Την πατρίδα μ’ έχασα

Την πατρίδα μ’ έχασα έκλαψα και πόνεσα (δις) Λιγούμαι κι αρόθυμω, όι όι ν’ ανασπάλω κι επορώ (δις).	Την πατρίδα μου έχασα έκλαψα και πόνεσα Λιγώνομαι κι επιθυμώ όι, όι Να ξεχάσω δε μπορώ
Μίαν κι άλλο σην ζωή μ’ σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ (δις) Νερόπον ας έπινα, όι όι και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα (δις).	Ακόμη μία φορά στη ζωή μου Στο πηγάδι στην αυλή μου Νεράκι ας έπινα όι, όι και να μάτια μου να "έπλενα"
Τά ταφία μ’ έχασα ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα (δις) Τ’ εμετέρτ 'ς αναστορώ, όι όι και σο ψυόπο μ’ κουβαλώ (δις)	Τους τάφους μου έχασα Αυτούς που έθαψα δεν ξέχασα Τους δικούς μας ξαναθυμάμαι όι, όι και στην ψυχούλα μου κουβαλάω
Εκκλησίας έρημα μοναστήρα ακάντηλα (δις) πόρτας και παράθυρα, όι όι επέμναν ακράνοιχτα (δις)	Έρημες εκκλησίες Μοναστήρια χωρίς καντήλες Πόρτες και παράθυρα όι, όι μείνανε ορθάνοιχτα

Στίχοι: Χρήστος Αντωνιάδης
Μουσική: Κώστας Σιαμίδης

Του Χρήστου Αντωνιάδη, καθηγητή νευροχειρουργικής στο ΑΠΘ (1950-2013) που κατάγεται από την Ξηρολίμνη Κοζάνης