Οι αγωνιστές της ζωής

Με τον πανικό στην ταβέρνα

Πήγα σήμερα με μια καλή παρέα σε μια ταβέρνα. Ήταν όμορφα, η κουβέντα της παρέας ενδιαφέρουσα αλλά και διασκεδαστική και το κλίμα ευχάριστο. Κάποια στιγμή, ήρθαν στο μαγαζί και δύο ακόμη παρέες, αυξήθηκε ο κόσμος, ο θόρυβος και από τις άλλες παρέες και αυτό με προκάλεσε μια δυσφορία. Άρχισα να αισθάνομαι ένα ανακάτεμα, μία σωματική αδυναμία, φοβόμουν ότι αν θα σηκωθώ από την καρέκλα θα έπεφτα κάτω. Τόσο αδύναμος αισθανόμουν σωματικά. Κοίταξα καλά στο μαγαζί, στην ταβέρνα δηλαδή, που είναι η τουαλέτα για αν δεν αισθανθώ καλά, να πάω να πλύνω το πρόσωπό μου. Καταλάβαινα ότι είχα αγχωθεί που είχε πιο πολύ κόσμο από ότι πριν, που είχε πιο πολύ θόρυβο (αφού είχε πιο πολλά άτομα και φυσιολογικό είναι σε ένα μέρος τέτοιο να έχει θόρυβο κάπως) και σκεφτόμουν, πως αν χρειαστεί να χαλαρώσω, αν αισθανθώ ότι θα λιποθυμήσω θα πάω κάπου που να μη γίνω αντιληπτός. Έκανα και πάλι κάποιες με τρόπο διερευνητικές κινήσεις με τα μάτια μου, έξω από το μαγαζί που θα μπορούσα να πάω να κάτσω αν με έπιανε κρίση αφού είδα ότι ο πανικός με είχε από κοντά. Όμως είπα «όσο σκέφτεσαι ότι έχεις ταχυπαλμία, ότι έχεις σωματική αδυναμία, ότι το στομάχι σου έχει ανακατευτεί και μπορεί να τα βγάλεις μπροστά σε κόσμο και να γίνεις ρεζίλη, τόσο περισσότερο αγχώνεσαι. Όσο περισσότερο αγχώνεσαι, τόσο περισσότερο τα σωματικά συμπτώματα του πανικού γίνονται πιο έντονα και έτσι ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται. Κοίτα λίγο έξω από την ταβέρνα πόσο όμορφο είναι το τοπίο (ήμασταν κοντά στη θάλασσα), μη δίνεις σημασία στο τι αισθάνεσαι σωματικά, και αν λιποθυμήσεις ε τι να κάνουμε λιποθύμησες!!». Έτσι έμεινα στην ταβέρνα, κοιτούσα για λίγο τη θάλασσα, έλεγα μέσα μου ότι δεν είναι τίποτα και θα περάσει, ότι είναι από το άγχος ότι σωματικά αισθάνομαι και δεν είναι τίποτα απειλητικό. Όντως χαλάρωσα, αισθάνθηκα και πάλι δυνατός σωματικά, το μυαλό μου ήταν καθαρό από τις σκέψεις του πανικού, βέβαια το άγχος δεν έφυγε εντελώς, αλλά και εγώ δεν έφυγα λόγω του πανικού. Έμεινα εκεί και τα πήγα καλά. Παλιά θα τσατιζόμουν που στα καλά καθούμενα με έπιασε πανικός και μου χάλασε τη διάθεση. Όχι ότι δε με ενόχλησε. Με ενόχλησε, όχι όμως τόσο όσο παλιά. Πλέον δεν κάνω εύκολα πίσω. Αν δε θέλει να κάνει ο πανικός πίσω, δε θέλω ούτε εγώ να κάνω. Η μάχη λοιπόν συνεχίζεται. Πάντως ήταν όμορφα, ανανεώθηκα και νομίζω ότι τον γύρο αυτόν με τον άσπονδο φίλο τον πανικό τον κέρδισα. Μέχρι την επόμενη συνάντηση, προσπαθώ να κοιτάξω να έχω τις εσωτερικές μου άμυνες γερές.

Χωρίς την άδεια του συγγραφέα, από: Agorafovia