουν στα παιδιά τους, αυξάνουν τις πιθανότητες αυτά να φωνάζουν στα δικά τους παιδιά. Εάν φωνάζετε συχνά στο παιδί σας, ουσιαστικά αυτό που του μαθαίνετε είναι να φωνάζει και όχι να σταματήσει να φέρεται άσχημα.
Σκοπός αυτού του άρθρου δεν είναι να σας πεί ότι είστε κακός γονιός αλλά να σας βοηθήσει να κατανοήσετε την-πολλές φορές- ανεπανόρθωτη ψυχική βλάβη που προκαλούν οι φωνές στο παιδί και πως υπάρχουν άλλοι τρόποι με τους οποίους μπορείτε να το συνετίσετε.
Σας φώναζαν όταν ήσασταν μικροί; Τότε για αυτό πιθανόν να είστε εσείς τώρα αυτός/ή που φωνάζει στο παιδί του/της. Σκεφτείτε όμως: Πως νιώθατε εσείς, όταν σας φώναζαν ή σας προσέβαλλαν αντίστοιχα;
Το να φωνάζουμε στα παιδιά είναι μια κακιά συνήθεια: Σταματήστε τη!

katohika

Οι Φωνές των Γονιών στους Εφήβους προκαλούν Προβλήματα και Καταλύουν τον Σεβασμό.

Ένας έφηβος νιώθει πιο υπεύθυνος, όταν τον διορθώνει κάποιος που σέβεται και θαυμάζει.

Σύμφωνα με μελέτη, η λεκτική βία -και όχι μόνον η σωματική- προς τους εφήβους, αυξάνει τον κίνδυνο οι νέοι να εμφανίσουν κατάθλιψη, επιθετικότητα και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς. 

Όπως επισημαίνουν οι Αμερικανοί ψυχολόγοι, μπορεί οι γονείς να μην δέρνουν πια τα παιδιά τους (τουλάχιστον όχι συχνά), όμως είναι λάθος η αντίληψή τους ότι αν βάλουν τις φωνές, θα πετύχουν το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο θα συμβεί, σύμφωνα με την παρακάτω έρευνα.

Συγκεκριμένα, οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Πίτσμπουργκ και του Μίσιγκαν, μελέτησαν για δύο χρόνια τις επιπτώσεις που είχαν οι φωνές σε παιδιά στην αρχή της εφηβείας (ηλικία 13- 14 ετών) σε περίπου 1.000 οικογένειες, σχεδόν οι μισές από τις οποίες παραδέχτηκαν ότι κατέφευγαν στη λεκτική βία για λόγους πειθαρχίας.

Όσο συχνότερα τα παιδιά δέχονταν το έντονο κατσάδιασμα των γονιών τους, τόσο περισσότερο εμφάνιζαν ψυχολογικά και άλλα προβλήματα συμπεριφοράς στη συνέχεια της εφηβείας (αδιαφορία στο σχολείο, καταφυγή στα ψέματα, κλοπές, εκρήξεις θυμού, συμπλοκές με άλλα παιδιά κλπ).

Σύμφωνα με τους Αμερικανούς ψυχολόγους η λεκτική βία, έστω κι αν γίνεται για καλό σκοπό εκ μέρους των γονιών, συχνά ανοίγει έναν φαύλο κύκλο αντιδράσεων από το παιδί, περισσότερων φωνών από τους γονείς κ.ο.κ., με συχνή κατάληξη τα πράγματα να γίνουν χειρότερα για όλους. 

«Τα ευρήματά μας εξηγούν γιατί μερικοί γονείς αισθάνονται πως όσο δυνατά κι αν φωνάξουν, τα παιδιά τους στην εφηβεία δεν τους ακούν.Τα σκληρά λόγια φαίνονται αναποτελεσματικά στο να διορθώσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς των νέων, στην πραγματικότητα ενισχύουν αυτές τις συμπεριφορές», δήλωσε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ. 

«Οι γονείς που θέλουν να αλλάξουν τη συμπεριφορά των παιδιών τους, θα ήταν καλύτερο να επικοινωνήσουν μαζί τους σε ισότιμο επίπεδο και να εξηγήσουν το σκεπτικό τους και τις ανησυχίες τους» πρόσθεσε.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, ως λεκτική βία μπορεί να θεωρηθεί οποιαδήποτε ψυχολογική πίεση με θυμωμένα ή προσβλητικά λόγια προκειμένου το παιδί να νιώσει συναισθηματικά πληγωμένο, σε μια προσπάθεια να διορθωθεί ή να ελεγχθεί η συμπεριφορά του. 

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσονται οι δυνατές φωνές, τα ουρλιαχτά, οι βλαστήμιες, οι κατάρες, καθώς και οι πιο απλοί χαρακτηρισμοί των γονιών προς τα παιδιά, του τύπου «είσαι βλάκας» ή «τεμπέλης».

Η επίπτωση στα παιδιά, σύμφωνα με τη μελέτη, είναι άσχετη με το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο της οικογένειας. Επίσης, η λεκτική βία έχει επιπτώσεις στα παιδιά, ακόμα κι αν οι γονείς εκδηλώνουν παράλληλα τη συναισθηματική υποστήριξή τους και τη φροντίδα τους, καθώς οι έφηβοι είναι πιθανό να ερμηνεύσουν τις φωνές των γονιών τους ως απόρριψη ή περιφρόνηση, με συνέπεια να αναπτύξουν μια εχθρική στάση απέναντι στη σχέση τους με τους γονείς τους, αλλά και μια αρνητική εικόνα για τον ίδιο τον εαυτό τους. 

Όπως είπε ο Μινγκ-Τε Γουάνγκ, «είναι λάθος η εντύπωση ότι εφόσον υπάρχει ένας στενός δεσμός γονιών- παιδιού, ο έφηβος θα καταλάβει ότι «το κάνουν επειδή με αγαπούν».

Η εφηβεία είναι μια πολύ ευαίσθητη περίοδος, όταν τα παιδιά προσπαθούν να αναπτύξουν την ταυτότητα του εαυτού τους. Όταν τους φωνάζετε, αυτό πλήττει την αυτο-εικόνα τους. Τα κάνει να νιώθουν πως δεν είναι ικανά, ότι είναι άχρηστα και ανάξια».

Ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής Τίμοθι Βέρντουιν του Ιατρικού Kέντρου Langone του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης επισήμανε ότι είναι προτιμότερο οι γονείς να επεμβαίνουν στα παιδιά τους (π.χ. θα δεις λιγότερη τηλεόραση), χωρίς να χρησιμοποιούν επικριτικά, τιμωρητικά και προσβλητικά λόγια. 

«Ένας έφηβος αισθάνεται πιο υπεύθυνος για τη συμπεριφορά του, όταν τον διορθώνει κάποιος (π.χ. ο γονιός του), τον οποίο σέβεται και θαυμάζει. Αντίθετα, οτιδήποτε κάνετε που επιτιμά και ντροπιάζει ένα παιδί, αυτό υποσκάπτει τη δύναμη που έχετε ως γονείς».

Το διαβάσαμε εδώ
themamagers
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι