Η οσμή της ... τουαλέτας

Πήγαμε να πιούμε ένα καφέ. Καθίσαμε σε ένα τραπέζι και παραγγείλαμε. Μας σέρβιραν ωραία και καλά.

Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω στη τουαλέτα. 
Ανέβαινες ένα όροφο, κάπως σαν πατάρι ήταν με αρκετές σκάλες. Στο προθάλαμο της τουαλέτας, ήταν δυο κυρίες.

Μόλις με είδαν οι κυρίες, έκαναν χώρο να περάσω και η μία μου είπε: «περάστε είναι ελεύθερες και οι δύο τουαλέτες».

Μπήκα στη τουαλέτα. Πεντακάθαρα.

Οι κυρίες συζητούσαν και ακούγονταν χωρίς προσπάθεια. Έλεγε η μια φωνή: «Τι ωραία που μυρίζει, τι ευχάριστη μυρωδιά!».

Μου έκανε εντύπωση! Ποιος πιάνει κουβέντα σε μια τουαλέτα και μάλιστα για τις … οσμές, έστω και στον προθάλαμο.

Βγήκα στον προθάλαμο. Οι κυρίες, προχώρησαν να φύγουν. Πρόσεξα τον προθάλαμο. Υπήρχαν δυο νιπτήρες, δυο συσκευές που έβγαζαν ρολό χαρτί με κουμπάκι και δυο συσκευές με υγρό σαπούνι. Όλα ήταν καθαρά και πράγματι το αποσμητικό είχε μια … ευχάριστη οσμή.

Πλύθηκα και προχώρησα να κατέβω τις σκάλες. Οι κυρίες δεν είχαν κατεβεί όλη την κλίμακα. Με πήραν είδηση, σταμάτησαν και κάνανε δεξιά στη σκάλα. Η κυρία που προπορευόταν μου είπε: «Περάστε, εμείς θέλουμε το χρόνο μας».

«Παρακαλώ, με την ησυχία σας» είπα.

Τότε μίλησε η δεύτερη γυναίκα. Αναγνώρισα τη φωνή της, ήταν αυτή που εξέφραζε την ευαρέσκεια της, για τις … οσμές. Ήταν μια νέα κοπέλα.

«Προχωρήστε εσείς», μου είπε. «Είμαι λίγο … τυφλή».

Γύρισα και την κοίταξα. Τόσο φως σε πρόσωπο δεν έχω ξαναδεί. Ήταν χαρούμενη και μου χαμογελούσε.

Προσπέρασα, πήγα στο τραπέζι μου, έκρυψα το πρόσωπο μου και έκλαψα. 
Έκλαψα για το μεγαλείο της κοπέλας και τη δική μου μικρότητα, που τα έχω όλα και ξέχασα να εκτιμώ τα καλά και τα ωραία, ακόμη και την ευχάριστη οσμή της τουαλέτας....

χαμομηλάκι