Η πολύ λαίμαργη φάλαινα ...

Κατάπιε όλα τα κύματα, 

όλες τις σταγόνες, 

όλους τους ναύτες, 

όλες τις γοργόνες, 

όλους τους φάρους, 

όλους τους ξιφίες, 

τους σπάρους, τα χταπόδια 

και τους αστερίες! 

Τα κανό, τα καβουράκια 

και της θάλασσας 

τ’ αλογάκια!

Έφαγε με φόρα 

τις βάρκες μία μία 

και με μεγάλη βουλιμία 

τα αεροπλανοφόρα 

και της γραμμής τα πλοία! 

Και, πράγμα που δεν πρέπει, 

δεν άφησε ούτε φύκι, 

δεν άφησε ούτε λέπι!

Κι έμεινε με μιας

στη μέση μιας μεγάλης ερημιάς! 

«Τα ’χαψα όλα, είπε 

μία κι έξω, 

ώρα τώρα να χωνέψω 

τα καβουράκια 

και τις μέδουσες τις κακομοίρες». 

Είδε τότε να ’ρχονται από μακριά 

με καμάκια μυτερά 

έξι εφτά φαλαινοθήρες

«Αχ! σκέφτηκε, τι συμφορά! 

Έρχονται να με σκοτώσουν, 

να με κάνουν μαργαρίνη 

και μπανέλες! 

Τι τις ήθελα τις τρέλες; 

Τι τρομάρα! Τι τρεμούλα! 

Αχ! μανούλα μου, γλυκιά 

μανούλα!» 

Τι να κάνει, τι; 

Ούτε νερό να κολυμπήσει, 

ούτε θάλασσα για να κρυφτεί! 

«Αχ! φώναξε, τι φρίκη! 

έφαγα τη θάλασσα 

που μ’ έκρυβε! 

Δεν άφησα ούτε φύκι! 

Ήτανε μεγάλο κρίμα 

να φάω και το τελευταίο κύμα! 

Δεν υπάρχει άλλη λύση! 

Προτού με κάνουν λιώμα, 

πρέπει αυτή η ερημιά 

να ξαναπλημμυρίσει» 

είπε η φάλαινα, 

κι άνοιξε το στόμα 

και βγήκαν τα κύματα 

και οι κυκλώνες, 

οι ναύτες, τα πέλαγα 

και οι γοργόνες, 

οι σπάροι, οι ξιφίες, 

τα χταπόδια και οι αστερίες, 

τα κανό, τα καβουράκια 

και της θάλασσας 

τ’ αλογατάκια. 

Έκανε η φάλαινα 

ένα μακροβούτι, 

στο νεράκι χώθηκε, 

κρύφτηκε και σώθηκε! 

Κι από τότε της κόπηκε 

η λαιμαργία 

και τρώει τις μαρίδες 

μία μία!

Ευγένιος Τριβιζάς